已经是第一章了
ตอนที่ 4 เหมาะกับรสนิยมของฉัน
ตอนที่ 4 เหมาะกับรสนิยมของฉัน
จารวีตกใจจนเบิกตากว้าง เมื่อมองเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนเป็นพนักงานออฟฟิสกำลังยืนถ่ายรูปพวกเขาอยู่ข้างหลัง ไม่นึกเลยว่าจะยังมีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้ นายบ้านี่ ยังมีอะไรที่ทรามกว่านี้อีกมั้ย?
ยศพลถอนร่างของตนออกจากจารวี รูดซิปกางเกง แล้วโยนเสื้อไปบนร่างของจารวีอย่างตามใจตนเอง รองเท้ายี่ห้อที่เป็นมันเงาเหยียบย่ำกระทืบมือถือสีเขียวที่เป็นตัวก่อเรื่องอย่างแรงๆ จนมือถือที่น่าสงสารนั้นแหลกเป็นผุยผง
“จำไว้ซะด้วยล่ะ เธอคงรู้นะว่าถ้าเผยแพร่คาวมลับนี้ออกไป ผลกระทบที่ได้รับคืออะไร” ? เขาหยิบกล้องถ่ายรูปดิจิตอลมาจากมือของผู้หญิงคนนั้น และโชว์รูปที่เพิ่งถ่ายไปในเมื่อกี้ให้เธอดู
“เห็นแล้วรึยัง? ถ้าเธอยากให้พี่สาวเธอมาเห็นเจ้านี้ ก็ไปบอกความจริงเลยสิ ”
จารวีมองหน้าจอขนาดใหญ่ของกล้องถ่ายรูปอย่างตัวสั่น เห็นภาพของเธอที่ถูกเขาจับขาทั้งสองข้างถูกแหกกว้าง แต่กลับเห็นแค่ด้านหลังของเขา น้าตาที่ไหลออกมาด้วยความอับอายและอัปยศอดสูไหลลงมาผ่านใบหน้าที่ขาวสะอาดหมดจด หน้าของเธอสลายเป็นผุยผง
ยศพลสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น เขาจัดผมที่ยุ่งเหยิง แล้วหันไปกำชับเลขาน้อยหน่า “น้อยหน่า เก็บรักษากล้องดิจิตอลอันนี้ไว้ให้ฉันหน่อยนะ”
ยศพลเข้าไปใกล้ที่หูของจารวีอีกครั้ง ใช้ลิ้นเลียติ่งหูของเธอ พึมพำด้วยคำพูดร้อนแรงเหมือนไฟ“เธอร้องขึ้นมาแบบนั้นมันตุ้งติ้งมาก...ฉันชอบ! เธอลองนึกดูดีๆนะ ว่าเป็นเมียเก็บลับๆ ของฉันเป็นยังไง?”
ใบหน้าที่ซีดเซียวของจารวี ในชั่วพริบตาตั้งแต่คอยันกกหูรก็กลายเป็นสีแดงราวกับโดนจุดเปลวไฟขึ้นมา “ไอ้คนเลว….” จารวีจิกกัดไปที่ริมฝีปากล่างของตน แล้วสะบัดมือตบออกไป
มือใหญ่ของเขาจับแขนของเธอ และสะบัดหลุดอีกข้างหนึ่ง
“นี่เธอคิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันเหรอ? จารวี เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ตอนนี้ทำไม่ได้ อนาคตก็ไม่มีทางทำได้….” ยศพลแสยะยิ้มที่มุมปากอันแฝงไปด้วยความชั่วร้าย แล้วหันตัวไปอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวเดินออกไปจากห้อง
ในห้องอาบน้ำ จารวีเปิดน้ำในระดับแรงสุด น้ำอุ่นไหลมาผสมกับน้ำตาที่ไหลมาจากหน้าของเธอ เธอพยายามจะขัดถูตัวให้สะอาด เพื่อจะขัดถูสิ่งสกปรกน่าอับอายทั้งหมดออกไป
“ซ่า!” น้ำเย็นรดจากหัวลงมา ผ่านผมที่เปียกปกคลุมแววตาของเธอ ไหลผ่านหน้าที่ซีดเผือดของเธอลงไปที่พื้น ร้องให้ขมขื่นเสียงดัง ยศพล แกมันระยำ ฉันจะแกเจอดีแน่ หลังหนึ่งชั่วโมง จารวีก็ปรากฏตัวที่ใต้ตึกด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“น้องวี นี่เธอหายไปไหนมาตั้งนานเนี่ย….” ยุพินเดินเข้ามาหาจารวีอย่างนุ่มนวล เธอแค่ให้จารวีช่วยไปหยิบยามาให้ ทำไมจารวีถึงหายไปตั้งชั่วโมงกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแขกในงานเยอะจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ เธอก็คงไปตามหาจารวีแล้ว
ผมที่เปียกแฉะของจารวีติดอยู่หน้าผาก ท่าทางดูกลัดกลุ้มระทมทุกข์ สำหรับเธอแล้ว ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชั่วโมงนั้นเป็นฝันร้ายทั้งหมด
“พี่พิน ยศ….” จารวีพูดออกมาอย่างยากลำบาก เธอไม่มีวิธีจะเรียกพี่เขยของตนได้เลย
“น้องวี เธอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือ”
จารวีส่ายอย่างสุดกำลัง ตัดสินใจไปสักอย่างและพูดออกไปว่า “พี่พิน พี่ยกเลิกพิธีหมั้นครั้งนี้เถอะ!”
ยุพินมองเธออย่างประหลาดใจ สักพักหนึ่ง ก็หัวเราะขึ้นมา “อื้ม ยัยนี่ล่ะก็ แล้วยาของฉันล่ะ….”
“ยุพิน ยาของเธออยู่นี่….” เสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูดดังขึ้นมาจากด้านหลังของสองสาวพี่น้อง ยศพลที่โหดเหี้ยมดุดันปรากฏตัวในสายตาของสองสาวพี่น้อง ในดวงตาสีดำสนิทของเขามีความกระด้างกระเดื่อง และมองไปยังจารวีอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
已经是最新一章了
加载中
