ตอนที่349ฉันชักจะเสียใจที่ให้เธอกลับมา

นัชชายังไม่ทันได้พูดอะไรเด็กน้อยที่ยืนอยู่ด้านข้างของเธอเบิกตาโตวิ่งไปกอดต้นขาชนุดมทันที"คุณลุง!มาได้ยังไงOhmygod！It’sincredible！ผมคิดถึงคุณลุงจังเลย!" ธีมนต์เดี๋ยวพูดภาษาอังกฤษเดี๋ยวพูดภาษาจีนปนกันไปหมดดีใจจนทำตัวไม่ถูกอันที่จริงเพิ่งจะแยกจากกันได้ไม่นานแต่เขาก็คิดถึงชนุดมเอามากๆอาจจะเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมาเจอแต่เรื่องแย่ๆทำให้เด็กน้อยรู้สึกคิดถึงคนและเรื่องต่างๆตอนอยู่ที่อังกฤษ หัวใจที่กระด้างของชนุดมละลายเพราะอ้อมกอดน้อยๆของธีมนต์เขาอุ้มธีมนต์ขึ้นพลางพูดเสียงอ่อนเสียงหวานปลอบเด็กน้อย"ลุงก็คิดถึงหนูเหมือนกันจ๊ะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณแม่หรือเปล่า？" "ครับ!ผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณแม่มากๆไม่เชื่อลองถามคุณแม่สิ"ธีมนต์เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจคิดแต่ว่าต้องได้รับคำชมแน่ๆ นัชชามองดูเด็กน้อยกับชายคนนั้นรู้สึกเหมือนได้กลับไปที่อังกฤษเธอพูดอย่างรวดเร็วว่า"โตขนาดนี้แล้วยังให้คุณลุงอุ้มอีกวางเขาลงเถอะค่ะ" ใครจะรู้เมื่อธีมนต์ได้ยินแบบนั้นก็รีบกอดคอชายคนนั้นไว้ไม่ยอมปล่อยมือ"ไม่เอาๆผมจะให้คุณลุงอุ้ม!" นานทีเด็กน้อยจะเอาแต่ใจสักครั้งอีกอย่างเอาแต่ใจเรื่องนี้ทำให้ชนุดมดีใจอย่างประคบประหงมเดี๋ยวก็กอดเดี๋ยวก็ชูเด็กน้อยขึ้นสูงๆเล่นเสร็จถึงได้วางเด็กลง"เดี๋ยวกลับไปบ้านลุงค่อยอุ้มใหม่ตอนนี้หนูไปเก็บของกับคุณแม่ก่อนนะเดี๋ยวเราจะออกไปกันแล้ว" เด็กน้อยตาโตแววตาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม"พวกเราจะไปไหนหรอครับ？" "ไปพักที่บ้านของลุงเองจ๊ะ" "ดีจังเลย!"ธีมนต์พูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเก็บของเล่นทันที จินต์ยืนมองดูพวกเขาทั้งสามต้องบอกว่าชายคนนี้เขาอาจจะดูเย็นชาแต่หากอยู่ต่อหน้านัชชากับลูกได้เห็นเขาอีกมุมหนึ่ง เขาไม่ได้นุ่มนวลมากแต่กลับทำให้รู้สึกดีและจริงใจ นัชชามองเธอด้วยความเกรงใจ"จินต์ฉันขอโทษนะ..." "อย่าพูดแบบนี้สิ"จินต์รีบโบกมือไปมา"เธอก็มีแผนของเธอฉันรู้เมื่อไหร่ที่เธอต้องการฉันเธอก็บอกฉันได้เลย" เธอช่วยเหลือนัชชาอย่างไม่มีเงื่อนไขและไม่ต้องการเหตุผลใดเธอพร้อมจะสนับสนุนนัชชาเสมอทำให้นัชชาตื้นตันใจมากชาตินี้มีเพื่อนดีแบบนี้ก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว ชนุดมก็มองไปทางจินต์หยิบกล่องเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้ววางลงบนโต๊ะ"ขอบคุณหลายวันที่ผ่านมานี้ดูแลคุณนัชชาอย่างดีนี้เป็นน้ำใจเล็กน้อยโปรดรับไว้ด้วย" ความรู้สึกแรกคือเธอปฏิเสธทันที"ฉันกับนัชชาเป็นเพื่อนรักกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกคะ" "ผมรู้ครับแต่นี้เป็นน้ำใจจากผมไม่เกี่ยวกับนัชชา"เมื่อชนุดมเอาของออกมาแล้วก็ไม่ได้คิดที่จะเอากลับคืนไป นัชชารู้ถึงนิสัยและสไตล์ของเขาจึงยิ้มให้จินต์พลางพูดว่า"จินต์เธอรับไว้เถอะ" "ไม่เป็นไรจริงๆ..." "เธอไม่เอาเขาก็ไม่ยอมเอากลับหรอกนิสัยเขาก็เป็นคนตรงๆแบบนี้"นัชชาทำหน้าหมดหนทาง"เพื่อฉันเธอรับไว้เถอะ" พูดมาถึงจุดนี้ถ้าจินต์ไม่รับไว้ก็จะดูไม่ดีเธอเลยจำใจรับไว้เอง ตอนย้ายมานัชชาของไม่เยอะมีกระเป๋าเดินทางเพียงใบเดียวครึ่งหนึ่งของกระเป๋ามีแต่ของธีมนต์ส่วนของที่ซื้อตอนหลังหากไม่จำเป็นอะไรเธอก็ไม่ได้เอาไปด้วย “ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันต้องมารบกวนเธออีก”นัชชาล้อเล่นกับเธออย่างขำๆ จินต์ใจกว้างพลางพูดว่า“เธอมาได้ตลอดเวลาเธอก็รู้รหัสผ่านของบ้านฉันไม่ต้องขอกุญแจจากฉันแต่ถ้าคุณชนุดมจะมาด้วยอาจต้องรบกวนให้นอนบนโซฟา” ชนุดมไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลยเขาพูดอย่างจริงจัง"คุณจินต์มั่นใจได้ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นแน่ๆ" "..."ก็ได้คิดเสียว่าเธอไม่ได้พูด หลังจากส่งทั้งสามคนแล้วจินต์เปิดกล่องออกดูตอนแรกเธอคิดว่าน่าจะเป็นของเล็กๆน้อยๆหรือไม่ก็เป็นของมีค่าแต่เมื่อเธอเห็นแหวนหยกฝังทองเธอก็ตกใจ นี่ไม่ใช่แหวนธรรมดาเธอเคยเห็นมันในการประมูลมาก่อนของชิ้นนี้อาจพูดไม่ได้ว่าหาค่ามิได้แต่แหวนนี้ราคาแพงกว่าบ้านของเธอซะอีก นี่... จู่ๆจินต์ก็รู้สึกมือหมดแรงรีบเอาแหวนใส่ในกล่องเหมือนเดิมเพื่อเป็นการขอบคุณเธอเรื่องที่ช่วยเหลือนัชชากับลูกเจอกันครั้งแรกก็ให้ของขวัญล้ำค่าขนาดนี้แม้แต่เธอยังรู้สึกตกใจ ต้องมีทรัพย์สินและฐานะขนาดไหนถึงใจสปอร์ตได้ขนาดนี้ สงสัยเรื่องใจสปอร์ตแบบนี้ชนุดมกับเตชิตสู้กันได้ ...... หลังจากนัชชาพูดขอบคุณจินต์เรียบร้อยแล้วก็จูงลูกจากไปทั้งสามขึ้นรถเวลานี้ก็ดึกมากแล้วธีมนต์ก็ง่วงหงาวหาวนอนเต็มที ชนุดมเอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหลังคารถแสงสลัวทำให้มองเห็นหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆขอบตาของเธอมีสีคล้ำๆนั่นเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอสีหน้าก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไรใบหน้าเหนื่อยล้าและเคร่งเครียดไม่ต้องถามก็รู้ในวันที่ผ่านมาเธอไม่ราบรื่นสักเท่าไร นัชชารู้สึกว่าเขากำลังจ้องเธออยู่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง"มีอะไรหรือ？" ชายผู้นั้นก้มศีรษะและพูดโดยไม่ได้ตั้งใจว่า"ฉันชักจะเสียใจที่ให้เธอกลับมา" เขาลดเสียงลงกลัวว่าจะไปรบกวนเด็กน้อยที่หลับอยู่เสียงแหบพร่าของเขาสะท้อนถึงเขาผ่านเรื่องราวยากลำบากมานับไม่ถ้วนนัชชาเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ในเวลานั้นเธอเองที่อยากกลับมาที่นี่... นัชชาหัวเราะตัวเอง"ดูเหมือนว่าฉันจะทำทุกอย่างพังไม่เป็นท่า" "พังไม่พังตอนนี้ยังพูดไม่ได้แต่ที่แน่ๆเธอไม่ได้ดูแลตัวเองกับลูกดีๆ"ชายผู้นั้นเอนหลังพิงเบาะนั่ง"โชคดีที่เธอยังเล่าให้ฉันฟัง" "ฉันไม่อยากรบกวนคุณ..." “คำพูดตามมารยาทเธอไม่ต้องพูดกับฉันหรอกฉวยโอกาสที่ตอนนี้อารมณ์ฉันยังดีอยู่”ชนุดมหลับตาลงเขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนไม่ค่อยอยากพูดถึงมัน นัชชาเลยต้องเงียบทุกคนเหนื่อยใจในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็อย่าเอาภาระอย่างอื่นมาโยนให้กันและกัน ในรถเงียบสงัดมีเพียงแสงไฟรถที่สวนมานอกกระจกขับไปตามถนนตรอกซอกซอยที่ค่อยๆเงียบสงบและดึกสงัดนัชชาไม่รู้สึกง่วงเลยเธอมองบรรยากาศนอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย ตอนที่เธอคิดว่าชายด้านข้างคงจะหลับไปแล้วเขาหันมาถามเธออย่างเคร่งขรึม"เธอคิดจะกลับไปเมื่อไร？ นัชชาสะดุ้งสุดตัวเธอหันขวับไปทางเขาทันทีจ้องตาสีน้ำตาลที่เป็นประกายของเขาในแววตาคู่นั้นไม่มีเคล้าว่าง่วงนอนเลยสักนิดเธอหยุดคิดพักหนึ่งจึงพูดว่า"เจรจาเรื่องลูกจบก็คงกลับ" “นานแค่ไหน?” "อะไรนะ?" ชนุดมมองลึกเข้าไปในแววตาที่ลังเลของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้วางแผนเวลากลับที่แน่นอนตอนแรกเขาไม่อยากรีบเร่งเธอจนเกินไปแต่หลายวันที่ผ่านมาเขาสังเกตเห็นเธอเปลี่ยนไป นัยน์ตาสีแอปริคอทที่สะอาดและสวยงามของเธอมีความอาลัยอาวรณ์และความสับสนและนี่คือสิ่งที่เขาไม่ต้องการเห็นจากแววตาของเธอ ดังนั้นชนุดมตัดสินใจว่าจะไม่รออีกต่อไปจึงช่วยเธอตัดสินใจเอง"พรุ่งนี้เย็นจะมีงานเลี้ยงสำหรับธุรกิจระดับสูงเตชิตก็เข้าร่วมงานนี้ส่วนฉันก็ได้รับเชิญเข้าร่วมงานเช่นกันเธอเข้าร่วมงานคู่กับฉัน" หลังจากพูดจบเหมือนเขาจะรู้สึกอะไรบางอย่างและถามเธออย่างจริงจัง"เธอยอมไปกับฉันไหม？"