ตอนที่ 23รักษาเกียรติแห่งสตรีให้ท่านอ๋อง

ต๭นที่ 23รักษาเกียรติแห่งสตรีให้ท่านอ๋อง คนที่มารอรับพวกเขาขึ้นเรือเมื่อเห็นเขาแล้ว จึงร้องตะโกนขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร ช่างบังอาจนัก กล้าขึ้นมาบนเรือส่วนพระองค์ขององค์ชายสาม ไม่รู้หรือว่าวันนี้เรือลำนี้ถูกองค์ชายสามจองไว้แล้ว? ใครให้เจ้าขึ้นมากัน !” ทีแรกจางยวี่โหร่วไม่ได้สนใจ ยังนึกว่าเป็นแขกที่เป่ยจื่อห้าวเชิญมา พอมาเห็นแบบนี้เข้า ก็เกรงว่าจะเป็นแขกไม่ได้รับเชิญเสียมากกว่า เพียงแต่ เงาของเขานั้น ทำไมพอเห็นแล้วรู้สึกคุ้นตาจังนะ เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มือประสานไว้ด้านหลัง ดูราวกับไม่มีเรื่องราวใดบนโลกจะมารบกวนจิตใจเขาได้ ไม่แม้กระทั่งหันหน้ากลับมา เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจทำ หากเป็นคนธรรมดาแล้ว พอได้ยินว่า”องค์ชายสาม”ก็ต้องตกใจจนหน้าซีด รีบคุกเข่าลงร้องขอให้อภัยโทษไปแล้ว สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวแสดงความไม่พอใจ แต่ก็ยังพยายามรักษาความเป็นสุภาพชนไว้ “ไม่ทราบว่าคุณชายเป็นใครหรือ? หากอยากจะโดยสารเรือลำนี้ไปด้วยกัน อย่างน้อยก็ควรพูดจาซักถามกันเสียหน่อยมิใช่หรือ?” ในที่สุดคนผู้นั้นก็ค่อยๆหันมา ในตอนนั้นเอง ทุกคนต่างก็ตกตะลึง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ โดยเฉพาะเด็กรับใช้ที่ทำท่าวางโตเสียงดังเมื่อครู่นี้ ตกใจกลัวจนตัวสั่นเทาทั้งร่าง คุกเข่าลงโขกศีรษะกับพื้นไม่หยุด “ข้าน้อยไม่ทราบว่าอ๋องชิงผินเสด็จมา บังอาจล่วงเกินท่านอ๋องเข้า ขอท่านอ๋องโปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วย” ไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของอ๋องชิงผินมาก่อน เพียงเห็นแค่หน้ากากหมาป่าสัมฤทธิ์ที่เป็นสัญลักษณ์ของเขาเท่านั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา นอกจากอ๋องชิงผินแล้ว ไม่มีใครที่สามารถทำอย่างนี้ได้ เพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาเท่านั้น ก็จะตกใจจนหน้าซีดเผือด ตัวสั่นราวกับคนเสียสติ เป็นครั้งแรกที่จ้าวซินซินได้เจอกับอ๋องชิงผิน จึงรู้สึกหวาดกลัวจนต้องหลบไปอยู่ข้างหลังเป่ยจื่อห้าวกับจางยวี่โหร่ว เล่าลือว่าความน่าเกรงขามของอ๋องชิงผินในตอนที่อยู่ในสนามรบเก่งกล้าไร้เทียมทาน ฆ่าคนได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา ไม่ใช่คนที่เด็กสาวตัวเล็กๆอย่างจ้าวซินซินจะรับมือด้วยได้ เดิมทีคิดว่าเขาจะเป็นชายร่างสูงใหญ่จิตใจหยาบกระด้าง แต่พอได้มาเห็นรูปร่างของเขาที่สง่างามโดดเด่นกว่าคนทั่วไปเช่นนี้แล้ว ทำให้รู้ว่าข่าวที่เล่าลือกันนั้นผิดจากความจริงไปมาก แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น หน้ากากที่อยู่บนใบหน้าของเขาก็ยังรบกวนใจนางอยู่ดี ใบหน้าของเขาคงอัปลักษณ์ผิดแผกจากผู้คน แถมเขายังมีดวงพิฆาตชายาติดต่อกันแล้วถึงเจ็ดคน ทำให้ชื่อเสียงด้านพิฆาตชายาของเขาร่ำลือไปทั่ว มีแต่คนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้นที่อยากจะติดต่อเกี่ยวข้องกับเขา ที่น่ากลัวที่สุดคือเขาเป็นโรคประหลาด เวลาที่โรคร้ายปะทุขึ้นจะต้องกินเนื้อคน ดื่มเลือดคน จางยวี่โหร่วไปยั่วโมโหคนประเภทนี้เข้า ถือว่าเป็นความโชคร้ายของนาง ก็ได้แต่หวังว่าอ๋องชิงผินจะจับนางไว้ไม่ปล่อย แบบนี้ตัวนางก็จะสุขสมใจได้รับความรักจากองค์ชายสามแต่เพียงผู้เดียว หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวก็เปลี่ยนทันที พูดอย่างโมโหว่า “เจ้าเองหรือ เจ้ายังกล้ามาเสนอหน้าต่อหน้าข้าอีกหรือ !” แม้แต่คนที่ชอบรักษาหน้าแบบเขา พอเห็นคนที่แย่งภรรยาที่เพิ่งแต่งงานหมาดๆของตัวเองแบบนี้ แถมยังเล่นงานจนตัวเองถูกคนทั่วทั้งหนานฉู่หัวเราะเยาะอีก ใครจะไปทนปั้นหน้าต่อไหว หันยี่ฉีเองกลับไม่ได้มองไปที่เขา แต่จ้องมองไปที่จางยวี่โหร่ว ทันใดนั้น เขาก็เดินก้าวมาข้างหน้า คว้าของมือของนาง แล้วดึงนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา เรื่องแบบเดิม ได้เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง เป่ยจื่อห้าวไหนเลยจะทนได้ไหว เดินตรงเข้าไปคิดจะแย่งคืนมา แต่เขาเป็นโอรสฮ่องเต้ที่ถูกเลี้ยงเติบโตมาอย่างทะนุถนอม ถึงแม้พอจะมีฝีมือบ้าง แต่ไหนเลยจะสู้คนที่รบไม่เคยแพ้อย่างอ๋องชิงผินได้ พูดไปก็เท่านั้น ตัวเองหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ จางยวี่โหร่วไม่มีปฎิกิริยาต่อต้าน เพราะนางรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่โดนเขารวบข้อมือไว้ ในดวงตาของเขา แสดงถึงความโกรธเกรี้ยวอย่างชัดเจน “เจ้าลืมฐานะของตัวเองไปแล้วหรือ เจ้าเป็นถึงชายาที่แต่งมาอย่างถูกต้องของข้า กลับกล้าออกมาข้างนอกกับชายอื่น เจ้าเห็นข้าตายไปแล้วหรือยังไง?” นางสะอึกไป ไม่นึกว่าจะมาเจอเขาเข้าที่นี่ ตามที่เขาพูดมา แสดงว่าเขารู้มาก่อนว่าวันนี้นางจะออกไปข้างนอกกับเป่ยจื่อห้าว จึงตั้งใจตามนางมางั้นหรือ?” เมื่อคืนวาน พวกเขาทำได้ทำข้อตกลงกันแล้ว นางจะยอมเป็นผู้หญิงของเขา โดยมีเงื่อนไขให้เขาปิดปากเงียบไม่ป่าวประกาศความลับของนางให้ใครรู้ แต่ในเวลานี้ต่อหน้าเป่ยจื่อห้าว ก็ต้องรักษาระยะห่างไว้ จะให้ใครจับพิรุธไม่ได้เด็ดขาด พอคิดถึงตรงนี้ นางจึงออกแรงสะบัดหลุดจากมือเขา ถอยหลังไปหลายก้าว มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “ท่านอ๋องโปรดรักษามารยาทด้วย กลางวันแสกๆเที่ยวฉุดคนแบบนี้ มีใครที่ไหนทำกัน?“ เป่ยจื่อห้าวเห็นจางยวี่โหร่วยังรู้จักตอบโต้กลับ จึงรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง เห็นท่านางจะไม่ได้ชอบอ๋องชิงผินจริงๆ “มารยาท? ฮึ…..ระหว่างข้ากับเมียของตัวเองยังต้องใช้คำนี้ด้วยหรือ อย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของข้าแล้ว เจ้าต่างหากที่ควรรักษาเกียรติของสตรี” จางยวี่โหร่วเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเลยว่า เขาตั้งใจมาหาเรื่องแน่ๆ เขาพูดถึงรักษาเกียรติของสตรีในที่นี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าไม่ต้องการให้นางทำเขาเสียหน้า ไม่ยอมถูกใครเอาเปรียบ “ท่านอ๋องอย่าลืมสิว่า ต่อหน้าฮ่องเต้ ท่านอ๋องได้ให้สัญญาว่า จะแข่งขันกับองค์ชายสามอย่างยุติธรรม โดยมีกำหนดเวลาสามเดือน ให้ข้าเป็นคนเลือกสามีเอง ในระหว่างนี้ ข้ายังไม่เป็นของผู้ใดทั้งสิ้น จะออกไปไหนกับใคร จะไปทำอะไร ท่านอ๋องไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย นี่เป็นเรื่องที่ท่านเสนอต่อหน้าฮ่องเต้เอง ตอนนี้จะมาผิดคำพูดของตัวเองหรือ?” ดีมาก ! นางถึงกับกล้าเอาคำพูดที่เขาเคยพูดก่อนหน้านี้มาตอกกลับใส่หน้าเขา ! หากไม่เป็นเพราะตอนนั้นเห็นนางกำลังโดนลี่เฟยกับเป่ยจื่อห้าวข่มเหง เขาคงไม่ออกหน้าพูดแทนนางแบบนั้น ช่างไม่รู้อะไรดีอะไรชั่วกันบ้างเลย จางยวี่โหร่วรับรู้ได้ว่าเขากำลังจะระเบิดโมโห ถึงรู้ว่าตัวเองสวนกลับแรงไปหน่อย นางแค่กลัวว่าจะทำอะไรพิรุธออกไปต่อหน้าเป่ยจื่อห้าวกับจ้าวซินซินเท่านั้น สองคนนั้นเป็นคนจับพิรุธเก่ง จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต นางไม่อยากให้แผนการของนางต้องมาล้มเหลว จางยวี่โหร่วจึงทำได้แต่ส่งสายตาวิงวอนออกไป หวังว่าเขาจะยอมรามือ ไม่เอาเรื่องกับนาง ฝ่ายชายมองเห็นสายตาของนางแล้วก็เข้าใจได้ในทันที หมัดที่กุมแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อ จึงได้คลายลงในที่สุด “หากเจ้าไม่เตือนขึ้นมา ข้าก็คงลืมไปแล้วจริงๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ากับองค์ชายสามก็มีสิทธิ์ในตัวเจ้าเท่าๆกัน ถ้าอย่างนั้นการเดินทางครั้งนี้ ก็ไปด้วยกันทั้งหมดนี่แล้วกัน” “ไม่ได้ !” เป่ยจื่อห้าวไม่เห็นด้วยเป็นคนแรก เดิมทีเขาคิดจะใช้โอกาสนี้ค่อยๆบ่มเพาะความรักกับจางยวี่โหร่ว กลายเป็นว่าโดนเขาทำพังหมด ผู้ชายคนนี้ช่างไร้ยางอายสิ้นดี “ไม่เห็นด้วยหรือ? ก็ได้ ในเมื่อองค์ชายสามไม่เห็นแก่หน้า งั้นข้าก็คงต้องพาชายาของข้ากลับเสียแล้ว ท่านกับคุณหนูจ้าวผู้นี้ ก็ชมทิวทัศน์ของที่นี่ต่อไปละกัน” ขณะที่กำลังพูดจาข่มขู่คนอื่นอยู่ เขายังไม่ลืมที่จะลากจ้าวซินซินเข้ามาด้วย ได้ยินแบบนั้นเข้าใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นแดงบ้างขาวบ้างสลับกัน ไม่กล้าพูดอะไรมาก ความจริงคือเป็นเพราะรัศมีของอ๋องชิงผินที่แข็งแกร่งเกินไป ทำให้ใจนางอยู่ไม่เป็นสุข โดนสายตาแหลมคมแบบนั้นมองเข้า ราวกับทุกเรื่องจะถูกเปิดเผยต่อหน้าเขา ไม่มีสิ่งใดหลบซ่อนไปได้ “เจ้า…..”เป่ยจื่อห้าวโกรธจนพูดไม่ออก สัญญาสามเดือนนั่นเขาก็เป็นคนตกปากรับคำเอง หากไม่ทำตามสัญญา เท่ากับเป็นการไม่ไว้หน้าตัวเอง ด้วยเหตุนี้ ถึงเขาจะโกรธ ก็ได้แต่ต้องยอมให้หันยี่ฉีอยู่ด้วย