ตอนที่62 เสียทั้งชายาและกองพล

ต๭นที่62 เสียทั้งชายาและกองพล หันยี่ฉีพาจางอวี่โหร่วตรงกลับมายังบ้านตระกูลจาง เมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องกับจางอวี่โหร่วแล้ว พวกคนในตระกูลจางก็พากันร้อนใจกังวลขึ้น โดยเฉพาะจางไท่ชือ เขารีบมาที่หน้าประตูห้องของจางอวี่โหร่วโดยไม่สนใจอะไรในทันที ตอนนี้พวกคนในตระกูลจางต่างก็มาถึงก่อนแล้ว “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?” จางไท่ชื่อพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ตอนนี้โหร่วเอ๋อร์เป็นเช่นไร?” ตอนนี้ภายในห้องมีเพียงหันยี่ฉีและหมอเท่านั้น พวกคนอื่นต่างก็รอฟังข่าวอยู่ภายนอก ในใจของทุกคนพากันร้อนรนดั่งเปลวเพลิง เสี่ยวเฟิงรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พวกเขาฟัง “อะไรกัน? คุณหนูเฉินนี่กระทำเกินไปแล้ว กล้าทำกับโหร่วเอ๋อร์ของพวกเราถึงเพียงนี้ ไม่เห็นตระกูลจางอยู่ในสายตามากเกินไปแล้วหรือไม่” เมื่อพวกเขาได้ยินก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที จางอวี่โหร่วคือสมบัติล้ำค่าที่ทุกคนในตระกูลจางรักและทะนุถนอมมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต พวกเขาคอยตามใจไม่ให้เธอต้องรู้สึกแย่เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้กลับมีคนกล้ามาทำร้ายจนเธอเป็นเป็นเช่นนี้ แล้วพวกเขาจะสามารถอดทนเก็บความโกรธเคืองนี้ได้อย่างไร “เมื่อสักครู่ข้าเห็นว่าบนใบหน้าของโหร่วเอ๋อร์ถูกตบจนบวมแดง และยังเห็นว่ามีเลือดด้วย คุณหนูเฉินนั่นมีความแค้นอะไรกับโหร่วเอ๋อร์ถึงกระทำรุนแรงเช่นนี้ ลูกสาวที่น่าสงสารของข้า” ฉินชื่อปาดน้ำตาไปด้วยความปวดใจ เมื่อลูกสาวได้รับบาดเจ็บ คนที่เป็นแม่อย่างเธอก็รู้สึกราวกับถูกควักหัวใจและกรีดเลือดกรีดเนื้อออกมา เธออยากจะรับความเจ็บปวดแทนลูกสาวเสียให้ได้ แม้ว่าจางห้าวจะโมโหจนตัวสั่นเช่นกัน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ไร้สติจนไม่คิดวิเคราะห์ถึงสาเหตุภายใน “หึ......ที่นางกระทำหาญกล้าเช่นนี้ จะต้องเป็นเพราะการให้ท้ายของพ่อนาง เฉินกั๋วกงเป็นแน่ หลายปีมานี้ เฉินกั๋วกงให้ความเคารพเราต่อหน้ายิ่งนัก แต่ลับหลังกลับสร้างความเสียหายให้เราไปไม่รู้เท่าไหร่ ยังดีที่ฮ่องเต้หลักแหลม และเชื่อถือตระกูลจางของเรามาตลอด ไม่เช่นนั้น หากท่านฟังเรื่องใส่ร้ายจากพวกคนชั้นต่ำเหล่านั้นจริง ก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะต้องอยู่ในสถานการณ์อันตรายเพียงใด สุดท้ายจางไท่ชือก็สรุปออกมา และทำการตัดสินใจ “ไม่ว่าอย่างไร นางก็ทำร้ายโหร่วเอ๋อร์ของพวกเรา เรื่องนี้พวกเราไม่อาจปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดายได้ แม้จะต้องไปถึงหน้าฮ่องเต้ พวกเราก็จะต้องเรียกร้องความเป็นธรรมแก่โหร่วเอ๋อร์ให้ได้” โหร่วเอ๋อร์คือหลานสาวที่เขารักและเอ็นดูที่สุด การกระทำของเฉินซูเสียนก็เหมือนการตบหน้าเขา หากเรื่องเล็กเช่นนี้ยังไม่อาจจะแก้ไข แล้วจะยงมีหน้าอยู่ที่ตำหนักจาวได้อย่างไร เกษียรกลับบ้านเกิดไปเสียยังดีกว่ ในตอนนั้นเอง อยู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และเห็นเพียงร่างสูงโปร่งในชุดสีขาวยืนอยู่ภายใน เมื่อเหล่าคนตระกูลจางที่ยังคงขุ่นเคืองในความไม่เป็นธรรมอยู่ได้เห็นเขาก็สงบลงกลับมาเช่เนเดิม “ท่านอ๋อง ตอนนี้โหร่วเอ๋อร์เป็นอย่างไร? นางฟื้นขึ้นมาแล้วหรือยัง?” ตอนนี้พวกเขามองหันยี่ฉีเป็นดั่งครอบครัวของตัวเอง เมื่อเห็นเขาดูแลจางอวี่โหร่ว ภายในใจก็เติมไปด้วยความปิติ ดูเหมือนว่าโหร่วเอ๋อร์จะเลือกสามีไม่ผิดจริงๆ “บริเวณหัวของนางมีการกระทบกระเทือนเล็กน้อย รอยบวมบนใบหน้าต้องใช้เวลาอีกสักพักจึงจะหายดี ตอนนี้นางยังคงสลบอยู่ เกรงว่าจะยังไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็วนี้” หันยี่ฉีพูดสิ่งที่หมอบอกมาให้พวกเขาฟัง อะไรนะ อาการบาดเจ็บสาหัญขนาดนั้นเลยหรือ? โหร่วเอ๋อร์น่าสงสารเกินไปแล้ว ฉินชื่อรักลูกสาวมาก เธออยากจะพุ่งตัวเข้าไปภายในห้องทันที แต่ลับถูกหันยี่ฉีขวางเอาไว้เสียก่อน “ท่านแม่ หมอกำชับเอาไว้ว่าตอนนี้โหร่วเอ๋อต้องการการพักรักษาตัว ให้นางพักผ่อนไปก่อนเถอะ รอให้นางดีขึ้นเสียหน่อย ท่านค่อยเข้าไปดูอาการนาง” มีเหตุผล ผู้หญิงอย่างพวกเธอเข้าไปก็มีแต่จะร้องไห้สะอึกสะอื้น เดิมทีก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร อีกทั้งยังจะไปรบกวนการพักผ่อนของโหร่วเอ๋อร์ด้วย “เอาล่ะ อย่างไรโหร่วเอ๋อร์ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมเยียนนาง เสี่ยวเฟิงเจ้าคอยดูแลคุณหนูอยู่ที่นี่ดีๆ อย่าให้เกิดความผิดพลาดใด” จางไท่ชือกำชับและออกคำสั่งขึ้น แม้ว่าจะเป็นห่วงลูกสาวมากเท่าไหร่ แต่การทำแบบนี้ย่อมดีต่อตัวโหร่วเอ๋อร์มากกว่า ฉินจื่อจึงได้แต่ตัดใจจากไป เสี่ยวเฟิงเองก็รีบเข้าห้องไปดูแลจางอวี่โหร่ว ในตอนนี้สายตาของหันยี่ฉีกวาดผ่านใบหน้าของจางไท่ชือและจางห้าวไป หลังจากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยความเรียบเฉย : “จางไท่ชือ ท่านพ่อ รบกวนเวลาพูดคุยได้หรือไม่” เห็นได้ชัดว่าเขามีเรื่องบางอย่างต้องการจะปรึกษาหารือกับพวกเขา และก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับจางอวี่โหร่วในช่วงนี้ด้วย แน่นอนว่าพวกเขาไม่อาจมองข้าม ตอนนี้เวลาร่วงเลยมานานแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะต้องมีการต่อกรอย่างรุนแรงที่ตำหนักจางเป็นแน่ ...... หลังจากที่จางอวี่โหร่วถูกพาตัวไปแล้ว จ้าวซินซินก็ไม่ได้ไปที่ตำหนักไท่ชือเพื่อดูอาการของเธอในทันที แต่กลับตรงไปยังสำหนักสามเพื่อบอกเล่ารายงานเรื่องนี้แก่เป่ยจื่อห้าว เดิมทีเป่ยจื่อห้าวยังเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ แม้ว่าวันนี้ตัวเขาจะไปไม่ถึง แต่ความตั้งใจของเขาก็ไปได้ถึงแล้ว เขาจองห้องส่วนตัวที่หอเทียนเซียง และยังตั้งใจสั่งอาหารที่เธอชอบมากมายเอาไว้ให้ เธอจะต้องรู้สึกว่าเขากระทำดีกับเธอมากแน่ แต่เมื่อตอนนี้ได้ยินที่จ้าวซินซินรายงานมา เขาก็ไม่อาจจะอดทนรับได้ “อะไรนะ เฉินซูเสียนบ้านั่นกล้าทำลายเรื่องดีๆ ของข้า และยังทำให้อ๋องชิงผิงได้โอกาสทำตัวเป็นอัศวินมาช่วยเหลืออีก” นี่มันเสียทั้งชายาเสียทั้งกองพลชัดๆ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็มีแต่ขาดทุน วันนี้เขามีเรื่องด่วนจริงๆ ก็เลยให้จ้าวซินซินช่วยดูแลแทนเขา แล้วพรุ่งนี้จะค่อยไปหาเธอที่สำนักไท่ชือ แต่ว่าเมื่อตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีแล้ว “เช่นนั้น.......ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร? เฉินซูเสียนหาญกล้านัก แม้จะเกลียดชังจางอวี่โหร่วเช่นใด นางก็ไม่น่าทำขนาดนี้หรือไม่? ตอนนี้ตระกูลจางจะต้องวุ่นวายมากมาย และไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่” เป่ยจื่อห้าวจ้องมองไปที่เธอด้วยสีหน้าไม่ดีนัก ก่อนจะว่ากล่าวออกมา : “มันก็เป็นเพราะเจ้าทำงานได้ไม่ดี ข้าบอกให้เจ้าอยู่ดูแลนางให้ดี พยายามทำเต็มที่ให้นางมีความสุข แต่ผลกลับออกมาเป็นเช่นนี้ อีกทั้งยังทำให้นางต้องบาดเจ็บอีก ข้าควรจะทำเช่นไรกับเจ้า?” จ้าวซินซินคุกเข่าลงไปที่พื้นในทันที ก่อนที่จะปรากฏสีหน้าน่าเอ็นดูสงสารออกมา “ซินเอ๋อร์กระทำผิดไปแล้ว ข้าปกป้องท่านพี่อวี่โหร่วได้ไม่ดี เพียงแต่ท่านก็น่าจะรู้ว่าเฉินซูเสียนหยาบคายและไร้เหตุผลเพียงใด เดิมทีคำพูดของข้าก็ไร้น้ำหนัก ไม่อาจจะสอดแทรกอะไรได้ อีกทั้งนางยังนำคนมามากมาย พวกเรามีกันเพียง 3 คนเท่านั้น พวกเราไม่อาจจะต่อกรกับพวกนางได้เลย” เป่ยจื่อห้าวไม่อยากจะฟังการอธิบายเช่นนี้ของเธอ สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงผลลัพธ์ ตอนนี้เรื่องราวเป็นเช่นนี้เพราะเธอกระทำได้ไม่ดี จะพูดอะไรมากความไปก็ไร้ประโยชน์ “หึ......จางอวี่โหร่วถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งยังสลบไม่ฟื้น แต่เจ้ากลับยืนอยู่ที่นี่โดยไม่เป็นอะไรเลย เจ้าคิดว่าข้าโง่เขลาหรือ? หากเจ้าตั้งใจดูแลนางจริง เจ้าจะสงบใจปลอดภัยเช่นนี้หรือ?” มีบางครั้งเขาก็ไม่ได้มองแผนการหลอกทำของจ้าวซินซินไม่ออก เพียงแต่เธอยังมีประโยชน์อยู่ เขาจึงไม่อยากจะพูดชี้มันออกมา แต่ว่าตอนนี้เธอเข้ามาทำให้แผนการของเข้าวุ่นวาย เป่ยจื่อห้าวจึงไม่อาจจะสงบใจลงได้ “ไม่ใช่เช่นนั้น ในตอนนี้สถานการณ์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ข้าอยากจะพุ่งตัวเข้าไปปกป้องนาง แต่ก็ถูกคนของเฉินซูเสียนขวางเอาไว้ เดิมทีก็ไม่อาจจะต่อกรอะไรได้ เขาจะทนมองดูท่านพี่อวี่โหร่วถูกรังแกโดยไม่ทำอะไรได้อย่างไร?” แน่นอนว่าจ้าวซินซินจะต้องคิดหาทางทำให้ตัวเองหลุดพ้นจนได้