ตอนที่ 97 แค่คิดก็อย่าได้คิด

ต๭นที่ 97 แค่คิดก็อย่าได้คิด ขุนนางฝ่ายปกครองพูดขึ้น：“ตอนนี้ฮองไทเฮาก็เอาแต่ปฏิเสธการขอพบ แล้วก็ไม่ได้รับสั่งให้องค์รัชทายาทขึ้นมาปกครอง แถมก็ไม่มีท่าทีว่านางจะออกมาปกครองเอง แบบนี้เราควรทำอย่างไร？เราถ่วงเวลาแบบนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ดี แต่กลับจะยิ่งทำให้ซือถูชวนควบคุมพวกเรา” เหลียงไถ้ฝู้ทำหน้าบึ้งตึง แล้วก็ไม่พูดอะไร แววตาของเขาก็ยิ่งดูเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างได้แล้ว ฮองไทเฮานั่งอยู่บนที่นั่งแล้วมองหน้าอ๋องหนานหวยที่นางไม่ได้เจอมาหลายปี ในใจก็พลันรู้สึกซึ้งใจอย่างมาก “ลุกขึ้นเถอะ มาให้ข้าดูใกล้ๆหน่อย” อ๋องหนานหวยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็พลันคุกเข่าลงไปอีกครั้ง พลางหมอบเข้าไปที่เข่าของนาง แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “ลูกไม่รักดี ไม่ควรจะได้รับการยกโทษจากเสด็จแม่ แล้วยังทำให้ท่านต้องกังวลใจอีก ”อ๋องหนานหวยร้องออกมาอย่างทรมาน จนชุดของฮองไทเฮาเปือกชื้นไปหมด จนนางทนไม่ไหว ร้องไห้ตาม“เจ้าไปอยู่คนเดียวที่แคว้นหนาน ลำบากเจ้าแล้ว” “ไม่พ่ะย่ะค่ะ เป็นเพราะว่าลูกมีความผิด ตอนนั้นลูกยังเด็กมากไม่รู้เรื่องอันใด เลยทำอะไรไม่คิด ที่ฮ่องเต้ส่งไปอยู่ที่นั่นก็ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ลูกก็คิดทบทวนกับความผิดของตัวเองตลอด อีกอย่างอยู่ที่นั่น ก็ทำให้ลูกได้เข้าใจอะไรหลายอย่าง ลูกผิดไปแล้วจริงๆ เพียงแต่ว่า ตอนที่อยู่ที่นั่นลูกไม่รู้ว่าฮ่องเต้....”เขาพูดไป เสียงก็เริ่มสั่ยขึ้น แล้วก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก ฮองไทเฮากอดเขาเอาไว้ แล้วพูดขึ้นอย่างเศร้าใจ“เพราะระยะทางไกล ระยะทางมันไกล！” ฮ่องเต้ก็มาป่วยหนัก อาเย้นก็ได้ขึ้นมาปกครองแทน แต่กลับมาเกิดเรื่องแบบนี้ ปีนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？ ซุนกงกงเห็นพวกเขาสองคนต่างร้องไห้ จึงเดินเข้ามา：“ท่านอ๋อง ตอนนี้กุ้ยไท้เฟยก็ได้รับบาดเจ็บ รวมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องซื่อเจิ้ง นางก็ยิ่งทรมานยิ่งนัก ร่างกายจนจะเริ่มรับไม่ไหว ท่านรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนนางเถอะพ่ะย่ะค่ะ กลัวว่านางจะไม่พอใจเอา” ฮองไทเฮาปล่อยเขา แล้วก็เช็ดขอบตา“ใช่ เจ้ารีบกลับไปอยู่กับนางเถอะ นางก็แก่มากแล้ว เจอเรื่องร้ายๆมามาก ต้องการคนที่คอยอยู่ข้างกาย เจ้ารีบกลับไปหานางเถอะ” อ๋องหนานหวยคำนับนางสองสามที พลางเอาศีรษะโขกพื้นอย่างแรง ฮองไทเฮาจึงรีบเข้ามาพยุงเขาลุกขึ้น“พอแล้ว พอแล้ว ควรจะห่วงตัวเองก่อน” อ๋องหนานหวยพูดทั้งน้ำตา：“ให้ลูกได้ลงโทษตัวเองอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ ไม่กี่ปีมานี้ลูกก็เอาแต่คิดถึงท่าน คิดถึงทุกคน ทุกครั้งที่มีงานต่างๆ ลูกก็จะหันมาทางเมืองหลวงแล้วเอาศีรษะโขกพื้นตลอด เพียงแต่เสด็จมองไม่เห็น” ฮองไทเฮาเริ่มใจอ่อนลงเยอะมาก เดิมทีที่รับสั่งให้เขากลับมานั้นนางก็มีความกังวลอยู่ แต่วันนี้ดูแล้วเขาน่าจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ดูจากที่เขาพูดจา“ลูกแม่ ข้าจะทนได้ที่ไหนที่เห็นเจ้าอยู่ที่นั่น？ครั้งนี้เจ้ากลับมาแล้ว เจ้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนข้าบ่อยๆนะ แล้วก็อยู่กับท่านแม่ของเจ้าด้วย เรื่องที่เจ้ากลับมาจากแคว้นหนาน ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย” อ๋องหนานหวยส่ายหน้าเบาๆ “ไม่พ่ะย่ะค่ะ หลังจากที่จัดการเรื่องของท่านพี่เสร็จแล้ว ลูกก็จะกลับทันที ถ้าหากว่าเสด็จแม่คิดถึงลูก ลูกก็ค่อยกลับมาเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ” ฮองไทเฮาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเสียใจ：“เจ้าตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะมาก ตอนนี้ข้าก็วางใจได้แล้ว ดีแล้ว ตอนนี้เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เรื่องหลังจากนี้วันหลังค่อยคุยกัน” ซุนกงกงที่ยืนฟังอยู่ข้างๆก็พลันส่ายหน้า สุดท้ายฮองไทเฮาก็ใจอ่อนแล้ว หลังจากที่อ๋องหนานหวยกลับไปแล้ว ฮองไทเฮาก็พลันเช็ดน้ำตา ：“เด็กคนนี้ตอนนี้ทั้งดำทั้งผอม ดูแล้วน่าจะอยู่ที่แคว้นหนานอย่างลำบาก” ซุนกงกงพูดขึ้น：“ใช่พ่ะย่ะคะ แคว้นหนานติดกับทะเล แสงแดดก็ร้อนระอุ อีกอย่างลมทะเลก็ยิ่งทำร้ายผิวหนัง และยิ่งท่านอ๋องเป็นคนในเมืองหลวง จึงไม่ค่อยชินเท่าไหร่ อาหารก็ไม่ค่อยถูกปาก ที่ท่านอ๋องผอมก็เป็นเรื่องธรรมดาพ่ะย่ะค่ะ” “อ๋องหนานหวยเปลี่ยนไปมากแล้ว เปรียบกับเมื่อก่อนอย่างกับคนละคน ที่เรากังวลกันนั้นเหมือนเราจะคิดมากเกินไป”ฮองไทเฮาพูด ซุนกงกงจึงพูดขึ้น：“ไทเฮา จากแคว้นหนานข้ามทะเลมาถึงฝั่ง แล้วจากฝั่งมาที่นี่ อ๋องหนานหวยมาถึงเร็วขนาดนี้ ท่านได้คิดมั้ยว่า ช่างน่า.....” เขาพูดแค่นั้น ไม่ได้พูดออกมาหมด หวังว่าไทเฮาจะสามารถรู้เองได้ ฮองไทเฮาก็พอจะเข้าใจ แต่นางกลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ：“เจ้านี่ ช่างกังวลมากเกินไปจริงๆ คิดมากเกินไปแล้ว เขาขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนก็เลยมาถึงเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรต้องสงสัยซักหน่อย นอกเสียจากว่าเขาจะรู้ว่าอาเย้นจะตาย？เหลวไหลจริง แน่นอนว่าเขารู้ข่าวแล้วถึงกลับมาเมืองหลวง” ซุนกงกงเห็นนางพูดแบบนี้ เลยไม่พูดอะไรต่ออีก เพียงแค่ส่งสายตาให้นาง หลังจากที่รับสั่งให้เขากลับมา เขากลับมาในเวลานี้ช่างเร็วเหลือเกิน ไม่คิดมากไม่ได้ โดยเฉพาะเขาคืออ๋องหนานหวย หลังจากที่อ๋องหนานหวยออกไปแล้ว ก็พลันรีบขึ้นม้าแล้วตรงดิ่งไปที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งทันที กุ้ยไท้เฟยที่เห็นลูกชายที่ไม่ได้เจอกันหลายปี ก็พลันพูดขึ้นอย่างลากเสียงยาว“เจ้ากลับมาได้แล้ว” อ๋องหนานหวยกลับผลักนางออก “ท่านแม่ ทำไมร่างของท่านพี่ถึงหายไปได้？ท่านไม่ได้ส่งคนออกไปตามหาหรือ？” “หาแล้ว แต่ว่าหาไม่เจอก็ดี หาเจอก็ไม่มีปัญหาอะไร พี่ชายเจ้าได้ตายไปแล้ว แม่มองเห็นเขาตายไปต่อหน้าต่อตาเองเลย“กุ้ยไท้เฟยพูดขึ้นพลันร้องไห้ออกมา พอเขาได้ยินว่านางเห็นซือถูเย้นตายไปต่อหน้าต่อตาเขาถึงได้ดูใจเย็นขึ้นมา“เรื่องที่ร่างท่านพี่หายไป เป็นฝีมือของใครหรือ？ท่านแม่พอจะเดาได้หรือไม่？“ “น่าจะเป็นฝีมือของเซียงโธ่ เขาต้องการจะเก็บเรื่องกายตายของพี่เจ้าเอาไว้ เพื่อให้ในวังไม่เกิดความวุ่นวาย แต่ว่าตอนนี้คนในวังต่างรู้เรื่องกันหมดแล้ว ถึงเขาจะเอาร่างพี่ชายเจ้าไปซ่อน ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว“ อ๋องหนานหวยพยักหน้า“เซียวโธ่นั้นไม่ระวังไม่ได้นะ แล้วก็เสี้ยหลี่โม่นั่นเป็นใครกันพ่ะย่ะค่ะ？ตอนที่ลูกอยู่นอกเมืองได้ส่งคนคอยสืบข่าว คนในเมืองต่างบอกว่านางเป็นคนเอาตัวท่านพี่ไป “ “เสี้ยหลี่โม่ เป็นลูกสาวของเสี้ยเฉิงเสี้ยง....“กุ้ยไท้เฟยเล่าประวัติของนางและเรื่องราวที่เกี่ยวกับนางให้เขาฟังจนหมด และสุดท้ายก็พูดอีกประโยค”ไม่ว่าเสี้ยหลี่โม่จะมีความสามารถทางการรักษามากเพียงใดก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าเขาได้ตายไปแล้ว“ อ๋องหนานหวยไม่ได้สนใจอะไรเสี้ยหลีโม่มากนัก และนางก็เป็นแค่ลูกสาวของจวนเฉิงเสี้ยงที่ไม่ค่อยโปรดปราน ผู้หญิงที่อ่อนแอ แถมยังถูกมัดเอาไว้แล้วกระโดดลงไปในหน้าผาอีก ยังไงนางก็ไม่น่ารอดไปได้ ในใจเขาก็พลันรู้สึกชอบใจอย่างมาก แผนการที่เขาได้วางเอาไว้หลายปี ในที่สุดเขาก็จะได้ครอบครองมันแล้ว แต่ว่า ความรู้สึกดีใจของเขาก็มีเพียงแค่ชั่วคราวแล้วพูดขึ้น：“แผนต่อไป เราต้องป่าวประกาศออกไปว่าเหลียงไถ้ฝู้กับองค์รัชทายาทเป็นคนที่ฆ่าอ๋องซื่อเจิ้งจนตาย“ กุ้ยไท้เฟยจึงถามขึ้น：“ทหารม้าของเจ้าละ？“ อ๋องหนานหวยยิ้มอ่อน“มาถึงเรียบร้อยแล้ว อยู่ข้างนอกเมืองไกลออกไป สามสิบกิโล ตอนนี้ให้หลบอยู่ในป่า เพื่อไม่ให้ใครพบเห็น หลายปีมานี้ ข้าพยายามรวบรวมกำลังพลอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้น ในเมืองหลวงก็มีคนของข้าอยู่ไม่น้อย ตอนนี้รอแค่การเปิดโปงองค์รัชทายาท เราก็สามารถเรียกพวกเขามาได้เลย“ กุ้ยไท้เฟยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ“ดี ดีมาก แม่ก็ได้แต่ตั้งความหวังไว้ที่เจ้าแล้ว“ นางมองหน้าอ๋องหนานหวยแล้วพลันพูดขึ้น：“แต่ว่า แม่มีเรื่องอยากขอเรื่องหนึ่ง เจ้าต้องรับปากกับแม่“ อ๋องหนานหวยพูดขึ้น：“แค่ท่านแม่รับสั่งมาก็พอ ไม่ว่าแค่เรื่องเดียว จะสิบเรื่องลูกก็ให้ท่านได้“ กุ้ยไท้เฟยจึงพูดขึ้น：“เจ้าสองคนพี่น้อง แม้ว่าจะไม่ค่อยถูกกัน แต่ว่าครั้งนี้เราต้องเสียสละชีวิตพี่ชายของเจ้าเพื่อให้เจ้าอยู่ต่อ พอเจ้าได้ครอบครองอำนาจแล้ว แล้วหลังจากที่ฮ่องเต้สวรรคต เจ้าก็จะได้ขึ้นครองราชย์ เจ้าต้องแต่งตั้งให้พี่ชายของเจ้าเป็นฮ่องเต้เหมือนกัน เข้าใจมั้ย？“ อ๋องหนานหวยพูดขึ้น：“ท่านแม่วางใจได้ ท่านพี่ต้องสละชีวิตเพื่อข้า ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนข้าจะไม่ชอบพอกับเขา ตอนนี้เขาก็ได้จากไปแล้ว เรื่องทั้งหมดนั้นข้าก็ไม่ใส่ใจอะไรแล้ว ข้าจำได้เสมอว่าเขาเป็นพี่ชายของข้า“ ยังไงเขาก็จะแต่งตั้งให้เขา แต่ว่าแต่งตั้งให้เป็นฮ่องเต้งั้นหรือ？เขาคู่ควรมั้ย？