ตอนที่86ในสุรามียาพิษ

ต๭นที่86ในสุรามียาพิษ “อืมข้าทราบแล้ว”เขาจูงมือของเธอค่อยๆเดินไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้ ความจริงแล้วหากมองจากภายนอกของเป่ยจื่อห้าวเขาก็เป็นชายหนุ่มงดงามคมคายสูงส่งคนหนึ่งโดยเฉพาะในเวลาที่เขาเผยยิ้มออกมามันช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นใจคนเมื่อรวมเข้ากับฐานะองค์ชายสูงส่งของเขาและในยามปกติก็จิตใจดีไร้การวางท่าใดๆหญิงสาวมากมายจึงมองเขาเป็นท่านชายที่เพียบพร้อม แม้ว่าเขาจะยอดเยี่ยมแต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วก็ต้องหงุดหงิดอยู่เสมอภายในตำหนักจาวนั้นประกายแสงขององค์ชายรองปกคลุมเขาไปไกลแต่เธอก็ไม่เคยสนใจมันและรู้สึกว่าเพียงทั้งสองได้อยู่ด้วยกันนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แม้ว่าการกระทำของเขาจะชักจูกให้นึกย้อนไปถึงความทรงจำในอดีตอยู่ไม่น้อยแต่เมื่อคิดไปถึงเรื่องที่เขากระทำกับเธอเมื่อชาติก่อนจางอวี่โหร่วก็ได้เพียงรู้สึกเยือกเย็นขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น มือใหญ่ที่เมื่อก่อนเคยมอบความอบอุ่นและความปลอดภัยมากมายให้กับเธอ.ในตอนนั้นกลับทำให้เธออยากจะสับมันเป็นชิ้นๆเพื่อชดใช้ความเจ็บปวดที่เขาตัดนิ้วมือของเธอไปเมื่อชาติก่อน เมื่อเดินต่อไปเรื่อยๆพื้นที่ว่างกว้างใหญ่ผืนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ที่นั่นมีโต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่ด้านบนโต๊ะมีกาสุราวางเอาไว้พร้อมกับแก้วสุราอีก2แก้วและยังมีขนมทานคู่อีกเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเขาได้เตรียมสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว เขาดึงตัวเธอมานั่งลงที่โต๊ะหลังจากนั้นก็ยกกาสราขึ้นมารินลงไปจนเต็มแก้ว เขาคงจะไม่ได้ใส่ยาพิษเพื่อทำร้ายเธอหรอกใช่ไหม?จางอวี่โหร่วเพ่งเล็งไปที่การกระทำของเขาในทันทีอย่างไรในงานเลี้ยงของตำหนักลี่เฟยก็ใส่ยาลงในกาสุราเพื่อวางแผนลอบทำร้ายองค์รัชทายาทพวกเขาสองแม่ลูกโหดร้ายและทะเยอะทะยานนักไม่แน่เป่ยจื่อห้าวเองก็อาจจะทำเรื่องเช่นนั้นเช่นเดียวกัน เธอมองเขารินสุราลงไปจนเต็มทั้งสองแก้วด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติหลังจากนั้นก็วางกาสุราลงข้างๆ เขายกแก้วสุราขึ้นมาเอ่ยพูดกับเธอ:“แก้วแรกนี้ดื่มให้แก่เจ้าแม้ว่าจะไม่สามารถเป็นสามีภรรยากับเจ้าได้แต่หลังจากนี้พวกเราก็จะยังเป็นเพื่อนทีดีต่อกันแค่เพียงให้ข้าได้รู้ว่าเจ้ามีความสุขในทุกๆวันเท่านั้นก็เพียงพอ” เมื่อเห็นว่าจางอวี่โหร่วยังคงลังเลไม่ยอมดื่มสุราลงไปรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “เป็นอันใดเจ้ากลัวว่าข้าจะวางยาเจ้าหรือ?ถ้าเช่นนั้นข้าจะแสดงให้เจ้าดู”เขายกแก้วสุราตรงหน้าเธอขึ้นดื่มลงไปจนหมดจากนั้นก็นำเอาสุราตรงหน้าของตัวเองมาวางตรงหน้าเธอ“ทีนี้เจ้าก็สามารถวางใจได้แล้วใช่หรือไม่” แม้ว่าในใจจะรู้สึกระแวงขึ้นมาแต่เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วมันก็ไม่น่าจะมีอะไร และก่อนหน้านี้เธอก็ได้เตือนเขาไปแล้วว่าคนของตำหนักไท่ชือรอคอยเธออยู่ที่ด้านนอกหากภายใน1ชั่วยามเธอยังไม่กลับออกไปพวกเขาก็จะเข้ามาตามหาเธอแม้ว่าเขาจะกล้าหาญมากแค่ไหนแต่เขาก็คงไม่กล้าทำอะไรขึ้นจริงๆ หลังจากลังเลอยู่นานในที่สุดเธอก็ยื่นมือไปหยิบแก้วสุราตรงหน้าขึ้นมาดื่มลงไป “แก้วที่สองถือเป็นตัวแทนจุดจบของความสัมพันธ์ตลอด3ปีของพวกเราเถอะอย่างไรก็รักกันมาเนิ่นนานขนาดนี้เจ้าอาจจะสามารถตัดให้ขาดได้ในครั้งเดียวแต่ข้ากลับทำไม่ได้เช่นเจ้าสิ่งเดียวที่ข้าสามารถทำได้ก็คืออวยพรให้เจ้าโชคดี” จางอวี่โหร่วไม่รู้จะทำอย่างไรและได้แต่ดื่มสุราแก้วที่สองลงไป และจากนั้นเป่ยจื่อห้าวก็เต็มแก้วของเธอจนเต็มอีกครั้ง เธอเริ่มรู้สึกไม่สงบใจขึ้นมาแล้วเมื่อดื่มสุราก็จะกระทำผิดพลาดได้ง่ายแต่ว่าคำพูดของเขาก็ทำให้เธอไม่อาจจะปฏิเสธ “แก้วที่สามนี้เจ้าวางใจเถอะข้าจะไม่พูดเรื่องไม่ดีใดๆต่อหน้าฮ่องเต้ตอนนี้สุขภาพของท่านพ่อไม่ค่อยดีนักข้าเองก็ไม่อยากให้ท่านกังวลใจเพราะเรื่องนี้ถือเสียว่าเพื่อความมั่นคงของบ้านเมืองหนานชู่และเพื่อให้ประชาชนได้มีความสุขสงบ” หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นจบเป่ยจื่อห้าวก็ดื่มเข้าไปจนหมดหลังจากที่เขาเห็นว่าจางอวี่โหร่วดื่มสุราลงไปแล้วภายในแววตาก็ประกายรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา ครั้งนี้เจ้าก็ยังคงตกอยู่ในกำมือของข้า เวลาเพียง1ชั่วยามมากพอสำหรับการกระทำสิ่งที่เขาจะทำอยู่แล้ว “ตกลงแล้วพูดจบแล้วสุราเองก็ดื่มหมดแล้วข้าต้องไปแล้ว!” จางอวี่โหร่วลุกขึ้นมาเพื่อออกไปจากสถานที่ที่ไม่ปลอดภัยแห่งนี้ในทันทีตอนนี้เธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปแม้แต่นาทีเดียว แต่เธอกลับไม่คิดเลยว่าเมื่อลุกยืนขึ้นมาแล้วเธอจะเกิดอาการเวียนศีรษะขึ้น คนที่ฉลาดเช่นเธอทำไมถึงจะไม่รู้ว่าเธอตกหลุมพรางของเป่ยจื่อห้าวเข้าแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอระวังมากแล้วไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนแต่คิดให้ดีก่อนแต่ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ได้? เธออยากจะออกไปจากที่นี่ในทันทีแต่ย่างก้าวของเธอกลับไร้เรี่ยวแรงทั่วทั้งกายของเธอสิ้นแรงเคลื่อนไหวเมื่อเธอหมุนตัวก็ชนเข้ากับแผงอกหนึ่งคนผู้นั้นกอดเธอเอาไว้แน่นและยังลูบไล้อย่างคุกคามไปทั่วใบหน้า “โหร่วเอ๋อร์อย่างไรก็มาแล้วเจ้าอย่าไปเลยหรือว่าเจ้าจะไม่รู้คำที่เขาว่ากันแกะเข้าปากเสือแล้วจะคายออกมา?” จางอวี่โหร่วมองไปที่เขาด้วยความโมโห:“เจ้ามันคนชั้นต่ำกล้ากระทำเช่นนี้กับข้าข้าขอบอกเจ้าเอาไว้หากเจ้ากล้าทำอะไรกับข้าท่านปูและท่านพ่อของข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป” เป่ยจื่อห้าวหัวเราะออกมาทันที:“เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่กัน?ข้าจะไปทำร้ายเจ้าได้อย่างไรมีแต่ข้าจะรักเจ้าเป็นอย่างดี!” มือของเขาเคลื่อนไปอย่างไรกฎเกณฑ์ทั่วเรือนร่างของเธอและยังพยายามเคลื่อนไปปลดสายคาดชุดของเธอออกจางอวี่โหร่วพยายามดิ้นรนและหยุดยั้งสุดชีวิตแต่เธอจะไปสู้แรงของเขาได้อย่างไร ในตอนนี้ไม่เพียงแต่เธอจะไร้เรี่ยวแรงไปทั่วทั้งกายและว่าภายในส่วนลึกของจิตใจยังรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาและมันก็เริ่มขยายไปทั่วร่างแทรกซึมเข้าไปยังแขนขาและกระดูกของเธอ ร้อน......อึดอัด อุณหภูมิเย็นสบายของร่างกายชายหนุ่มทำให้เธอเกิดความรู้สึกต้องการจะทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมอกของเขา ในตอนที่จางอวี่โหร่วได้สติขึ้นมาว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เขาก็ออกแรงจิกเข้าที่ต้นขาของตัวเองอย่างจังความเจ็บปวดทำให้สติของเธอฟื้นคืนกลับมาเล็กน้อยหลังจากนั้นเธอก็รวบรวมแรงผลักเขาออกได้ในที่สุด “เจ้าใส่อะไรลงไปในสุรากันแน่?” “แน่นอนว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้ามีความสุขค่ำคืนร่วมสุขของเราสองยืดเยื้อมานานเพียงนี้แล้วตอนนี้ควรจะทำให้มันเสร็จสมบูรณ์ไปเสีย”สายตาที่เป่ยจื่อห้าวมองมาที่เธอดูราวกับกำลังมองแกะไร้เดียงสาบนเขียงที่กำลังรอเชือด จางอวี่โหร่วไม่อย่างจะเชื่อแม้ว่าเธอจะคิดว่าเขาจะใส่ยาพิษลงไปในสุราเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะใช้วิธีการชั้นต่ำเช่นนี้มาข่มเหงเธอ ตอนนี้การอยู่ร่วมกับเป่ยจื่อห้าวทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมากดังนั้นจึงไม่ได้ไปพูดถึงเรื่องที่เขาอยากจะทำกับเธอเลย “เป่ยจื่อห้าวเจ้าลืมไปแล้วหรือไม่?ตอนนี้ข้าเป็นผู้หญิงของหันยี่ฉีแล้วข้าร่วมหอกับเขาไปแล้วเจ้าไม่รังเกียจหรือ?”เมื่อไร้หนทางอื่นเธอก็ทำได้เพียงยกเรื่องนี้ขึ้นมารั้งเขาเอาไว้เป่ยจื่อห้าวทะนงในศักศรีเช่นนั้นเขาไม่อาจจะเผิกเฉยเรื่องที่เคยถูกชายผู้อื่นครอบครองมาก่อนแล้ว แต่เขากลับขยับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้และถลกแขนเสื้อของเธอขึ้นอย่างไม่คาดคิดแต้มพรหมจรรย์บนแขนของเธอปรากฏขึ้นมาให้เห็น “หึ.......ถ้าหากว่าร่างกายของเจ้าเคยถูกผู้ใดสัมผัสจริงข้าก็อาจจะรังเกียจแต่เมื่อเห็นว่าเจ้ารักษาความบริสุทธิ์ของร่างกายเอาไว้อย่างสมบูรณ์เช่นนี้ข้าก็แสนยินดีที่จะลิ้มลองรสชาติของกายเจ้า” สีหน้าของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความหยาบคายจนทำให้อยากจะอ้วกออกมาตอนที่ภายในใจของจางอวี่โหร่วเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?ดูจากสีหน้าของเขาในตอนนี้ก็สามารถรู้ได้ชัดว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วและไม่ได้ตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมดต่างก็เป็นแผนการของเขามาตั้งแต่แรก