ตอนที่ 9 แลกตัวเจ้าสาวกลับคืนมา

ต๭นที่ 9 แลกตัวเจ้าสาวกลับคืนมา เป่ยจื่อห้าวมีความทะเยอะทะยานอย่างชั่วร้าย ยอมเทหมดหน้าตักเพื่อที่จะแย่งชิงบัลลังก์ ถึงอย่างไรในใจของเขาก็ไม่ได้ถือว่าจางยวี่โหร่วเป็นภรรยาของเขาจริงๆ เพียงแค่ใช้เป็นเครื่องมือก็เท่านั้น จางยวี่โหร่ว แม้ว่าความบริสุทธิ์จะถูกทำลายก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุณค่าของการใช้งานของนาง ผู้ที่ทำการใหญ่จะไม่คำนึงถึงสิ่งเล็กน้อย แม้แต่การถูกนอกใจเขาก็ทนได้ ยังจะมีอะไรที่เขาทนไม่ได้อีก …… จางยวี่โหร่วใช้เวลาหนึ่งคืนไปอย่างปลอดภัยที่ตำหนักอ๋องชิงผิง เขาไม่ได้แตะต้องนางอีก และไม่ได้สอบถามอะไร ทั้งสองคนใช้เวลาทั้งคืนบนเตียงอย่างสงบ ถึงแม้ต้องการไล่เขาลงจากเพียงก็ไม่มีเหตุผลอะไร เพราะนางเป็นคนริเริ่ม " กระตุ้น" ด้วยตัวเอง เดิมทีแล้วนางกังวลใจอย่างมาก กลัวว่าจู่ๆเขาจะเป็นสัตว์ร้ายและทำอะไรกับนาง แต่ต่อมาพอได้ยินเสียงลมหายใจที่สงบนิ่งของเขา นางก็ค่อยๆรู้สึกง่วงนอนและหลับลงโดยไม่รู้ตัว แม้แต่นางยังประหลาดใจมาก เหตุใดเขาจึงใจกว้างเพียงนี้ อยู่ร่วมห้องเดียวกันกับผู้ชายที่ข่าวลือราวกับปีศาจเช่นนี้กลับยังนอนหลับสนิทได้อย่างคาดไม่ถึง เพิ่งจะล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็ได้ยินเสียงรายงานมาจากด้านนอกว่า พระราชวังมีพระราชโองการเร่งด่วนมา ขอให้อ๋องชิงผิงน้อมรับพระราชโองการในทันที ทันใดนั้นสายตาของจางยวี่โหร่วก็จมลงในทันที นางรู้อยู่แล้วว่าเพราะเหตุใด ตั้งแต่ที่นางวางแผนคิดจะทำเช่นนี้ ก็ได้ตัดสินใจแล้วจะยอมรับผลที่ตามมาทั้งหมด นางรีบจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบทันที และออกไปกับหันยี่ฉี หันยี่ฉีได้รับการยกเว้นคุกเข่าถวายบังคมจากปากของฮ่องเต้เอง แต่จางยวี่โหร่วกลับคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อรอคำประกาศสั่งจากฮ่องเต้ "ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชาว่า ให้อ๋องชิงผิงพาจางยวี่โหร่วบุตรสาวของตระกูลจางมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบที่พระราชวังโดยเร็ว " ผู้ชายยื่นมือไปรับกฤษฎีกาอันศักดิ์สิทธิ์ สายตามองมาที่นางอย่างลึกซึ้ง " ไปกันเถอะ ชายาที่รัก" ขันทีที่มาแจ้งพระราชโองการท่านนั้นแสดงสีหน้าตกตะลึกออกมา แต่กลับลดระดับศีรษะลงอีก จางยวี่โหร่วสูดลมหายใจเข้าลึก ในเมื่อคำนับเทวดาฟ้าดินและแต่งงานกันแล้ว และยังได้เข้าเรือนหอ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็คงถือว่าจบลงเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าจะเกิดเรื่องต่อหน้าฮ่องเต้ก็ตาม ตราบใดที่หลินจือไม่หลุดปาก นางก็ไม่กลัว เพียงแต่มองดูผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าคนนี้ ในเมื่อเขารู้ว่านางหลอกใช้เขา เหตุใดจึงไม่เปิดโปงและยังช่วยนางอีก? เขาหน้าตาอัปลักษณ์ มีโรคเรื้อรังติดตัวและฆ่าคนจนชินเหมือนดั่งข่าวลือจากโกลภายนอกจริงหรือ? ใบหน้าที่แท้จริงเป็นอย่างไรนางนั้นไม่เห็นแน่นอน ในส่วนของเรื่องอื่นๆนั้นนางยังไม่รู้สึกถึง แต่ถึงอย่างไรสถานการณ์ในตอนนี้ ดีเกินกว่าที่นางคาดคิดไว้มากแล้ว …… ในเวลานี้ห้องหนังสือของฮ่องเต้ คนที่ควรมานั้นเกือบมาถึงกันหมดแล้ว นอกจากองค์ชายสาม ลี่เฟย และจางไท่ซือแล้ว ยังมีหลินจือคุณหนูของตระกูลหลิน เมื่อเป่ยจื่อห้าวมองเห็นนาง ก้รีบเร่งฝีเท้าเข้ามาหาในทันทีและจับมือของนางขึ้นมา " โหร่วเอ๋อร์ ข้าอธิบายให้เสด็จพ่อทราบ เพื่อทวงความยุติธรรมคืนให้แก่เจ้า เจ้าวางใจได้ ข้าจะปกป้องเจ้าอย่างดีและไม่มีวันปล่อยให้ใครรังแกเจ้า " ในใจของจางยวี่โหร่วนั้นดูถูกเหยียดหยาม หากพูดจาได้น่าฟังเช่นนี้จริงๆ เช่นนั้นเหตุใดเมื่อคืนเขาถึงไม่บุกเข้าที่ตำหนักอ๋องชิงผิงเพื่อช่วยนางออกไป แต่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปหนึ่งคืน มีเพียงเหตุผลเดียว นั่นก็คือเขาหวาดกลัวอ๋องชิงผิง ดูเหมือนว่า " สามีราคาถูก" ของนางนั้นมีประโยชน์อยู่บ้าง ขอบตาของจางยวี่โหร่วค่อยๆเริ่มแดง จากนั้นจึงผลักมือของเขาเบาๆ " องค์ชายสาม เกรงว่าท่านกับข้าคงจะไม่มีโชคชะตาให้อยู่ด้วยกันชาตินี้แล้ว " " โหร่วเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร หรือว่าเจ้าไม่ได้รักข้าแล้ว? " เป่ยจื่อห้าวพูดอย่างประหม่า " มาพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ข้ากับท่านอ๋องชิงผิงเข้าพิธีแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว และเป็นภรรยาของเขา เหตุใดสวรรค์จึงทำเช่นนี้ ให้คนที่รักไม่อาจเป็นครอบครัวได้ " จางยวี่โหร่วก้มหน้าใช้ผ้าเช็ดน้ำตาและแสดงท่าทางผิดหวังเสียใจ สองคนนี้ คนหนึ่งแสดงได้ดีกว่าอีกคน แต่ทั้งหมดกลับเป็นของปลอม หันยี่ฉีกระตุกมุมปากเบาๆ ผู้หญิงคนนี้ น่าสนใจเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้ " เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าบอกข้ามา ท่านอ๋องชิงผิงข่มขู่เจ้าใช่หรือไม่ หรือว่าหลินจือคนนั้นเล่นอุบายอะไรกับเจ้า เสด็จพ่อทรงอยู่ที่นี่ เจ้าพูดความคับข้องใจของเจ้ามาให้หมด เสด็จพ่อจะต้องแก้ไขความไม่เป็นธรรมให้เจ้าแน่" ดูเหมือนว่าในคนจำนวนมากมีเพียงเป่ยจื่อห้าวเพียงคนเดียวที่กระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ สีหน้าของจางไท่ซือนั้นสงบนิ่ง ไม่ได้แสดงความเห็นใดใดในตอนนั้น หลินจือรีบคุกเข่าก้มหัวลงกับพื้นทันที " ฝ่าบาทโปรดสืบสวนให้ละเอียด เดิมทีแล้วตัวข้าควรแต่งงานกับท่านอ๋องชิงผิง และไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดเหตุขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวผิด การแต่งงานนั้นเป็นเรื่องสำคัญข้าจะเล่นเป็นเด็กอย่างนั้นหรือ ฝ่าบาทรับสั่งพระราชทานการแต่งงานนี้ด้วยตนเอง ข้าซาบซึ้งในพระกรุณาธิคุณอย่างหามิได้ จะกล้าขัดพระราชโองการและหลอกลวงฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน? " แน่นอนว่านางไม่กล้าพูดอะไรออกมา จนถึงกับไม่กล้ามองหันยี่ฉีสักนิด คาดว่าข่าวลือพวกนั้น และยังเห็นหน้ากากหมาป่าอันดุร้ายบนใบหน้าเขาอีก คงตกใจจนใจหาย และดีใจกับตัวเองที่หลุดพ้นออกจากกรงขัง จางยวี่โหร่วส่ายหัวเบาๆ " เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณหนูหลินจือ ทุกอย่างล้วนเป็นฟ้าลิขิต เนื่องจากฝนตกหนักปิดกั้นการเดินทางจึงได้เจอกันในวัด ข้ากับคุณหนูหลินจือแต่งงานออกเรือนในวันเดียวกัน จึงรู้สึกถูกชะตาและร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน ออกจากเกี้ยวไปพูดคุย ทุกอย่างล้วนเกิดจากความอยากเล่นในตอนที่ฝนตก แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นหายนะครั้งใหญ่ หากฝ่าบาทต้องการลงโทษก็ลงโทษข้าเพียงคนเดียวเถอะ " แม้แต่บุคคลที่เกี่ยวข้องก็พูดเช่นนี้แล้ว หากเป่ยจื่อห้าวยังไม่ยอม ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ฮ่องเต้พูดพึมพำว่า "สามารถมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นฟ้าลิขิตจริงๆ! " " ข้าไม่สนว่าจะเป็นฟ้าลิขิต หรือว่าเรื่องบังเอิญ ในเมื่อรู้ว่าผิดคนแล้ว เช่นนั้นก็รีบแลกตัวกลับมา แม่นางหลินจือคนนี้ข้าไม่ได้แตะต้องนางแม้แต่ผมเส้นเดียว ส่งคืนให้เจ้าของเดิมอย่างครบถ้วน ข้าต้องการพาตัวพระชายาที่เป็นของข้ากลับไปตอนนี้ " " ท่านอ๋องชิงผิง นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร? " เป่ยจื่อห้าวถามอย่างเกรี้ยวกราด " ตอนนี้นาง...เป็นพระชายาของข้า องค์ชายสาม ท่านอย่าได้ลืมฐานะของตัวเอง " ดวงตาคู่นั้นภายใต้หน้ากากเย็นชาเป็นอย่างมาก รอบตัวแพร่กระจายไปด้วยความเยือกเย็น จนทำให้คนไม่กล้าสบตากับเขา " องค์ชายสาม เป็นข้าที่ทำผิดต่อท่านเอง ตอนนี้ข้าไม่ได้มีร่างกายที่บริสุทธิ์แล้ว ข้าไม่คู่ควรกับท่านเลย ท่านลืมข้าเถอะนะ "จางยวี่โหร่วพูดอย่างสะอึกสะอื้น " ความจริง " นี้ เป่ยจื่อห้าวรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และยังใช้เวลาทั้งคืนในการทำความเข้าใจและยอมรับ จนถึงขนาดเปลี่ยนสิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์ในการใช้งาน เป่ยจื่อห้าวแสดงท่าทางไม่กล้าเชื่อออกมาและมองดูนางและถามว่า" ในเมื่อเจ้ารู้ว่าเขาไม่ใช่ข้า เหตุใดจึงปล่อยให้เขาแตะตัวเจ้า เขาใช้กำลังบังคับเจ้าใช่หรือไม่? " " เปล่า แสงเทียนในเรือนหอนั้นมืดมัวเกินไป ตอนที่ท่านอ๋องชิงผิงเข้ามา ข้า...ข้าค้นพบมันได้ไม่ทันเวลา และคิดว่าเขาเป็นท่านตลอดเวลาจนถึงเช้าตรู่ของวันนี้ถึงจะ... " ในที่สุดจางไท่ซือก็ลูบหนวดเคราของเขา และพูดตะคอกเบาๆ" ยวี่โหร่ว เหตุใดเจ้าถึงโง่เขลาเช่นนี้ " " ยวี่โหร่วรู้ว่าตัวเองไม่มีหน้ามาเจอฝ่าบาท มาเจอองค์ชายสาม ดังนั้นที่มาในวันนี้ หนึ่งคือเพื่อมาพูดความจริง สองคือความตั้งใจที่จะตาย " จางยวี่โหร่วเพ่งสายตาที่ดูไม่ค่อยหยาบคายตรงไป ตามที่คาดการณ์นางถูกคนหยุดไว้ จางยวี่โหร่วไม่มีวันที่จะโง่เขล่าและต้องการจะตายจริงๆอย่างแน่นอน