ตอนที่75 ตัดลิ้น

ต๭นที่75 ตัดลิ้น สัญญาพนัน? สัญญาพนันอะไร? ไม่เพียงแต่เฉินกั๋วกงแม้แต่คนตระกูลจางล้วนแสดงสีหน้าสับสนออกมา โหร่วเอ๋อร์ได้ทำสัญญาข้อตกลงกับเฉินซูเสียนมาก่อนตั้งแต่เมื่อไร พวกนางไม่ใช่ต่างเข้ากันไม่ได้ดุจน้ำกับไฟหรอกหรือ? “เจ้าคิดจะเอาไง?” เฉินซูเสียนเอ่ยปากพูดด้วยเสียงสั่น “ข้าเพียงหวังว่าคุณหนูเฉินจะรักษาคำมั่นสัญญาของตนเอง” รักษาคำมั่นสัญญา? นั่นไยมิใช่ให้หล่อน... ภายใต้แววตาส่งสัญญาณของจางยวี่โหร่ว เสี่ยวเฟิงเข้าใจทันที หลังจากนั้นถอยลงไปแล้ว หล่อนก็ถือถาดใบหนึ่งมาอย่างรวดเร็ว ในนั้นวางผ้าสีขาวสี่เหลี่ยมผืนหนึ่ง บนผ้าขาววางกริชที่ส่องประกายเย็นยะเยือกเล่มหนึ่งไว้ ถูกแสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องเช่นนี้ไปครา ยิ่งแสดงให้เห็นถึงประกายเย็นอันคมเฉียบ ทำให้คนอดที่จะกลัวไม่ได้ ตอนนี้เฉินกั๋วกงมิอาจควบคุมความโกรธของตนเองไว้ได้แล้ว เขาตะโกนด่าเสียงดังโดยตรงว่า “จางยวี่โหร่ว เรามาที่นี่วันนี้ ได้ขอโทษไปแล้ว ความโกรธของเจ้าก็ระบายแล้ว เจ้ายังคิดจะทำอะไรธิดาข้า? คิดหรือว่าตำหนักเฉินกั๋วกงเรารังแกแกล้งได้ง่ายหรือ? ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายธิดาของข้าเด็ดขาด” แต่จางยวี่โหร่วมองก็ไม่มองหล่อนสักครา แววตาจับจ้องมองไปยังทิศทางของเฉินซูเสียนอย่างตรงแน่ว “คุณหนูเฉิน เชิญเถอะ!” “ไม่ ไม่ !” เฉินซูเสียนสั่นศีรษะอย่างสุดชีวิต จู่ ๆ หล่อนคุกเข่าลงอีกครั้งทันที แววตาเต็มไปด้วยคำวิงวอน “จางยวี่โหร่ว ข้ารู้ว่าข้าผิดแล้วจริง ๆ ภายหน้าข้าไม่กล้าต่อกรเจ้าอีกแล้ว เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ” “เซียนเอ๋อร์ เจ้าลุกขึ้นมา นี่เจ้ากำลังทำอะไรอ่า?” เห็นได้ชัดว่าเฉินกั๋วกงไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ หล่อนก็กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร รีบเข้ามาดึงหล่อนไว้ เมื่อครู่คุกเข่าลงขอโทษเป็นเรื่องที่จำเป็นไม่มีทางเลือก ตอนนี้ยังมีเหตุผลอะไรอีก? เขาไหนเลยจะยินยอมทนให้ธิดาของตนรับความอัปยศจากพวกเขาต่อไปได้อย่างไร? “ท่านพ่อ ท่านพ่อ รีบช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ต้องการให้ถูกตัดลิ้น ช่วย ช่วยข้าด้วย!” อะไรนะ! ตัดลิ้นทิ้ง ใครกล้าตัดลิ้นธิดาที่รักของเขา ไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือ?! เขาซักถามอย่างโกรธเกรี้ยว “จางยวี่โหร่ว เจ้ากำลังทำบ้าอะไร ถ้าเสียนเอ๋อร์เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด” สีหน้าคนตระกูลจางดูสับสนต่าง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งหมด แต่ในเมื่อจางยวี่โหร่วได้ทำเช่นนี้ นั่นย่อมมีเหตุผลของหล่อนแน่นอน มิฉะนั้นเมื่อครู่เฉินซูเสียนยังดูหยาบคายไร้มารยาท ตอนนี้กลับกลัวสยองแบบนี้ นั่นเป็นในใจหล่อนหลอกลวงแน่ ๆ เสี่ยวเฟิงที่มีใจปกป้องจางยวี่โหร่วรีบเชิดคางขึ้นมาทันที เดินมาข้างหน้า “เฉินกั๋วกงควรถามธิดาของท่านดี ๆ ในวันนั้นหล่อนได้ทำสัญญาข้อตกลงกับคุณหนูบ้านข้าด้วยปากหล่อนเอง ถ้าหล่อนแพ้ ก้จะตัดลิ้นลงมามอบให้คุณหนูบ้านข้า ตอนนี้ได้เวลาที่หล่อนควรทำตามคำมั่นสัญญาแล้ว” คำพูดของวิญญูชนเมื่อออกจากปากแล้ว แม้รถเทียมม้าสี่ตัวก็ยากที่จะตามทัน พูดแล้วมิอาจกลับคำ ถ้าเป็นการผิดคำอย่างเปิดเผยนั่นย่อมจะทำลายชื่อเสียงแน่นอน ดูแล้วเรื่องนี้เป็นจริงแล้ว แต่เขาไม่เข้าใจว่าธิดาของเขาที่แท้ได้ทำอะไรไปแล้ว เฉินซูเสียนจับมือของเขาสั่นเทิ้ม ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด เพราะความกลัว ร่างกายจึงสั่นเทิ้มไม่หยุด “ท่านพ่อ วันนั้นฉลองครบรอบพระชนม์พรรษาของกุ้ยเฟย ก่อนงานเลี้ยงเริ่มขึ้นที่พระราชวังหนูได้พบกับจางยวี่โหร่วและหลิงจือ หนูมองดูพวกนางขัดตา จึงได้ทำสัญญาพนันกับจางยวี่โหร่วว่าถ้านางสามารถหาคู่สมรสให้หลิงจือครอบครัวหนึ่งที่ดียิ่งกว่าอ๋องชิงผินและองค์ชายสาม ก็ถือว่านางชนะ เงื่อนไขก็คือ...” ก็คือ ประโยคที่เสี่ยวเฟิงเพิ่งพูดไปนั้น แต่หล่อนกลับไม่กล้าพูดต่อไปอีก “เหลวไหล!” เฉินกั๋วกงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแล้ว เด็กโง่นี่ต้องถูกกลลวงอุบายของจางยวี่โหร่วล้อมไว้แล้ว หล่อนเหลวไหลจริง ๆ “หล่อน เสียนเอ๋อร์แค่ล้อเล่นกับพวกเจ้า ร่างกายผมเผ้าผิวหนังได้รับจากพ่อแม่ ไหนเลยจะยกให้ผู้คนได้ง่าย ๆ” นี่ก็คือ...เล่นโกง ไร้ยางอายแล้ว? จางยวี่โหร่วยิ้มเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ในวันนั้นมีพยานมากมาย ชาววังในพระราชวัง คุณหนูของขุนนางราชนิกูลทุกท่าน ต่างได้ยินเรื่องที่ธิดาของท่านได้ท้าพนันกับข้าทั้งหมด หรือว่าธิดาทองพันชั่งของท่านเป็นเด็กสามขวบ กลับไม่สามารถรับผิดชอบวาจาที่ตนเองกล่าวหรือ?” สีหน้าของเฉินกั๋วกงโกรธจนแดงพักหนึ่งขาวพักหนึ่ง ได้แต่ต้องเริ่มขุดหลุมมุดไปอีกครั้ง “แต่...สัญญาพนันของพวกเจ้าคือ ต้องหาสามีที่ดีกว่าให้หลิงจือ องค์ชายสองและองค์ชายสามเป็นพระโอรสเหมือนกัน พวกเขามีฐานะสูงส่งทัดเทียมกัน ดังนั้นสัญญาพนันนี้ไม่นับว่าเสียนเอ๋อร์แพ้แล้วโดยสิ้นเชิง หรือเจ้าคิดจะกล่าวว่าองค์ชายสามไม่ทัดเทียมองค์ชายสองหรือ?” ต้องบอกว่าคำพูดของเขานี้ช่างน่ากลัวเหี้ยมจริง ๆ อ่า คำพูดนี้เมื่อแพร่ไป เป่ยจื่อห้าวไยมิใช่ต้องโกรธจนบ้าคลั่งแล้ว แม้แต่จางไท่ซือก็อดที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ พวกเขาตระกูลจางซื่อสัตย์จงรักภักดีมาทุกรุ่น ไม่เคยมีส่วนร่วมในการต่อสู้เรื่องแย่งชิงอำนาจมาก่อน ไม่คิดจะม้วนเข้าไปท่ามกลางการแก่งแย่งชิงเรื่องนี้ เฉินกั๋วกงตั้งใจจะกระตุ้นให้เกิดความขัดแย้ง ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้จัดการอย่างถูกต้อง ก็อาจจะทำให้เกิดภัยพิบัติฉากหนึ่ง ดูแล้ว เขาไม่ออกหน้าก็ไม่ได้แล้ว เขากำลังจะกล่าววาจาแก้ไขปัญหา จางยวี่โหร่วก็ได้ชิงพูดก่อนก้าวหนึ่ง “เฉินกั๋วกงกล่าวเช่นนี้ ทั้งเมืองหลวงรู้จักกันหมด ธิดาทองพันชั่งรักองค์ชายสองและได้ติดตามอย่างทุกข์ยากมาหลายปี แม้ว่าองค์ชายสองจะไม่เคยมองนางสักครา แต่หล่อนก็ไม่ยอมทอดทิ้ง ไยมิใช่กล่าวว่าธิดาทองพันชั่งของท่านไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทหรือองค์ชายองค์อื่น ๆ อยู่ในสายตาเลย” “เจ้า !” เฉินกั๋วกงถูกนางย้อนอีกครั้งจนสำลักตาย จางไท่ซือกลับรู้สึกโล่งใจลูบ ๆ เครา ใช้ได้ ฉลาดมีไหวพริบมาก ไม่เสียทีที่เป็นหลานสาวของเขา จางโม่เย้น เมื่อครู่ต่อให้เขาออกหน้าไม่แน่ก็อาจจะไม่สามารถราบรื่นเหมือนที่จางยวี่โหร่วกล่าวเช่นนี้ นังหนูนี่นับว่าเป็นคนฉลาดเหนือคนจริง ๆ อ่า ทุกคนรู้ว่าแม้เป่ยจื่อเฉินองค์รัชทายาทในปัจจุบันไม่เป็นโล้เป็นพาย แต่เป็นพระโอรสองค์เดียวของอดีตพระมเหสี ฮ่องเต้และอดีตพระมเหสีทรงมีความรักฉันสามีและภรรยาที่ลึกซึ้งมาก แม้ว่าพระนางจะทรงเสด็จไปหลายปีก็ยังทรงมิได้ลืมเลือนยังจดจำระลึกถึง ได้ฝากความระลึกถึงพระนางทั้งหมดไว้บนร่างขององค์รัชทายาท ทรงให้ความสำคัญกับเขามากกว่าองค์ชายใด ๆ ทั้งสิ้น ในหมู่องค์ชายใครก็สามารถขัดพระทัยได้ แต่มิอาจขัดพระทัยองค์รัชทายาท มิฉะนั้นก็เป็นการขัดต่อองค์ฮ่องเต้โดยตรง เรื่องเช่นนี้ใครเล่าสามารถแบกรับไว้ได้อ่า “เอาเถอะ ถ้าเฉินกั๋วกงไม่ได้มีความคิดเห็นอื่นใดอีกแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ถึงเวลาที่ธิดาทองพันชั่งของท่านควรทำตามคำมั่นสัญญาดี ๆ ถึงแม้ว่าจะเจ็บนิดหน่อย แต่ทนสักคราก็ผ่านไปแล้ว” จางยวี่โหร่วยิ้มเบา ๆ หยิบมีดจากเสี่ยวเฟิงที่นั่น ยังไม่ทันเดินถึงตรงหน้าเฉินซูเสียน หล่อนก็ร้องเสียงโหยหวนเสียงหนึ่งโดยตรงทันที “ไม่ ข้าไม่ต้องการเจ้าออกไป!” ตัดลิ้น คิด ๆ ฉากเหตุการณ์นั้นก็รู้สึกว่าโหดร้ายสุดขีด จางยวี่โหร่วอดที่จะคิดไม่ได้ เฉินซูเสียนอุปนิสัยเจ้าเล่ห์โหดร้าย ฝีมือเหี้ยมโหดอำมหิต มักจะใช้อารมณ์ใส่คนรับใช้ ด่าว่าล้วนเป็นเรื่องเล็ก ตัดลิ้น ควักลูกตา แม้แต่ตีให้ตายทั้งเป็นต่างก็เป็นเรื่องปกติไม่เกินเลยไปอีก ฮวงจุ้ยหมุนเวียนเปลี่ยนไป ตอนนี้เรื่องเช่นนี้หมุนมาถึงร่างของตัวเอง หล่อนก็กลัวจนทั้งร่างสั่นเทิ้ม หรือว่าชีวิตของหล่อนใช่ชีวิต ชีวิตของผู้รับใช้เหล่านั้นไม่ใช่ชีวิตแล้วหรือ? คนประเภทนี้ ลงโทษอีกอย่างไรก็ไม่เกินเลย เฉินกั๋วกงมองดูสถานการณ์ใหญ่ได้ผ่านพ้นไป ขอเพียงประจบประแจงได้ก็เริ่มวิงวอนขอร้องให้ยินยอม “คุณหนูจาง ท่านก็เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ถือสาหาความคนถ่อย ละเว้นเสียนเอ๋อร์เถอะ ข้าสัญญา กลับไปต้องให้หล่อนปิดประตูสำนึกตน ไม่ออกมาก่อปัญหาอีก เจ้าก็ปล่อยหล่อนเถอะ” บางทีทุกคนต่างไม่ได้คิด เฉินกั๋วกงซึ่งตลอดเวลาทะเยอทะยานเบื้องสูงจากบนพื้นดิน ไม่เห็นผู้คนในสายตา ยังมีเวลาสามารถทุเรศทุรังได้เช่นนี้ แต่ไม่มีใครเห็นใจพวกเขาอย่างสิ้นเชิง เพียงรู้สึกว่าสมน้ำหน้า พวกเขาสมควรได้รับทั้งหมด