ตอนที่ 16 หว่านความขัดแย้ง

ต๭นที่ 16 หว่านความขัดแย้ง “เจ้าว่าอะไรนะ?” สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวเย็นชาเล็กน้อย “นางดีกับเจ้ามาตลอดไม่ใช่หรือ เชื่อเจ้าทุกอย่าง ไม่ว่าของอะไรก็ยอมแบ่งปันให้เจ้าหมด ถึงจะเพราะเรื่องนี้แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ทำไมเขาต้องโมโหใส่เจ้าด้วย?” ก็เพราะว่าจ้าวซินซินสนิทกับจางยวี่โหร่ว เขาเลยยอมให้นางเข้าใกล้ เขารู้อยู่แล้วว่าจ้าวซินซินมีใจให้กับเขา ไม่งั้นเขาเป็นถึงองค์ชายสามจะไปสนใจลูกสาวของนายหมู่บ้านเล็กๆได้ไง มีจ้าวซินซินก็เหมือนมีใส้ศึกอยู่ข้างๆจางยวี่โหร่ว เมื่อก่อนเรื่องทุกอย่างของจางยวี่โหร่ว นางมาบอกข่าวทุกครั้ง และตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยอยู่แล้ว จ้าวซินซินก็มีปัญหาอีก เขาจะไม่กระวนกระวายได้เยี่ยงไร? ถ้าจางยวี่โหร่วไม่เชื่อใจจ่าวซินซินแล้ว นางก็จะไร้ประโยชน์ และไม่จำเป็นที่จะให้นางอยู่ข้างกายต่ออีกแล้ว “ข้าเองก็รู้ แต่ข้าไม่โทษท่านพี่หรอก รอให้นางอารมณ์ดีก่อนเดียวข้าจะไปขอโทษนาง และอยู่เคียงข้างนาง” เห็นสีหน้าของเป่ยจื่อห้าวแล้วจ้าวซินซินก็รีบพูด นางไม่กล้าพูดแน่นอน ว่านางกลัวว่าเกิดเรื่องแบบนี้แล้วจางยวี่โหร่วจะหนีไม่ได้และจะทำให้นางโดนทำร้ายไปด้วยเลยไม่กล้าไปหานาง ถ้าองค์ชายสามรู้เข้า ต้องโทษนางแน่ ในยามลำบากจะเห็นคนที่จริงใจ เวลาแบบนั้นนางไม่ได้อยู่ข้างกายนาง เรื่องแบบนี้พูดออกไปแล้วใครๆก็รู้สึกหดหู่ในใจ แต่จ้าวซินซินก็รู้ฐานะของตนเองดี ตอนนี้องค์ชายสามดีต่อนางก็เพื่อที่จะให้นางคอยรายงานเรื่องของจางยวี่โหร่ว ถ้าไม่มีประโยชน์แล้ว เขาต้องไม่สนใจนางอีกแล้วแน่ๆ ไม่ นางจะเสียความพอใจที่องค์ชายสามมีต่อนางไม่ได้ นางรู้สึกอับอายและไม่พอใจกับฐานนะของตนเองอยู่แล้ว มีแค่เกาะคนอย่างองค์ชายสาม ถึงจะเป็นได้แค่เมียบ่าวก็สามารถทำให้นางดูมีศักดิ์ขึ้นมาได้ พอนึกถึงตรงนี้ สีหน้าของนางก็ยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ ทำให้คนดูแล้วใจอ่อน และไม่กล้าถามต่อไปเรือยๆ ถึงเป่ยจื่อห้าวจะกำลังโมโหอยู่ แต่เรื่องกลายเป็นแบบนี้ จะพูดมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ขณะนี้ยังดีที่เรื่องเล็ก บางทีอาจจะไม่แย่อย่างที่คิดก็ได้ “เจ้ารู้ว่าควรทำยังไงก็ดีแล้ว เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ ในใจของนางยอมทุกข์อยู่แล้ว ข้าก็ไม่ต่างกัน? นึกถึงวันนั้นในห้องหนังสือนางร้องไห้อยู่อย่างเสียใจ ในใจของข้าก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน โทษอ๋องชิงผินแท้ๆ กล้าดียังไงมาแย่งชายาของข้า ไม่รู้จักความตายซะแล้ว ” จ้าวซินซินจงใจทำสีหน้าตกใจ “เจ้าบอกว่าท่านพี่เสียใจมาก แต่ทำไมข้าดูไม่ออกว่าท่านเสียใจ? เมื่อกี้อยู่ที่ตำหนักข้าคิดอยู่ว่าจะไปปลอบใจท่าน บอกท่านว่าองค์ชายสามต้องช่วยท่านแน่ แต่ท่านพี่กลับบอกว่า อ๋องชิงผินมีศักดิ์สูง แถมยังสู้รบเก่ง องค์ชายสามไม่มีความสามารถช่วยท่านหรอก ตอนที่ข้าได้ยินก็รู้สึกแปลกใจ ทำไมท่านพี่ถึงมีสีหน้าดูชื่นชมอ๋องชิงผินนั่น” เป่ยจื่อห้าวก็โกรธขึ้นมาทันมี แล้วดึงคอเสื้อของจ้าวซินซิน จากนั้นก็ถามด้วยความโมโห “นางพูดเช่นนี้จริงหรือ?” “จริง...จริงแท้แน่นอน ซินเอ๋อจะกล้าโกหกองค์ชายสามได้เยี่ยงไร?” “ผู้หญิงที่หลายใจคนนั้น หรือว่านอนกับไอ่สารเลวนั่นไปคืนหนึ่งก็ลืมฐานะของตนเองแล้วหรือ สมควรตาย ข้าไม่ปล่อยนางไว้แน่” จ้าวซินซินตกใจ เรื่องนี้นางไม่รู้ ที่แท้คืนนั้นจางยวี่โหร่วกับอ๋องชิงผินก็เข้าหอกันจริงๆแล้ว ต้องเป็นเพราะว่าฮองเต้เป็นห่วงหน้าตาของราชวงศ์ เลยไม่เผยแพร่เรื่องนี้ แต่จางยวี่โหร่วไม่ได้บริสุทธิ์อีกต่อไป ไม่คู่ควรที่จะกลับมาเคียงข้างองค์ชายสาม นางรีบคุกเคารพกราบขอโทษด้วยความตกใจ “ซินเอ๋อผิดแล้ว ซินเอ๋อพูดผิดแล้ว ทำให้องค์ชายสามกับท่านพี่เข้าใจผิดกัน ในใจของท่านพี่รักองค์ชายสามที่สุด ท่านอย่าโกรธท่านพี่เลย” ยิ่งนางพูดแบบนี้ เกรงว่าเป่ยจื่อห้าวจยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ จ้าวซินซินดูแล้วเป็นการเติมน้ำมันในเปลวไฟ “เหอะ นางทำกับเจ้าขนาดนี้ เจ้ายังคุกเขาขอร้องแทนนางอยู่อย่างงี้ ซินเอ๋อ เจ้าเป็นหญิงสาวดีที่หายากจริงๆ ถ้าจางยวี่โหร่วได้แค่สักนิดของเจ้า ข้าก็ไม่ขออะไรแล้ว” “ไม่ ข้าก็แค่คนที่ต่ำต้อย จะคู่ควรกับท่านพี่ที่สูงส่งได้ยังไง ท่านพี่เป็นหลานสาวคนเดียวของจางไท่ซือ เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของตระกูลจาง ตั้งแต่เล็กจนโตมีแต่คนรักคนตามใจ นิสัยโอหังก็เป็นเรื่องธรรมดา ได้โปรดองค์ชายสามอย่าถือสาเลย ให้อภัยกับคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของท่านพี่ด้วย” “เหอะ คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจ? ฟังจากที่เจ้าพูดแล้ว ต้องเป็นคำพูดไหนถึงจะถือว่าจริงใจ?” เป่ยจื่อห้าวจับที่คางของจ้าวซินซิน ใช้แรงมากขึ้น ทำให้นางเจ็บจนขมวดคิ้วเบาๆแต่ก็ไม่กล้าต่อต้าน นางทำสีหน้าที่กำลังอ้อนวอน ทุกประโยคที่นางพูดแทงใจทุกคำ ทำให้เรื่องใหญ่มากขึ้น เป็นเพื่อนที่ ‘สนิท’ของจางยวี่โหร่วเลยจริงๆ แต่ถึงนางจะไม่พูดพวกนี้ ต้องทำยังไงนั้น เป่ยจื่อห้าวรู้อยู่แก่ใจ อย่าว่าแต่จางยวี่โหร่วไม่บริสุทธิ์แล้ว ถึงจะทำเรื่องที่เกินไปกว่านี้ เขาก็ยังคง ‘ให้อภัยนาง’ ก็เพราะว่านางมีอำนาจที่ใหญ่ นางเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลจาง ถ้าเขาอยากเป็นฮองเต้ ก็ต้องการอำนาจของตระกูลจางมาก แต่ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจางยวี่โหร่วยอมเพราะว่าอ๋องชิงผินบังคับนาง ในใจของนางยังคงรักเขาอยู่ แต่ตอนนี้ได้ยินคำของจ้าวซินซินแล้ว ในใจของเขาก็โมโห และรู้สึกโดนเหยียดหยามมากขึ้น ถึงนิสัยของจางยวี่โหร่วจะโอหัง แต่สองปีที่ผ่านมาภายใต้การจีบของเขา จางยวี่โหร่วก็รักเขาจนฉุดตัวไม่ขึ้นแล้ว เห็นสายตาของนางเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเขา ความรู้สึกแบบนั้นไม่สามารถหลอกคนได้ ก็เพราะเป็นแบบนี้ ตอนที่อยู่ห้องหนังสือ ถึงพฤติกรรมของจางยวี่โหร่วเปลี่ยนไป เป่ยจื่อห้าวก็คิดว่าเป็นเพราะอ๋องชิงผิน ถ้าเกิดว่าจางยวี่โหร่วไม่รักเขาแล้วจริงๆ ไปรักชายอื่น งั้นเขา.....เขาคิดไม่ออกเลยว่าตนเองจะรู้สึกยังไง เป่ยจื่อห้าวกำมือแน่น ในแววตามีความโกรธแค้น ไม่มีความอ่อนโยนของสีหน้าปกติหลงเหลืออยู่อีกเลย จ้าวซินซินตกใจจนสั่นไปทั้งตัว แต่สมองก็เร่งเร็วเหมือนกัน นางคิดวิธีออกได้เร็วมาก “องค์ชายสามวางใจได้ ท่านพี่ไม่มีทางชอบอ๋องชิงผินแน่นอน ถึงเขาจะมีชื่อเสียงสู้รบเก่งกาจ แล้วจะทำไม เขาแต่งงานมาเจ็ดครั้งแล้ว ทุกคนล้วยตายหลังแต่งงานเพียงไม่กี่วัน อีกอย่างอ๋องชิงผินหน้าตาน่าเกลียดแถมยังมีโรคร้าย ตอนมีอาการต้องกินเนื้อคนดื่มเลือดคน ถ้าเป็นคนอื่นก็ช่างเถอะ แต่ท่านพี่ฉลาดขนาดนั้น จะชอบคนอย่างอ๋องชิงผินงได้ยังไง” นางเริ่มจากการทำให้เป่ยจื่อห้าวสงสัยจางยวี่โหร่ว ตอนนี้กลับตั้งใจอธิบายให้เขา เพราะนางรู้อยู่แก่ใจ ไม่ว่ายังไง องค์ชายสามก็ให้อภัยจางยวี่โหร่วแน่นอน นางก็แค่อยากให้เขาเกลียดนาง ดูออกเลยว่านางมีเล่ห์เหลี่ยมแค่ไหน สำหรับคำอธิบายนี้ เป่ยจื่อห้าวฟังแล้วเข้าท่า ก็ถูก ไม่ว่านางจะชอบใคร ก็ไม่ควรไปชอบอ๋องชิงผินนั่น นอกจากนางไม่อยากมีชีวิตแล้วอยากเป็นชายาคนที่แปดที่ตาย นี่น่าจะเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เป็น จ้าวซินซินคุกเข่าอยู่ข้างๆเป่ยจื่อห้าว ร่างกายเล็กผอมของนางหดอยู่ เหมือนแมวเล็กที่เชื่อฟัง ทำให้คนเอ็นดู เป่ยจื่อห้าวพยุงนางขึ้นมา แล้วกอดเข้าไปในอ้อมกอด มือที่อยู่ตรงเอวของนางเริ่มขยับขึ้นมาข้างบนเรื่อยๆ จ้าวซินซินยื่นมือไปปฏิเสธเล็กน้อย แต่นางผอมแห้งแรงน้อย มือเล็กๆของนางผลักที่อกของเขา ไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยให้นางปฏิเสธเขา กลับกลายเป็นยั่วยวน ตอนนี้ใบหน้าของนางแดง นางก้มหน้าด้วยความอาย ยิ่งทำให้นางดูสวยมากกว่าเดิม เป่ยจื่อห้าวก้มหน้า แล้วประทับจูบลงไปที่มุมปากของนาง “ซินเอ๋อ เจ้าสวยจัง ข้ารู้สึกว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งชอบเจ้าเข้าแล้ว ทำยังไงดี?” จ้าวซินซินดีใจใหญ่ แต่กลับแสดงสีหน้าที่ลังเล “ไม่ ท่านเป็นสามีของท่านพี่ยุนร้น พวกข้าไม่ควร.....” “เหอะ....” เป่ยจื่อห้าวยิ้มอย่างเย็นชา “ตอนนี้นางเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว จะคู่ควรกับข้าได้ยังไง เพียงแต่ว่าข้าต้องช่วยนางเพราะศีลรรม แต่นางไม่รู้ผิดชั่วชอบดี กลับพูจาเช่นนั้น มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละซินเอ๋อ ที่อ่อนโยนใจดี ข้าชอบผู้หญิงอย่างเจ้าที่สุดเลย” ดูท่าแล้ววันนี้นางไม่ได้มาฟรี ขอแค่องค์ชายสามค่อยๆเกลียดจางยวี่โหร่ว ก็ตรงใจนางเลย “องค์ชายสาม ท่านอย่าพูดสิ เรื่องกลายเป็นแบบนี้แล้วท่านพี่ก็คงไม่อยากเห็น ตอนนี้นางน่าสงสารมากพอแล้ว ท่านอย่าเกลียดท่านพี่เลย” “เห็นแก่ที่ซินเอ๋อขอร้องแทนนาง ข้าจะให้โอกาสกับนาง แต่ก็ต้องดูว่านางจะคว้าโอกาสนี้ไว้ไหม” เป่ยจื่อห้าวดูจะมั่นใจในตนเองมากเกินไป เพราะจะเลือกใครนั้นสิทธิ์อยู่ที่จางยวี่โหร่ว ถ้าสุดท้ายจางยวี่โหร่วเลือกอ๋องชิงผิน งั้นเขาต้องกลายเป็นที่ตลกของทุกคน และไม่มีจุดยืนที่หนานหชู่อีกเลย “งั้น...ซินเอ๋อขอบคุณองค์ชายสามแทนท่านพี่ละกัน” ซินเอ๋อทำความเคารพ จากนั้นก็พิงที่อกของเขาเบาๆทำท่าเขินอาย “ซินเอ๋อเกิดมาต่ำต้อย สามารถได้รับรักจากองค์ชายสาม เป็นสิ่งที่โชคดีมาก ถ้าองค์ชายสามมีอะไรรับสั่ง ซินอ๋อจะทำให้ทุกวิถีทางโดยไม่ปฏิเสธเลย” เป่ยจื่อห้าวรอคำนี้แหละ เขาชอบผู้หญิงที่ฉลาดและเชื่อฟัง จ้าวซินซินคนนี้ดูจะเป็นคนรู้สถานการณ์ “ดีมากซินเอ๋อ งั้นเจ้าก็เฝ้าดูจางยวี่โหร่วให้ดี ถ้านางมีอะไรผิดปกติรีบมารายงานข้า โดยเฉพาะเรื่องระหว่างนางกับอ๋องชิงผิน เจ้าต้องดูดีๆ เข้าใจที่ข้าพูดไหม?” “ค่ะ ซินเอ๋อเข้าใจ” “งั้นก็ดี เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ก่อนที่เรื่องจะจบเจ้าอย่ามาตำหนักของข้าเลย กลัวถูกคนอื่นพบเจอ ถ้ามีเรื่องอะไร ก็ส่งคนมารายงานละกัน แค่เจ้าทำเพื่อข้าทั้งใจ ข้าไม่ให้เจ้าลำบากแน่ รอให้จางยวี่โหร่วกลับมาเคียงข้างข้า ข้าจะให้เจ้าเป็นภรรยารอง” สีหน้าของจ้าวซินซินเผยให้เห็นความดีใจ นางรีบขอบคุณ “ขอบพระคุณองค์ชายสาม!”