ตอนที่ 38ยั่วยวนรัชทายาท

ต๭นที่ 38ยั่วยวนรัชทายาท เวลาล่วงเลยมาพอสมควร ความสนใจของลี่เฟยแตกต่างจากคนอื่น นางรีบพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ตายล่ะ เหล้าของรัชทายาทหกหมดแล้ว ยังไม่รีบเทเหล้าให้พระองค์ใหม่อีก” ภายใต้การกำกับสายตาของนาง สาวรับใช้ในวังคนเดียวกับที่เทเหล้าให้รัชทายาทเมื่อครู่นี้ จึงนำกาเหล้าไปเทใส่อีกครั้งจนเต็มถ้วย ช่างลงมือได้เลือดเย็นนัก ดูท่าแล้วผู้วางแผนสังหารรัชทายาท ทำลายเสียนเฟยอย่างอำมหิตก็คือลี่เฟยไม่ผิดแน่ นางช่างโหดเหี้ยมจริง ไม่ยอมล้มเลิกจนกว่ารัชทายาทจะโดนยาพิษ แต่มีหรือที่จางยวี่โหร่วจะยอมปล่อยให้เป็นอย่างที่นางต้องการ พอเห็นเป่ยจื่อเฉินกำลังยกถ้วยเหล้าขึ้นดื่มอีก จางยวี่โหร่วถึงกับใจหล่นตุ๊บ จำเป็นต้องงัดแผนออกมาใช้อีกครั้ง แสร้งทำเป็นไม่ทันระวังล้มทับไปบนร่างของรัชทายาท ในครั้งนี้ ไม่เพียงปัดถ้วยเหล้าหก แม้แต่เสื้อผ้าของเป่ยจื่อเฉินยังยังโดนเปียกไปด้วย สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที คิดว่าจางยวี่โหร่วตั้งใจทำให้เขาเสียหน้า ก่อนหน้านี้เขายังมีความรู้สึกดีๆกับจางยวี่โหร่ว นางไม่เพียงเป็นคุณหนูแห่งตระกูลจางที่งดงามมากเท่านั้น เสด็จพ่อยังต้องการให้เขาแต่งกับนางอีกด้วย แต่เป่ยจื่อเฉินไม่ใช่คนที่เข้าใจเรื่องความรักสักเท่าไร ทั้งยังพูดไม่เก่ง จางยวี่โหร่วจึงย่อมไม่สนใจตัวเขา สุดท้ายไปเลือกเป่ยจื่อห้าว ทำให้เป่ยจื่อเฉินรู้สึกแค้นอยู่ในใจ แต่ด้วยนิสัยที่อ่อนแอสมองทึ่มของเขาทำให้ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ต่อมา ได้ทราบว่าจางยวี่โหร่วมีชื่อเสียงไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป เพราะไปมีเรื่องรักสามเส้ากับองค์ชายสามและชิงผินอ๋อง ในใจของเขาจึงเปลี่ยนเป็นรังเกียจเดียดฉันท์ เห็นนางเป็นผู้หญิงมากรักหลายใจ ดีที่นางไม่ได้แต่งงานกับเขา ผู้หญิงประเภทนี้เขารับไม่ได้จริงๆ มาตอนนี้ นางยังกล้ากลับมาสนใจตัวเขาอีกครั้ง สายตาของทุกคนต่างมองมาที่เขา แถมยังมาทำให้เสื้อผ้าสกปรกอีกด้วย เป่ยจื่อเฉินรู้สึกทนไม่ได้จริงๆ จึงผลักนางออกไปให้พ้นตัว จางยวี่โหร่วถูกเขาผลักอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น ไม่ได้แค่ล้มเบาๆ แต่ข้อศอกกับหัวเข่ากระแทกกับพื้นจนบาดเจ็บ พอนางเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของเขา ในใจถึงกับนิ่งอึ้ง คนผู้นี้จะรู้ไหมว่า นางได้ช่วยชีวิตเขาไว้ถึงสองครั้งแล้ว แต่จะว่ารัชทายาทก็ไม่ได้ เพราะคนอื่นก็ไม่ได้คิดแบบนั้น ครั้งเดียวยังพอว่า แต่นี่เล่นเข้าไปชนซบอกรัชทายาทถึงสองครั้ง เท่านี้ก็เห็นแล้วว่าตั้งใจให้ท่าเขาเต็มที่ ทั้งที่มีองค์ชายสามกับชิงผินอ๋องแล้วแต่นางยังไม่พอใจ กล้าบังอาจทำให้รัชทายาทต้องมาแปดเปื้อนด้วย ช่างเป็นหญิงแพศยาจริงๆ น่ารังเกียจยิ่งนัก แม้แต่ฮ่องเต้ยังแสดงสีหน้าประหลาดออกมา ส่วนเสียนเฟยก็มีสีหน้ากังวล ไม่เข้าใจว่าจางยวี่โหร่วทำไปเพื่ออะไรกัน นางไม่ใช่คนที่ไม่ไว้ตัวเลยนี่นา จางยวี่โหร่วพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ที่เป่ยจื่อเฉินผลักล้มลงเมื่อครู่นี้แรงมาก จนข้อเท้าพลิก ตอนนี้นางรู้สึกเจ็บปวดที่ข้อเท้าจนไม่สามารถเดินเองได้ คนที่อิจฉาจางยวี่โหร่วตอนที่นางได้หน้าไปเมื่อครู่นี้ถึงกับยิ้มเยาะ แบบนี้เรียกว่าลักไก่เขาไม่ได้สุดท้ายกลับมาทำร้ายตัวเอง เที่ยวยั่วยวนผู้ชายไปทั่ว สมควรแล้วที่โดนแบบนี้ ในเวลาแบบนี้เป่ยจื่อห้าวย่อมไม่ช่วยนางพูดแน่ เพราะเขาก็คิดเหมือนกันว่าจางยวี่โหร่วตั้งใจให้ท่ารัชทายาท ทำให้เขารู้สึกอับอายไปด้วย มีแต่หลินจือเท่านั้นที่พอเห็นนางลุกไม่ขึ้น ก็รีบวิ่งเข้าไปอยู่ข้างๆจางยวี่โหร่ว คิดจะช่วยพยุงนางขึ้น กลับคาดไม่ถึงว่ามีมือขนาดใหญ่ผิวขาวเรียวบางเห็นข้อนิ้วชัดเจน ถึงตัวนางได้ก่อน เพียงสะบัดแขนเสื้อลอยขึ้น ก็อุ้มจางยวี่โหร่วขึ้นมาไว้ในอ้อมอก เป็นชิงผินอ๋อง ! เขาลงมือจนได้ ! เขาไม่เห็นหรือว่าจางยวี่โหร่วจงใจให้ท่ารัชทายาทไปเมื่อครู่นี้สมควรรับกรรมแล้ว ทำไมยังออกหน้ามาช่วยนางอีก ทุกคนต่างไม่เข้าใจความคิดของเขาเลย หันยี่ฉีหันไปทางฮ่องเต้ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเย็นชา “หลายวันก่อนยวี่โหร่วออกไปข้างนอกโดนลมหนาวทำเอาไม่สบาย ต่อมายังต้องทุ่มเทความคิดเพื่องานวันเกิดของพระสนมเสียนเฟยอีก เป็นเพราะนางไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดี ถึงได้ทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าฝ่าบาท หม่อมฉันต้องขอโทษทุกคนในที่นี้แทนนางด้วยพะยะค่ะ” ชิงผินอ๋องถึงกับออกหน้าพูดแทนนาง ใครจะกล้าว่าอะไรได้ และถึงแม้ไม่มีชิงผินอ๋องช่วย แต่เพื่อเห็นแก่หน้าจางไท่ซือ ฮ่องเต้ก็คงไม่ทรงตำหนิจางยวี่โหร่วหรอก ฮ่องเต้รีบปัดมือขึ้นบอกว่า “ไม่เป็นไร ร่างกายไม่พร้อมกลับต้องมาตรากตรำแบบนี้ คงลำบากแย่” ในเวลานี้ แววตาอันแสนเย็นยะเยือกของหันยี่ฉีก็หันมองไปทางเป่ยจื่อเฉิน น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยจริงจังที่ไม่อาจมองผ่านได้ “ยวี่โหร่วเพียงแค่ล้มโดนรัชทายาทโดยไม่ได้ตั้งใจ ขอพระองค์อย่าได้ทรงถือโทษนาง นางเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง และขอให้รัชทายาทโปรดรู้ด้วยว่าอะไรคือคำว่าถนอมรักหยกงาม ครั้งหน้าขอให้ทรงเบามือด้วย” ต่อหน้าฮ่องเต้และขุนนางใหญ่ทั้งหลาย คนที่กล้าพูดจาท้าทายรัชทายาทแบบนี้ นอกจากชิงผินอ๋องแล้วคงไม่มีคนอื่นกล้าทำแน่ เป่ยจื่อเฉินแม้จะมีสีหน้าเหวอ แต่ก็ไม่ได้พูดจาตอบโต้ เพียงแต่ทำเสียงฮึดฮัดสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป กลับไปยังตำหนักตงกงของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุด พอเห็นรัชทายาทเดินออกไป จางยวี่โหร่วถึงได้ถอนหายใจออกมาได้ ขอแค่เขาไม่ต้องมาตายที่นี่ตอนนี้ และถึงเขากลับไปแล้วเกิดตายขึ้นมา ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนางแล้ว วิกฤตของเสียนเฟยถูกกำจัดไปได้ ไม่ต้องตกอยู่ในแผนการลอบทำร้ายรัชทายาทแบบชาติก่อน แค่นี้นางก็รู้สึกสบายใจได้แล้ว “ร่างกายยวี่โหร่วยังไม่ดีนัก หม่อมฉันขอพานางกลับจวนไท่ซือก่อน หม่อมฉันขอทูลลา” พูดจบแล้ว เขาก็ไม่สนว่าใครจะมีปฎิกิริยายังไง อุ้มนางเดินออกไปทันที ทีแรกหลินจือรู้สึกเป็นห่วงนาง แต่พอเห็นจางไท่ซืออยู่ในที่นี้ด้วย และเขาไม่ได้เข้าไปขัดขวาง จึงคิดว่าไม่ควรพูดอะไรออกไปจะดีกว่า บางคนเกิดนึกสนใจหันไปมองสีหน้าของเป่ยจื่อห้าว ก็เห็นสีหน้าดำคล้ำของเขา เทเหล้าใส่ถ้วยแล้วถ้วยเล่าดื่มไม่หยุด ราวกับต้องการระบายโมโห ก็คงเช่นนั้น เดิมทีชายาที่กำลังจะได้แต่งเข้าบ้านกลับไปให้ท่าชายอื่นต่อหน้าต่อตาเขา แถมตอนนี้ยังมาโดนชายอีกคนอุ้มออกไปอีก โดนสวมเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ใครจะไปกล้ำกลืนได้ลง และไม่คิดว่าความหงุดหงิดใจของเขาจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้ ในยามนี้ งานเลี้ยงในวังใกล้ได้เวลาเลิกเต็มที หลายคนจึงเริ่มทยอยกันออกไป หลินจือก็กำลังเตรียมตัวจะไป แต่ในตอนนั้นกลับถูกคนผู้หนึ่งเรียกให้หยุดไว้ “คุณหนูหลิน เจ้ากลับคนเดียวอันตรายเกินไป ให้ข้าเป็นคนไปส่งเจ้าเถอะนะ” เมื่อหันกลับมา ก็เห็นนัยน์ตาแย้มยิ้มของเป่ยจื่อหัว ใบหน้างามสง่าชวนให้หลงรัก หลินจือหน้าแดงเล็กน้อย ส่ายหัวตอบไปว่า “มิบังอาจรบกวนองค์ชายรองเพคะ ปิงเอ๋อกับคนลากเกี้ยวรอหม่อมฉันอยู่ที่ด้านนอก หม่อมฉันกลับเองได้เพคะ” “ไม่รบกวนหรอก ข้าเองก็กำลังจะกลับตำหนักเช่นกัน พอดีไปทางเดียวกับเจ้า งั้นก็กลับพร้อมกันเสียเลย” หลินจือจึงได้แต่ตอบตกลง ออกไปพร้อมกับเป่ยจื่อหัว ภาพนี้อยู่ในสายตาของคนที่อยู่รอบข้าง ไม่รู้จะมีคุณหนูผู้ดีสักกี่คนที่รู้สึกอิจฉาตาร้อน นางมีสิทธิอะไรกัน ฐานะก็ต่ำต้อย แต่องค์ชายรองกลับชวนนางกลับด้วยกัน องค์ชายรองผู้นี้ครองตัวเป็นโสดมาตลอดไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้อยู่ข้างกาย หลินจือจึงนับเป็นผู้หญิงคนแรก