ตอนที่83กระทำตนเป็นมารร้ายไม่ควรมีชีวิต

ต๭นที่83กระทำตนเป็นมารร้ายไม่ควรมีชีวิต เสียงนกร่ำร้องสายลมเบาบางสั่นไหวต้นหลิวตอนนี้ได้มาถึงช่วงเดือนห้าแล้ว หนานชู่ตั้งอยู่ที่ทางใต้ของเส้นศูนย์สูตรในตอนนี้เป็นเวลาที่ดีต่อการท่องเที่ยว โดยเฉพาะในวันที่ฟ้าสดใสเช่นนี้ก็ยากที่จะไม่เกิดรู้สึกอยากออกท่องเที่ยวเขียนกวี ตอนนี้หลินจื่อกลายเป็นแขกคนประจำของตำหนักไท่ชือไปแล้วอีกทั้งเธอยังเป็นคนใจกว้างสบายๆทำให้ได้รับความรักจากทุกคนในตำหนัก เมื่อคิดไปถึงทุกครั้งที่จ้าวซินซินมาเยือนในอดีตใบหน้าท่าทางยกยอผู้สูงเหยียบย่ำผู้น้อยนั้นช่างต่างกันราวกับฟ้าและเหวดูเหมือนว่าระดับการเลือกคบเพื่อนของคุณหนูจะสูงขึ้นมาอีกระดับเลยทีเดียว ในตอนนี้จางอวี่โหร่วกับหลินจื่อกำลังคุยกันถึงเรื่องการออกไปท่องเที่ยวและในขณะนั้นเองเสี่ยวเฟิงก็เข้ามาบอกว่าจ้าวซินซินเข้ามาทำให้พวกจางอวี่โหร่วรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากและต้องนับถือในความกล้าของเธอมากทีเดียว เรื่องที่เธอกับเป่ยจื่อห้าวแตกหักกันแล้วเธอก็น่าจะรู้แล้วแต่ตอนนี้ก็ยังกล้าเข้ามาเยือนไม่กลัวว่าเธอจะทำอะไรบ้างหรือ ความคิดอันเรียบง่ายของจ้าวซินซินนั้นเป็นสิ่งที่ใครๆต่างก็ต้องนับถืออย่างช่วยไม่ได้เธอไม่ได้สนใจความเย็นชาบนใบหน้าของจางอวี่โหร่วและสายตาดูถูกของหลินจื่อเลยแม้แต่น้อยเธอเดินเข้ามาที่ข้างกายของพวกเธออย่างเป็นกันเองราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “ท่านพี่ตอนนี้เห็นว่าร่างกายของท่านดีขึ้นแล้วข้าก็สบายใจในวันนั้นที่ข้ามาดูแลท่านและได้เห็นสภาพของท่านในใจของข้าก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากทำไมเฉินซูเสียนนั่นถึงโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้นางลงมือทำร้ายท่านพี่หนักหนาเช่นนี้มันช่างเกินไปเสียจริง” เมื่อพูดถึงตอนที่เธอถูกทำร้ายจนสลบไปและจ้าวซินซินเข้ามาดูแลในใจของจางอวี่โหร่วก็รู้สึกระแวงขึ้นมาตอนนี้เธอเป็นฝ่ายพูดเรื่องนี้ขึ้นเป็นเพราะต้องการจะใช้มันทำให้เกิดความรู้สึกใกล้ชิดหรือ? หลินจื่อที่อยู่ข้างๆพูดออกมาด้วยความเย็นชา:“ถ้าหากเจ้าเป็นห่วงอวี่โหร่วจริงเจ้าก็ควรจะไปแนะนำองค์ชายสามของพวกเจ้าให้รีบนำตัวคนที่เอาเปรียบนางเข้าคุกและรับบทลงโทษที่ควรจะได้รับเสียไม่ใช่เอาแต่พูดปากเปล่า” สีหน้าของจ้าวซินซินชะงักไปชั่วครู่หลังจากนั้นก็ถลึงตาใส่เธอ “เรื่องของข้ากับท่านพี่จำเป็นต้องให้เจ้าเข้ามาตั้งข้อสงสัยหรือ?พวกเรารู้จักกันมานานหลายปีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องลึกซึ้งแน่นอนว่าข้าจะต้องคิดทำเพื่อนท่านพี่อยู่ตลอดเจ้านั่นแหละเอาแต่พูดว่าจะเป็นพี่น้องที่ดีกับท่านพี่แต่เจ้าไม่เพียงวางแผนแย่งชิงสามีของนางแต่ตอนนี้ยังเหยียบความรุ่งโรจน์ของท่านพี่ขึ้นไปยุ่งเกี่ยวกับองค์ชายรองอีกตอนนี้เจ้าก็ได้ทั้งชื่อเสียงและทรัพย์สินเงินทองแล้วนี่แต่ท่านพี่ก็ยังตกลำบากอยู่ท่ามกลางคำวิจารณ์เหตุใดจึงไม่เห็นเจ้าทำอะไรเพื่อนางบ้าง?” “เจ้า......”คนที่อารมณ์ดีอย่างหลินจื่อก็ยังถูกจ้าวซินซินทำเอาโมโหจนสีหน้าเปลี่ยนนับว่าเธอมีความสามารถมากทีเดียว เมื่อเห็นว่าหลินจื่อจะเข้าไปโต้แย้งกับจ้าวซินซินจางอวี่โหร่วก็จับมือของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอทำอะไรโดยไม่คิดให้ดี หลินจื่อทำอะไรเพื่อเธอบ้างในใจของเธอนั้นรู้ดีและไม่จำเป็นที่จ้าวซินซินจะต้องรู้ หรือแม้ว่าหลินจื่อจะไม่ได้ทำอะไรเดิมทีเรื่องนี้เธอก็ติดหนี้หลินจื่ออยู่ก่อนแล้วดังนั้นการเสี้ยมเพื่อเจาะกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเธอนั้นไม่ได้เกิดผละไรแม้แต่น้อย “ข้าเพิ่งจะฟื้นจากอาการป่วยครั้งใหญ่พวกเจ้าทั้งสองทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆเช่นนี้มันดีแล้วหรือ?หากอยากให้ข้าป่วยต่อไปพวกเจ้าก็ทะเลาะกันต่อเถอะ”จางอวี่โหร่วพูดออกมาด้วยเสียงเรียบๆ จ้าวซินซินหยุดโต้แย้งกับหลินจื่อในทันทีและแสดงท่าทีเป็นกังวลออกมา “ท่านพี่ข้าจะต้องอยากให้ท่านสบายดีอยู่แล้วเห็นท่านบาดเจ็บแล้วข้าปวดใจยิ่งนักเมื่อได้ยินมาว่าท่านทะเลาะกับองค์ชายสามข้าก็ยิ่งทานไม่ได้นอนไม่หลับและรีบมาหาตั้งแต่เช้าตรู่ท่านพี่ท่านอย่าทำให้ซินเอ๋อร์ตกใจนักเลยในตอนแรกพวกเราไม่ได้ตกลงกันไว้ว่าไม่ว่าจะไปที่ไหนพวกเราก็จะไปด้วยกันหรอกหรือ?ถ้าหากท่านไม่แต่งงานกับองค์ชายสามแล้วข้าจะทำเช่นไร?” พูดออกมาเนิ่นนานในที่สุดหางจิ้งจอกของเธอก็โผล่ออกมาจนได้ ทำไมล่ะเธอตั้งใจจะมาพูดแทนเป่ยจื่อห้าวหรือ? เพียงแค่จ้าวซินซินพูดไม่กี่ประโยคก็จะทำให้เธอเปลี่ยนใจได้เลยหรือ?เป่ยจื่อห้าวช่างมั่นใจในตัวของจ้าวซินซินมากเกินไปเสียจริง “ไม่ว่าระหว่างข้ากับองค์ชายสามจะเกินอะไรขึ้นความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของข้าและเจ้าก็ไม่อาจเปลี่ยนตอนนี้เจ้ายังไม่ได้ถูกองค์ชายสามรับเข้าตำหนักหลวงทุกอย่างยังสามารถเปลี่ยนได้ทันสู้เมื่อถึงเวลาแล้วเจ้าก็แต่งงานเข้าตำหนักชิงผิงไปกับข้าเช่นนั้นก็ยังสามารถเป็นพี่น้องกันได้ต่อ”จางอวี่โหร่วพูดออกมาอย่างราบเรียบ สีหน้าของจ้าวซินซินเกือบจะเขียวปี๋ไปแล้ว อะไรนะจะให้เธอแต่งงานเป็นภรรยาของท่านอ๋องชิงผิง!!!อย่าว่าเพียงเธอไม่อาจทำใจละทิ้งต้นไม้ใหญ่อย่างองค์ชายสามไปได้เลยแม้ว่จะต้องแต่งงานกับคนธรรมดาระดับรากหญ้าเธอก็ไม่กล้าแต่งงานกับท่านอ๋องชิงผิง! เพียงแค่ได้ยินเรื่องเล่าลือของเขาเธอก็ตกใจกลัวจนเข่าอ่อนสำหรับเธอแล้วมันเป็นเรื่องถึงชีวิตเลยทีเดียว จางอวี่โหร่วทิ้งองค์ชายสามเพื่อมาอยู่กับท่านอ๋องชิงผิงมันเป็นเพราะสมองของเธอมีปัญหาไปแล้ว ในตอนนั้นหลินจื่อก็ได้แต่ดูข้างๆดูอะไรสนุกๆเท่าน้นหากมีอวี่โหร่วอยู่จ้าวซินซินจะได้รับผลที่ดีกลับไปได้อย่างไร จ้าวซินซินหทรุดตัวลงที่พื้นน้ำตาของเธอไหลรินลงมาอาบแก้ม อยู่ๆเธอก็คุกเข่าลงต่อหน้าจางอวี่โหร่วใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความน่าสงสารภายในแววตาประกายไปด้วยหยาดน้ำตาหากมีผู้ชายได้เห็นท่าทีเช่นนี้ของเธอก็คงจะต้องสั่นไหวไปและอดที่จะคว้าเธอเข้ามาในอ้อมอกเพื่อแสดงความรักใคร่สักรอบเป็นแน่ แต่น่าเสียดายที่ที่นี่ไม่มีผู้ชายอยู่และมีเพียงจางอวี่โหร่วกับหลินจื่อสองคนเท่านั้นอีกทั้งทั้งสองคนก็ยังรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอหมดแล้วด้วย เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ของจ้าวซินซินก็รู้สึกเพียงเธอกำลังทำตัวร้ายแสร้งเล่นละครให้ดูน่าขันเท่านั้น “คุณหนูจ้าวไม่ใช่เจ้าบอกว่าไม่ว่าอวี่โหร่วจะแต่งงานกับใครไปที่ไหนเจ้าก็จะไปด้วยหรือแล้วตอนนี้จะคุกเข่าลงไปเพื่ออันใดหรือว่าท่านจะต้องการความรักขององค์ชายสามจึงรู้สึกเสียใจขึ้นมา?” จ้าวซินซินถลึงตาใส่หลินจื่อก่อนที่จะก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด “ท่านพี่แม้ว่าท่านจะเข้าใจอะไรผิดกับองค์ชายสามท่านก็ไม่ควรทำให้ซินเอ๋อร์ตกใจเช่นนี้ตั้งแต่ที่ท่านพี่บอกว่าจะยกข้าให้องค์ชายสามหลังจากนั้นข้าก็เข้าไปรับใช้ในตำหนักสามภายใต้การแนะนำของท่านตอนนี้ข้าเป็นคนขององค์ชายสามไปแล้ว” เห็นได้ชัดว่าเธอไร้ยางอายถึงขีดสุดแล้วจึงพูดอะไรเช่นนี้ออกมา หลินจื่ออดทนอยู่นานในที่สุดมันก็มาถึงจุดสูงสุดของเธอ “เจ้ายังไม่ได้ถูกรับเข้าตำหนักหลวงอย่างเป็นทางการแต่ก็กระทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาได้เจ้ายังพูดว่าเป็นพี่น้องที่ดีกับอวี่โหร่วอยู่อีกเจ้าเหมาะสมหรือ?” จางอวี่โหร่วหยุดยั้งการว่ากล่าวของหลินจื่อเอาไว้และขยับไปพยุงตัวของจ้าวซินซินขึ้นมาภายในแววตาของเธอไร้ความไม่พอใจให้เห็นและกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนยามมองไปที่เธอ “ไม่เป็นอันใดความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของเราลึกซึ้งไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็จะไม่ห่างไกลแม้ว่าเจ้าจะเป็นเพียงสาวรับใช้ข้าก็สามารถดูแลเจ้าให้ดีได้” หลินจื่อเกือบจะพ่นเสียงหัวเราะออกมาความสามารถในการยั่วโมโหคนของอวี่โหร่วนั้นเพิ่มขึ้นไปอีกระดับแล้วสำหรับจ้าวซินซินแล้วนี่ถือเป็นความน่าอับอายครั้งใหญ่เธอโมโหจนทั้งตัวสั่นสะท้านแต่กลับยังกักเก็บเอาไว้สุดกำลังท่าทางปลอมเปลือกของเธอแทบจะไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้แล้ว “แต่ว่าองค์ชายสาม.......” “ไม่ต้องกล่าวถึงเขาอีกแล้วเรื่องขององค์ชายสามได้ผ่านพ้นไปแล้วหรือว่าภายในใจของเจ้าความสัมพันธ์ฉันพี่น้องของเราจะยังไม่ลึกซึ้งเกินองค์ชายสาม?”จางอวี่โหร่วหยุดยั้งคำพูดต่อไปของเธอเอาไว้หึด้วยสถานะของจ้าวซินซินอยู่รับใช้ข้างกายเธอแต่ก็ยังชมเชยยกย่องคนเช่นนี้สมควรแก่การกระทำตัวร้ายต่อหน้าเธอหรือ?