ตอนที่87หลบหนีจากเงื้อมือมาร

ต๭นที่87หลบหนีจากเงื้อมือมาร จางอวี่โหร่วหยิกเข้าที่ต้นขาของตัวเองอย่างแรงพยายามที่จะเรียกสติของตัวเองเอาไว้มีเพียงการกระทำเช่นนี้เท่านั้นเธอจึงจะสามารถต่อกรกับเขาและหาโอกาสหลบหนีออกไปได้ “ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าเรื่องร่วมหอกับท่านอ๋องชิงผิงไปแล้วและในตอนนั้นเจ้าก็เชื่อเรื่องนี้ตอนนี้ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้?”จางอวี่โหร่วไม่เข้าใจเลยว่าเธอเผลอหลุดออกไปตอนไหนกันแน่ ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ในสายตาของเป่ยจื่อห้าวเธอก็เป็นเนื้อปลาบนเขียงรอให้เขามาบดละเอียดอยู่แล้วแม้จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังไปมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก “เรื่องนี้จะต้องขอบคุณพี่น้องที่แสนดีของเจ้า!” จางอวี่โหร่วออกแรงเม้มริมฝีปากแน่นภายในแววตาของเธอประกายความเยือกเย็นขึ้น จ้าวซินซิน! ในที่สุดเธอก็คิดออกแล้วครั้งนั้นเสี่ยวเฟิงบอกกับเธอว่าตอนที่เธอบาดเจ็บจ้าวซินซินได้เข้ามาดูแลเธอ แม้ว่าเสี่ยวเฟิงจะบอกว่าคอยมองดูอยู่และพบว่าจ้าวซินซินไม่ได้ทำอะไรผิดแปลกไปหลังจากนั้นเธอก็รู้สึกไม่สงบใจมาตลอดแต่ก็คิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไป ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้วเธอก็ได้รู้ว่าเธอพลาดไปตรงไหน จ้าวซินซินบ้านั่นหลังจากที่ได้รู้ความลับของเธอก็ไปบอกกับเป่ยจื่อห้าวในทันทีหลังจากนั้นก็วางแผนในวันนี้ขึ้นมาอีกทั้งยังเอาเรื่องการแต่งงานและตระกูลจางมาข่มขู่ทำให้เธอต้องมาในครั้งนี้อย่างช่วยไม่ได้ เธอตกหลุมพรางมาตั้งแต่แรกแล้ว “เป่ยจื่อห้าวข้าขอเตือนเจ้าถ้าหากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้เพียงปลายเล็บข้าไม่อาจปล่อยเจ้าไปแน่” แต่ว่าการข่มขู่ของเธอนั้นไม่ได้มีผลใดๆในสายตาของเป่ยจื่อห้าว “อีกไม่นานเจ้าก็จะต้องร้องขอข้าแล้ว”เขาจับมือที่พยายามขัดขวางของเธอเอาไว้อย่างง่ายดายจากนั้นก็ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมอกและเริ่มที่จะเอาเปรียบเธอ ฤทธิ์ยาเริ่มออกอาการหนักขึ้นแม้ว่าจางอวี่โหร่วจะพยายามควบคุมตัวเองเท่าไหร่แต่ก็ไม่อาจจะยับยั้งความร้อนที่เกิดขึ้นในร่างกายได้เลย ตอนนี้ใบหน้าเล็กของเธอแดงก่ำและลมหายใจก็เริ่มถี่ระรัว ไม่เธอไม่อาจจะถลำลึลงไปเช่นนี้ได้ไม่มีทาง! เธอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรงเล็บของเธอจิกลงไปในฝ่ามือ แต่ว่าร่างกายของเธอร้อนขึ้นเรื่อยๆความรู้สึกเวียนศีรษะก็ทวีคูณขึ้นในทุกทีดูเหมือนว่าเธอจะฟื้นทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่ได้เธอจะต้องยื้อเวลาเอาไว้ขอเพียงทนได้ถึง1ชั่วยามเมื่อพวกหลินจื่อเห็นว่าเธอไม่ออกไปก็จะต้องเข้ามาช่วยเธอแน่ หรือบางทีตอนนี้เธออาจจะต้องวิ่งออกไปเพื่อช่วยเหลือตัวเอง แม้ว่าฤทธิ์ยาจะแสดงอาการออกมาแล้วแต่ว่าความสามารถที่ซ่อนอยู่ในตัวของคนเรานั้นไร้ขีดจำกัดโดยเฉพาะในตอนที่กำลังเผชิญหน้ากับอันตรายสัญชาตญาณจะปลุกระดมความสามารถที่ซ่อนอยู่ให้ปรากฏออกมาและกำลังของจางอวี่โหร่วที่คอยพยุงจิตใจก็คือความโกรธแค้นของเธอ หากยังไม่ได้แก้แค้นเธอจะตกลงไปในมือของคนชั้นต่ำได้อย่างไรเธอไม่อาจปล่อยให้เขาทำได้สำเร็จ จางอวี่โหร่วดึงปิ่นปักผมบนศีรษะลงมาจากนั้นก็ปักมันลงไปที่แขนของตัวเองความเจ็บปวดทำให้สติของเธอฟื้นกลับมาในที่สุด เป่ยจื่อห้าวมองดูการ​“ทรมานตัวเอง”เช่นนี้ของเธอและรู้สึกเพียงขบขันเธอคิดว่าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถยับยั้งความต้องการในร่างกายได้ง่ายๆหรือ?มันไม่อาจเป็นไปได้อีกสักพักเธอก็จะต้องร้องไห้อ้อนวอนเขา เพียงทีอาจจะเป็นเพราะคิดว่าจางอวี่โหร่วดื่มสุราที่ผสมยาปลุกอารมณ์เข้าไปเดิมทีก็เป็นลูกไก่ในกำมือของเขาเขาจึงปล่อยวางใจ ในตอนนั้นเองเธอขยับถอยหลังไปหลายก้าวอยู่ๆเธอก็ใช้ถุงกระดาษที่กำแน่นในมือตบใส่เขาจนมันกระจายไปทั่วตัวของเป่ยจื่อห้าว มันคือ.......ผงพริก! ให้ตายเถอะเป่ยจื่อห้าวหลับตาลงทันทีที่ได้สติแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ยังคงมีเศษผงบางส่วนเข้าไปในดวงตาของเขาและแสดงความเจ็บปวดแสบร้อนออกมา จางอวี่โหร่วรู้ดีว่าวันนี้ตัวเองจะต้องมาพบกับหมาป่าตัวหนึ่งเธอจะไม่เตรียมการอะไรมาเลยได้อย่างไร เธออาศัยโอกาสตอนที่เป่ยจื่อห้าวกำลังขยี้ตากลับตัวหลบหนีออกมา สวนดอกท้อแห่งนี้ใหญ่มากและตอนนี้พวกเธอก็อยู่ที่ส่วนลึดของสวนดอกท้อและเธอก็ยังไม่แน่ใจเรื่องทิศทางนัก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อาจจะสนใจอะไรได้นักความคิดเดียวที่ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอก็คือเธอจะต้องวิ่งหนีไป เดิมทีผงพริกนั่นก็ไม่อาจจะรับมือได้นานนักไม่นานเป่ยจื่อห้าวก็ตามมาเธอได้ยินเสียงร้องตะโกนด้วยความโมโหจากทางด้านหลังแล้ว ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงแต่ก็ยังคงดึงดันวิ่งออกไปด้านหน้าสุดชีวิต “อ๊ะ!”จางอวี่โหร่วส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ตัวของเธอจะล้มลงไปที่พื้น เธอหันหน้าไปมองบริเวณเมื่อสักครู่แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มะไรอยู่ทำไมเธอถึงสะดุดก้อนหินล้มลงได้? แต่เมื่อสักครู่เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างโดนเข้าที่ขาของเธอดังนั้นเธอถึงได้ล้มลงไปหรือว่าไม่ใช่ก้อนหินกัน? ไม่นานนักเธอก็ไม่อาจคิดวิเคราะห์เรื่องนี้ได้ทันแล้วเพราะว่าเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จางอวี่โหร่วกัดฟันอยากจะลุกขึ้นมาแต่ว่าเมื่อสักครู่เธอล้มลงไปอย่างรุนแรงทำให้เข่าของเธอปวดแสบข้อเท้าก็พลิกไปเมื่อลุกขึ้นมาก็ต้องล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง ในตอนนี้ในที่สุดเธอก็รู้สึกได้ว่าอะไรคือความสิ้นหวัง ในตอนนั้นเองเป่ยจื่อห้าวไล่ตามมาแล้วเมื่อเขาเห็นท่าทีสะบักสะบอมของจางอวี่โหร่วเขาก็เหยียดยิ้มออกมาทันที “เจ้าวิ่งหนีไปเสียข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะวิ่งไปได้ถึงแห่งใด” เมื่อเห็นเธอดิ้นรนสุดชีวิตอยากจะลุกขึ้นมาเป่ยจื่อห้าวก็เหยียบลงบนมือของเธอ เมื่อนึกถึงเรื่องน่าอับอายที่หญิงสาวคนนี้ทำไว้กับเขารวมทั้งยังกล้าหลอกลวงเขาเขาก็ยิ่งออกลงไปที่ใต้เท้ามากยิ่งงขึ้น จางอวี่โหร่วสั่นสะท้านไปทั่วร่างแต่กลับอดกลั้นไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้ว่าเธอจะต้องตายเธอก็จะไม่ร้องขอชีวิตจากสัตว์ป่าที่จิตใจโหดเหี้ยมอย่างเป่ยจื่อห้าว ในตอนนั้นเองคนที่อยู่ในมุมลับก็ส่งเสียงหัวเราะเยือกเย็นออกมา จางอวี่โหร่วตอนนี้เจ้าสนุกอยู่ที่นี่เถอะรอจนเจ้ากลายเป็นหญิงสาวไร้ความบริสุทธิ์ถูกผู้คนรังเกียจตอนนั้นเจ้าจะต่ำต้อยน่าขันเพียงใดกัน “เหตุใดไม่วิ่งหนีไปเสีย?จางอวี่โหร่วเจ้านี่มันทำดีด้วยแล้วไม่ยอมง่ายๆจริงหากเจ้ายังคิดหนีไปจากกำมือของข้าครั้งนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองอย่างสาสม” เขาพุ่งตัวเข้ามาและเริ่มฉีกเสื้อผ้าบนร่างของจางอวี่โหร่วออก เมื่อเห็นผิวพรรณขาวสะอาดปรากฏออกมาดวงตาที่แดงก่ำจากการถูกผงพริกของเป่ยจื่อห้าวก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีกและในครั้งนี้ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความกระหาย เมื่อสักครู่เขาก็ดื่มสุรานั่นลงไปเช่นกันและจางอวี่โหร่วก็คือยาแก้ที่ดีที่สุดของเขา “อย่านะปล่อยข้าปล่อยข้า!”จางอวี่โหร่วพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่เธอก็ไม่อาจจะสู้แรงของเขาได้ เสื้อผ้าถูกปลดออกจากร่างของเธอไปทีละชิ้นแต่เธอก็ไม่ได้ถอดใจขัดขวางเธอพยายามร้องเรียกและกัดฉีกสุดชีวิตแต่เธอก็ไม่อาจจะขัดขวางการกระทำรุนแรงเยี่ยงสัตว์ป่าของเป่ยจื่อห้าวได้ ในตอนนั้นจางอวี่โหร่วก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา เธอมั่นใจในตัวเองมากจนเกินไปเธอคิดว่าเธอมีความทรงจำในชาติก่อนและจะสามารถควบคุมทุกอย่างเปลี่ยนแปลงชะตาของทุกคนได้ แต่ว่าในตอนนี้เธอเพิ่งจะได้รู้ว่าตัวเธอเล็กน้อยเพียงใดแม้แต่ชะตาของตัวเองก็ยังเปลี่ยนแปลงไม่ได้ เธอหลับตาลงอย่างสิ้นหวังภายในหัวของเธอปรากฏภาพใบหน้าที่ประดับหน้ากากเขี้ยวหมาป่าทองแดงดุร้ายเอาไว้ขึ้นมา “หันยี่ฉีช่วยข้าด้วย!”เธอพึมพำชื่อของเขาออกมาแต่ว่าตอนนี้ตัวเขาอยู่ที่ชายแดนอันห่างไกลจะได้ยินเสียงเรียกร้องของเธอได้อย่างไร? เมื่อฤทธิ์ยาเริ่มแสดงออกมาจนถึงจุดขีดสุดจางอวี่โหร่วก็รู้สึกเพียงภาพตรงหน้าของเธอมืดมัวลงทุกทีและสติของเธอก็ค่อยๆจางหายไป อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่าคนที่กดทับอยู่บนร่างและพยายามฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกดูราวกับหยุดนิ่งไปแต่ว่าเธอไม่อาจจะนึกคิดอะไรจากนั้นก็ตกลงไปสู่ความมืดมิดในที่สุด ...... ภายในทิวเขาต้นท้ออันแสนงดงามถูกสร้างที่หอคอยเล็กๆเอาไว้ประปราย หอคอยเหล่านี้ต่างก็ถูกสร้างอยู่บนผืนน้ำบริเวณโดยรอบถูกล้อมเอาไว้ด้วยแม่น้ำและทิวเขาดุจดั่งกวีหากว่าผู้คนได้อาศัยอยู่ภายในก็จะได้รับความรู้สึกแสนโอ่อ่า “ตอนนี้ภายในห้องหนึ่งของหอคอยมีเสียงร้องครางเจือปนไปด้วยความเจ็บปวดของหญิงสาวดังออกมาเบาๆทำให้คนยากที่จะจินตนาการว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์เช่นไร ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงสวมชุดสีขาวเบาบางปกปิดเรือนร่างสูงโปร่งของเขาเอาไว้มงกุฎหยกสูงสง่าเรือนผมดำขลับกระจายลงมาถึงเอวดุจน้ำตกทุกการเคลื่อนไหวแฝงเสน่ห์ที่สูงเกินผู้ใดออกมาใบหน้าของเขางดงามจนทำให้สิ่งอื่นมัวหมองไป เพียงแต่ในตอนนี้เรือนคิ้วที่งดงามของชายผู้นั้นกำลังขมวดเข้าหากันเล็กๆภายในสายตาของเขาเจือไปด้วยความห่วงใยยามมองไปยังบุคคลบนเตียงหญิงสาวที่แม้จะสลบไปแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำอีกทั้งยังเปียกชุ่มด้วยเหงื่อไปทั้งกาย ในที่สุดเขาก็อดเอ่ยถามออกมาไม่ได้:“นางเป็นอย่างไร?” “ยาร่วมรัก”ชายสวมหน้ากากสีเงินครึ่งหน้าที่กำลังตรวจวัดชีพจรให้เธอพูดขึ้นเรียบๆ “ถ้าเช่นนั้นเหตุใดเจ้ายังไม่รีบช่วยนางอีกตอนนี้นางทรมานมาก!” “ช่วย?”ชายสวมหน้ากากสีเงินพูดพึมพำซ้ำไปมาภายในแววตาของเขาเกิดความอบอุ่นเจือจางขึ้นมาในทันที“องค์ประมุขท่านจะให้ข้าช่วยนางอย่างไร?” ยาร่วมรักไม่ใช่ยาพิษเดิมทีมันก็ไร้หนทางแก้ถ้าหากภายใน3ชั่วยามไม่ได้มีความสัมพันธ์กับชายใดเส้นเลือดในกายก็จะขยายออกจนแตกตาย ยังไม่ต้องไปพูดถึงว่าเขาไม่อาจไปแตะต้องหญิงสาวของตระกูลจางเพียงแค่ความสัมพันธ์ขององค์ประมุขกับเธอจะให้เขาทำเรื่องเช่นนี้ก็คงไม่เหมาะสม “หากให้ข้าว่าเมื่อสักครู่ท่านไม่ควรช่วยนางมาแม้ว่านางจะตกอยู่ในกำมือของชายผู้นั้นแต่ก็ไม่ถึงกับเสียชีวิตไปตอนนี้ก็ได้แต่สร้างความเดือดร้อนแก่ตนปล่อยให้นางเป็นไปตามที่ควรจะเป็นเถอะ” “ออกไป!”ตอนนี้ใบหน้าที่งดงามหาใครเทียบของชายชุดขาวปรากฏความเยือกเย็นขึ้นมาน้ำเสียงของเขาเรียบเย็นไปถึงกระดูกแม้ว่าจะพูดออกมาเพียงสั้นๆแต่กลับดูราวกับพ่นสะเก็ดน้ำแข็งออกมา “อะไรนะองค์ประมุขท่านคงไม่ได้คิดจะ.......” มันคงจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดใช่หรือไม่?เรื่องเช่นนี้จะให้องค์ประมุขลงมือทำเอง?และที่สำคัญเดิมทีหญิงสาวคนนี้ก็ไม่ได้มีคุณสมบัติพอไม่ได้ควรค่าเลยแม้แต่น้อย “ยังไม่ออกไปอีกหรือว่าจะต้องให้ข้าตบเจ้าออกไป” “มิต้องข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้”ในเวลาแบบนี้เขาก็ควรจะพูดจารู้เรื่องเสียหน่อย แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับที่เขาจะทำเรื่องนี้แต่ว่าสำหรับความคิดของพี่น้องคู่นั้นแล้วเขาก็ถือว่าใจดีมากแล้ว เฮ้อ......ถ้าหากถูกพวกเขารู้เข้าไม่รู้ว่าจะวุ่นวายไปถึงขนาดไหน ไม่สิตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมากังวลเรื่องพวกนี้คนที่ซวยควรจะเป็นพวกเขาจึงจะถูกเห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำตัวเองเขาจะไปกังวลเรื่องนี้ทำไม แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เขาจากออกมาแล้วชายชุดขาวก็มองไปยังหญิงสาวที่“ใกล้จะถึงจุดจบ”อย่างเห็นได้ชัดภายในแววตาของเขาประกายความซับซ้อนออกมาและยัง......ผสมเจือปนไปด้วยความอ่อนโยนที่ยากจะเข้าใจ