ตอนที่ 19 สวมเสื้อคุมที่เปียกน้ำแล้วคิดอยาดจะทำอะไร

ต๭นที่ 19 สวมเสื้อคุมที่เปียกน้ำแล้วคิดอยาดจะทำอะไร แสงสว่างลางๆทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความรัก คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นหญิงสาวงดงามที่พึ่งออกมาจากอ่างน้ำ เหมือนดอกไม้ที่กำลังรอการเบ่งบาน รอให้คนมาเด็ด เสื้อที่บางบดบังอะไรไว้ไม่อยู่เลย ใส่แบบนี้ยั่วคนยิ่งกว่าไม่ใส่ ดูแล้วทำให้คนบ้าคลั่ง ผู้ชายหยิบผมช่อเล็กๆที่อยู่บนหัวไหล่ของนาง แล้วเอามาดมที่จมูก รู้สึกหอมอบอวนมาก “สวมเสื้อคุมที่เปียกน้ำแล้วคิดอยาดจะทำอะไร” เขาอ่านกลอนออกมาเบาๆ “อะไรนะ?”จางยวี่โหร่วมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ เวลาแบบนี้แล้ว เขากลับยังมีอารมณ์มาแต่งกลอน ดูท่าอารมณ์ดีไม่น้อยเลย “ชายาที่รักรู้ไหมว่าบทต่อไปของกลอนนี้คืออะไร?” มองความคมลึกของแววตาเขาแล้ว จางยวี่โหร่วก็รู้ขึ้นมาในใจ ต้องไม่ใช่คำพูดที่ดีแน่ นางไม่ต้องคิดก็รู้ นางปิดปากแน่นไม่ได้พูดอะไร อารมณ์ของเขาก็ถือว่าดี ไม่ได้รู้สึกแย่เพราะผลกระทบจากนางเลย “ให้เจ้าว่ายน้ำตามความรู้สึก” *สวมเสื้อคุมที่เปียกน้ำแล้วคิดอยาดจะทำอะไร( 披衣带水欲何求) ให้เจ้าว่ายน้ำตามความรู้สึก(情涟丝漪任君游):สองประโยคนี้เป็นกลอนของจีน หมายความว่าชายกับหญิงกำลังทำเรื่องนั้นอยู่ในน้ำ จางยวี่โหร่วเรียนรู้กลอนมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางไม่รู้ความหมายของกลอนพวกนี้ หลังจากที่นางคิดความหมายโดยนัยออกแล้ว หน้าของนางก็แดงไปหมดเลย “เจ้า.....เจ้านักเลง” ถึงนางจะยอมแค่ไหน ก็ทนไม่ได้ที่โดนแซวแบบนี้ “ชายาที่รักพูดผิดแล้ว ข้ากำลังชมโฉมที่งดงามของเจ้าอยู่นะ ได้แต่งงานกับคนที่งามดั่งดอกไม้เช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าถึงตายก็คุ้ม” ถ้านางเหมือนที่เขาพูดจริง จางยวี่โหร่วก็ไม่โกรธและอายขนาดนี้หรอก เขาอยากทำอะไรก็ทำตามใจชอบเลย นางไม่ต่อต้านแน่นอน แต่นางทนไม่ได้ที่โดนเขาเหยียดหยาม ราวกับว่านางเปรียบเหมือนโสเภณี ที่เขาสามารถทำอะไรกับนางก็ได้ สีหน้าของนางเยือกเย็น “ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็เชิญท่านอ๋องกลับไปเถอะ ดึกมากแล้ว ข้าจะนอนแล้ว” เพียงแค่ชั่วพริบตา สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปเลย แต่สีหน้าทั้งหมดของนางเขาล้วนเห็นหมด เป็นแมวป่าที่น่าสนใจจริงๆ ดูอ่อนโยน แต่พอทำให้โมโห ก็จะขนลุกไปทั้งตัว ยื่นเล็บของตนเองออกมาปกป้องตนเอง ดูน่าสนใจกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลย “ดูสถานการณ์ข้างนอกจะควบคุมไม่ค่อยอยู่แล้ว ข้ารู้สึกเป็นห่วงเลยมาเยี่ยมเจ้า แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะคิดไปเอง ชายาที่รักใจของเจ้าช่างกว้างจริง ยังคงหลับได้ลงหรือ?” ที่แท้ เขาอ้อมไปอ้อมมา ในที่สุดก็พูดเรื่องหลักสักที จางยวี่โหร่วพูด “สิ่งที่ตลกที่สุดในโลกนี้ก็คือข่าวลือ โลกกว้างใหญ่มหาศาล ยังไงก็ไม่สามารถผิดปากใครได้ ถ้าข้าไปใส่ใจกับทุกการกระทำของผู้คน ก็เหมือนเสียเวลาและชีวิตของตนเองโดยเปล่าประโยชน์ เขาอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ยังไงสักวันข้าจะทำให้พวกเขากลืนสิ่งที่ตนเองพูดกลับไปเอง” นางไม่สนใจข่าวลือ แต่นางแค่กังวลที่ตนเองจะไม่มีวิธีเปลี่ยนแปลงทุกอย่างและสถานการณ์ในตอนนี้ได้ “ชายาที่รักพูดถูก ดูท่าแล้วข้าจะคิดมากไปเองแล้วแหละ สำหรับเรื่องในอนาคต เจ้าได้วางแผนไว้อย่างละเอียดแล้ว ไม่ต้องการให้ข้าเป็นห่วงหรอก” ก็ไม่แปลก ในเมื่อนางสงบขนาดนี้ เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ก็ยังไม่กระต่ายตื่นตูม เป็นผู้หญิงที่ฉลาดและกล้าหาญจริงๆ เวลานี้ เขากลับเปลี่ยนเรื่อง น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป “ในเมื่อชายาที่รักมีแผนของตนเองแล้ว ก็ถึงเวลาที่ข้ามาทวงความยุติธรรมของตนเองแล้ว? ข้ากลายเป็นเครื่องมือหลอกใช้ของผู้อื่น นี่เป็นครั้งแรกของข้า ความรู้สึกที่ถูกคนอื่นหลอกใช้นั้นแย่ไม่เบาเลย” ในที่สุด......เขาก็พูดถึงเรื่องนี้สักที จางยวี่โหร่วเข้าใจ ยังไงนางก็ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ ตั้งแต่เริ่มต้น ผู้ชายคนนี้ก็ดูออกแล้ว รู้ว่าเรื่องที่ขึ้นเกี้ยวผิดนั้นเป็นเรื่องที่นางวางแผนไว้ตั้งแต่แรก ถูกคนอื่นหลอกใช้นั้นรู้สึกแย่จริง อย่าพูดถึงเขาเลย เปลี่ยนเป็นนางก็ไม่มีทางรู้สึกดีหรอก สิ่งที่จะมาก็มาแน่นอน สู้เผชิญหน้าอย่างผ่าเผยดีกว่า นางยิ้มอ่อน จากนั้นก็ขยับไปใกล้เขา ยื่นมือออกไปจับที่อกของเขา แล้วพิงที่อ้อมกอดของเขา “ตอนนี้ข้าก็เป็นผู้หญิงของท่านอ๋องแล้ว ร่วมทุกข์สุขกับท่านอ๋อง ระหว่างสามีกับภรรยาไม่ต้องพูดจาห่างเหินแบบนั้น ไม่ปิดบังท่าอ๋อง ข้ารู้สึกชื่นชมท่านอ๋องมานานแล้ว ฝันก็อยากเป็นผู้หญิงของท่าน ตอนนี้ความฝันก็กลายเป็นจริงสักที ท่านอ๋องคงไม่ปฏิเสธความจริงใจของข้าหรอกใช่ไหม” นาง “ทำดี” แบบนี้เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยพอใจ มือใหญ่ที่วางอยู่ตรงเอวของนางใช้แรงมากขึ้น รัดจนกระดูกของนางเจ็บเล็กน้อย “ในเมื่อชายาที่รักแต่งงานกับข้าแล้ว ก็น่าจะรู้ว่าข้าเกลียดอะไรที่สุด ถ้าเจ้ายังไม่รีบพูดความจริงก็อย่าโทษข้าที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราเลยนะ” เพราะงั้น เขาอยากจะทำอะไร? จะไปบอกความจริงกับฮองเต้หรือ หรือจะไปร่วมมือกับเป่ยจื่อห้าวแล้วเอาคืนนาง? ไม่ว่าแบบไหน นางก็ไม่สามารรับไหว จางยวี่โหร่วกัดริมฝีปากแน่น พูดไปตรงๆก็ได้ ยังไงตอนนี้ชีวิตของนางก็อยู่ในกำมือของเขา อยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ ไม่ก้มหัวกไม่ได้ “คนจริงเขาไม่พูดจาอ้อมค้อม ข้าอยากคุยข้อแลกเปลี่ยนกับท่านอ๋อง” “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร ลองพูดมาฟังดู?” “เรื่องขึ้นเกี้ยวผิดนั้นข้าวางแผนเอง เพราะข้าไม่อยากแต่งงานกับองค์ชายสาม ข้าทำอะไรไม่ได้เลยต้องทำแบบนี้” สายตาที่เขามองนางเต็มไปด้วยความสงสัย “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ถึงข้าไม่เคยอยู่ในเมือง แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง ว่าคุณหนูบ้านจางหลงรักองค์ชายสามหัวปักหัวปำ อีกอย่างยังสาบันอีกว่าไม่แต่งกับใครนอกจากเขา จากฐานะของเจ้าและท่านปู่ของเจ้า ถ้าเจ้าไม่อยากแต่ง ใครบังคับเจ้าได้?” จิตใจของเขารอบคอบจริง ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ปิดบังสายตาของเขาไม่ได้ แต่เรื่องที่นางเจอเมื่อชาติก่อนนั้น นางไม่อยากพูด ถ้าพูดเขาก็น่าจะคิดว่านางแต่งเรื่องขึ้นมา ไม่มีใครเชื่อนางหรอก จางยวี่โหร่วเลยพูดเบาๆ “ใช่ค่ะ ข่าวลือที่ท่านอ๋องได้ยินนั้นเป็นความจริง ก่อนหน้านี้ข้ารักองค์ชายสามอย่างหมดใจ แต่หลังจากนั้นข้าพบว่าเขาแอบเป็นชู้กับเพื่อนสนิทของข้า เป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอก ข้าเลยอยากแก้แค้นเขา” ถ้านางจะพูดแบบนี้ ก็ถือว่ามีหลักฐาน ไม่กลัวเขาส่งคนไปสืบ ถึงเวลาก็โยนเรื่องทุกอย่างให้จ้าวซินซินก็จบ “แก้แค้น? เจ้าแน่ใจนะว่าแค่นี้?” สายตาของเขาคมเกินไป เหมือนมองทะลุทุกอย่างได้ จางยวี่โหร่วพึ่งรู้ว่าตนเองเจอกับคนยุ่งยากที่แปลกประหลาด ตอนนี้เสียใจก็ไม่ทันแล้ว เลยพยายามใช้เหตุผลพูดกับเขา “ท่านอ๋องฉลาดจริง อะไรก็ปิดบังท่านไม่ได้ ถ้าแค่ข้าคนเดียวก็คงไม่ทำขนาดนี้หรอก แต่เป้าหมายขององค์ชายสามไม่ใช่เพราะข้าคนเดียว แต่เป็นบ้านของข้า ข้าจะให้เขาสมหวังได้ยังไง ให้ครอบครัวของฉันกลายเป็นเครื่องมือของเขาได้ยังไง”