ตอนที่ 98 แอบดื่มเหล้า.

ต๭นที่ 98 แอบดื่มเหล้า ข้างนอกเมือง เซียวโธ่ที่อย่างประตูได้ทำป้ายแขวนไว้ที่หน้าทางเข้า ที่ป้ายนั้นเขียนว่า“เรือนขว้ายหัว“สามคำ ป้ายนี้เขาคิดอยากจะทำมาโดยตลอด แต่ว่าเมื่อก่อนค่อนข้างวุ่นวาย เลยทำไม่ได้ ตอนนี้ได้โอกาสที่ซือถูเย้นมาอยู่ที่นี่เพื่อรักษาตัว เขาก็เลยถือโอกาสทำป้ายนี้ขึ้นมากับซูชิงสองคน ตอนนี้ซือถูเย้นเองก็สามารถลงมาเดินเองได้แล้ว แต่ว่าหลีโม่กำชับว่า ไม่ให้เดินไปไกล เดินไปเดินมาได้แค่ในบ้านเท่านั้น “แม่สาวปากร้ายละ？“ซือถูเย้นที่เดินออกมาเห็นสองคนกำลังทำป้ายอยู่ ก็พลันถามขึ้น “นางบอกจะไปเก็บยาที่ตีนภูเขา นางไปได้ครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ยังไม่กลับมาเลย“เซียวโธ่พูดขึ้น ซูชิงก็พูดขึ้น：“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่ะย่ะค่ะ แถวนี้มีแต่คนของเราคอยดูอยู่ ถ้าหากว่านางไม่กลัวหนูกับแมลงสาบ คาดว่าไม่น่าจะต้องเป็นห่วงอะไรพ่ะย่ะค่ะ“ ซือถูเย้นขมวดคิ้ว“ใครบอกว่าเป็นห่วงนาง？รีบเข้ามา พวกเจ้าสองคนรีบเข้ามา ข้าจะให้พวกเจ้าลองของดีๆ“ “ของดีอะไรหรือ？“ซูชิงที่ได้ยินแบบนั้นก็พลันถือค้อนเข้าไปด้วย เซียวโธ่มองที่ป้าย ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วก็พลันวิ่งตามกันเข้าไป ซือถูเย้นถือชามมาสามใบ แล้วก็เทเหล้าซาวตาวจื่อลงไป กลิ่นของเหล้าก็ฟุ้งมาเข้าจมูก จนทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมา ซูชิงมองเห็นแล้วรู้สึกน้ำลายไหล แต่ว่าส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น：“แบบนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ นางได้ห้ามท่านอ๋องดื่มเหล้า และก็ห้ามพวกเราดื่มด้วยเหมือนกัน ถ้าพวกเราดื่มเหล้าโรคติดเหล้าของท่านอ๋องก้จะกลับมาอีก“ เซียวโธ่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เหล้าได้ดึงดูดเขาแล้ว ช่วงไม่กี่วันมานี้ไม่เหมือนกับการใช้ชีวิตแบบคนทั่งไป เห็นเหล้าเป็นไหวางอยู่ กลับไม่สามารถจะแตะต้องได้ แต่ท่านอ๋องกลับสามารถเอาสำลีชุบเหล้ามาแตะที่ปากได้ ช่างทำให้น้ำลายไหลจริงๆ “เจ้าดื่มสิ ใครบอกว่าหลังจากที่ให้เจ้าดื่มแล้วจะไปบอกนางกันล่ะ？“เซียวโธ่รีบวิ่งไปที่ครัว”เมื่อวานยังมีถ่วเหลืออยู่ ข้าไปเอามาเป็นกับแกล้ม“ เขาวิ่งไปที่ครัวหาของอยู่พักนึง แล้วก็มองเห็นถ้วยถั่วที่เมื่อวานนี้พวกเขากินเหลือครึ่งถ้วย เขาก็ว่าจะหยิบมา กลับมองเห็นเสี้ยหลีโม่ถือปลามาสองตัวพร้อมกลับแบกยาอยู่ด้านหลังพลันเดินเข้ามา “กลับมาแล้วหรือ？“เซียวโธ่พูดขึ้นมาอย่างมีพิรุธ”ทำไมไวจัง？“ “ใช่ ใกล้ๆเอง เจ้าหิวแล้วหรือ？“เซี่ยหลีโม่เห็นเขาถือถ้วยถั่วลิสงอยู่ในมือ ก็ได้ พวกเขาเรียกมันว่า ถั่วเล็ก จึงถามขึ้น เซียวโธ่หยิบเข้าปากกำนึง แล้วก็เคี้ยวพลางพูดขึ้น：“ใช่ ตอนเที่ยงข้ากินไม่อิ่ม เจ้ายังจับปลามาด้วยหรือ？เก่งขนาดนั้นเลยหรือ？แต่แค่สองตัวมันไม่น่าจะพอ ข้าคนเดียวก็กินหมดสองตัวแล้ว ข้าว่าเจ้ากลับไปเอามาอีกสักสองสามตัว ตอนเย็นเราจะได้ฉลองกัน“ “พอแล้ว อีกสักพักทหารลาดตระเวนน่าจะเอากระต่ายมาให้ ปลานี่เรากินดิบ ข้าจะทำปลาดิบให้พวกเจ้ากิน“นางวางของลง แล้วจะเดินเข้าไปที่ห้อง เซียวโธ่จึงรีบเข้ามาขวางไว้ทันที“ทำปลาดิบหรือ？เป็นอย่างไรหรือ？แล้วทำอย่างไร？เจ้าต้องการทำตอนนี้มั้ย ข้าหิวแล้ว หิวมากด้วย เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีแล้ว“ “รอก่อน ข้าต้องไปจัดยาให้ท่านอ๋อง“หลีโม่เดินอ้อมเขาไป แล้วก็พลันเดินเข้าไปในห้อง ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า หลีโม่รีบเปิดม่านเข้าไปทันที กลับเห็นแต่ซือถูเย้นนอนอยู่บนเตียง ชุดเขาก็ถูกเปิดออก แล้วก็เห็นในมือของซูชิงถือถ้วยเหล้าอยู่ พลางเอาสำลีเช็ดที่รอยแผลให้เขา พอเห็นนางเดินเข้าเขาก็รีบพูดขึ้น：“กลับมาแล้วหรือ？ท่านอ๋องบอกว่าแผลอักเสบ ข้าก็เลยทำตามที่เจ้าเคยเช็ดแผลให้เขา ที่เรียกว่าล้างพิษออกใช่มั้ย？“ ตอนแรกนางก็คิดว่าจะมาเช็ดแผลให้เขา พอเห็นซูชิงทำไปแล้ว นางเลยตอบรับ：“อืม ทำแบบนั้นแหละ เดี๋ยวข้าทำต่อเอง“ ซูชิงยกถ้วยเหล้ามาให้พลันพูดขึ้น：“อืม เจ้าทำต่อเถอะ เฮ้อ ทำจนตัวข้าเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ช่างไม่ชอบกลิ่นนี้เลย แสบจมูกมาก“ ซือถูเย้นพลันพูดขึ้น：“ตัวของข้าเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าทุกวัน“ เมื่อกี้พวกเขาได้ยินเซียวกับนางคุยกัน ทั้งสองคนถึงได้เทกลับไปไว้ถ้วยนึง แล้วอีกถ้วยก็ซ่อนที่หลังแจกันดอกไม้ แล้วก็เอาถ้วยของเซียวโธ่มาใช้ชุบสำลีล้างแผล คิดว่าเอามากลบกลิ่นของเหล้า？ เซียวโธ่ก็พลันตามเข้ามา แล้วก็มองพวกเขาสองคนอย่างตาร้อน ในมือก็ถือถ้วยถั่วไว้อยู่ ถั่วที่ข้ามคืนก็ยังคงกรอบอยู่ และเคี้ยวจนเสียงดัง พอเขานั่งลงไป ก็มองไปที่เหล้าไหนั้น ผีเหล้าก็พลันหิวอย่างมาก ในใจก็พลันเจ็บปวด แล้วจึงเสนอขึ้น“ไหเหล้านี้วางไว้ในห้องช่างดูเกะกะจริงๆ ให้ข้าเอาออกไปไว้ข้างนอกเถอะ“ พูดเสร็จ เขาก็วางถ้วยถั่วลงแล้วก็เดินไปที่ไหเหล้า ซือถูเย้นพลันพูดขึ้นมาเสียงแข็ง：“วางลงเลย ข้าต้องใช้ล้างแผลทุกวัน ถ้าเจ้าเอาออกไปมันจะไม่สะดวก วางลง วางลง“ถ้าเขาเอาออกไปไว้ด้านนอกแล้วแอบกินก็จะยิ่งไม่สะดวกไปอีก “ทำไมจะไม่สะดวกละ？ตอนไหนที่ท่านต้องการใช้ข้าก็จะยกมาให้ท่านไม่ได้หรือ？“ผีเหล้าในตัวของเซียวโธ่เริ่มมีอาการ ถ้าไม่ได้ดื่มสักคำ เขาต้องใจขาดแน่ๆ ดังนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องเอาออกไปให้ได้ หลีโม่พลันพูดขึ้น：“ท่านแม่ทัพ วางเหล้าลง“ เซียวโธ่ชะงักไป“วางไว้ในนี้มันเกะกะ ห้องก็แคบมาก ไม่สะดวกที่จะเดินไปเดินมา“ “ช้าก่อน！“หลีโม่ลุกขึ้น แล้วเอาเหล้าที่อยู่ในถ้วยเทกลับไปที่ไหตามเดิม”ครั้งนี้ใช้ไม่หมด ก็อย่าทิ้ง ครั้งหน้ายังสามารถใช้ได้“ นางมองหน้าของซูชิงที่แดงอ่อนๆและก็ถั่วลิสงที่วางอยู่บนโต๊ะ แถมบนตัวของซือถูเย้นก็มีกลิ่นเหล้ารุนแรงมาก ตอนที่เขาบอกให้เซียวโธ่วางเหล้าลง กลิ่นปากก็มีแต่เหล้า เหล้าไหนี้มาสามารถเอามาเช็ดผลได้อีกแล้ว แต่ว่าทิ้งไปก็ดีกว่าจะให้ซือถูเย้นแอบกินแบบนี้ ฤทธิ์ของเหล้าซาวตาวจื่อก็แรงมาก แผลของเขาก็ยังไม่ดีมากนัก เหล้าที่ดีกรีสูงแบบนี้จะยิ่งทำให้เลือดไหลเวียนมากขึ้น จนส่งผลให้หัวใจเต้นเร็ว ตอนนี้การให้ยาเขาสามเวลาก็ทำให้หัวใจเขาทำงานหนักมาแล้ว แล้วเขายังมาแอบดื่มอีก งั้นดื่มยาเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว พอเซียวโธ่เห็นนางเอาเหล้าที่เช็ดแผลแล้วเทลงไปในไห เขาก็แทบคลั่ง เขามองออกว่านางรู้ว่าทั้งสองคนนั้นแอบดื่มเหล้าไปแล้วก็รู้ว่าเขายังไม่ได้ดื่ม เข้าก็เลยเดินเข้าไป กำถั่วเต็มมือยัดเข้าไปในปากทันที รสชาติเค็มๆมันของถั่วลิสงก็เต็มไปทั้งปากของเขา แล้วเขาก็พลันกัดฟันแล้วพูดขึ้น：“เจ้าช่างเป็นหญิงที่ใจจืดใจดำยิ่งนัก“ “อะไรนะ？“หลีโม่หัวเราะออกมาเบาๆ”ทำไมบอกข้าใจจืดใจดำ？ท่านแม่ทัพพูดออกมาตามตรงก็ได้“ เซียวโธ่ก็ไม่กล้าที่จะบอกว่าพวกเขาแอบดื่มเหล้า และก็พูดไม่ได้ว่านางใจจืดใจดำยังไง แล้วจึงหันไปพูดกับซือถูเย้น：“ท่านอ๋อง ท่านว่านางใจจืดใจดำมั้ย？“ ซือถูเย้นแสดงสีหน้าไร้ความรู้สึก แล้วก็ทำเป็นจามออกมา พลันพูดขึ้นมาอย่างใสซื่อ：“ข้านอนพักก่อน กินข้าวค่อยเรียกข้านะ“ เขาก็พลันหันไปจ้องเขม่งซูชิง ซูชิงก็พลันออกไปจากห้องนี้ทันที เหลือไว้เพียงแผ่นหลังที่ดูสยิว “ท่านแม่ทัพสามารถเอาเหล้าออกไปได้แล้ว“หลีโม่นั่งลงแล้วพูดขึ้น เซียวโธ่หันกลับไปแล้วพูดขึ้น“เหนื่อยแล้ว อุ้มไม่ไหว！“ยังจะอุ้มออกไปทำกันอีกละ？ใครจะไปดื่มเหล้าที่เช็ดแผลแล้ว แผลนั่นก็มีแต่หนอง เซียวโธ่ที่พึ่งเดินออกมา ก็พลันได้ยินเสียงของหลีโม่พูดขึ้นมาอย่างดัง“อ๋อใช่ เย็นวันนี้อาหารมีเยอะมาก ท่านแม่ทัพลองออกไปถามทหารข้างนอกที สามารถทำดอกกุ้ยฮวาหมักเอามาทำอาหารได้มั้ย？อาการของท่านอ๋องดีขึ้นมาแล้ว ไม่สามารถดื่มเหล้าที่มีฤทธิ์แรงได้ แต่ว่าสามารถดื่มเหล้ากุ้ยฮวาได้“ เซียวโธ่รีบหันกลับมาทันที แล้วยิ้มออกมาอย่างหน้าบาน：“จริงหรือ？ถ้าดื่มได้ ก็สามารถทำได้อย่างแน่นอน ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ เย็นนี้เราต้องได้ดื่มฉลองให้เจ้ากันหน่อยแล้ว ไม่กี่วันนี้เจ้าลำบากเยอะแล้ว“ พูดเสร็จเขาก็วิ่งออกไปอย่างดีใจอย่างมาก หลีโม่ส่ายหัวแล้วก็หัวเราะออกมา ใครจะไปคิดว่า ท่านแม่ทัพใหญ่ที่ดูเยือกเย็นและน่าเกรงขามจะมีด้านที่น่ารักขนาดนี้ได้？เพียงแค่เหล้าซาวตาวจื่อคำเดียว ก็สามารถทรมานเขาได้แล้ว พอหันกลับมา ก็พลันเห็นซือถูเย้นพลิกตัวกลับมามองนาง แววตาประกายวิบวับ พอเห็นนางจ้องเขม่ง เขาก็ทำเป็นจามออกมาอีกรอบ “ข้าขอนอนก่อนนะ กินข้าวค่อยมาปลุกข้า“