ตอนที่ 11 โอกาสที่แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม

ต๭นที่ 11 โอกาสที่แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม ห้องหนังสือเงียบสงบเหมือนความตาย ราวกับว่าแค่เสียงที่ดังจากเข็มตกลงพื้นยังได้ยินอย่างชัดเจน เผยให้เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ตกอยู่ในความตรึง ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยอมปล่อยมือ ตอนนี้ก็ทำได้เพียงรอคนที่มีอำนาจตัดสินสูงสุด——ฮองเต้ มาไต่สอนแล้วล่ะ! เห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ฮองเต้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย สำหรับท่านแล้ว เป็นเรื่องที่ยากที่จะแก้ไขพอสมควรเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีเหตุผล ตัดสินใจลำบากมาก คนหนึ่งเป็นลูกชายของท่าน เลือดข้นกว่าน้ำ อีกคนเป็นข้าราชการที่ท่านพึงพอใจมากที่สุด เสียเหงื่อและแรงนับไม่ถ้วนเพื่อช่วยท่านคุ้มครองบัลลังก์และขยายเอกราช ตามเหตุและผลแล้ว ท่านไม่สามารถลำเอียงฝ่ายไหนโดยตรงได้! เวลานี้ ลี่เฟยสบตากับเป่ยจื่อห้าวกะทันหัน จากนั้นเป่ยจื่อห้าวก็เข้าใจแล้ว ทันใดนั้นก็หยิบมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อ และแทงเข้าใส่ตัวของตนเองในพริบตา เลือดสดย้อมเสื้อของเขาจนแดงไปหมด ทุกคนต่างก็ตกใจกันหมด ไม่คิดว่าเขาจะทำพฤติกรรมเช่นนี้ จางยวี่โหร่วยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ เพื่อที่จะแต่งงานกับนางเป่ยจื่อห้าวกลับทำเรื่องทำร้ายตนเองแบบนี้ได้ แต่ในใจของนางนั้นไม่มีความซึ้งเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมาย เขากล้าทำร้ายตนเองขนาดนี้ ช่างเป็นผู้ที่จิตใจเล่ห์เหลี่ยมจริง น่ากลัวที่สุด ถ้าเขาอยากตายจริง สู้ควักหัวใจออกมาทีเดียวให้เรื่องจบๆไม่ดีกว่าหรือ หน้าซื่อใจคดแบบนี้ ก็แค่อยากหลอกให้นางเชื่อใจ ช่างน่าตลกจริงๆ วินาทีนั้น ภายใต้หน้ากากและแววตาที่เย็นชาของหันยี่ฉีเปลี่ยนเป็นคมลึกมากขึ้น องค์ชายสามคนนี้ ใช่ย่อยเลยจริงๆ เรื่องของราชการเขาไม่เคยถามไถ่ สำหรับเป่ยจื่อห้าวแล้ว เขาไม่มีความจำใดๆ เคยได้ยินแค่ว่าองค์ชายสามนิสัยอ่อนโยน โฉมงาม ไม่ดื่มด่ำกับอำนาจ เป็นคนที่น่ายกย่องคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ดูแล้ว เป็นเพียงแค่ข่าวลือจริงๆ ฮองเต้ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน ท่านลุกขึ้นมาจากบัลลังก์มังกรกะทันหัน “รีบไปตามหมอหลวงมา!” ลี่เฟยเห็นแบบนี้แล้วก็รีบพุ่งเข้าไปบนตัวของเป่ยจื่อห้าวแล้วร้องไห้เสียงดังใหญ่ “ลูก ทำไมเจ้าโง่เยี่ยงนี้ แม่มีเจ้าแค่คนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า จะให้แม่มีชีวิตต่อยังไง!” ถึงเป่ยจื่อห้าวจะบาดเจ็บ แต่สายตาของเขากลับมองไปทางจางยวี่โหร่วอย่างอาลัยอาวร สีหน้าแบบนั้นใครๆก็ต้องหลงเชื่อและซึ้งในความหลงไหลของเขา ฮองเต้พูดด้วยความสงสัยและแฝงด้วยความเกลียดที่ลูกไม่รักดี “จื่อห้าว เจ้าเป็นถึงองค์ชายสาม ทำร้ายตนเองเช่นนี้ได้อย่างไร ถ้าเจ้าเกิดเป็นอะไรไป เจ้าจะให้เสด็จแม่ของเจ้าทำเยี่ยงไร? หรือเจ้าจะให้พวกข้าทนอยู่กับความโศกเศร้าที่ต้องเห็นลูกตายก่อนตนเอง?” สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวซีดขาว พูดด้วยเสียงอ่อนแรง “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ขออภัยครับที่ลูกอกตัญญู แต่ลูกชอบจางยวี่โหร่วมากจริงๆ ลูกรักนางอย่างลึกซึ้งตั้งแต่พบกันครั้งแรก ชาตินี้จะไม่แต่งงานกับใครนอกจากนาง นางก็คือชีวิตของลูก ถ้าไม่ได้ลงเอยกับคนที่ลูกรัก แล้วที่ลูกยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร” “เจ้า.....ลูกอกตัญญู ทำไมถึงไม่มีอนาคตได้เยี่ยงนี้!” ฮองเต้โกรธกริ้วจนไอไม่หยุด ท่านเหนื่อยเรื่องงานราชการอยู่แล้ว จนกลายเป็นโรคประจำตัว ขณะนี้ยังโดนเป่ยจื่อห้าวกระทบเช่นนี้อีก เป่ยจื่อห้าวก้มหน้าลงเบาๆ “ใช่สิ สำหรับลูกแล้ว บัลลังก์ไม่สำคัญเท่าคน ‘ขอแค่หนึ่งเดียวที่จริงใจ จนแก่เท่าไม่จากกัน’ ลูกไม่ดีเอง ทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง” วินาทีนี้ แม้กระทั่งจางไท่ซือก็ซึ้งไปกับเขา ก่อนหน้านี้เขาพยายามกีดขวางงานแต่งงานของหลานสาวตนเองและองค์ชายสาม เพราะเขารู้สึกมาตลอดว่าองค์ชายสามไม่ได้ผ่าเผยเหมือนเปลือกนอก แต่ว่าตอนนี้......เขาสามารถทิ้งชีวิตได้เพื่อยุนร้น นี่คงเพียงพอแล้วต่อการพิสูจน์ความจริงใจของเขา ชาติก่อนก็เป็นเช่นนี้ ในตอนแรกตระกูลจางไม่เชื่อใจเป่ยจื่อห้าว อาจจะเป็นเพราะว่าเขาซ่อนไว้ดีเกินไป ค่อยๆคลายความระมัดระวังที่มีต่อเขา จากนั้นก็เต็มใจที่จะช่วยเขาในการขึ้นครองราชเป็นฮองเต้ มีแค่จางยวี่โหร่วเท่านั้นที่รู้ว่านี่เป็นเพียงแผนการของเขา เขาทำตัวท้อใจแบบนี้สามารถทำให้ฮองเต้คลายความระมัดระวังในตัวเขาได้ คิดว่าเขาคงไม่มีใจที่จะไปแย่งชิงบัลลังก์ และคงไม่เป็นภัยคุกคามให้กับองค์ราชทายาท เมื่อลดความระวังจากเขาไปหนึ่งส่วน ความรักที่มีต่อเขาก็ย่อมเพิ่มขึ้นมาหนึ่งส่วนเช่นกัน วิธีนี้ของเป่ยจื่อห้าวเทพจริงๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ตอนนี้ท่านปู่ของนางก็หลงเชื่อเขาไปแล้ว องค์ชายแท้ๆกลับทิ้งชีวิตเพื่อนางได้ ถ้าเวลานี้นางยังจะปฏิเสธอีก ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นการบังคับให้เขาไปสู่เส้นทางแห่งความตายไม่ใช่หรือ? อย่าพูดถึงลี่เฟยเลย แค่ฮองเต้ก็คงไม่ปล่อยนางไว้แน่ อีกอย่างอาจจะลามปามไปถึงตระกูลจางด้วย แล้วตอนนี้...ควรจะทำเยี่ยงไรดี? นางพยายามคิดหาวิธี ทำยังไงถึงมีข้อแก้ตัวที่ดี ที่จะสามารถทำให้หลุดพ้นจากเป่ยจื่อห้าวได้ และสามารถปิดปากพวกเขาได้ ทันใดนั้น มือที่กว้างใหญ่ออกแรงเบาๆจับไปยังเอวของนาง จางยวี่โหร่วเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นแววตาที่คมสนิทราวกับเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดจ้องนางอยู่ เหมือนกำลังบอกนางว่า ยังมีข้าอยู่ ไม่รู้ทำไม ในใจของนางกลับกลับรู้สึกสบายใจขึ้นมามากเลยทีเดียว ถึงเป่ยจื่อห้าวจะต้องใช้ชีวิตในการต่อรอง ก็จะแย่งนางกลับมาให้ได้ เวลานี้ก็น่าจะมีเพียงเขาคนเดียวแล้วแหละที่มีศักดิ์และสถานะที่สามารถช่วยนางได้ ทันใดนั้น ในห้องหนังสือก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น สะกดสายตาของทุกคน หันกลับไปก็พบกับเงาของแผ่นหลังสูงที่เป็นเอกลักษณ์ หน้ากากหมาป่าที่น่ากลัว ทำให้คนไม่เห็นโฉมหน้าของเขา แต่ผิวที่อยู่ภายนอกหน้ากาหนั้นขาวเนียน รูปทรงริมฝีปากสวยที่น่าดู ทำให้คนคิดภาพไม่ออกว่าเขาจะน่าเกลียดและน่ากลัวเหมือนกับที่ลือกัน ริมฝีปากบางของหันยี่ฉียิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา “องค์ชายสามหลงไหลในความรักเช่นนี้ ขนาดข้ายังซึ้งไปด้วยเลย!” ประโยคนี้ฟังดูประชดมากกว่า เป่ยจื่อห้าวรู้สึกโมโหในมากอยู่ในใจ อ๋องชิงผินคนนี้สมควรตาย แย่งผู้หญิงของเขาไม่พอ ตอนนี้ยังมาดูถูกเขาอีก สักวัน เขาต้องได้ตำแหน่งที่มีศักดิ์ที่สุดนี้ให้ได้ และกำจัดคนพวกนี้ที่เหยียดหยามเขา ขวางทางเขา และไม่เข้าตาเขาทิ้งให้หมด ฮองเต้ไออยู่สักพัก ในที่สุดก็เริ่มดีขึ้น ตอนนี้ท่านยิ่งปวดหัวมากขึ้น เขาหวังว่าหันยี่ฉีจะเสียสละจางยวี่โหร่ว ทำให้ลูกชายของเขาสมหวัง ไม่เช่นนั้นต้องมีคนตายแน่ ถ้าเผยแพร่ออกไป ลูกชายของท่านทั้งคนตายเพราะผู้หญิง คงจะเป็นเรื่องขบขำไปทั่ว เสียหน้าราชวงค์หมด “อ๋องชิงผินหมายความว่าอะไร?” “ฮองเต้ ข้าน้อยแค่เห็นแก่ความรักลึกซึ้งที่องค์ชายสามมีต่อชายาของข้าน้อย เลยคิดทางออกได้ สามารถให้เขาได้รับโอกาสที่แย่งชิงกับข้าน้อยอย่างเป็นธรรม” แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม? ทุกคนต่างมองเขาด้วยความตกใจและไม่เข้าใจ เขาหมายความว่าอะไร? จางยวี่โหร่วก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ ทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้ออกไพ่ จะอยู่นอกแนวคิดนางเสมอ และไม่เป็นไปตามเหตุผล