ตอนที่66 ไร้สมอง

ต๭นที่66 ไร้สมอง “ใครทำคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ อาการบาดเจ็บของคุณหนูเฉินเป็นเพราะข้า ข้าตั้งใจจะมาอธิบายเรื่องราวแก่ฝ่าบาท” เอ๋......แม้ว่าตอนนี้เขาจะตามจีบจางอวี่โหร่วด้วยกันกับองค์ชายสาม และก็ยังใส่ใจเธอเป็นอย่างมาก แต่ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบเข้าไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ดังนั้นอย่าได้พูดถึงเรื่องทำร้ายผู้หญิงเลย เป่ยจื่อหัวที่อยู่ข้างๆ รีบร้อนอธิบายขึ้นมา : “ท่านพ่อ ลูกสามารถเป็นพยานได้ เรื่องราวทั้งหมดมีเหตุมีผล เป็นเพราะคุณหนูเฉินบุกเข้ามาในห้องส่วนตัวที่น้องอวี่โหร่วกำลังอาหารอยู่ จึงเกิดการทะเลาะเบาะแว้งขึ้นมา คุณหนูเฉินก็ไม่สนใจคนอื่นมากไปหน่อย เห็นได้ชัดว่าทำผิดกฎ และยังกระทำรุนแรงอีก ถ้าหากไม่ใช่เพราะลูกและท่านอ๋องชิงผิงมาถึง ก็ไม่รู้ว่าน้องอวี่โหร่วจะถูกทำร้ายจนถึงขนาดไหน” บางทีหากคนอื่นพูดก็อาจจะเข้าข้างฝั่งของตัวเอง แต่ว่าคำพูดของเป่ยจื่อหัวกลับมีน้ำหนักมาก เขาคือลูกชายของฮ่องเต้ และเป็นลูกชายที่ฮ่องเต้ภาคภูมิใจที่สุด เขาไม่มีทางจะโกหก เพียงแต่คำพูดนี้ก็เป่ยจื่อหัว กลับทำให้เฉินซูเสียนเสียใจอย่างสุดซึ้ง และทำให้เฉินกั๋วกงเกิดความเคืองแค้นในใจด้วย องค์ชายรองบ้านี่ไม่รู้จักอะไรควรไม่ควรเอาเสียเลย ก่อนหน้าที่เขากระทำดีกับเขาหลายต่อหลายครา หากเขาไม่รับน้ำใจก็ไม่เป็นไร แต่ก็ไม่ควรจะข้ามคนล้มเช่นนี้ ช่างน่าเสียดายความจริงใจที่ลูกสาวของเขามีให้จริงๆ “หัวเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าเองก็เข้าไปเกี่ยวโยงกับเรื่องนี้ด้วย?” เป่ยจื่อหัวรีบร้อนยกมือขึ้นประสานกันที่ด้านหน้าเพื่อเอ่ยแจ้ง : “เป็นเช่นนี้ ในวันนั้นลูกได้ยินว่าที่หอเทียนเซียงมีพ่อครัวมาจากเจียงหนาน สามารถทำอาหารที่รสชาติยอดเยี่ยมชนิดหนึ่งได้ ดังนั้นก็เลยอยากจะไปลิ้มลอง แต่อยู่ๆ กลับได้ยินเสียงความวุ่นวายหนักหน่วงมาจากด้านบน และเกิดความประหลาดใจขึ้นจึงไปดู ใครจะรู้ว่าลูกจะบังเอิญเจอกับท่านอ๋องชิงผิง เขาเองก็ถูกเสียงความวุ่นวายดึงดูดเข้ามา พวกเราได้ยินผู้ดูแลของร้านบอกว่าอวี่โหร่วกับคุณหนูเฉินโต้เถียงกันอยู่ภายใน จึงรีบร้อนเข้าไป หลังจากนั้นก็เห็นว่าน้องอวี่โหร่วถูกนของสำนักเฉินกั๋วกงควบคุมเอาไว้ คุณหนูเฉิงก็กำลังลงมือลงโทษนางเป็นการส่วนตัว ท่านอ๋องชิงผิงโกรธมากจึงพลั้งมือทำร้ายคุณหนูเฉิน ท่านพ่อโปรดเข้าใจ” คำพูดของเขาไม่เพียงแต่ทำให้เฉินซูเสียนตกอยู่ในจุดลำบาก แต่ยังไม่มีการไว้หน้าใดๆ แก่เธอด้วย “หากเป็นเช่นนี้ มันก็เป็นเพราะเฉินกั๋วกงสอนลูกสาวได้ไม่ดีแล้ว” “ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น” เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว ใบหน้าของเฉินกั๋วกงก็ซีดเผือกขึ้นมา และพยายามอธิบายสุดชีวิต “ฝ่าบาทโปรดเห็นกระจ่าง ข้าดูแลตามใจลูกสาวจนเคยตัว นางมักจะดื้อดึงไปบ้าง แต่นางไม่กระทำอะไรรุนแรงเช่นนี้ ที่องค์ชายรองพูดเป็นเพียงเรื่องราวหลังจากที่พวกนางทะเลาะเบาะแว้งกันขึ้นแล้ว แต่ว่าทุกอย่างนั้นล้วนแต่มีเหตุผล เห็นได้ชัดว่าจางอวี่โหร่วเป็นฝ่ายเริ่มก่อน หรือว่าลูกข้าจะไม่อาจป้องกันตัวใดๆ ได้?” มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่ยอมรับความผิด แน่นอนว่าไม่อาจจะยอมรับได้ ถ้าหากว่าเขายอมรับแล้วจริง หลังจากนี้สำนักเฉินกั๋วกงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไม่ใช่ว่าจะต้องต่ำลงไปกว่าตระกูลจางอีกระดับหรือ? ฮ่องเต้คิด ก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล อย่างไรตบมือข้างเดียวก็ไม่มีทางดัง แม้ว่าเฉินซูเสียนจะก้าวร้าวเพียงใด นางก็ไม่น่าจะกล้าทำขนาดนั้น และถ้าหากเพียงบุกเข้าไปก็ถูกทำร้าย หากเป็นใครก็คงจะโมโห การกระทำของเฉินซูเสียนก็ใช่ว่าจะไม่อาจเข้าใจ หันยี่ฉีพูดขึ้นด้วยความเย็นเยียบ : “เฉินกั๋วกง ท่านน่าจะรู้จักการควรหยุดเมื่อถึงยามเหมาะสม พวกท่านกล้าทำร้ายผู้หญิงของข้า แลตอนนี้ก็ยังกล้าพูดใส่ร้ายมากมาย ท่านคงจะไม่เห็นหัวข้าจริงๆ วันนี้ ข้าจะทำให้ท่านเข้าใจกระจ่าง” “เจ้า......แม้ว่าเจ้าจะเป็นท่านอ๋องชิงผิง ผู้มากความสามารถทางการสู้รบ เจ้าก็ไม่อาจจะกระทำร้ายกาจได้” เฉินกั๋วกงพูดโต้แย้งออกมากจนหน้าดำหน้าแดง “ข้าไม่อาจะกระทำอย่างไร้ความเป็นธรรมต่อผู้ใด และไม่อาจปล่อยให้ผู้หญิงของตนถูกเอาเปรียบใดๆ ท่านและลูกสาวของท่านจำเอาไว้ให้ดี พวกท่านกล้าทำร้ายโหร่วเอ๋อร์ ข้าไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ พวกเจ้า พาตัวพยานบุคคลเข้ามา!” ใบหน้าของเฉินกั๋วกงซีดขาวขึ้นมาในทันที อะไรนะ ยังมีพยานบุคคลอีกหรือ! ตอนที่จัดการจางอวี่โหร่วไม่ใช่ว่าปิดประตูเอาไว้หมดแล้วหรอกหรือ จะยังมีใครมาเป็นพยานได้อีก? ในตอนนั้นเอง ร่างที่สวมชุดธรรมดาทั่วไปทั้งสองก็ค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างโดยดี ที่แท้พวกเขาก็คือผู้ดูแลของหอเทียนเซียง และพนักงานในร้าน พวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดา จะไปเอาโอกาสที่ไหนมาเข้าวัง ตอนนี้เมื่อได้พบกับฮ่องเต้ พวกเขาก็ตกใจจนเข่าอ่อนทรุดตัวคุกเข่าลงไปที่พื้นทันที “ข้าน้อยคารวะ ขอฮ่องเต้จงพระชนยิ่งยืนนาน” “พวกเจ้าเป็นคนของหอเทียนเซียง? รีบบอกกับข้ามา เมื่อวานเกิดเหตุการณ์อันใดขึ้นที่นั่นบ้าง ถ้าหากพูดโกหกออกมาแม้เพียงประโยคเดียว ข้าจะตัดคอพวกเจ้า” ฮ่องเต้นำอำนาจของโอรสสวรรค์ขึ้นมาทำให้พวกเขาตกใจกลัวจนสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว “รับทราบ รับทราบ! ข้าน้อยเป็นผู้ดูแลของหอเทียนเซียง เมื่อหลายวันก่อนองค์ชายสามได้จองห้องรับรองพิเศษเอาไว้ และบอกว่าจะมีแขกคนสำคัญเข้ามารับประทานอาหาร แต่ว่าเมื่อวานองค์ชายสามไม่ได้มา คนที่มาคือคุณหนูที่งดงาม 2 ท่าน ตอนนั้นข้าน้อยไม่รู้ฐานะของนาง แต่ว่าเมื่อมีคำสั่งจากองค์ชายสาม ข้าน้อยก็มิอาจเพิกเฉย และพยายามดูแลรับร้องอย่างสุดความสามารถ หลังจากนั้นก็มีคุณหนูอีกท่านเข้ามา ก็คือ......คุณหนูที่นอนอยู่บนเปลหามท่านนั้น นางพาผู้คนมามากมาย และต้องการห้องรับรองส่วนตัวที่ดีที่สุดของหอเทียนเซียง แต่ว่าห้องนั้นถูกจองไปก่อนนานแล้ว ข้าน้อยจะทำผิดกฎมั่วๆ ได้อย่างไร? ข้าน้อยจึงพูดเอ่ยแนะนำนางดีๆ แต่คุณหนูกลับไม่ฟังคำแนะนำ เมื่อรู้ว่าท่านในมีแขกคนสำคัญขององค์ชายสามจองเอาไว้ก่อน นางก็บุกเข้าไป จากนั้นก็เกิดการโต้แย้งขึ้นภายในกับคุณหนูที่อยู่ด้านใน หลังจากนั้น.....พวกนางก็เริ่มลงมือตบตี ข้าน้อยอยากจะเข้าไปห้ามปราบ แต่ประตูก็ถูกล็อคเอาไว้จากทางด้านใน ข้าน้อยจึงไม่มีวิธีการอื่น ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต ทั้งหมดนี้......ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้า” เขาเพียงแต่มาบอกเล่าเรื่องราวเท่านั้น และก็เกรงกลัวว่าเรื่องราวประหลาดเหล่านี้จะเชื่อมโยงมาถึงตัวพวกเขาเป็นอย่างมาก อย่างไรพวกเขาก็เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ ตอนนี้ผู้ดูแลปรากฏตัวออกมาเป็นพยานแล้ว และยังบอกเล่าเรื่องราวออกมาอย่างละเอียด เกรงว่าแม้แต่ตัวเฉินกั๋วกงเองก็อาจจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ตอนที่เฉินซูเสียนบอกเล่าให้เขาฟัง จะต้องโยนความรับผิดชอบทุกอย่างไปให้จางอวี่โหร่วแน่ รวมทั้งคงไม่พูดเรื่องความผิดของตัวเองออกมา ตอนนี้เรื่องราววุ่นวายมาเช่นนี้แล้ว ควรจะจัดการอย่างไร? “เฉินกั๋วกง เจ้ายังมีอะไรจะพูดหรือไม่?” ภายในน้ำเสียงของฮ่องเต้อดจะแฝงความโมโหเอาไว้ไม่ได้ สอนลูกสาวไม่ดี ทำให้ลูกสาวกระทำการทำร้ายผู้คน ตอนนี้ยังพูดโต้แย้งใส่ร้าย นี่เป็นขุนนางที่เขาให้ความสำคัญ พูดตามความจริง เขาก็รู้สึกผิดหวังมากทีเดียว เฉินซูเสียนไม่อาจจะทนฟังได้อีกต่อไป เธอจึงเริ่มกระทำก้าวร้าวระบายอารมณ์ออกมาที่ราชวังจินหลวน “ฝ่าบาท พวกเขาต่างก็พูดปด ท่านเชื่อคำพูดด้านเดียวของคนชั้นต่ำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าจางอวี่โหร่วเป็นฝ่ายกระทำผิดก่อน คนที่ท่านควรจะลงโทษก็คือนาง ข้า.......ไ เมื่อเฉินกั๋วกงได้ยินเธอพูดจาเช่นนี้ออกมาก็ต้องตกใจจนสติกระเจิงไปในทันที และรีบร้อนเข้ามาปิดปากของเธอเอาว้ แต่ว่า......มันก็ไม่ทันการณ์แล้ว เธอพูดออกมากว่าครึ่งแฃ้ง และพวกเขาก็ได้ยินไปแล้วด้วย “หาญกล้า เจ้ากล้ากระทำก้าวร้าวต่อหน้าข้า เจ้าว่าใครเป็นคนชั้นต่ำ? หรือเจ้าคิดว่าข้าเป็นผู้ปกครองที่ใช้ไม่ได้? เด็กสาวเช่นเจ้ากระทำผิดแล้วไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับผิด แต่ยังกล้าพูดจาไม่คิด แม้จะไม่มีพยานบุคคลเหล่านี้ เพียงข้ามองดูท่าทีของเจ้าในตอนนี้ ข้าก็รู้ได้แล้วว่าเจ้าเป็นคนที่ไม่ได้รับการสั่งสอน” ฮ่องเต้ตบลงบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความโมโห หลังจากนั้นก็ไอออกมาอย่างหนัก จนเกือบจะหายใจเข้าไปไม่ทัน