ตอนที่ 13 ไม่คู่ควรที่จะมีบารมีเท่าคุณหนูอย่างข้า

ต๭นที่ 13 ไม่คู่ควรที่จะมีบารมีเท่าคุณหนูอย่างข้า ไม่ง่ายเลยกว่าจางยวี่โหร่วจะหลุดพ้นจากความกวนใจจากเป่ยจื่อห้าว พอกลับมาถึงบ้านตระกูลจาง พ่อและแม่ของนาง พี่ชายพี่สะใภ้ ลุงป้าน้าอาต่างก็รอนางอยู่แล้ว พอเห็นนางกลับมาก็รีบดึงนางมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ สีหน้าของแต่ละคนล้วนกังวลไปหมด “โหร่วเอ๋อ เจ้ากลับมาสักที เมื่อวานพึ่งส่งเจ้าขึ้นเกี้ยว มองเจ้าออกเรือน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ พวกข้าเป็นห่วงเหลือเกิน” เห็นสีหน้ากังวลของพวกเขาแล้ว ดูก็รู้ว่าเป็นห่วงนาง ไม่ได้หลับทั้งคืน จางยวี่โหร่วรู้สึกซึ้งใจมาก จนตาเริ่มแดง ครอบครัวของนาง เป็นที่กันภัยกันฝนให้นางเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาก็จะยืนข้างนางโดยไม่สนใจใดๆ รุ่งโรจน์ด้วยกันและล่มจมก็ไม่ทอดทิ้งกัน นึกถึงชาติก่อนที่พวกเขาถูกมัดไว้รอประหาร และกลับมาคิดตอนนี้พวกเขาต่างอยู่ด้วยกันอย่างมีความุข น้ำตาของจางยวี่โหร่วก็ทะลักออกมาไม่หยุด “ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ท่านพี่สะใภ้ เมื่อก่อนยุนร้นไม่รู้เรื่อง ยุนร้นทำผิดต่อทุกท่านเลย” ทั้งครอบครัวต่างมองหน้ากัน คิดว่าเป็นเพราะว่าขึ้นเกี้ยวผิดทำให้เกิดเรื่องมากมายนางถึงพูดเช่นนี้ และร้องไห้ขนาดนี้ พี่สะใภ้ของจางยวี่โหร่วรีบมาพูดปลอบใจ “โหร่วเอ๋อ เจ้าพูดอะไรกัน เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ใช่เจ้าตั้งใจสักหน่อย พวกข้าจะโทษเจ้าได้ไง? เจ้าวางใจได้ ถึงอ๋องชิงผินจะมีอำนาจทางทหารมากแค่ไหน บ้านเราก็ไม่กลัวเขา ถ้าเขากล้าต่อรองกับเจ้า พวกข้าไม่ปล่อยเขาไว้แน่” จางยวี่โหร่วเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของคนในบ้าน พวกเขาไม่ยอมให้นางได้รับการทำร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ‘การขึ้นเกี้ยวผิด’ เป็นสิ่งที่นางสร้างขึ้นมาและแสดงเอง อ๋องชิงผินโดนดึงเข้ามาในเรื่องนี้โดยไม่รู้เรื่องใดๆ และยังรับผิดแทนนางด้วย ตอนนี้ทุกคนน่าจะคิดกันว่า อ๋องชิงผินถือตัวที่ตนเองศึกไม่เคยแพ้ ไม่เห็นราชวงศ์อยู่ในสายตา อีกทั้งยังแย่งผู้หญิงขององค์ชายสามด้วย จางยวี่โหร่วรู้สึกว่าตนเองติดค้างผู้ชายคนนั้น พอนึกถึงเรื่องที่เขาพูดก่อนไป ให้นางคิดดีๆว่าจะตอบแทนขังไง นางเกิดใหม่ในชาตินี้ นอกจากแก้แค้นแล้ว ไม่มีความหวังอะไรอีก เขาอยากได้อะไรแค่เอ่ยปากพูด นางก็จะพยายามที่สุดเพื่อทำให้เขา นึกถึงเรื่องนี้ จางยวี่โหร่วเลยไม่มีอารมณ์ที่จะมาถามไถ่กับคนในครอบครัว เลยหาข้ออ้างกลับห้องไปก่อน เวลาสามเดือน บอกสั้นก็ไม่สั้น บอกยาวก็ไม่ยาว นางต้องคิดวางแผนดีๆว่าต่อจากนี้ไปจะทำยังไง …… หลังจากที่นอนพักหนึ่งแล้วตื่นขึ้นมา จางยวี่โหร่วรู้สึกสดชื่นมีแรง ในห้องจุดเทียนหอมชื่นใจที่พี่สะใภ้สามทำให้โดยเฉพาะ นางไม่ได้ดมกลิ่นที่อบอุ่นเช่นนี้เป็นเวลานานมากแล้ว เมื่อก่อนเพราะคำพูดเดียวของเป่ยจื่อห้าว เปลี่ยนเทียนหอมทั้งหมดในตำหนักคูนหนิงของนางให้เป็นเทียนหอมกลิ่นที่เขาชอบ หลังจากนั้นจ้าวซินซินก็บอกนางว่าเป่ยจื่อห้าวไม่เคยคิดที่จะให้นางท้อง เลยแอบสั่งให้คนเติมเซ่อเซียงลงในเทียนหอมของตำหนักคูนหนิง ดีที่ตระกูลของพี่สะใภ้สามเป็นตระกูลหมอ ได้ทำยาที่บำรุงร่างกายให้กับนางโดยเฉพาะ เลยทำให้สารถท้องได้ แต่ลูกยังไม่ทันได้คลอด ก็ถูกเป่ยจื่อห้าวและจ้าวซินซินทำร้ายจนแท้ง พอนึกถึงเรื่องในอดีตแต่ละเรื่อง จางยวี่โหร่วก็ขนลุกไปทั้งตัว เป่ยจื่อห้าวและจ้าวซินซินยังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน นางก็ไม่สามารถวางใจได้ เวลานี้ กลับมีคนมาเปิดประตูห้องกะทันหัน ที่แท้ก็คือเสี่ยวเฟิงเดินเข้ามานี่เอง เห็นนางตื่นแล้ว เลยรีบลุกขึ้นมาทำความเคารพ “คุณหนู วันนี้ตื่นเช้าจังเลยค่ะ คุณหนูจ้าวมาเยี่ยมท่าน ข้าน้อยคิดว่าท่านยังไม่ตื่นเลยให้นางนั่งรออยู่ข้างนอกค่ะ” ได้ยินประโยคหน้าแล้ว จางยวี่โหร่วก็แอบยิ้มให้กับความขี้เกียจของตนเองในอดีต นางตื่นเวลาเกือบเที่ยงทุกวันเลย แต่พอได้ยินประโยคหลัง นางกลับยิ้มอ่อน....คนสารเลวอย่างจ้าวซินซินมาแล้วหรือ! ตอนแรกนางเตรียมที่จะออกไปเดินเล่น ไปเยี่ยมท่านปู่และท่านพ่อกับท่านแม่ แต่เห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว นางเลยเปลี่ยนความคิด นางตั้งใจหาวไปหนึ่งที แล้วห่มผ้าห่ม “ข้าว่าข้าขอนอนต่ออีกสักพักแล้วกัน” เสี่ยวเฟิงมองด้วยความแปลกใจ “คุณหนูคะ เมื่อก่อนทุกครั้งที่คุณหนูจ้าวมาหาท่านดีใจตลอดเลยนะคะ ทำไมวันนี้กลับมีท่าทีไม่อยากไปเจอล่ะ?” จางยวี่โหร่วมองนางแล้วพูดเบาๆ “เมื่อวานนางได้มาเยี่ยมข้าหรือเปล่า?” “ไม่ค่ะ!” เสี่ยวเฟิงส่ายหน้า “แล้วบ้านจ้าวได้ส่งข่าวอะไรมาไหม?” “ไม่มีค่ะ!” จางยวี่โหร่วยิ้มอย่างเยือกเย็น “เหอะ...เมื่อยามลำบากจะรู้ว่าใครจริงใจ ประโยคนี้พูดไม่ผิดเลยจริงๆ เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ นางกลับหายตัวไปเลย วันนี้เห็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นนางถึงวิ่งมาดูไง บอกว่าช่วยเหลือในยามลำบาก มีความสุขก็มีด้วยกัน ลำบากก็ผ่านไปด้วยกัน เจ้าคิดว่าข้ายังมีอารมณ์อยากพบนางไหม? น่าตลกที่สุด” เสี่ยวเฟิงมองนางด้วยความตกใจ เหมือนพึ่งรู้จักนางครั้งแรก “คุณหนูคะ ทำไมข้าน้อยรู้สึกว่าท่านเปลี่ยนไป?” “ข้าทำไม ข้าเปลี่ยนตรงไหน?” จางยวี่โหร่วตั้งใจทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่นางถาม “คุณหนูในอดีตชอบคุณหนูจ้าวมากเลยนะคะ ราวกับว่านางเป็นน้องสาวแท้ๆของท่านเลย หลายปีมานี้เรื่องใหญ่เรื่องเล็กของบ้านจ้าว นางมาของให้ท่านช่วยนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นเงินทองเครื่องประดับหรืออะไรก็ตามที่นางอยากได้คุณหนูก็ให้นางหมดเลย เหมือนนางเห็นตระกูจางเป็นบ่อเงินบ่อทองของนางเลย วันเกิดท่านเมื่อปีที่แล้วคุณไท่ซือนำไข่มุกกลางคืนแห่งมหาสมุทรที่ฮองเต้ประทานให้มอบให้กับคุณหนูเป็นของขวัญวันเกิด นางก็มาขอไป คุณท่านกับคุณผู้หญิงรักท่านไม่มีใครกล้าพูดอะไร คนที่คุณหนูชอบพวกท่านก็ชอบด้วย แต่บ่าวอย่างพวกข้าดูแล้วรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนคุณหนู คุณหนูชอบนางก็จริง แต่นางก็ควรจะรู้ตนเองซะบ้าง ไม่ควรโลภเช่นนั้น” จางยวี่โหร่วถอนหายใจในใจ ชาติก่อนนางมีชิวิตอยู่อย่างโง่แค่ไหนเนี่ย? นางไม่เพียงแต่แบ่งปันสิ่งของที่ตนเองรักให้กับจ้าวซินซิน อีกทั้งสามี....นางก็ยอมแบ่งให้นางอย่างเต็มใจ จ้าวซินซินไม่ใช่แค่โลภมาก แต่นางใจโหดเหี้ยมอำมหิต เป็นบ้า นางดีกับจ้าวซินซินขนาดนั้น แต่ในใจของจ้าวซินซินเคยสำนึกในบุญคุณสักนิดไหม? มือที่อยู่ภายใต้แขนเสื้อของจางยวี่โหร่วกำไว้แน่นจนข้อต่อกระดูกเห็นเป็นสีขาว ในแววตาเผยให้เห็นถึงความเกลียดเล็กน้อย นางกลับลุกขึ้นแล้วพูด “เสี่ยวเฟิง เปลี่ยนเสื้อผ้าทำผมให้ข้าสิ เอาเสื้อตัวโปรดของข้าที่เป็นชุดแดงปักลายดอกด้วยด้ายทอง ส่วนเครื่องประดับ ใช้ปิ่นปักผมเพชรที่ร้อยด้วยไข่มุกทอง” เสี่ยวเฟิงจ้องนางตาโต มองนางด้วยความไม่น่าเชื่อ “คุณหนู เมื่อก่อนท่านไม่เคยชอบเครื่องประดับที่หรูแพงแบบนี้เลยนะคะ โดยเฉพาะตอนที่ไปพบคุณหนูจ้าว ท่านบอกว่าสงสารที่บ้านของนางยากจน กลัวนางจะละอาย ในเมื่อเห็นนางเป็นพี่น้องจริง ก็ต้องลดศักดิ์เพื่ออยู่กับนาง แต่ทำไมตอนนี้.........” “ข้าเป็นหลานสาวคนเดียวของไท่ซือแห่งราชวงศ์นี้ บิดามารดาต่างมียศสูง ข้าจะใส่อะไรก็เกี่ยวข้องกับหน้าตาของตระกูลจาง หงษ์ก็ต้องเป็นหงษ์ตลอดไป อยู่บนที่สูงส่ง หรือจะให้นกกระจอกมาเทียบบารมีกับข้าหรือ?” “คุณหนูพูดถูกแล้วค่ะ ข้าน้อยจะไปเตรียมตอนนี้เลย” เสี่ยวเฟิงรู้สึกถูกใจสิ่งนี้มาก จ้าวซินซินคนนั้นเป็นแค่ลูกสาวของนายหมู่บ้าน จะเทียบบารมีกับคุณหนูได้ยังไง การเปลี่ยนแปลงของคุณหนูในครั้งนี้กลับทำให้นางทั้งตกใจและแปลกใจ