ตอนที่81ความทุ่มเทของเสี่ยวเฟิง

ต๭นที่81ความทุ่มเทของเสี่ยวเฟิง “เสี่ยวเฟิงไม่ได้เด็ดขาดต่อให้ท่านปู่และท่านพ่อรู้เรื่องแล้วจะทำอย่างไรได้มีแต่จะยิ่งทำให้พวกท่านกังวลใจมากขึ้นเท่านั้นพวกเราเพิ่งจะวุ่นวายลำบากเพราะเรื่องของเฉินซูเสียนไปและก็เท่ากับสร้างความขัดแย้งกับเฉินกั๋วกงไปแล้วในช่วงสำคัญแบบนี้จะมีเรื่องขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว” เสี่ยวเฟิงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีดังนั้นจึงทำได้เพียงกอดเธอร้องไห้ออกมา ตอนนี้คุณหนูของเธอเป็นผู้ใหญ่มากแล้วความไม่พอใจมากมายขนาดนี้ก็ยังสามารถเก็บซ่อนเอาไว้ได้เธอรู้ดีว่าสิ่งที่คุณหนูพูดออกมามีเหตุผลและผ่านการคิดเรื่องผลประโยชน์ของตระกูลจางมาแล้วดังนั้นเสี่ยวเฟิงจึงทำได้เพียงเคารพในการตัดสินใจของเธอ และก็ใช่ด้วยความรักความเอ็นดูที่ท่านไท่ชือและนายท่านมีต่อคุณหนูถ้าหากพวกเขารู้เข้าว่าเมื่อสักครู่องค์ชายสามเกือบจะฆ่าคุณหนูไปแล้วพวกเขาก็จะต้องโมโหมากและไม่รู้ว่าจะวุ่นวายไปถึงระดับไหน ตระกูลจางมีความสงบใจในการรับมือกับทุกๆเรื่องแต่มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่พวกเขาจะปกป้องด้วยชีวิต “คุณหนูถ้าเช่นนั้น......ตอนนี้พวกเราควรจะทำอย่างไร?ถ้าหลังจากนี้องค์ชายสามลงมือกับคุณหนูอีกพวกเราจะทำอย่างไรดี?”เสี่ยวเฟิงพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตอนนี้เธอตกใจจนแทบตายแล้วเธอไม่กล้าย้อนคิดไปถึงภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเลยสักนิดมันน่ากลัวเกินไป “เขาไม่อาจกล้าหากเขาฆ่าข้าไปนั่นก็หมายความว่าเขาดับหนทางของตัวเองไปด้วย” จักพรรดิฝ่าฝืนกฎประชาชนก็ร่วมผิดเป่ยจื่อห้าวทะเยอทะยานต้องการแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้เขาไม่มีทางทำให้ตัวเองตกไปอยู่ในที่นั่งลำบากหรอกใช่ไหม? และแม้ว่าเมื่อสักครู่เขาจะบีบคอของเธอเอาไว้แต่ว่าภายในแววตาของเขาก็มีเพียงความโมโหไร้ความต้องการฆ่าไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะถูกเขาจัดการอย่างเลือดเย็นไปแล้วจะไปอยู่รอจนเสี่ยวเฟิงมาถึงได้อย่างไร เมื่อได้ยินเช่นนี้ในที่สุดเสี่ยวเฟิงก็ค่อยๆสบายใจขึ้นมา เสี่ยวเฟิงพยุงจางอวี่โหร่วมานั่งที่ข้างเตียงจากนั้นก็รินน้ำให้แก้วหนึ่งและคอยยืนจ้องมองอยู่ที่ข้างเตียงด้วยใบหน้ากังวลราวกับกลัวว่าในชั่วพริบตาเธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย จางอวี่โหร่วพักไปสักพักจนในที่สุดจิตใจของเธอก็กลับมาสงบได้อีกครั้งเธอมองไปยังเสี่ยวเฟิงที่อยู่ข้างกายก่อนที่ในใจจะเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนเสี่ยวเฟิงก็จะอยู่ข้างกายของเธอมาตลอดในชั่วเวลาที่ฉุกละหุกอย่างเมื่อสักครู่เสี่ยวเฟิงก็ยังคงดิ้นรนเข้ามาช่วยเธออย่างไม่คิดชีวิต เมื่อนึกไปถึงว่าเมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะถูกเป่ยจื่อห้าวผลักลงที่พื้นจางอวี่โหร่วก็รีบจับมือของเธอและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง:“เสี่ยวเฟิงเจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บใดใช่หรือไม่?” “ไม่เป็นอันใด” แต่ว่าเมื่อจางอวี่โหร่วเผลอสัมผัสกับแขนของเธออย่างไม่ระวังเสี่ยวเฟิงก็เผลอขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด “ไม่เป็นอันใดอะไรกันรีบมาให้ข้าดูเร็วเข้า”จางอวี่โหร่วดึงดันจับมือของเธอเอาไว้หลังจากนั้นก็ถลกแขนเสื้อของเธอขึ้นเบาๆจากนั้นก็ได้เห็นรอยแผลถลอกบริเวณข้อศอกของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอบาดเจ็บตอนที่ถูกผลักล้มลงไปเมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้จางอวี่โหร่วก็ยิ่งปวดใจขึ้นมา “เจ้าเด็กสาวโง่เขลาบาดเจ็บแล้วเหตุใดจึงไม่บอกกันเล่า?” เมื่อสักครู่เสี่ยวเฟิงคอยแต่เป็นห่วงเธอแต่กลับไม่ได้สนใจตัวเองเลยแม้แต่น้อยจางอวี่โหร่วได้แต่โทษตัวเองและรีบร้อนหากล่องยาเพื่อทำแผลให้กับเสี่ยวเฟิง “คุณหนู......ไม่ต้องหรอกข้าข้า......ทำเองได้”เสี่ยวเฟิงพยายามออกแรงดึงมือของตัวเองกลับไปแต่มือของเธอกลับถูกจางอวี่โหร่วจับเอาไว้แน่นขึ้น เธอเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งจะให้คุณหนูมาดูแลด้วยตัวเองขนาดนี้ได้อย่างไร? จางอวี่โหร่วแสร้งโมโหมองไปที่เธอ:“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้บอกไปแล้วหรือว่าให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่เหตุใดจึงไม่รักษากฎเล่า?พี่ดูแลน้องไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้วหรอกหรือ?” เสี่ยวเฟิงคุกเข่าลงตรงหน้าของเธอพร้อมทั้งน้ำตาหลังจากนั้นก็เอ่ยออกมา:“คุณหนูดีกับเสี่ยวเฟิงมากเสี่ยวเฟิงจำเอาไว้ในหัวใจได้ทั้งหมดการที่คุณหนูมองว่าข้าเป็นน้องสาวของท่านช่างเป็นโชคดีของข้าจริงๆและที่คุณหนูมีความรู้สึกเช่นนี้ให้แม้ว่าเสี่ยวเฟิงจะต้องตายก็ไม่เสียดายเลยแม้แต่น้อย” จางอวี่โหร่วพยุงตัวเธอขึ้นมาหลังจากนั้นก็คว้าตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแน่นก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลรินลงมาไม่หยุด “เด็กดี!” เมื่อชาติที่แล้วเสี่ยวเฟิงต้องเสียชีวิตไปเพื่อช่วยเธอและในชาตินี้ก็ยังต้องมารับความเจ็บปวดเพื่อเธอเช่นนี้อีกภายในใจของจางอวี่โหร่วเต็มไปด้วยการโทษตัวเอง แม้ว่าเสี่ยวเฟิงจะปฏิเสธเท่าไหร่แต่จางอวี่โหร่วก็ยังคงยืนยันจะช่วยเธอทายาอยู่ดีและเมื่อจัดการพันแผลจนเสร็จถึงได้ยอมปล่อยเธอออกมา ก่อนหน้านี้เธอมีประสบการณ์ในการจัดการบาดแผลให้กับหันยี่ฉีมาแล้วดังนั้นในครั้งนี้เธอจึงสามารถทำได้อย่างคล่องแคล่วไม่นานนักเธอก็จัดการมันจนเสร็จ หลังจากที่เสี่ยวเฟิงจากออกไปแล้วภายในห้องก็เหลือเพียงจางอวี่โหร่วคนเดียวในตอนนั้นเธอถึงได้มีเวลาไปนั่งครุ่นคิดถึงทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็นับว่าเธอกับเป่ยจื่อห้าวได้ตัดขาดกันโดยสมบูรณ์แล้ว ด้วยความใจแคบของเขาจะต้องเกิดความเกลียดชังขึ้นในใจและพยายามคิดหาวิธีการจัดการกับเธอโดยไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ แต่เมื่อคิดดูอย่างละเอียดแล้วแม้ว่าเธอจะไม่หลุดออกมามันก็เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วตอนนี้เป่ยจื่อห้าวและเฉินกั๋วกงต่างก็เริ่มโมโหขึ้นมาแล้วแม้ว่าเธอจะไม่พูดแต่พวกเขาก็ไม่อาจปล่อยเธอไปและละทิ้งการคิดบัญชีตระกูลจาง เมื่อเทียบกับการปล่อยให้ตัวเองตกหลุมพรางและไร้ซึ่งกำลังจะต่อกรสู้เตรียมความพร้อมเอาไว้ก่อนหน้าน่าจะดีเสียกว่า วันเวลาที่แสนสงบผ่านไปได้เพียงไม่กี่วันการต่อสู้ครั้งใหม่ก็จะเริ่มขึ้นแล้ว แต่ว่าสำหรับจางอวี่โหร่วแล้วเดิมทีเธอก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรที่เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้งนี้เธอก็เพียงปรารถนาจะแก้แค้นเท่านั้นดังนั้นเพียงสิ่งนี้ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรหรือแม้แต่ต้องถวายชีวิตเธอก็ไม่เสียดาย เป่ยจื่อห้าวลี่เฟยตำหนักเฉินกั๋วกงและพวกคนที่ทำร้ายตระกูลจางเธอจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว ที่เป่ยจื่อห้าวบีบคอเธอเมื่อสักครู่แม้จะไม่ได้ลงมือรุนแรงถึงตายกับเธอแต่มันกลับมากพอที่จะทำให้จางอวี่โหร่วจดจำฝังลึกลงในจิตใจ จนถึงตอนนี้บนคอของเธอยังคงเกิดความปวดแสบร้อนขึ้นลำคอของเธอแหบแห้งเนื่องจากการร้องตะโกนเมื่อสักครู่ที่ตอนนี้เธอยังสามารถนั่งอยู่ที่นี่อย่างสงบได้ช่างเป็นความรู้สึกดั่งรอดจากความตายมาจริงๆ ในตอนนั้นเองเธอนำเอาถุงคู่ใบเล็กงดงามออกมาจากแขนเสื้อมันคือสิ่งที่เมื่อสักครู่เธอพยายามแย่งกลับมาจากเป่ยจื่อห้าวโดยไม่สนชีวิต เมื่อเห็นคำว่า“ขุนนาง”เล็กๆบนถุงใบเล็กความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาของจางอวี่โหร่ว เธอวางุงใบเล็กลงบนบริเวณหัวใจของตัวเองอย่างแนบชิดราวกับว่ามีเพียงการกระทำเช่นนี้เท่านั้นเธอจึงสามารถสัมผัสได้ถึงความบอุ่นจากภายใน เมื่อไม่มีการประทะก็ไม่มีการทำร้ายบางทีอาจจะเป็นเพราะเช่นนี้เธอจึงสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความแตกต่างของหันยี่ฉีและเป่ยจื่อห้าว เมื่อนึกไปถึงว่าหลังจากที่ได้รู้จักกับหันยี่ฉีเขาก็ช่วยเธอมากมายหลายเรื่องหลายครั้งหากไม่ใช่เพราะเขาช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้เกรงว่าด้วยกำลังของเธอเพียงคนเดียวเดิมทีก็ไม่อาจจะหลุดจากแผนการของเป่ยจื่อห้าวออกมาได้เลย ก่อนหน้านี้ที่ตำหนักจาวเขาก็คิดถึงตัวเองเพียงคนนเดียวแต่ตอนนี้เขากลับต้องถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องเพียงเพราะเธอเขาคอยปกป้องสิทธิของเธออยู่เคียงข้างไม่ขยับไปไหนไม่เสียดายแม้จะต้องเป็นปรปักษ์กับเป่ยจื่อห้าวและเฉินกั๋วกง จางอวี่โหร่วเป็นคนที่รู้จักการทดแทนบุญคุณมากคนหนึ่งการที่เขาช่วยเหลือเธอมากมายขนาดนี้เธอก็รู้สึกขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก บางทีพวกผู้หญิงต่างก็รู้สึกเช่นนี้สิ่งที่เป่ยจื่อห้าวทำกับเธอในวันนี้ทำให้เธอยิ่งรู้สึกว่าหันยี่ฉีดีเมื่อคิดไปถึงว่าในตอนนี้ตัวของเขาน่าจะอยู่ที่ชายแดนอันห่างไกลหากเขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เขาจะทำอย่างไรกัน?