ตอนที่ 8 ท่านอ๋องกำลังเข้าห้องหอ

ต๭นที่ 8 ท่านอ๋องกำลังเข้าห้องหอ อารมณ์ของเป่ยจื่อห้าวในเวลานี้สามารถใช้คำว่า “ ความโกรธปะทุขึ้นท้องฟ้า ” มาบรรยายได้ ในชั่วพริบตาที่เขาเปิดผ้าคลุมหน้า และเห็นว่าไม่ใช่จางยวี่โหร่วแต่เป็นใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้านั้น สมองของเขามึนงงในทันที ถึงแม้จะบอกว่าเมื่อเห็นจางยวี่โหร่วจะทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนและยังต้องฝืนยิ้มอย่างมีความสุข แต่หากไม่ใช่จางยวี่โหร่ว เช่นนั้นไม่ใช่ว่าเขาเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์และทุกอย่างจบลงแล้วหรือ? ภายใต้ความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของเป่ยจื่อห้าว หลินจือก็ไม่ตื่นตระหนกอย่างที่คิด และอธิบายอย่างใจเย็นว่า เดิมที่แล้วตัวเองควรจะแต่งงานกับท่านอ๋องชิงผิง แต่กลับไม่คิดว่าจะขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวผิด แต่ในเมื่อได้คำนับเทวดาฟ้าดินกับองค์ชายสามแล้ว เช่นนั้นก็กลายเป็นผู้หญิงของเขา เฮอะ...แค่ลูกสาวที่มาจากตำแหน่งสี่ผิ่นเซ่าเจียนเล็กๆคนหนึ่งจะคู่ควรเป็นพระชายาของเป่ยจื่อห้าว? แน่นอนว่าเขาไม่ยอม ปฏิกิริยาอย่างแรกก็คือไปที่ตำหนักอ๋องชิงผิงอย่างรีบร้อนและแลกเปลี่ยนตัวจางยวี่โหร่วกลับคืนมา ส่วนหลินจือ หลังจากที่แกล้งร้องไห้โวยวายไปครั้งหนึ่งพอเห็นว่าไม่ได้ผล นางก็หนีกลับบ้านไป ในขณะที่เป่ยจื่อห้าวกำลังรับมาที่ตำหนักอ๋องชิงผิง ในใจกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก และยังเป็นกังวล เหตุใดถึงเป็นอ๋องชิงผิง บุคคลนี้ที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัว อ๋องชิงผิงหันยี่ฉี เป็นคนที่มีความพิเศษมากคนหนึ่งในหนานหชู่ เขาแทบจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนัก และแต่ควบคุมกองกำลังทหาร ได้รับความสำคัญจากเสด็จพ่ออย่างลึกซึ้ง เมื่อขุนนางทุกคนพบเจอเขาก็ต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น องค์ชายทุกคนต้องการโน้มน้าวเขาแต่กลับไม่มีความกล้า เห็นออร่าแห่งความตายกระทั่วบนร่างกายของเขามาแต่ไกล และยังมีหน้ากากหมาป่าอันหน้ากลัวเช่นนั้น จึงทำได้เพียงแค่หลีกเลี่ยงจากที่ไกลๆเท่านั้น หากสามารถได้รับความช่วยเหลือจากเขา จางไท่ซือจะไปมีค่าอะไร ท้ายที่สุดผู้ใดที่มีอำนาจในการควบคุมทหาร ผู้นั้นถึงจะเป็นคนที่มาอำนาจมากที่สุดอย่างแท้จริง แต่เรื่องนี้เป่ยจื่อห้าวทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น คนที่แม้แต่เสด็จพ่อยังต้องไว้หน้า แน่นอนว่าเขาก็ไม่กล้าจะลงมือทำอะไร ตอนที่มายังเตรียมของกำนัลเล็กๆน้อยๆมาเพื่อมอบให้ตอนที่รับตัวจางยวี่โหร่วกลับคืน ถึงแม้เป่ยจื่อห้าวจะกระวนกระวายใจ แต่ก็ไม่กล้าบุกรุกเขาไป ทำได้แค่อดทนรอให้ไปแจ้งข่าว แต่ในใจกลับกังวลแทบตายไม่รู้ว่าตอนนี้จางยวี่โหร่วจะเป็นอย่างไรบ้าง สมควรตาย เขาต้องแลกตัวนางกลับมาอย่างราบรื่นให้ได้ นางเป็นอาวุธที่จะช่วยให้เขาแย่งชิงบัลลังก์ แต่กลับคิดไม่ถึงว่ารอมาสักพักใหญ่ กลับรอแค่ประโยคเดียว “ ท่านอ๋องกำลังเข้าเรือนหอ รับสั่งว่าไม่ให้ใครมารบกวน ” เป่ยจื่อห้าวรู้ถึงเหมือนถูกน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวจรดเท้า เยือกเย็นไปทั่วทั้งหัวใจ ตอนนี้เขาควรจะรู้สึกอย่างไร? ทุกสิ่งที่ตัวเองทุ่มเทวางแผนมาทั้งหมด ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง! ก่อนหน้านั้นเพื่อที่จะเอาชนะใจของจางยวี่โหร่ว เขาใช้ความพยายามมากมาย ตอนนี้กลับทำชุดแต่งงานเพื่อให้แก่คนอื่น ไม่เพียงแต่สิ้นหวังในราชบัลลังก์ ภรรยาที่เพิ่งจะแต่งงานก็ถูกพาตัวไปและสวมหมวกสีเขียวให้เขา เขาเป่ยจื่อห้าวไม่ใช่ว่าจะตกต่ำไปเป็นตัวตลกของทุกคนหรอกหรือ เขาซักถามอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อยว่า “ เป็นไปได้อย่างไร เจ้าไม่ได้บอกเรื่องเจ้าสาวผิดคนกับท่านอ๋องหรอกรึ คนที่ถูกพาตัวมายังตำหนักชิงผิงนั้นควรจะเป็นเจ้าสาวของข้า นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ” ทหารองครักษ์คนนั้นงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด “ ข้าบอกท่านไปแล้วว่าท่านอ๋องกำลังเข้าเรือนหอ ผิดพลาดไม่ผิดพลากอะไรกัน เมื่อแต่งงานและเข้าเรือนหอกับท่านอ๋องก็ถือว่าเป็นผู้หญิงของท่านอ๋องแล้ว แม้จะพากลับไปแล้วจะทำอย่างไรได้? ” ทหารองครักษ์คนหนึ่ง กลับกล้าแสดงท่าทางพูดกับเขาที่เป็นองค์ชายสามเช่นนี้ เป่ยจื่อห้าวจึงโกรธเดือนดาลมาก เสียงคำว่า “ บังอาจ ” นั้นติดอยู่ลำคอ ไม่เอ่ยปากพูดออกมาครู่ใหญ่ สมกับเป็นคนของท่านอ๋องชิงผิงจริงๆ ความเย่อหยิ่งช่างอวดดีเช่นนี้ สมควรตาย หากจางยวี่โหร่วถูกพรากความบริสุทธิ์ไปแล้วก็เท่ากับเป็นผู้หญิงสำส่อน ผู้หญิงแบบนี้นางจะยอมรับได้อย่างไร? แต่หากไม่มีจางยวี่โหร่ว เขาจะมีสิทธิไปแย่งชิงบัลลังก์ได้ยังไง? เป่ยจื่อห้าวโกรธจนตัวสั่น มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น แต่สุดท้าย เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงจากไปอย่างผิดหวัง คล้ายกับไก่ตัวผู้ที่แพ้พ่ายอย่างจนตรอก เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อๆกันทำให้เขาตอบโต้ไม่ไหว และในตอนนั้นเขาถึงจะตระหนักถึงความน่าสงสัยและความรุนแรงของเรื่องนี้ จึงรีบเข้าวังไปขอพบฮ่องเต้และขอความเป็นธรรมให้แก่เขาในทันที เขาไม่ได้สงสัยจางยวี่โหร่วในเรื่องนี้เลย ภายใต้การแผนการของเขา จางยวี่โหร่วนั้นรักเขาจนถอนตัวไม่ได้มาตั้งนานแล้ว ถึงขนาดเสนอว่าต้องการแต่งงานกับเขาเอง ดังนั้นนี่อาจจะเป็นแผนการของท่านอ๋องชิงผิง ข่าวฉาวของเขานั้นโด่งดัง หลังจากจางยวี่โหร่วเข้าตำหนักของเขาไปแล้วยังจะสามารถออกมาปลอดภัยอีกไหม? แต่ถึงอย่างไร เรื่องนี้อาจยังมีทางที่ดีกว่า จะเป็นความโชคดีหรือหายนะก็หรือไม่อาจทราบได้ เป่ยจื่อห้าวคุกเข่ารอฮ่องเต้อยู่ที่หน้าประตูทางเข้าวังมาหนึ่งคืน ตลอดจนถึงตีห้าของวัน เมื่อฮ่องเต้ตื่นบรรทมเข้าประชุมราชสำนักในตอนเช้าถึงมีคนมารายงานให้ทราบ เมื่อวานองค์ชายสามกับอ๋องชิงผิงแต่งงานในวันเดียวกัน นับว่าเป็นวันมงคลคู่ที่ดี หลังจากที่ฮ่องเต้กลับวังก็ได้รับข่าวว่าอุทกภัยในภาคใต้ได้รับการแก้ไขอย่างอย่างสมบูรณ์ผ่านวิธีการ “ ขุดลอกคลอง ” เรียบร้อยแล้ว น้ำท่วมได้ลดลง เขาอารมณ์ดีอย่างมาก นอนหลับได้อย่างสบายใจเป็นพิเศษ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ในตอนเช้า ถึงแม้จะเป็นฮ่องเต้ที่ดูแลกิจการของแผ่นดินต่างๆมากมายทุกวัน ก็รู้สึกตกตะลึง สลับเกี้ยวแต่งงานผิดคนอะไรกัน เรื่องแบบนี้นั้นไม่เคยได้ยินมาจากไหนเลย เป่ยจื่อห้าวได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ก็รีบฟ้องร้องทันที “ เสด็จพ่อท่านต้องช่วยข้านะ ท่านอ๋องชิงผิงแย่งภรรยาของข้าอย่างโจ่งแจ้ง ข้าไปขอรับตัวที่หน้าประตูบ้าน แต่กลับถูกไล่ออกมาและยังพูดฉีกหน้าข้าอีก เขากล้าไม่สนใจเสด็จพ่อและไม่สนใจกฎหมายของแผ่นดินหนานหชู่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ” หลังจากที่ฮ่องเต้ได้ฟังก็ไม่ได้โกรธและต้องการเอาผิดอ๋องชิงผิงแต่อย่างใด แต่กลับจมดิ่งอยู่ในความคิด ผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะเอ่ยปากพูดออกมา " มีการเข้าใจผิดกันในเรื่องนี้หรือเปล่า เมื่อวานนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่อ๋องชิงผิงแต่งงานเช่นกัน ขบวนเกี้ยวรับตัวเจ้าสาวไปทางเดียวกันพอดี หากเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อีกทั้งเจ้าก็ไปรับตัวเจ้าสาวด้วยตัวเองไม่ใช่รึ จะเกิดความผิดพลาดจริงหรือไม่ ตัวเจ้าเองก็รู้แน่ชัด " เป่ยจื่อห้าวพูดอะไรไม่ออกในทันที ในตอนนี้อ๋องชิงผิงเพียงแค่ส่งขบวนเกี้ยวรับตัวเจ้าสาวมาขบวนเดียว ตัวเขาเองก็ไม่ได้ปรากฏตัว เขามาฟ้องร้องโดยตรงเช่นนี้นั้นไม่มีความน่าเชื่อถือจริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังมากยิ่งขึ้น ก็คือท่าทีของฮ่องเต้ ไม่ได้ยืนอยู่ข้างเขาในครั้งแรกเลยแม้แต่น้อย “ เสด็จพ่อ หลังจากที่ข้าไปรับตัวเจ้าสาวที่ตำหนักไท่ซือ ข้าอยู่ข้างกายยวี่โหร่วมาตลอด จะเข้าใจเจ้าสาวตัวเองผิดได้อย่างไร มีเพียงแค่ตอนที่ฝนตกหนักระหว่างทางเท่านั้น ทุกคนล้วนเข้าไปหลบฝนในวัด คนของอ๋องชิงผิงต้องลงมือในเวลานั้นเป็นแน่ ” ฮ่องเต้ไตร่ตรองเล็กน้อย “ ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วเรื่องนี้จะเป็นเช่นไร ก็มีเพียงแค่จางยวี่โหร่วกับคุณหนูหลินจือที่สามารถอธิบายได้ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้และทวงความยุติธรรมคืนให้เจ้าแน่ ” ใบหน้าของเป่ยจื่อห้าวนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ ข้าไม่ได้ต้องการความยุติธรรมอะไร ข้าต้องการเพียงแค่ยวี่โหร่ว ” ถึงแม้จางยวี่โหร่วจะสูญเสียความบริสุทธิ์ไปเข้าไม่ก็สนใจ และยังจะแต่งงานกับนางแต่งตั้งนางเป็นพระชายา เช่นนั้นจางยวี่โหร่วจะต้องรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากและติดตามเขาอย่างตายใจ ทั้งตระกูลของจางไท่ซือก็จะต้องมองเขาใหม่ นี่คือสิ่งที่เป่ยจื่อห้าวเรียกว่า “ เป็นโชคดีไม่ใช่หายนะ ”