ตอนที่88เป็นยาแก้แก่นาง

ต๭นที่88เป็นยาแก้แก่นาง “ร้อนร้อนมาก!”จางอวี่โหร่วรู้สึกว่าตัวเองเป็นดั่งปลาที่ถูกโยนลงในน้ำร้อนและได้แต่ขยับดิ้นรนไปตามอุณหภูมิที่สูงขึ้นแต่ร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงและเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อร้อน ตอนนี้บนเรือนร่างของเธอหลงเหลือเสื้อผ้าอยู่เพียงไม่กี่ชิ้นในตอนที่อยู่ในสวนดอกท้อเธอก็ถูกเป่ยจื่อห้าวฉีกผ้าคาดขาดไปแล้วเสื้อผ้าของเธอจึงไม่ได้อยู่ในสภาพดีนัก ยิ่งเมื่อรวมกับความร้อนทรมานจากฤทธิ์อันแสนเนิ่นนานท่ามกลางการดิ้นรนไม่หยุดหย่อนผิวพรรณใสที่ผสมปนไปด้วยสีชมพูฝาดเย้ายวนใจคนก็ปรากฏสะท้อนเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม นาง.......รู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำอันใด?นางรู้หรือไม่ว่าหากทำเช่นนี้แล้วจะเกิดผลเช่นไร? ชายหนุ่มมองทุกอย่างอยู่ในสายตาเขาไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเธอถอดมันออกและก็ไม่ได้หยุดยั้งการกระทำของเธอเขาเพียงแต่มองดูอยู่แบบนั้นจนกระทั่งสุดท้ายลมหายใจของเขาก็ค่อยๆระรัวขึ้นและไม่อาจจะอดทนอีกต่อไป นิ้วที่เย็นสบายของเขาไล้ผ่านพวงแก้มและลำคอของเธอตลอดจนไปถึงสายคาดที่เธอพยายามดิ้นรนแกะมาเนิ่นนาน เพียงออกแรงดึงเบาๆปมที่งดงามนั่นก็คลายออกเสื้อผ้าค่อยๆตกลงที่ละชั้นและเผยเรือนร่างที่งดงามเย้ายวนใจออกมา บางทีอาจจะเป็นเพราะในที่สุดเสื้อผ้าก็ถูกถอดออกไปและความเย็นก็ค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในหัวสมองที่วุ่นวายของเธอดวงตาที่เดิมทีปิดสนิทอยู่ของจางอวี่โหร่วเปิดออก แต่ว่าภาพตรงหน้าของเธอนั้นพร่าเลือนเธอไม่อาจจะมองอะไรได้ชัดและมองเห็นเพียงร่างของคนในชุดขาวปรากฏเลือนรางอยู่ตรงหน้า เรือนร่างในชุดขาวนั้นช่างดูคุ้นตา “หัน......ยี่ฉี”ริมฝีปากของเธอสั่นไหวเล็กๆหลังจากนั้นก็เรียกชื่อออกมา สีหน้าของชายหนุ่มผู้งดงามกว่าใครนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะเกิดความเย็นยะเยือกขึ้นมา “หึเจ้าอยากจะบอกกับข้าว่าในตอนนี้เจ้ากำลังหวังให้เขาเป็นผู้ที่อยู่ข้างกายและแก้ฤทธิ์ยาให้แก่เจ้าหรือ?ช่างน่าเสียดายตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่” “หันยี่ฉีช่วยข้าช่วยข้าด้วย!”จางอวี่โหร่วฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไรแต่เธอก็ยังร้องเรียกชื่อของเขาออกมาตามสัญชาตญาณเธออยากจะเข้าใกล้เข้าสัมผัสเขา เมื่อได้ยินเธอเอ่ยเรียกชื่ออยู่แบบนั้นสีหน้าของชายหนุ่มก็ซับซ้อนขึ้นมา ผู้คนต่างก็รู้ว่าท่านอ๋องชิงผิงอัปลักษณ์ร่างกายไม่สมประกิบและยังเป็นตัวนำโชคร้ายแก่ภรรยาหญิงสาวที่แต่งงานกับเขาต่างก็มีจุดจบที่ไม่ดีทั้งนั้นหรือว่าเธอจะยังคงยินดีมอบกายให้เขาจริงๆ?เธอไม่ได้ใส่ใจหรือคิดอะไรเลยหรือ? เดิมทีเขาคิดว่าที่เธอเลือกแต่งงานกับอ๋องชิงผิงเพราะไร้หนทางเลือกขอเพียงมีหนทางให้จากไปเธอก็จะไปอย่างไม่ลังเลแต่ว่าในตอนนี้สายตาของชายหนุ่มที่มองไปที่ตัวของเธอค่อยๆสับสนขึ้นมาทีละน้อย หลังจากที่ได้สัมผัสกับความเย็นของร่างกายของเขาเธอก็ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาส่งกลิ่นหอมเย็นๆอันคุ้นเคยออกมาทำให้จางอวี่โหร่วลดความยับยั้งใจลงทั้งหมดเธอเพียงอยากจะกอดเขาเอาไว้แน่นๆมีเพียงเช่นนี้เท่านั้นเธอถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาและมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะช่วยปลาที่เกือบจะถูกเผาไหม้อย่างเธอกลับลงสู่น้ำได้ เดิมทีเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เธอเพียงปีนขึ้นไปบนตัวของเขาตามสัญชาตญาณริมฝีปากของเขาหยุดอยู่ที่ด้านข้างใบหน้าและลำคอของเขาจากนั้นมันก็ค่อยๆต่ำลงอีกทั้งยังยื่นมือออกไปหวังคลายเสื้อผ้าของเขาออก ในวินาทีต่อมามือเล็กๆของเธอก็ถูกมือใหญ่ที่เย็นเชียบข้างหนึ่งจับกุมเอาไว้ และน้ำเสียงที่น่าฟังนั้นก็เต็มไปด้วยความแหบแห้ง “สาวน้อยหากเจ้ายังคงเย้ายวนข้าเช่นนี้ก็อย่าได้โทษข้าเลย” แต่ว่าหากตอนนี้จางอวี่โหร่วยังมีสติยั้งคิดเธอก็คงไม่ปล่อยให้ตัวเองกระทำเรื่องหาญกล้าเช่นนี้ออกมา สุดท้ายชายหนุ่มก็ไม่อาจจะอดทนได้อีกต่อไปเขาพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายกดทับร่างของเธอเอาไว้เขากดมือที่พยายามดิ้นรนของเธอไว้ที่เหนือศีรษะ “ร้อนร้อนมากขอร้องท่านช่วยข้าที!” อุณหภูมิเย็นสบายจากร่างกายของเขาทำให้เธอรู้สึกเบาสบายเธอจึงพยายามที่จะเข้าใกล้เขาอย่างสุดชีวิตยิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีถ้าหากไม่ใช่เพราะเขายึดมือทั้งสองของเธอเอาไว้เกรงว่าเธอก็คงจะเกาะติดร่างของเขาราวกับปลาหมึก “เด็กดีข้าจะช่วยเจ้าเอง!”เขาตวัดมือออกไปมุ้งคลุมเตียงร่วงหล่นลงมาและบดบังบรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิอันไร้ที่สุดสิ้นภายในเอาไว้ ช่องว่างเล็กๆทำให้ลมหายใจอุ่นของทั้งสองชิดใกล้กันยิ่งขึ้น ในตอนนี้เรือนร่างของจางอวี่โหร่วเปลือยเปล่าลมหายใจของเธอหอบระรัวหน้าอกของเธอขยับขึ้นลงไปมาอย่างรุนแรงเด็กสาวคนนี้เกิดมาพร้อมเรือนร่างที่งดงามเมื่อแสดงท่าทางเช่นนี้ออกมามันก็เย้ายวนคนให้กระทำผิด แต่ว่าเดิมทีเธอก็ไร้สติการรับรู้และไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เมื่อชายหนุ่มมองไปยังแต้มพรหมจรรย์สะดุดตาบนแขนของเธอเขาก็ประทับจูบลงไปด้านบนเบาๆ อีกไม่นานความสูงส่งของเธอก็จะถูกเขาพรากไปและเธอก็จะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว เมื่อมองไปยังรอยแผลที่ถูกปิ่นปักผมตวัดผ่านบนหัวไหล่ดวงตาก็เขาก็มืดมัวไปนี่จะต้องเป็นรอยแผลที่เกิดจากการพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตกไปอยู่ในกำมือของเป่ยจื่อห้าวเป็นแน่ แม้ว่าในตอนนี้เลือดจะไหลออกมาไม่มากแล้วแต่ว่ารอยแผลก็ยังดูน่ากลัว เมื่อคิดไปถึงว่าหากเขาไม่รีบไปช่วยเธอออกมาในตอนนี้เธอก็อาจจะถูกชายอื่นย่ำยีอยู่ภายในแววตาของชายหนุ่มก็เกิดความโมโหขึ้นมาอย่างเงียบงัน เรื่องนี้เขาจะต้องค่อยๆคิดบัญชีกับเขาไปเรื่อยๆตอนนี้เขาจะต้องแก้“ปัญหาเร่งด่วน”ตรงหน้านี่เสียก่อน แม้ว่าจางอวี่โหร่วจะอดทนไหวความต้องการที่ปะทะออกมาจากร่างกายของเขาก็ไม่อาจจะควบคุมได้อีกแล้ว เขาก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากสีแดงเย้ายวนนั่นจางอวี่โหร่วไม่เพียงแต่จะไม่ขัดขืนแต่เธอยังยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีและเริ่มจูบอย่างลึกซึ้งมากขึ้นไปอีกขั้น ในช่วงเวลาที่กำลังรวบรวมความรู้สึกเขาเชยคางของเธอขึ้นมาและบังคับให้ลืมตาขึ้นมามองที่เขา “ข้าคือผู้ใด?” “ไม่......ไม่รู้ให้ข้า......” “รีบว่ามาหากเจ้าไม่พูดเจ้าก็จะไม่ได้สิ่งที่เจ้าต้องการ” ภายในสายตาอันสับสนของจางอวี่โหร่วเจือไปด้วยความโกรธเคืองเธอรู้สึกว่าเขาน่าเกลียดเสียจริงทั้งที่เธอทรมานขนาดนี้แต่เขาก็ยังรังแกเธออยู่ได้ ตอนนี้ใบหน้าเล็กที่แดงก่ำของเธอประดับไปด้วยหยาดน้ำตาท่าทางนั้นทำให้ใครก็อดใจเอ็นดูไม่ได้ “อืมท่านคือ.....หันยี่ฉีทรมานรีบช่วยข้าที!” แต่กลับไม่คิดเลยว่าเขาจะก้มหน้าลงมากัดเข้าที่ลำคอของเธออย่างรุนแรงมันเจ็บปวดจนเธอต้องสูดลมหายใจเข้าไป เขาเป็นคนที่แย่จริงๆเห็นได้ชัดว่าเธอก็พูดออกไปแล้วแต่ทำไมยังทำกับเธอแบบนี้อีก “ถ้าหากว่าข้าได้ยินชื่อชายอื่นจากปากของเจ้าอีกครั้งหน้าข้าจะลงโทษเจ้าและไม่ใช่เพียงเท่านี้อีก!”เขามองไปยังรอยฟันฝังลึกที่ใต้กระดูกไหปลาร้าของเธอและเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “จำเอาไว้นามของข้าคือเซียนแย่ซิ้ว!” ยังไม่ทันรอให้จางอวี่โหร่วเข้าใจคำพูดนั้นในวินาทีต่อมาเธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกเพียงส่วนล่างดูราวกับถูกคนฉีกออกจากกันมันเจ็บจนน้ำตาของเธอไหลพรากลงมา เขาประทับจูบลงไปยังหยาดน้ำตาที่หางของเธอด้วยความอ่อนโยนหลังจากนั้นก็จูบเข้าที่ริมฝีปากแดงเพื่อนำความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอจูบลงไปยังท้องของตัวเอง สายลมเบาบางพัดผ่านมุ้งคลุมเตียงสามารถมองเห็นภาพความสุขอันแสนดึงดูดภายในได้อย่างเลือนรางแต่เสียงที่ทำให้ผู้คนหน้าแดงใจเต้นระรัวกลับไม่อาจจะปกปิดได้เลย