ตอนที่ 1 ตระกูลจางถูกฆ่าล้างครอบครัว

ต๭นที่ 1 ตระกูลจางถูกฆ่าล้างครอบครัว ในฤดูอันหนาวเหน็บของเดือนสิบสอง หยดน้ำค้างกลายเป็นน้ำแข็ง สมัยราชวงศ์หนานชู่ เทียนเจ่ออายุ 40 ปี ลมพัดแรงหวืดหวืด ในคุกใต้ดินอันมืดมิดที่อยู่ลึกสุด เสียงฟาดด้วยแส้ดังลอยมา ตามด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหญิงสาวที่ทำให้รู้สึกขนลุก มองดูเครื่องมือทรมานหลากหลายชนิดกองอยู่ภายในห้องขังต่างๆเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด บางอันถึงกับมีเนื้อของมนุษย์ติดอยู่ กองทับถมกันลงมาเป็นชั้นๆเวลาหลายปี ปกคลุมจนไม่หลงเหลือสีเดิมอย่างน่าสยดสยอง หญิงสาวที่ถูกผูกติดกับเสาผมห้อยลงมาอย่างกระเซอะกระเซิง บนเรือนร่างถูกทุบตีจนเต็มไปด้วยเลือด และยังมีลอยตราประทับด้วยโลหะที่ดูแล้วน่าตกใจ แต่ทั้งหมดยังไม่จบลงเพียงเท่านี้ “ อ๊ะๆๆ! ” น้ำเกลือถังหนึ่งถูกสาดมา หญิงสาวส่งเสียงกรี๊ดร้อง เจ็บปวดจนทำให้นางสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ไม่สามารถหยุดความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้ในสายตาของนางได้ ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมลายมังกรสีเหลืองสดยืนพูดอย่างเย็นชาอยู่ตรงหน้านาง “ จางยวี่โหร่ว ถ้ารู้ว่าควรทำอย่างไรก็รีบยอมรับมาซะ เจ้าจะได้โดน ทรมานน้อยลง ” ความงดงามในอดีตของจางยวี่โหร่วหายไปจนหมดสิ้น แต่ถึงแม้จะจนตรอกเช่นนี้ก็ยังไม่สามารถปิดบังความเย่อหยิ่งในตัวของนางได้ “ ข้าไม่ได้มีความผิดใด และจะไม่มีวันยอมรับความไม่ยุติธรรมนี้เด็ดขาด ” หญิงสาวบอบบางที่อยู่ด้านข้างเช็ดน้ำตาทันที “ ฝ่าบาทต้องทวงความยุติธรรมคืนให้ข้านะเพคะ ลูกชายที่น่าสงสารของเราอายุเพียง 3 เดือนก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังไม่ทันได้เกิด และข้าจะมีหน้าไปเจอฝ่าบาท เจอราชนิกุลและบรรพบุรุษของราชวงศ์ได้อย่างไรกัน ” จ้าวซินซินเคยเป็นน้องสาวที่ดีของนาง นางเชื่อใจนางทุกอย่าง นางได้เป็นกุ้ยเฟยได้ก็เพราะนางจางยวี่โหร่วช่วยสนับสนุน เมื่อคิดถึงในอดีตต่างๆนาๆ จางยวี่โหร่วตัวสั่นเทา เหตุใดใจคนจึงน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้? เป่ยจื่อห้าวรีบปลอบโยนทันที “ โหร่วเอ๋อร์อย่ากังวลไปเลย ข้าจะทวงความยุติธรรมคืนเพื่อเจ้าแน่ พวกเจ้านำตัวผู้หญิงชั่วคนนี้ไปหั่นเป็นชิ้นๆซะ จัดการ!” จ้าวซินซินท่าทางโศกเศร้าเสียใจแอบอิงอยู่ในอ้อมแขนของเป่ยจื่อห้าว แต่ตอนที่นางแอบมองมาทางจางยวี่โหร่ว ในสายตากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เกลียดชัง และความสะใจอยู่เล็กๆ เมื่อฮ่องเต้ออกคำสั่ง จางยวี่โหร่วก็ถูกคนนำตัวลงมาจากเสา จากนั้นกดมือของนางลงบนแผ่นไม้ แต่ตรงหน้าของนางมีมีดเล่มใหญ่วางอยู่ตามแนวขวาง “ ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นสุดท้าย สิบนิ้วเชื่อมโยงไปถึงหัวใจ เจ้าคงไม่อยากจะลิ้มลองรสชาติของการถูกตัดนิ้วขาดทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่หรอกนะ ” มองเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของจางยวี่โหร่วก็ยิ่งขาวซีดมากขึ้น แต่ยังคงส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “ ไม่ สิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ แม้ตายข้าก็ไม่ยอมรับ ” “ พูดดีด้วยไม่ยอมทำตามต้องให้ใช้กำลังบังคับเสียจริง ลงมือได้ ” “ อ๊ากกก! ” เสียงกรีดร้องในครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่าครั้งก่อนอย่างเห็นได้ชัด บนกระดานมีนิ้วมือสิบนิ้วที่ถูกตัดขาดนองเลือดวางอยู่ จางยวี่โหร่วนอนอยู่บนพื้นร่ายกายเจ็บปวดจนไม่สามารถหยุดตัวสั่นได้ ในตอนนี้นางเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ผู้ชายที่นางเคยรักอย่างสุดหัวใจคนนั้น ตอนนี้กลับตัดสินประหารชีวิตนางอย่างเลือดเย็น “ เจ้าถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮาเป็นเวลาห้าปี ความผิดที่หนึ่ง : วางแผนลอบทำร้ายทายาทผู้สืบทอดบัลลังก์ในท้องของจ้าวกุ้ยเฟย ความผิดที่สอง : วางยาพิษลอบทำร้ายไทเฮ่าอย่างใจกล้า ความผิดที่สาม : จางยวี่โหร่ว เจ้าเหี้ยมโหดอำมหิตเช่นนี้ ละเมิดอำนาจแห่งสวรรค์ ควรโทษประหารเก้าชั่วโคตร ” ไม่ นางไม่ได้ทำ! จนถึงตอนนี้ นางจะเข้าใจได้อย่างไร เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของเขากับจ้าวซินซินวางแผนใส่ร้าย แต่นางไม่ยอมตายจากไปแบบนี้ ท่านปู่ของนางเป็นขุนนางรับใช้ฮ่องเต้มาสามราชวงศ์ ชื่อเสียงสูงส่งท่ามกลางขุนนางนับร้อย สมาชิกพรรคมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง เป่ยจื่อห้าวสามารถสืบทอดราชบัลลังก์ได้ล้วนพึ่งพาการสนับสนุนจากตระกูลจางทั้งสิ้น! แต่เขากลับกล้าทำกับนางแบบนี้! หรืออาจเป็นเพราะมองความคิดในใจของนางออก เป่ยจื่อห้าวยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ จนถึงตอนนี้เจ้าคงไม่ได้หวังว่าจางไท่ซือจะมาช่วยเจ้าหรอกนะ? ข้าเป็นถึงโอรสแห่งสวรรค์ จักรพรรดิผู้มีเกียรติสูงศักดิ์ จะเกรงกลัวตระกูลจางเล็กๆของเจ้าทำไมกัน? ข้าได้รับหนังสือแจ้งมาว่าจางไท่ซือทุจริตและติดสินบน มีหลักฐานแน่นหนา ข้าได้สั่งให้ยึดทรัพย์สินทั้งตระกูลแล้ว” อะไรนะ จางยวี่โหร่วเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ “ ไม่... เป็นไปไม่ได้... ” ตระกูลจางต้นไม้ใหญ่ที่มีรากลึกจะล้มลงอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน ท่านปู่ของนางซื่อสัตย์สุจริตมาทั้งชีวิต จะทำเรื่องทุจริตและติดสินบนได้อย่างไร เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ทุกอย่างล้วนเป็นแผนการชั่วร้าย เดิมทีแล้วแผนการของเขานั้นไม่ใช่นาง แต่เป็นตระกูลจาง เขามีความคิดจะขุดรากถอนโคนตระกูลจางมาตั้งนานแล้ว จางยวี่โหร่วมองพวกเขาอย่างกล้ำกลืนความเจ็บแค้น “ ต้องการเพิ่มความผิด เหตุใดจึงไม่พูดอะไร เป่ยจื่อห้าว เจ้าอกตัญญูคุณคนเช่นนี้ เจ้าจะต้องได้รับผลกรรมตามสนองอย่างแน่นอน แน่นอน! ” เป่ยจื่อห้าวไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรแต่กลับหัวเราะ “ จางไท่ซือเป็นขุนนางรับใช้ฮ่องเต้มาสามราชวงศ์ ได้รับความสำคัญจากเสด็จปู่และเสด็จพ่ออย่างมาก หากไม่ใช่เพราะถูกบีบบังคับอย่างไร้ทางเลือกข้าก็ไม่ได้อยากฆ่าเขา แต่ทว่าตอนนี้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ช่วยพวกเขาสักครั้ง ” จางยวี่โหร่วร่างกายสั่นเทา จากนั้นก็เข้าใจในทันทีว่าโอกาสที่เขาพูดนั้นคืออะไร “ บนแท่นประหารในวันพรุ่งนี้ หากเจ้ายอมรับความผิดไว้เพียงคนเดียว ข้าจะปล่อยตัวพวกเขาไปอย่างปลอดภัยแน่นอน ” “ ท่านพูดจริงรึ? ” จางยวี่โหร่วมองตาเขาแล้วเอ่ยปากถาม “ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ! ” ตอนนี้นางยังมีตัวเลือกอื่นอีกงั้นเหรอ? ในเมื่อนางเป็นลูกสาวของตระกูลจาง ก็ต้องปกป้องตระกูลจางอย่างสุดกำลัง หากว่าชีวิตของนางจางยวี่โหร่วเพียงคนเดียวสามารถแลกกับชีวิตของคนในตระกูลจางอีก72คนได้ นางก็ต้องทำหน้าที่นั้นโดยไม่หวั่นเกรงอยู่แล้ว …… สายลมพัดกระโชกแรง หิมะตกหนักปลิวว่อน ตอนเที่ยงวัน บนแท่นประหาร เสา 72 ต้นรายล้อมเป็นวงกลม ใบหน้าคุ้นเคยเหล่านั้นที่ถูกมัดอยู่ด้านบน ล้วนเป็นญาติสนิทของจางยวี่โหร่วทั้งสิ้น ผู้คนด้านล่างกระสับกระส่าย ประชาชนต่างพากันพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ไปจนถึงตั้งข้อสงสัย และไม่กล้าเชื่อว่าครอบครัวที่จิตใจดีและซื่อสัตย์สุจริตอย่างจางไท่ซือจะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ จางยวี่โหร่วคุกเข่าลงบนพื้น ยอมรับความผิดทั้งหมดที่ไม่ได้เป็นของนางในทันที จางไท่ซือพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “ ยวี่โหร่ว ทำไมเจ้าถึงโง่เขล่าเพียงนี้ เจ้าคิดว่าเจ้ายอมรับผิดแล้วเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้จะปล่อยพวกเราไปงั้นรึ? ” นางมองดูเป่ยจื่อห้าวที่นั่งอยู่ด้านบนสูงสุดอย่างสุดชีวิต หวังว่าเขาจะสามารถรักษาคำสัญญาและปล่อยคนในครอบครัวของนางไป ในตอนนั้น เป่ยจื่อห้าวฉีกยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็น มือของเขาค่อยๆยกขึ้น ผู้คุมนักโทษประกาศพระราชโองการ เพชฌฆาตยกมีดขึ้น หัวของคน 72 คนกลิ้งหล่นลงมาจากบนเสาในแบบเดียวกัน แม้กระทั่งเด็กทารกที่เพิ่งเกิดมาเพียงหนึ่งเดือนก็ไม่ละเว้น ชีวิตเป็นๆทั้ง 72 ชีวิตสูญสิ้นไปในชั่วพริบตา ตระกูลจางถูกฆ่าล้างครอบครัว จางยวี่โหร่วตาแดงกล่ำ ดวงตาทั้งสองข้างแตกร้าว และตะโกนด้วยเสียงอันแหบแห้ง “ เป่ยจื่อห้าว เจ้ามันกษัตริย์จอมปลอมไม่รักษาคำพูด ข้าจะฆ่าเจ้า! ” นางต้องการพุ่งเข้าไปหา แต่กลับถูกองครักษ์หยุดไว้ เท้าข้างหนึ่งเตะเข้ามาที่ท้องจนกลิ้นหล่นลงมาจากด้านบน จางยวี่โหร่วแหงนหน้ามองบนท้องฟ้า ร้องไห้โศกเศร้าจนน้ำตาเป็นสายเลือด นางจ้องมองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ เช่นนั้นในตอนนี้เป่ยจื่อห้าวคงจะต้องเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเป็นแน่ “ อะไรคือความจงรักภักดี จิตใจซื่อสัตย์เด็ดเดี่ยว สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม ตระกูลจางภักดีต่อแผ่นดินมาสามชั่วอายุคน แต่กลับต้องเจอจุดจบเช่นนี้ เป่ยจื่อห้าว เจ้ามันเป็นคนหน้าซื่อใจคดไร้ความเมตตา ข้าจางยวี่โหร่วจะขอสาบานตรงนี้ว่า หลังจากที่ข้าตายจะขอเปลี่ยนวิญญาณให้กลายเป็นผี คอยตามหลอกหลอนเจ้าทั้งวันทั้งคืน มองดูแผ่นดินของเจ้าถูกทำลาย ประเทศชาติถูกยึดครอง และครอบครัวของเจ้าแตกสลาย ” หลังจากสิ้นคำนี้ นางก็เอาหัวชนเข้ากับเสาหลักต้นใหญ่ตรงกลางแท่นประหาร กระแทกเลือดไหลนองและไม่มีเสียงใดใดอีกต่อไป จางยวี่โหร่วเสียชีวิตแล้ว แต่ดวงตาของนางยังคงเบิกตากว้างอยู่ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและไม่ยอมรับ หากชาติหน้ามีจริง นางจางยวี่โหร่วจะไม่มีวันรักผู้ชายไร้หัวใจคนนี้อีก นางจะควักหัวใจและกระดูก ถลกหนังและเส้นเอ็นของเขาออกมาอย่างแน่นอน แม้เป็นผีก็จะไม่ยอมปล่อยเขาไป