ตอนที่ 18 ภาพวาดหญิงสาวอาบน้ำ

ต๭นที่ 18 ภาพวาดหญิงสาวอาบน้ำ ทันใดนั้น ก็มีมือที่เย็นก็จับไปที่ไหล่ของนาง ผิวของนางแช่ไว้ในน้ำอุ่นตลอด พอโดนมือที่เย็นเฉียบนั้นกระทบ นางก็สั่นไปทั้งใจ แต่นางไม่ได้หันกลับไป ยังคงอาบน้ำไปเรื่อยๆ “เสี่ยวเฟิง ข้าบอกให้เจ้าไปพักไม่ใช่หรือ ตรงนี้ไม่ต้องการให้เจ้ารับใช้แล้ว” หลังจากนางพูดจบ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ จางยวี่โหร่วพึ่งรู้สึกได้ว่าผิดปกติ รีบหันกลับมา ก็เห็นร่างใหญ่ในชุดสีขาวยืนอยู่ข้างหลังนาง มือที่อยู่บนไหล่นางเป็นมือของเขา ดึกขนาดนี้ ในห้องนอนของนางกลับมีชายหนุ่มปรากฏตัว อีกอย่างนางไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย สถานการณ์แบบนี้อันตรายมาก จางยวี่โหร่วกำลังจะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่วินาทีต่อมา ก็เห็นหน้ากากหมาป่าที่คุ้นเคย เลยกลืนคำที่จะตะโกนกลับเข้าไป “ชิง....อ๋องชิงผิน?” ดวงตาที่อยู่หลังหน้ากากของเขาจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง “เทียบกับคำนี้แล้ว ข้าอยากได้ยินเจ้าเรียกว่าสามี ” แค่ก......จางยวี่โหร่วเกือบสำลักน้ำลายของตนเอง สามี? ใช่สิ เขาพูดอย่างงี้ก็ถูก พวกเขาทั้งสองแต่งงานต่อหน้าฟ้าดินแล้ว เขาเป็นสามีของนางจริง แต่ตอนนี้จะให้นางเอ่ยปากเรียกแบบนี้ จางยวี่โหร่วต้องพูดไม่ออกแน่นอน “เจ้า.....” จางยวี่โหร่วกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเห็นสายตาของเขาลึกมากขึ้นเผยให้เห็นความเร้าร้อนเล็กน้อย เขากำลัง...มองอะไรอยู่? นางพึ่งนึกได้ว่าตนเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แขนและไหล่ต่างโชว์อยู่ด้านนอก โดนผู้ชายคนนั้นเห็นหมดเลย นางเลยรีบดำน้ำลงไป ให้เขาไม่เห็นแม้แต่คอ มีแค่ศรีษะเท่านั้นที่อยู่ด้านนอก นางดีใจที่ในน้ำมีดอกไม้ลอยอยู่ ช่วยปกปิดร่างกายของนางไว้ แบบนี้เขาก็ไม่เห็นอะไรแล้ว การกระทำของนางเช่นนี้ เขารู้สึกไม่พอใจมาก ถึงนางจะปกปิดตนเองในตอนนี้ แต่ฉากเมื่อกี้ก็ถูกจำไว้ในหัวของนางแล้ว ผิวที่ขาวเนียนดุจหิมะ ผมยาวที่เปียกเล็กน้อยถูกปล่อยไว้ที่หลังและแขนของนาง ผมดำราวกับหมึก ผิวขาวราวกับหิมะ ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่อยู่อยากจะไปจับดูว่าผิวที่เนียนอ่อนโยนแบบนั้นมีความรู้สึกยังไง และเขาก็ทำจริง หลังจากที่นางรู้ตัว ก็รีบหันมา ดวงตาที่กลมโตมีแววตาที่กลัวและตกใจเล็กน้อย ทำให้เขานึกถึงวันที่เข้าเรือนหอ ตอนแรกสายตาของนางก็เป็นแบบนี้ แต่หลังจากนั้นกลับยั่วเขาด้วยความกล้าหาญ นางไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน เลยรู้สึกน่าสนใจมาก ผิวที่อยู่เหนือน้ำมีไอน้ำเล็กน้อย ไหปลาร้าที่สวยงามมีดอกกุหลาบสีแดงอยู่หนึ่งกลีบ ไอน้ำสองสามหยดค่อยๆไหลลงมาจากไหปลาร้าลง สายตาของเขาก็มองตามไปด้วย แต่พอไหลลงน้ำแล้วก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย จางยวี่โหร่วถูกเขามองจนทำตัวไม่ถูก นี่คือสายตาอะไร ทำให้นางรู้สึกอันตราย เวลาแบบนี้นางควรพูดอะไรเพื่อแก้ไขสถานการณ์สิ “ดึกขนาดนี้ ท่านอ๋องเดินผิดทางหรือเปล่า ตรงนี้เป็นตำหนักไท่ซือ ไม่ใช่ตำหนักอ๋องชิงผินของท่าน ถ้าให้ใครรู้เข้า ดูท่าจะไม่ดีต่อข้าและท่าน” นางมั่นใจมาก เขามาที่นี่เพราะไม่เดินตามแผนปกติแน่ ดึกขนาดนี้ ท่านปู่และท่านพ่อไม่ยอมให้เขาค้างที่นี่แน่นอน อย่าว่าแต่เข้าห้องนอนของนางเลย เขาเป็นถึงท่านอ๋อง กลับทำเรื่องลับลับลอบลอบเช่นนี้ ทำให้คนหมดคำพูดจริงๆ “ข้ารู้ ข้ามาห้องของชายาที่แต่งงานถูกต้องตามประเพณี เป็นเรื่องที่ปกติ หรือชายาที่รัก เจ้าลืมฐานะของตนเองไปแล้วหรือ?” คำพูดนี้ ทำให้จางยวี่โหร่วกระอักอีกครั้ง ถ้าพูดถึงฝีปาก นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน ก็ไม่แปลกตอนที่อยู่ห้องหนังสือ ภายใต้ความกดดันจากสองคนลี่เฟยและองค์ชายสาม เขากลับแค่พูดคำเดียวก็จบเรื่องได้ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา จางยวี่โหร่วเลยไม่สนใจว่าเขามาที่นี่ทำไม ถึงจะคุยกับเขา ก็ต้องให้นางใส่เสื้อผ้าก่อน ถึงตอนนี้นางจะแช่อยู่ในน้ำ แต่ในใจก็รู้สึกไม่ปลอดภัย รู้สึกว่าตนเองโดนเขามองไปหมดแล้ว “งั้น.... รบกวนท่านอ๋องไปรอหลังผ้าสักครู่ ให้ข้าใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยค่อยออกไปพบท่านอ๋องนะ?” ผู้ชายคนนี้จ้องนาง คำพูดต่อจากนี้กลับรู้สึกมีความประชดเล็กน้อย “ดูเหมือนกับว่าชายาที่รักจะไม่เข้าใจความหมายของข้า ในเมื่อเจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน ทุกสิ่งของเจ้าก็เป็นของข้า รวมถึงร่างกายของเจ้าด้วย หรือเจ้าลืมไปแล้วว่าเจ้าร้องไห้เพื่ออ้อนวอนเป็นผู้หญิงของข้า” ผู้ชายคนนี้....ชอบแทงใจดำคนอื่นจริงๆเลย กล้าดียังไงเอาเรื่องในวันนั้นมาต่อรองกับนาง ความหมายของเขาคือเตือนนาง ถ้าไม่เชื่อฟังเขา เขาก็จะพูดเรื่องในวันนั้นออกมา ไม่ ไม่ได้! ไม่ง่ายเลยกว่านางจะทำให้สถานการณ์เป็นอย่างทุกวันนี้ นางต้องทำลายลงเพราะเขาไม่ได้ แต่ว่า ให้นางใส่เสื้อผ้าต่อหน้าสายตาของเขาแบบนี้ นาง....ทำไม่ค่อยได้ “ชายาที่รักเขินอายแบบนี้ ให้ข้าช่วยเจ้าละกัน” พูดจบ เขาก็เดินมาทางนี้ก้าวใหญ่ จางยวี่โหร่วยังไม่ทันได้สติ ก็ถูกเขากอดเอวแล้วอุ้มออกมาจากอ่างน้ำ นางอยากจะกรี๊ดดังๆ แต่ก็ไม่กล้า ใบหน้าของนางแดง เกือบจะหน้าเสียเพราะเขาแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงเหลือศักดิ์ศรีไว้ให้นางอยู่ หยิบเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนภาพวาดมาคลุมบนตัวนาง แล้วอุ้มนางไปข้างนอก จากนั้นก็ปล่อยร่างกายของนางลงบนเตียงเบาๆ ร่างกายของนางสัมผัสโดนเตียงที่นุ่ม จางยวี่โหร่วรีบหดตัวเองไปที่มุมเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาห่มตนเองไว้อย่างแน่น เวลานี้นางกลับตกใจเล็กน้อย เพราะนางเห็นเงาของร่างใหญ่ใส่ชุดสีม่วงค่อยๆแกะมุ้งรอบๆเตียงออก หลังจากที่มุ้งร่วงลงมา แต่ละชั้นทับกัน ก็ล้อมรอบพวกเขาไว้ให้อยู่ในพื้นที่เล็กๆ หลบก็หลบไม่ได้ หนีก็หนีไม่ได้ จางยวี่โหร่วไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ตนเองเป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแล้ว นางตัดสินใจจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นแล้วไม่ใช่หรือ ความบริสุทธิ์มีค่าอะไร? และในสายตาผู้อื่นนางไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป แล้วนางยังต้องสงวนไว้เพื่ออะไร พอนึกถึงตรงนี้ แววตาที่เขินอายของนางก็จางหายไป และแทนที่ด้วยแววตาที่ไม่กลัวอะไร “ท่านอ๋องมาที่นี่วันนี้ คงไม่ใช่แค่อยากมาค้างคืนกับข้าแค่นี้หรอกใช่ไหม ข้าเป็นผู้หญิงของท่านแล้วจริง อยากทำอะไร ก็ตามใจท่านเลย” นางดึงผ้าห่มบนตัวออกเบาๆ ทำท่าเหมือนยอม ตอนนี้นางเหมือนจะเข้าใจแล้ว ก่อนที่นางจะเริ่มแผนแก้แค้น ต้องสยบผู้ชายคนนี้ให้ได้ก่อน