ตอนที่64 แต้มพรหมจรรย์

ต๭นที่64 แต้มพรหมจรรย์ เป่ยจื่อห้าวและจ้าวซินซินนั้นเดินทางมากันเอง ดังนั้นในตอนที่เป่ยจื่อห้าวพูดคุยอยู่กับจางห้าว จ้าวซินซินก็ไปที่เรือนด้านหลังเพื่อเยี่ยมจางอวี่โหร่วในทันที หลังจากที่หันยี่ฉีพูดคุยกับพวกจางไท่ชือเรียบร้ยแล้ว เขาก็จากไป ตอนนี้หน้าประตูห้องของจางอวี่โหร่วจึงเหลือเพียงเสี่ยวเฟิงคอยเฝ้าอยู่เพียงคนเดียว เมื่อเห็นว่าจ้าวซินซินเข้ามา เสี่ยวเฟิงก็รีบเข้าไปขวางเอาไว้ทันที “คุณหนูจ้าว ตอนนี้คุณหนูของพวกเรากำลังอยู่ในอาการสลบ หมอกำชับเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน ท่านไม่อาจจะเข้าไปได้” ถ้าหากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้คุณหนูกำชับเอาไว้ไม่ให้รีบร้อนหักหน้าจ้าวซินซินจนเกินไป เสี่ยวเฟิงก็คงจะด่าว่าตรงๆ ไปแล้ว และคงไม่เกรงใจเธอขนาดนี้ จ้าวซินซินแสดงท่าทีกังวลใจยิ่งออกมา : “เสี่ยวเฟิง ท่านพี่อวี่โหร่วได้รับบาดเจ็บ ข้าเป็นห่วงนางยิ่งนัก วันนี้ข้าไม่อาจปกป้องท่านพี่ที่หอเทียนเซียงได้สำเร็จ ในใจของข้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เจ้าให้ข้าเข้าไปดูแลนางเสียหน่อยเถอะ” หึ......ปลอมเปลือกจริงๆ ตอนที่คุณหนูถูกเฉินซูเสียนรังแก เธอเอาแต่หดหัวอยู่ด้านหลังไม่ทำอะไรสักอย่าง น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้คุณหนูดีกับเธอขนาดนั้น ความจริงมันก็เป็นการเลี้ยงสุนัขลอบกัดชัดๆ “ไม่จำเป็น หากว่าคุณหนูจ้าวเป็นห่วงคุณหนูจริงก็ควรจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะดีกับท่าน ข้าบอกไปแล้วว่าคุณหนูต้องการการพักรักษาตัว ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้น ข้ากับท่านไม่อาจจะรับผิดชอบได้ไหว” เสี่ยวเฟิงตั้งใจพูดให้ดูร้ายแรงขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อให้จ้าวซินซินเกิดความกลัวและจากไปไวๆ แต่หากว่าจ้าวซินซินจากไปจริงๆ มันก็คงไม่ใช่นิสัยของเธอ “เมื่อก่อนมีครั้งไหนบ้างที่ท่านพี่อวี่โหร่วป่วยแล้วไม่ใช่ข้าคอยดูแลอยู่เคียงข้าง? แม้แต่ท่านหญิงก็ยังบอกว่าข้าดูแลนางได้อย่างละเอียดใส่ใจ ไม่อาจจะมีใครเปรียบ ข้ารู้อยู่แล้วว่านางได้รับบาดเจ็บ ข้าจะคอยระมัดระวัง ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องมาย้ำเตือนข้า” เธอผลักเสี่ยวเฟิงออกไปอีกฝั่ง หลังจากนั้นก็เปิดประตูเดินเข้าไป ก็แค่สาวใช้คนหนึ่งเท่านั้น ทำไมเธอจะต้องใส่ใจด้วย “เจ้า......” เสี่ยวเฟิงทั้งโมโหและร้อนรน เธอจึงทำได้เพียงวิ่งตามเข้าไป หมอกำชับเอาไว้ว่าจะต้องรักษาความสงบภายในห้อง ทางที่ดีไม่ควรจะให้มีอะไรมารบกวนการพักผ่อนของคุณหนู ดังนั้นเธอจึงไม่อาจจะพูดอะไรได้มากอย่างตอนอยู่ข้างนอก หลังจากที่จ้าวซินซินเข้ามาและได้เห็นสภาพของจางอวี่โหร่วในตอนนี้ ภายในใจของเธอก็เกิดความพึงพอใจขึ้นมา ตอนอยู่ที่หอเทียนเซียง ใบหน้าของเธอถูกตบ ตอนนี้จึงบวมขึ้นมาสูง ทำลายความงดงามบนใบหน้าของเธอไปมาก ควรจะรู้เอาไว้ว่าก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เธอเห็นใบหน้าที่แสนสง่างามไร้ผู้ใดเทียบ เธอก็อยากจะตบลงไปแรงๆ หลายๆ ครั้ง จากนั้นก็ใช้มีดกรีดลงไป หรือหากสามารถทำลายใบหน้าของเธอไปได้เลยก็จะดีที่สุด ตอนนี้เมื่อมีคนกระทำในเรื่องที่เธอไม่กล้า ภายในใจของจ้าวซินซินก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ แต่ว่าเบื้องหน้าเธอกลับต้องกระทำดั่งเจ็บปวดแทนออกมา ตอนนี้บริเวณหน้าผากของจางอวี่โหร่วปรากฏชั้นหยาดเหงื่อบางๆ ออกมา เธอจึงหันไปสั่งเสี่ยวเฟิง : “ไปตักน้ำมา” อะไรนะ? เสี่ยวเฟิงไม่ใช่สาวใช้ของเธอแต่ก็ยังกล้าออกคำสั่ง แน่นอนว่าเสี่ยวเฟิงไม่พอใจ และหากเธอยังอยู่ที่นี่ เสี่ยวเฟิงจะออกไปอย่างวางใจได้อย่างไร ถ้าหากเธอเอาอะไรออกมาลอบทำร้ายคุณหนูจะทำอย่างไร “รีบไปสิ!” เมื่อจ้าวซินซินเห็นว่าเธอยังคงนิ่งอยู่ก็รีบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม “ไม่เห็นหรือ บนหน้าผากของท่านพี่อวี่โหร่วเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ตอนนี้อากาศร้อน แต่ก็ยังห่มผ้าให้นางหนาขนาดนี้ อยากจะให้นางนอนหลับไม่สงบหรืออย่างไร?” นี่......จะต้องเป็นเพราะเธอเผลอมองข้ามไป เมื่อมองไปเห็นว่าคิ้วของจางอวี่โหร่วขมวดเข้าหากันน้อยๆ ดูเหมือนว่าจะไม่สบายตัวจริงๆ เธอก็ต้องขบริมฝีปากหมุนตัวจากออกไป ไม่ว่าอย่างไรอ่างน้ำก็อยู่เพียงด้านนอกนี้ ไม่นานเธอก็กลับมาแล้ว เธอไม่มีทางปล่อยให้จ้าวซินซินทำอะไรคุณหนูได้แน่ ไม่นานนัก เธอก็ตักน้ำกลับมา จ้าวซินซินบอกให้เสี่ยวเฟิงปล่อยมุ้งคลุมเตียงลง และบอกว่าเธอจะเช็ดตัวให้จางอวี่โหร่ว เสี่ยวเฟิงอยากจะลงมือทำเอง แต่กลับถูกจ้าวซินซินไล่ออกมา เธอจึงทำได้เพียงรออยู่นอกมุ้ง มุ้งอันนี้โปร่งแสงสลัวๆ เท่านั้น เพราะเอาไว้ใช้ในฤดูนี้โดยเฉพาะ ดังนั้นแม้ว่าเธอจะอยู่ข้างนอก แต่ก็สามารถมองเห็นสถานการณ์ภายในได้ ถ้าหากจ้าวซินซินจะทำร้ายคุณหนูขึ้นมา แน่นอนว่าไม่มีทางมีโอกาสนั้น เมื่อจ้าวซินซินตั้งใจจะดูแลใคร เธอก็จะทำอย่างสุดความสามารถ เรื่องนี้ไม่อาจจะพูดอะไรได้ เธอคลายเสื้อผ้าของจางอวี่โหร่วออกด้วยความระมัดระวัง หลังจากนั้นก็ใช้ผ้าฝ้ายชุบน้ำ บิดให้แห้ง และเช็ดเบาๆ ไปตามตัวของจางอวี่โหร่ว เมื่อมองไปยังผิวพรรณอันขาวใสดั่งหิมะแล้วนึกไปถึงแขนที่เป็นแผลจากการทำร้ายตนให้ศัตรูตายใจของตัวเองเมื่อก่อนแล้ว ความมุ่งร้ายก็ประกายขึ้นในแววตาของเธอ ในตอนนั้นจางอวี่โหร่วมอบผงน้ำค้างเกล็ดหิมะมาให้เธอใช้ขัดผิว แม้ว่าเธอใช้แล้วรอยบาดแผลจะดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับทำให้คันคะเยอเสียยิ่งกว่าอะไร เมื่อควบคุมความอยากเกาเอาไว้ไม่ได้ บาดแผลก็ค่อยๆ ถูกเกา และเป็นไปซ้ำๆ อยู่แบบนั้น จนสุดท้ายก็ยังคงทิ้งรอยแผลเอาไว้ ในตอนแรกแม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่เมื่อผ่านมาแล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกว่าจางอวี่โหร่วจะต้องจงใจ และใส่อะไรลงไปในตัวยาจนทำร้ายเธอให้กลายเป็นแบบนี้แน่ เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ แรงที่ใช้ถูเช็ดไปตามผิวของจางอวี่โหร่วก็อดที่จะออกแรงมากขึ้นไม่ได้ เธออยากจะทำให้จางอวี่โหร่วได้ลิ้มลองรสชาติความเจ็บปวกที่ตัวเองได้รับ ในตอนนั้นเอง เสี่ยวเฟิงที่อยู่ด้านนอกก็ส่งเสียงเร่งออกมา : “คุณหนูจ้าว เสร็จแล้วหรือยัง รีบหน่อยสิ” “จะเสร็จแล้ว จะเสร็จแล้ว!” จ้าวซินซินรีบจัดการความรู้สึกของตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นก็นำผ้าฝ้ายจุ่มลงไปในน้ำ และเริ่มเช็ดไปที่แขนของจางอวี่โหร่ว ในตอนนั้น การเคลื่อนไหวของเธอค่อยๆ หยุดลง และดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นทันใด เมื่อพลิกแขนของจางอวี่โหร่วขึ้นมา เธอก็ได้เห็นอะไรที่สุดยอดเข้า บนแขนที่ขาวใสนั้นมีแต้มพรหมจรรย์สีแดงสดสะดุดตาอยู่ เธอ.....ไม่ใช่ว่าไม่บริสุทธิ์ไปแล้วหรือ? จ้าวซินซินจำได้ว่า องค์ชายสามเคยบอกกับเธอเอาไว้ ท่านอ๋องชิงผิงและจางอวี่โหร่วเคยสารภาพออกมาจากปากเองว่าทั้งสองได้ร่วมหอเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงไปแล้ว แต่หากเป็นเช่นนั้น จางอวี่โหร่วจะยังมีแต้มพรหมจรรย์ได้อย่างไร? นี่สามารถบอกได้เพียงอย่างเดียวว่า ทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวง ที่ห้องหนังสือในราชวังวันนั้น พวกเขาพูดโกหกออกมาทั้งหมด เธอดูราวกับได้รู้เรื่องที่สุดยอดขึ้นในทันที ผ้าฝ้ายในมือของเธอตกลงไปที่พื้น “เป็นอะไรไป?” เสี่ยงเฟิงที่อยู่ด้านนอกรีบเปิดมุ้งเดินเข้ามาในทันที ในตอนนั้นจ้าวซินซินได้จัดการปิดเสื้อผ้าของจางอวี่โหร่วอย่างเงียบเชียบเพื่อปกปิดแต้มพรหมจรรย์ไปเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเธอก็กระทำราวกับไม่ได้พบเจออะไร “เรียบร้อยแล้ว เจ้าดูเสีย ตอนนี้ท่านพี่อวี่โหร่วดูหลับสบายขึ้นมามากขึ้นแล้วใช่หรือไม่?” เมื่อเสี่ยวเฟิงเห็นว่าคิ้วที่ขมวดแน่นของจางอวี่โหร่วคลายออกมาเล็กน้อยแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ “คุณหนูจ้าว ลำบากท่านแล้ว รอให้คุณหนูของข้าฟื้นขึ้นมา ข้าจะบอกนางให้” แม้ว่าจะไม่ชอบใจจ้าวซินซินเสียเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณหนูก็เป็นพี่เป็นน้องกับเธอมาเนิ่นนานหลายปี เสี่ยวเฟิงไม่ได้หวังให้เธอต้องตอบแทนอะไรกลับมา ขอเพียงระลึกได้ว่าคุณหนูดีกับเธอขนาดไหน และไม่มาทำร้ายคุณหนูเพราะถือแก่ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องเหล่านั้นก็เพียงพอแล้ว “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ดูแลท่านพี่อวี่โหร่วดีๆ ข้าขอตัวกลับไปก่อน พรุ่งนี้ข้าจะมาเยี่ยมนางอีก” จ้าวซินซินลุกขึ้นมา หลังจากนั้นก็รีบร้อนจากไป