ตอนที่89ถูกเอาเปรียบโดยสมบูรณ์

ต๭นที่89ถูกเอาเปรียบโดยสมบูรณ์ เจ็บ! นั่นคือความรู้สึกแรกของจางอวี่โหร่วดูเหมือนว่าแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับนิ้วมือเธอก็ไม่มีเหลือแล้ว ความร้อนภายในร่างกายของเธอลดน้อยลงไปไม่น้อยและทดแทนมาด้วยอาการปวดชาที่หลังและหลังร่างกายของเธอรู้สึกราวกับถูกรถทับผิวที่โผล่ออกมาภายนอกเต็มไปด้วยรอยประทับสีแดงกระจายไปทั่วเมื่อมองดูแล้วก็ทำให้คนหน้าแดงใจเต้นระรัวเห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งถูกชายหนุ่ม“รักใคร่”อย่างรุนแรงไป รอจนในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตาแห่งหนึ่ง เธอจำได้เพียงก่อนที่ตัวเองจะสลบไปเธอตอบตกลงไปพบกับเป่ยจื่อห้าวที่ป่าท้อที่พวกเธอพบเจอกันครั้งแรกจากนั้นเธอก็ถูกเขาวางยา เธอพยายามคิดหาทางหนีสุดชีวิตแต่สุดท้ายก็สะดุดล้มลงไปที่พื้นข้อเท้าก็พลิกไป หลังจากนั้นเป่ยจื่อห้าวก็ตามมาและต้องการจะทำเรื่องเอาเปรียบเธอเธอพยายามขัดขืนสุดชีวิตสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่อาจจะควบคุมสติของตัวเองได้ หลังจากจางอวี่โหร่วนึกเรื่องราวทั้งหมดออกและพบว่าตัวเองถูกทำให้สกปรกไปแล้วเธอก็ไม่อาจจะควบคุมน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาได้ เธอขยับมืออย่างสั่นไหวไปดึงปิ่นปักผมลงมาหมายฆ่าสัตว์ร้ายสมควรตายนั่นแต่ยังไม่ทันปักลงไปที่อกก็ถูกมือใหญ่ที่เรียวยาวจับเอาไว้กลางอากาศเสียก่อน “เป็นอันใด......ทานอิ่มแล้วเจ้าก็เริ่มไม่รับผิดชอบอะไรอีกทั้งยังคิดจะฆ่าสามีของตัวเองด้วย?” เสียงนี้ไม่ใช่เป่ยจื่อห้าว! มันคือน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนมันส่งความรู้สึกเฉื่อยชาอันสูงส่งออกมา จางอวี่โหร่วรีบร้อนเงยหน้าขึ้นในวินาทีต่อมาเธอก็ได้เห็นใบหน้าที่งดงามจนราวกับจะเหนือจากทุกชีวิต รูปลักษณ์ของเขาไม่อาจจะใช้คำพูดอธิบายออกมาได้เขามีใบหน้าที่ดูราวกับภาพวาดงดงามละเอียดอ่อนราวกับเทพที่เยื้องก้าวออกมาจากเมืองแห่งเทพมุมปากบางที่ยกขึ้นเล็กๆเพิ่มเสน่ห์ร้ายและยังให้ความรู้สึกสูงส่งกว่าผู้อื่นรวมทั้งเพิ่มความร้ายกาจให้แก่เขาด้วย เขาขยับเข้ามาใกล้เธอเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปก็เผชิญเข้ากับใบหน้าของเขาเมื่อมองจากระยะใกล้เช่นนี้ผิวพรรณของเธอดีกว่าเธอเสียอีกผิวของเขาขาวจนแทบจะโปร่งใสช่างชวนให้ผู้คนอิจฉา แม้แต่หญิงสาวก็ยังไม่มีรูปลักษณ์ที่งดงามเช่นขาวแต่ว่าก็ไม่อาจเข้าใจเพศของเขาผิดไปแน่เขาเป็นผู้ชายอย่างแน่นอนและความรู้สึกราวกับถูกหักกระดูกจนละเอียดนี้ก็ย้ำเตือนจางอวี่โหร่วอย่างหนักแน่นถึงความจริง “เจ้า......”เธอเบิกตาออกกว้างและมองไปที่เขาอย่างไม่อยากจะเชือในหัวของเธอตกลงสู่สถานะว่างเปล่าเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปดีแล้ว เดิมทีเธอคิดว่าคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปคือเป่ยจื่อห้าวแต่เมื่อตื่นขึ้นมาคนที่นอนอยู่ข้างกายกลับเป็นชายแปลกหน้าที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อนจางอวี่โหร่วจึงไม่อาจจะตอบสนองกลับมาได้ แต่ว่าเรื่องที่เอาเปรียบเธอไปนั้นไม่ว่าชายผู้นั้นจะเป็นใครสำหรับเธอแล้วมันก็เป็นการทำร้ายครั้งยิ่งใหญ่ มือของจางอวี่โหร่วถูกยกขึ้นอีกครั้งและพุ่งปักลงไปยังหน้าอกของเขาโดยไม่ลังเล ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะจับมือของเธอเอาไว้และปัดให้ปิ่นปักผมตกลงหลังจากนั้นเขากพลิกตัวกดทับร่างของเธอเอาไว้ “เจ้ามันคนชั่วร้ายสมควรตายข้าจะฆ่าเจ้า!”จางอวี่โหร่วจ้องมองไปที่เขาเขม็งเธออยากจะใช้สายตาจ้องมองจนตัวเขาทะลุเสียให้ได้ “หึเป็นอันใดตอนนี้เริ่มนึกอยากจะเป็นทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์แล้วหรือ?แต่ว่าในตอนที่เจ้ารับความรักอย่างนุ่มนวลอยู่ใต้ร่างของข้าเมื่อสักครู่เหตุใดจึงไม่เห็นเป็นเช่นนี้?” เขาเอาเปรียบเธอแล้วตอนนี้ยังมาเอ่ยพูดเย้ยหยันเธออีก เดิมทีจางอวี่โหร่วก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้เธอถูกเขากดเอาไว้อย่างหนาแน่นอยากจะฆ่าก็ทำไม่ได้อีกทั้งยังต้องอับอายเช่นนี้ด้วย เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ตัวเองเสียตัวไปเธอก็เกิดความโศกเศร้าขึ้นมาหยาดน้ำตาใสร่วงหล่นลงมาจากดวงตาของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้ออกมาภายในแววตาของชายหนุ่มก็มืดมนลงไป ผู้หญิงบนโลกนี้เมื่อได้พบเจอกับเขาแล้วต่างก็ร้องไห้ตะโกนอยากจะโถมตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเขาทำไมพอเป็นเธอแล้วถึงมีอาการราวกับถูกกระทำให้ไม่พอใจอย่างใหญ่หลวงคนที่ลำบากนั่นมันใครกันแน่! เขาปล่อยเธอออกอย่างไม่อดทนนักหลังจากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างราบเรียบ:“เจ้าทำความเข้าใจสถานการณ์ให้ก่อนจะดีเสียกว่าถ้าหากไม่ใช่ข้าช่วยเจ้าออกมาเจ้าก็คงจะถูกเจ้าคนที่ลอบทำร้ายเจ้ากระทำย่ำยี่ไปแล้วข้าเป็นผู้มีพระคุณของเจ้าเจ้าเพียงไม่ขอบคุณข้าก็ไม่ติดอะไรแต่ท่าทีเช่นนี้ของเจ้าหากข้ารู้ก่อนข้าคงไม่สนใจ” จางอวี่โหร่วชะงัดไปหลังจากนั้นก็มองไปที่เขาด้วยความมึนหากพูดเช่นนี้เขาไม่ใช่พวกเดียวกับเป่ยจื่อห้าวหรือ? แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาก็ได้พรากร่างกายที่บริสุทธิ์ของเธอไปเธอจะไปเอ่ยขอบคุณเขาได้อย่างไร? “คนชั่วเจ้าอย่าคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองเลยหากเป็นอย่างที่เจ้าพูดจริงเจ้าก็ไม่ควรอาศัยสถานการณ์เลวร้ายเอาเปรียบข้าเจ้ามันคนเลว!” สำหรับเธอแล้วหากความบริสุทธิ์ถูกช่วงชิงไปแล้วจะแตกสลายในน้ำมือของใครต่างก็ไร้ความแตกต่าง เมื่อมองไปยังท่าทีสูงส่งของชายหนุ่มแล้วเดิมทีก็เป็นคนต่ำช้าคนหนึ่งอยู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าในระหว่างที่สลบไปเธอเห็นเงาร่างคุ้นตาอยู่ตรงหน้าหลังจากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ชิดเขาโดยไม่ได้ยับยั้งใจเมื่อมองไปยังชุดสีขาวที่ตกอยู่ด้านข้างเธอก็ต้องขบริมฝีปากด้วยความขุ่นเคืองดูเหมือนว่าเธอ.......จะเข้าใจคนผิดในระหว่างที่มึนงงไปเสียแล้ว ชายหนุ่มไม่เคยได้รับความรู้สึกไม่ยุติธรรมและขายหน้าเช่นนี้แต่เขาก็ไม่ได้โมโหและกลับเผยยิ้มออกมาเขาจับเข้าที่ข้อมูลของเธออย่างแน่น “ย่อมได้ถ้าหากเจ้าลืมเลือนไปเช่นนั้นให้ข้าช่วยรื้อฟื้นความทรงจำถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแก่เจ้าเสียหน่อยเจ้าถูกวางยาปลุกอารมณ์ร่วมรักข้าหวังดีเชิญหมอเขามารักษาเจ้าแต่ว่าผลของฤทธิ์ยาชนิดนี้เจ้าก็คงจะรู้ดีใช่หรือไม่?ถ้าหากข้าไม่ช่วยเจ้าเอาไว้เจ้าคิดว่าตัวเองจะยังมชีวิตมาพูดจาเช่นนี้หรือ?” อะไรนะ?ใบหน้าของจางอวี่โหร่วซีดเผือกไปยาที่เป่ยจื่อห้าวใส่ลงไปให้เธอมันช่างต่ำต้อยไร้ยางอายเกินไปแล้ว เดิมทีตัวยานี้ก็ไร้หนทางแก้จะต้องร่วมสัมพันธ์กับชายเท่านั้นจึงจะขจัดฤทธิ์ยาได้ไม่อย่างนั้นเธอก็จะต้องตาย หากพูดกันเช่นนี้แล้วชายตรงหน้าก็ไม่ใช่คนเลวที่อาศัยโอกาสเอาเปรียบเธอจริงๆและเขาตั้งใจช่วยเธอจริงใช่หรือไม่? ไม่ปล่อยให้จางอวี่โหร่วคิดอะไรต่อไปเธอก็ได้ยินริมฝีปากบางนั้นขยับเคลื่อนไหวเบาๆและคำพูดต่อจากนั้นก็ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ “เจ้าเป็นฝ่ายปีนขึ้นมาบนตัวข้าถอดเสื้อผ้าของข้าออกอีกทั้งยังร้องไห้ให้ข้ากระทำเจ้าเจ้าลืมเลือนไปหมดแล้วหรือ?” “เจ้า......เจ้าพูดอะไรมั่วๆ!”เธอไม่อาจจะยอมรับได้เลยว่าตัวเองจะพูดจาเช่นนั้นออกไป “เช่นนั้นก็ดีข้าจะย้ำเตือนเจ้าอีกครั้งยาร่วมรักที่เจ้าถูกวางนั้นมีฤทธิ์มากเกินปแม้จะทำไปแล้วครั้งหรือ2ครั้งก็ไม่อาจจะขจัดฤทธิ์ยาในร่างกายของเจ้าได้หากไม่ใช่เพราะแรงของข้าดีและเปลี่ยนเป็นชายอื่นเจ้าคิดว่าจะทำให้เจ้าพอใจได้หรือ?” ท่าทีราวกับเธอติดบุญคุณครั้งยิ่งใหญ่ของเขาทำให้จางอวี่โหร่วไม่อาจจะยอมรับได้และไม่กล้ามองไปที่เขาตรงๆแล้ว เมื่อถูกเขาย้ำเตือนดูเหมือนว่าเธอจะจำภาพพร่าเลือนเหล่านั้นขึ้นมาได้เลือนราง ในตอนนั้นเดิมทีเธอก็ถูกฤทธิ์ทรมานจนเสียสติการรับรู้ไปทุกอย่างเป็นไปตามสัญาชาตญาณของร่างกายเธอไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรลงไป “เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว!”เธอไม่อาจจะยอมรับได้เลยว่าตัวเองจะกลายเป็นหญิงสาวเย้ายวนเรียกหาเองเช่นนั้นแม้จะเป็นเพราะฤทธิ์ยาเธอก็ไม่อาจจะยอมรับได้อยู่ดี แต่ชายผู้นั้นกลับไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ:“เหตุใดจึงไม่พูดออะมาเล่า?ข้าเสียแรงช่วยเหลือเจ้าเช่นนี้เจ้าน่าจะคิดตอบแทนข้าเพื่อทดแทนความเสียหายของข้า”