已经是第一章了
ตอนที่85ความทรงจำในป่าท้อ
ตนที่85ความทรงจำในป่าท้อ
เมื่อจางอวี่โหร่วตอบตกลงไปแล้วแน่นอนว่าเธอไม่อาจจะผิดสัญญา
เพราะไม่ต้องการให้คนในตระกูลจางต้องเป็นห่วงเดิมทีเธอจึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพวกเขา
คนที่รู้ความลับนี้มีเพียงหลินจื่อและเสี่ยวเฟิงเท่านั้น
หลินจื่อกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมากเธออยากจะไปด้วยแต่ก็ถูกจางอวี่โหร่วปฏิเสธ
ตามที่เธอบอกแล้วหากเธอตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเพียงผู้เดียวนั้นย่อมดีกว่าพวกเธอทั้งสองคนตกอยู่ในอันตราย
เธอจะไปพบเป่ยจื่อห้าวด้วยตัวคนเดียวหากว่าผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้วยังไม่ออกมาหลินจื่อก็สามารถเรียกคนมาช่วยเธอได้
เมื่อหลินจื่อคิดดูแล้วมันก็มีเหตุผลอยู่ดังนั้นเธอจึงยอมตอบรับไป
จางอวี่โหร่วนึกไปถึงสถานที่ที่เธอได้พบกับเป่ยจื่อห้าวเป็นครั้งแรกมันคือสวนดอกท้อบริเวณทางขึ้นเขาวัดพูโถวในเมืองหลวง
ในตอนนั้นเธออายุเพียง13ปีและตามคนที่บ้านไปกราบไหว้ที่วัดพูโถวเพราะเธอเอาแต่เล่นสนุกไม่หยุดหย่อนจึงหลบพวกสาวใช้ลอบวิ่งออกไปเพียงผู้เดียวหลังจากนั้นก็หลงทางไปจนถึงสวนดอกท้อ
ตอนนั้นเธอเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็กๆดังนั้นจึงอยู่ในอาการตื่นตกใจเนื่องจากหลงทางและในตอนนั้นเองเป่ยจื่อห้าวก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอทั้งสองได้พบกันมันก็เหมือนดั่งชะตาของทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้น
เธอยังคงจำได้ว่าในตอนนั้นสายตาของเขาอบอุ่นเพียงใดเขาช่วยเหลือท่ามกลางความกังวลและพาเธอออกมาจากสวนดอกท้อจนได้พบเจอกับครอบครัว
มือของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นมันโอบล้อมมือเล็กๆของเธอเอาไว้ทำให้ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นเธอจึงเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นกับเป่ยจื่อจ้าวหลังจากนั้นเธอก็ตกลงไปสู่อำนาจของเป่ยจื่อห้าวทันที
ในชั่วพริบตาเวลาก็ได้ผ่านพ้นไปนานหลายปีเธอไม่ใช่เด็กสาวตัวน้อยอย่างก่อนหน้าอีกแล้วและก็ไม่อาจจะถูกภาพลักษณ์ปลอมเปลือกเหล่านั้นหลอกเอาได้อีก
ที่เป่ยจื่อห้าวเลือกมาพบกันที่นี่ก็คงจะต้องการอาศัยเรื่องราวในอดีตมาทำให้เธอใจอ่อนและเปลี่ยนใจไป
วันนี้เธอมาก็เพื่อบอกกับเขาให้ชัดๆเรื่องของเขากับเธอเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
......
ที่นี่เป็นป่าท้อที่เต็มไปด้วยความงดงามตอนนี้เป็นช่วงเวลาโรยราของกลีบดอกท้อที่สิ้นอายุมันร่วงหล่นลงมายังพื้นดินและปกคลุมไปทั่วราวกับอยู่ท่ามกลางพรมสีชมพู
สายลมอันเบาบางพัดพาผ่านชายกระโปรงยาวของเธอไปและพัดพาเอากลีบดอกไม้สีชมพูบนพื้นไปด้วยมีบางส่วนร่วงหล่นลงมายังเรือนผมหรือบ่าของเธอทำให้ดูงดงามสั่นไหวจิตใจ
ในตอนนี้จางอวี่โหร่วสวมชุดกระโปรงยาวสีแดงทั้งตัวยืนอยู่ท่ามกลางกลีบดอกไม้ความงดงามสั่นไหวใจคนดูราวกับเทพธิดาแห่งสวนดอกท้อดุจดั่งบุคคลในภาพวาด
บางทีอาจจะเป็นเพราะค่อยๆลุ่มหลงไปกับทิวทัศน์อันงดงามตรงหน้าจางอวี่โหร่วจึงไม่ทันได้รู้สึกว่าด้านหลังของเธอมีเงาร่างในชุดสีฟ้ากำลังขยับเข้ามาใกล้
จนกระทั่งเอวของเธอถูกรวบแน่นจางอวี่โหร่วตื่นตกใจขึ้นมาและเริ่มออกแรงดิ้นรนจนในที่สุดก็หลุดพ้นออกมาจากอ้อมอกนั้น
เมื่อเธอหมุนตัวไปดูก็พบว่าเป่ยจื่อห้าวกำลังมองมาที่เธออย่างอ่อนโยนผสมไปกับความอบอุ่นอันลึกซึ้งไร้จำกัดทำให้อดที่จะตกหลุมพรางลงไปไม่ได้
ครั้งหนึ่งจางอวี่โหร่วจมลึกลงไปในดวงตาคู่นี้หลายต่อหลายครั้งดังนั้นมันถึงได้เกิดความรู้สึกผูกพันและโกรธแค้นขึ้นมามากมาย
ถ้าหากในตอนนี้เธอสามารถลืมเลือนทุกสิ่งและทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมอกของเขามันก็ไม่ใช่ปัญหาที่ชวนคิดนักและช่างไร้สมองจนเกินไป
จางอวี่โหร่วขยับถอยไปด้านหลังในทันทีเพื่อทิ้งระยะห่างกับเขาท่าทีของเธอไม่ได้เย็นชาและไม่ได้รีบร้อนราวกับพบเจอกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
“องค์ชายสามท่านไม่ได้ต้องการให้ข้ามาที่นี่หรือ?ตอนนี้ข้ามาแล้วท่านมีอะไรอยากจะพูดก็พูดออกมาเถอะ”
ความมืดมนตัดผ่านในแววตาของเป่ยจื่อห้าวสายตาที่เขาใช้มองไปที่เธอเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมามากมาย
“โหร่วเอ๋อร์เจ้าโกรธข้าเพราะเรื่องในวันนั้นใช่หรือไม่?มันเป็นเพราะข้าไม่ดีตอนนั้นความโมโหครอบงำจิตใจข้าทำไมข้าถึงทำร้ายเจ้าได้เจ้าคือคนที่ข้ารักที่สุดไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่ควรลงมือทำร้ายเจ้า”
จางอวี่โหร่วรู้สึกระแวงขึ้นมาเป่ยจื่อห้าวเป็นคนอย่างไรเธอนั้นเข้าใจดี
เขาจะลดตัวเอ่ยขอโทษออกมาเช่นนี้?เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงเปลือกทำให้เธอตายใจและไม่ได้มีเจตนาดีแต่อย่างใด
เธอไม่ใช่จางอวี่โหร่วโง่เขลาที่จะโอนอ่อนให้เขาใช้ประโยชน์กดขี่ได้ตามใจอย่างในอดีตอีกแล้วและก็ไม่อาจจะตกลงไปในหลุมพรางของเขาอีก
“ข้าไม่ได้โกรธเคืองแม้ว่าในใจของท่านจะมีความเกลียดชังอยู่จริงเมื่อผ่านเรื่องนี้ไปก็ถือว่าพวกเราทั้งสองหายกันแล้ว”
“โหร่วเอ๋อร์เจ้าน่าจะรู้ว่าเจ้าสำคัญกับข้าเพียงใดถ้าหากไม่มีเจ้าชีวิตของข้าก็ไร้ความหมายข้าไม่อาจจะมีชีวิตต่อไปได้อีก”
แผนการ“ขูดเนื้อตัวเอง”เช่นนี้จางอวี่โหร่วไม่ได้พบเห็นมาเป็นครั้งแรกแล้วดังนั้นแม้ว่าเขาจะพูดออกมาลึกซึ้งแค่ไหนน่าสงสารเพียงใดภายในใจของเธอก็ไม่อาจจะเกิดความสั่นไหวขึ้นได้
“ถ้าหากข้าส่งผลแก่ท่านมากเพียงนี้ข้าก็ยิ่งต้องออกห่างจากท่านท่านคือองค์ชายสามผู้สูงส่งจะต้องเป็นกำลังแก่บ้านเมืองจะมาถูกความสัมพันธ์ระหว่งชายหญิงฉุดรั้งไว้ได้อย่างไรเมื่อพูดขึ้นแล้วสุดท้ายพวกเราก็ไม่เหมาะสมกันดังนั้นปล่อยไปเถอะขอให้ท่านพบเจอกับผู้หญิงที่ดีกว่าข้าและไม่ต้องมาถูกเยาะเย้ยไปกับผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์สมบูรณ์แล้วอย่างข้า”
ขอเพียงสามารถตัดขาดจากการแต่งงานนี้ได้แม้ว่าจะต้องทำให้ตัวเองดูตกต่ำจางอวี่โหร่วก็ไม่ถือสาสนใจ
เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เป่ยจื่อห้าวทำกับเธอทั้งหมดเธอก็ไม่อาจจะยอมรับถ้อยคำหลอกลวงภายใต้คำว่ารักของเขาได้อีกแล้ว
เธอคิดว่าเป่ยจื่อห้าวจะต้องโมโหเธอแน่แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าท่าทีของเขาจะสงบนิ่งและมีเพียงความโศกเศร้าในแววตาเท่านั้นที่เด่นชัดขึ้นมา
“เจ้าได้ตัดสินใจไปแล้วใช่หรือไม่?ระหว่างเราสองไร้หนทางคืนย้อนกลับแล้วใช่หรือไม่?
“ใช่!”
เธอยืนยันขนาดนี้แล้วเป่ยจื่อห้าวยังจะเอาเล่ห์เหลี่ยมอะไรมาล่อให้เธอยอมรับอีก
เธอคิดว่าเขาจะต้องโมโหมากหรืออาจจะว่ากล่าวที่เธอหักหลังความรู้สึกของพวกเขาด้วยความโกรธเคืองแต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังสามารถบังคับเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาได้ทั้งหมด
“โหร่วเอ๋อร์เจ้าควรจะรู้ไว้ว่าบนโลกใบนี้คนที่ข้าไม่อยากทำร้ายที่สุดก็คือเจ้าขอเพียงเจ้ามีความสุขไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดข้าก็จะสนับสนุนเจ้าแม้ข้าจะเจ็บปวดหัวใจหากเป็นสิ่งที่เจ้าเลือกแล้วข้าก็จะยอมตามที่เจ้าต้องการ”
ไม่เพียงแต่จางอวี่โหร่วจะไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาแต่เธอกลับยิ่งรู้สึกตื่นตกใจขึ้นเขาจะยอมตกลงง่ายๆเช่นนี้?ดูเหมือนว่ามันจะไม่เข้ากับนิสัยของเขานัก
เป่ยจื่อห้าวจับมือของเธอขึ้นมาเบาๆเธอพยายามที่จะสลัดออกแต่กลับทำไม่ได้ดั่งหวัง
เธอพูดออกมาอย่างนิ่งเรียบ:“ท่านไม่ได้บอกว่าจะปล่อยวางแล้วหรือ?ชายหญิงไม่ควรต้องตัวกันยังไม่รีบปล่อยข้าออกอีก”
“ในตอนแรกความรู้สึกระหว่างเราเกิดขึ้นที่นี่ดังนั้นข้าก็หวังว่ามันจะจบลงที่นี่เพื่อให้เป็นจุดจบที่สวยงามแก่ความสัมพันธ์ของเราในหลายปีที่ผ่านมานี้ที่นี่มีความทรงจำของพวกเราในอดีตอยู่มากมายดังนั้นข้าอยากให้เจ้ามารำลึกถึงมันไปกับข้าในช่วงเวลาสุดท้ายนี้”
จางอวี่โหร่วไม่อยากจะอยู่กับเขานานขึ้นแม้แต่ชั่วนาทีแต่เขาจับมือของเธอเอาไว้แน่นเดิมทีก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ
เธอจึงทำได้เพียงเอ่ยเตือนขึ้นมาเรียบๆ:“เช่นนั้นก็ย่อมได้แต่ข้ามีเวลาเพียง1ชั่วยามเท่านั้นคนของตำหนักไท่ชือรอข้าอยู่ด้านนอกหากถ้าไม่กลับไปพวกเขาก็จะร้อนรนเป็นห่วง”
เธอกำลังเอ่ยเตือนเขาอย่างเปิดเผยอยู่ว่าถ้าหากเขาเล่นตุกติกอะไรขึ้นมามันก็ไม่มีทางที่จะสำเร็จได้
已经是最新一章了
加载中
