ตอนที่ 12 ปรมจารย์แห่งการเล่นเกมส์

ต๭นที่ 12 ปรมจารย์แห่งการเล่นเกมส์ “แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรมเยี่ยงไรหรือ?” ฮองเต้รีบถาม “จางยวี่โหร่วกับข้าเราผ่านพิธีแต่งงานกันแล้ว และเข้าเรือนหอแล้วด้วย นางเป็นภรรยาตามกฏหมายและตามประเพณีของข้า ไม่แน่ตอนนี้ในท้องนางอาจจะมีสายเลือดของข้าก็เป็นไปได้ ข้าจะทิ้งนางแบบนี้เลยหรือ?” ปัญหาที่เขาพูดอยู่นั้น ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่ได้คำนึงถึง ใช่สิ ในเมื่อมีความสัมพันธ์กันด้านร่างกายแล้ว นี่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เปลี่ยนคนกลับมานั้นเป็นเรื่องง่าย แต่ถ้าเกิดจางยวี่โหร่วท้องขึ้นมาล่ะ ลูกต้องเป็นของใคร สายเลือดของราชวงศ์นั้นไม่สามารถแปะเปื้อนได้เลยแม้แต่นิด จางยวี่โหร่วไม่สามารถไม่ชื่นชมวิธีการที่ดีของหันยี่ฉีได้ แค่ประโยคเดียวก็ทำให้ฝ่ายตนเองมีจุดแข็งขึ้นมา นางมองสีหน้าที่โกรธแค้นและกัดริมฝีปากของลี่เฟยกับแววตาความโกรธของเป่ยจื่อห้าวแล้ว ในใจของนางรู้สึกได้ใจมาก “แต่ข้าเห็นแก่ความรักที่ลึกซึ้งขององค์ชายสาม และเพราะว่าเขากับยวี่โหร่วมีการหมั้นหมายมาก่อน เพราะงั้นข้าเลยยอมถอยหนึ่งก้าว ให้เวลาสามเดือน ให้ข้ากับองค์ชายสามได้แย่งชิงกันอย่างเป็นธรรม และให้ยวี่โหร่วตัดสินใจเอง ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว นางยังอยากแต่งงานกับองค์ชายสาม ข้าจะไม่ยุ่งอีกแน่นอน แต่ถ้าเกิดคนที่นางเลือกคือข้า งั้นหลังจากนั้นเป็นต้นไปองค์ชายสามห้ามมารบกวนชายาของข้าอีก วิธีนี้ได้ไหม?” “ได้ เอาตามนี้เลย!” ฮองเต้ยังไม่ทันพูด เป่ยจื่อห้าวก็รีบตอบตกลงเลย เขาไม่ได้สังเกตุเห็นความผิดปกติของจางยวี่โหร่วในตอนนี้ ยังมีความมั่นใจเต็มร้อยว่านางยังคงรักตนเองอยู่ เพียงแต่ว่าเสียความบริสุทธิ์ไปเลยรู้สึกผิดต่อตนเอง วันนี้เขาพูดคำพูดจากใจไปขนาดนั้น ซ้ำยังตั้งใจแสดงให้นางเห็นว่าสามารถทิ้ชีวิตเพื่อนางได้ ความซึ้งในใจของนางน่าจะทวีคูณ ไม่แน่เดี๋ยวออกไปก็อาจจะพุ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขาเลยก็เป็นไปได้ จางยวี่โหร่วแสดงเก่งมาก นางแสดงสีหน้าตามที่เขาอยากเห็นจริงๆ เป่ยจื่อห้าวเลยไม่มีความสงสัยใดๆเลย มีเพียงลี่เฟยที่กลัวลูกชายตนเองเสียเปรียบ เลยรีบพูดเพื่อประโยชน์ของตนเอง “ในเมื่ออ๋องชิงผินพูดเช่นนี้ พวกข้าก็ต้องยอมรับอยู่แล้ว แต่ว่ายวี่โหร่วจะอยู่ที่ตำหนักอ๋องชิงผินไม่ได้ ต้องอยู่ที่ตำหนักไท่ซือ ถ้าจื่อห้าวหรืออ๋องชิงผินอยากพบนาง ก็ไปหาได้เลยโดยตรง เพื่อป้องกันคนนินทากัน” คำพูดของลี่เฟยตรงใจของจางยวี่โหร่วพอดี ในใจของนางดีใจมาก ตอนแรกคิดว่าลูกสาวที่ออกเรือนแล้วก็เปรียบเสมือนน้ำที่สาดออกไป แต่งงานแล้วก็ไม่สามารถอยู่กับพ่อแม่ได้แล้ว การได้อยู่กับครอบครัวของตนเอง นางฝันก็ไม่เคยฝันว่าจะมีเรื่องดีแบบนี้ ถ้าลี่เฟยรู้ความคิดของจางยวี่โหร่วแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ของนางจะแย่แค่ไหน ตอนนี้นางน่าจะคิดว่าตนเองกำลังได้เปรียบใหญ่เลย “เอาตามนี้เลย!” ฮองเต้ยกมือขึ้นเบาๆ ตามจะวกเขาเลย หลังเดินออกจากห้องหนังสือ หันยี่ฉีพูดเสียงต่ำ ใช้ระดับเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนพูดเบาๆข้างใบหูของนาง “ตัวแสบ เจ้าติดค้างข้าอีกแล้ว คิดดูดีๆว่าจะตอบแทนข้ายังไง” พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไปเลยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จางยวี่โหร่วดูแผนหลังที่ยาวของเขา ในแววตามีความสับสนเล็กน้อย …… เป่ยจื่อห้าวบาดเจ็บ เวลานี้หมอหลวงก็รีบตามมาทำแผลให้เขา จางยวี่โหร่วอยากจะไป แต่เขากลับจับมือของนางไว้อย่างแน่น ยังพูดอีกว่าถ้านางไปแล้วเขาจะไม่ยอมทำแผล ยอมเลือดไหลไม่หยุดจนตาย จางยวี่โหร่วไม่อยากสนใจความเป็นตายของเขาอยู่แล้ว แต่ลี่เฟยยืนมองอยู่ข้างๆ นางเลยต้องจำใจอยู่ต่อ หมอหลวงดูแล้วบอกว่าแผลไม่ลึกมาก ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แค่เปลี่ยนยาตรงเวลา ไม่ให้โดนน้ำ ก็จะไม่เป็นอะไรมาก ก็รู้ว่าเขาก็แค่เล่นเกมส์ ถ้าพูดถึงเรื่องกลัวตาย เป่ยจื่อห้าวถือว่าอยู่อันดับต้นๆเลย เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะยอมให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย รู้ว่าเป่ยจื่อห้าวไม่เป็นไรแล้วฮองเต้ก็วางใจ จากนั้นก็ถูกลี่เฟยชวนไปดื่มน้ำชาที่ห้องนอน แล้วออกจากที่นี่ด้วยความรวดเร็ว ตอนนี้ห้องหนังสือที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงพวกเขาสองคน จางยวี่โหร่วใช้วิธีที่เร็วที่สุดจัดการกับอารมณ์ของตนเอง ในเมื่อหันยี่ฉีช่วยนางขนขวายมาได้สามเดือน งั้นนางต้องห้ามพลาด ต้องใช้ให้คุ้ม ชาติก่อน หลังจากที่เป่ยจื่อห้าวแต่งงานกับนาง แล้วได้ความช่วยเหลือจากตระกูลจาง ก็รวมพวกข้าราชการกันใหญ่ ฮองเต้องก็มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว หลังจากรู้การกระทำของเขาก็เสียชีวิตเพราะความโมโห จากนั้นเป่ยจื่อห้าวก็เปลี่ยนราชวงศ์ หลังจากขึ้นครองราชแล้วมีอำนาจใหญ่อยู่คนเดียว ฆ่าพี่น้องที่แย่งชิงกับเขาและข้าราชการที่ไม่ยอมเขาให้ตายหมด วิธีโหดเหี้ยมที่สุด นางต้องเปลี่ยนเหตุการณ์นี้ ไม่ให้แผนการของเป่ยจื่อห้าวสำเร็จ “โหร่วเอ๋อ.....”เป่ยจื่อห้าวยื่มมือออกไปหานาง จางยวี่โหร่วลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือเข้าไปในมือของเขา ไม่ว่าความเกลียดในใจของเธจะมากเพียงใด ก่อนที่นางยังไม่มีโอกาสเต็มร้อยที่จะสับเขาให้ตายเป็นชิ้นๆ นางต้องจำไว้เพียงคำเดียวคือ อดทน! ขณะที่เผชิญหน้ากับเป่ยจื่อห้าวต้องห้ามประมาท เพราะเล่ห์เหลี่ยมของเขา มีมากกว่าที่นางสามารถจินตนาการได้ เห็นสีหน้าที่ยอมของจางยวี่โหร่วแล้ว ในแววตาของเป่ยจื่อห้าวก็มีความดูถูกเล็กน้อย ในใจนางยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ เขาก็ไม่จำเป็นที่ต้องมาแสดงละควรทำร้ายตนเองเพื่อความเหมือนจริงหรอก โอ๊ย แผลเจ็บเหลือเกิน! “โหร่วเอ๋อ ขอโทษนะ ข้าไม่ดีเอง ให้เจ้าได้รับความเสียหายใหญ่หลวงเช่นนี้ ข้ารู้ว่าเป็นเพราะอ๋องชิงผินนั้นบังคับเจ้า เรื่องเมื่อคืนก็ถือว่าเป็นความฝันละกันนะ เรื่องผ่านไปแล้ว หลังจากนี้พวกข้าเริ่มต้นใหม่กันนะ ดีไหม?” เชอะ......หน้าซื่อใจคด! เอาเข้าจริงๆ เขาก็แค่อยากใช้อำนาจของตระกูลจางเพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา นางไม่ยอมให้เขาสำเร็จลุล่วงแน่นอน เป่ยจื่อห้าว เจ้าทำร้ายผู้อื่นนับไม่ถ้วน ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าได้ริ้มรสชาติของการโดนทำร้ายบ้าง สีหน้าที่เสียใจที่สุดของจางยวี่โหร่ว นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา “ข้าก็หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ แต่ตอนนี้ข้าไม่บริสุทธิ์แล้ว ข้าจะคู่ควรกับเจ้าได้ยังไง?” “ข้าพูดแล้วว่าข้าไม่สนใจ ไม่ว่าเจ้าจะกลายเป็นยังไงข้าก็ไม่สนใจ เจ้าเป็นหญิงสาววที่ดีงามที่สุดในใจของข้าตลอดไป” “จื่อห้าว ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ ข้าใฝ่ฝันอยู่ตลอด วันแต่งงานของพวกข้าจะสวยงามเพียงใด หลังแต่งงานกับเจ้าแล้วข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่ว่า..... ฟ้าไม่ได้ตามใจคน ทำไมโชคชะตาถึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้” ทั้งสองต่างก็แสดงละคร แยกไม่ออกจริงๆว่าใครฝีมือดีกว่า แต่เวลานี้คนที่จากเหยื่อกลายเป็นผู้ล่านั้นเป็นจางยวี่โหร่ว เป่ยจื่อห้าวต้องคิดไม่ถึงแน่ว่านางล่วงรู้แผนการของเขาตั้งแต่แรกแล้ว นางยังต้องแสดงเป็นหญิงสาวที่หลงใหลรักใคร่เป่ยจื่อห้าวไปเรื่อยๆ ให้เขาปล่อยวางความระวังที่มีต่อนางอย่างสิ้นเชิง “โหร่วเอ๋อ ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ฟ้าก็ให้โอกาสใหม่กับพวกข้าแล้วไม่ใช่หรือ? อ๋องชิงผินนั่นบอกว่าให้เวลาสามเดือน แค่หลังจากนี้สามเดือนเจ้าปฏิเสธต่อเสด็จพ่อ หลังจากนั้นเขาจะไม่มายุ่งกับเจ้าอีกแน่นอน” “แต่ว่า.....” นางยื่นมือออกมาจับที่ท้องเล็กของตนเอง “ถ้าเกิดว่าข้าท้องลูกของเขาขึ้นมาจริงๆล่ะ?” เป่ยจื่อห้าวโมโหจนเกือบจะควบคุมความโกรธในแววตาไม่อยู่ สีหน้าที่พยามควบคุมและกดดันนั้น ดูแล้วน่าตลกนัก” “ไม่เป็นไร ถ้าเป็นลูกของเจ้า ข้าชอบหมด อีกทั้งจะเห็นเป็นลูกของตนเองอีกด้วย”