ตอนที่92 จิตใจมนุษย์ชั่วร้าย

ต๭นที่92 จิตใจมนุษย์ชั่วร้าย เมื่อเย่นหลินทำธุรกิจเสร็จกลับมา ก็เห็นเย่นอิ่งนั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าตกใจ ดูไปแล้วราวกับว่ามีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นแล้ว เย่นหลินรู้จักน้องสาวของตนเองคนนี้มากที่สุด หล่อนมักจะหยิ่งยะโสเอาแต่ใจมาตลอด ไม่เคยกลัวฟ้าไม่เคยกลัวดินมาตลอด คิดไม่ถึงว่าทำไมตอนนี้กลับแสดงสีหน้าตกใจเช่นนี้ออกมา คงจะไม่...เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วน่ะ? เขารีบถามอย่างเคร่งเครียดทันที “น้องสาว เจ้าไม่ใช่ไปปกป้องจางยวี่โหร่วแล้วหรือไร? นางพบหน้ากับองค์ชายสามต้องอันตรายมากแน่นอน ขณะนี้นางควรจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วน่ะ?” เขาไม่ถามยังดี พอถาม เย่นอิ่งกลับสั่นเทิ้มเล็กน้อยคราหนึ่ง ถึงกับกระทั่งแววตายังไม่กล้ามองเขาทั้งหมด คราวนี้เย่นหลินยังสามารถไม่เข้าใจหรือ? เขารีบคว้าไหล่ของเย่นอิ่งใช้แรงเขย่าทันที “ก่อนท่านอ๋องจากไปก็ได้กำชับเป็นพันเป็นหมื่นครั้งต้องปกป้องรักษาจางยวี่โหร่ว มิอาจให้นางเกิดเหตุ เจ้าไม่ใช่ตอบตกลงกับข้าว่ารู้กาละเทศะ ให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวมหรอกหรือ?” บางทีอาจจะกลัวสุดขีด เย่นอิ่งก็ระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปแล้ว “นังสารเลวที่น่าตายคนนั้น ยั่วยวนท่านอ๋อง ข้าไหนเลยจะยอมนาง? องค์ชายสามวางยานางแล้ว คิดจะทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับนาง ถ้างั้นข้าก็ให้เขาสำเร็จสมดั่งใจนึกคิด ขอเพียงนังสารเลวนั่นกลายเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา สตรีที่ไร้ซึ่งเกียรติยศและความงดงามแห่งวัยไปแล้ว นางก็จะไม่สามารถแย่งชิงท่านอ๋องกับข้าได้แล้ว” เย่นหลินหน้าถอดสีตกใจมาก “เจ้าพูดว่าอะไร!” เขาคิดไม่ถึงอย่างเด็ดขาด จางยวี่โหร่วกลับได้ผ่านเรื่องแบบนี้แล้ว มิฉะนั้นเขาต้องรั้งไว้มาปกป้องแน่นอน มิอาจให้ผู้ใดทำร้ายจางยวี่โหร่วเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม นี่ล้วนเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง ในเมื่อเขาได้ตอบตกลงท่านอ๋องแล้วก็ต้องเชื่อฟังทำตาม แต่ถ้าจางยวี่โหร่วเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาควรจะรายงานต่อท่านอ๋องได้อย่างไร? จางยวี่โหร่วพบหน้าเป่ยจื่อห้าว นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เขาออกไปปฏิบัติภารกิจ วันนี้เพิ่งกลับมา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว “บอกข้า ในที่สุดเกิดอะไรขึ้น ถึงที่สุดจางยวี่โหร่วได้ถูกองค์ชายสามทำ...” ยิ่งเขารีบร้อน เย่นอิ่งกลับยังต้องการทำตรงข้ามกับเขาแต่ท่าเดียว “เจ้าห่วงใยนางขนาดนั้นทำไม? ยังไงก็ตามนางเป็นแค่หมากตัวหนึ่งของเราเท่านั้นเอง แม้ว่านางถูกย่ำยีถูกข่มเหงเหยียดหยามแล้ว ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุณค่าในการใช้สอยของเราที่มีต่อนาง คงไม่ใช่เจ้าก็ถูกนังสารเลวคนนั้นล่อลวงไปด้วยแล้วน่ะ?” พี่ชายของตนไม่ช่วยหล่อนเอง เย่นอิ่งโกรธมากแน่นอน กล่าววาจาก็ไม่เลือกคำพูด “เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋องอ่า! ข้ากำลังกังวลห่วงเจ้า! ครั้งที่แล้วเพราะขัดแย้งปะทะหล่อนก็ได้รับการลงโทษ ครั้งนี้เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว เขาจะละเว้นเจ้าได้อย่างง่ายดายหรือ? วันข้างหน้าเจ้าคิดจะรั้งไว้ข้างกายท่านอ๋อง ทำงานให้เขา ล้วนมิอาจทำได้แล้ว!” ได้ยินประโยคนี้ เย่นอิ่งก็พลันหวั่นไหวบ้างแล้ว หล่อนไม่กลัวการลงโทษ แต่สิ่งที่หล่อนกลัวที่สุดคือหล่อนจะไม่มีวันได้เห็นเขาอีกหลังจากที่หล่อนถูกไล่ออกไป แต่ล้วนได้ทำไปแล้ว ตอนนี้กล่าวอะไรก็สายไปแล้ว! เย่นอิ่งพูดอย่างเง้างอนว่า “องค์ชายสามวางยานาง แต่ไม่คิดว่านังสารเลวนั้นยอมแทงตัวเองบาดเจ็บก็ไม่ยอมตกต่ำเผชิญมือชั่วร้ายของเขา ต่อมาเมื่อนางหนีไป ข้าก็ใช้หินดีดเข่าของนางโดยตรง ทำให้นางล้มลงกับพื้น ถูกองค์ชายสามจับไว้แล้ว” เย่นหลินยิ่งฟังยิ่งรู้สึกตกใจจนเนื้อเต้น จางยวี่โหร่วอยู่ในอันตราย หล่อนไม่ได้ปกป้องก็แล้วไป กลับยังซ้ำเติม “เจ้าเกินไปแล้วจริง ๆ เจ้าไม่รู้หรอก เรื่องนี้ถ้าให้ท่านอ๋องรู้ เจ้าจะได้รับการลงโทษที่รุนแรงสถานใด?” เย่นอิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ท่าทางหยิ่งยะโสเมื่อครู่ก็หายไป แทนที่ด้วยเป็นความตื่นตระหนกไม่สบายใจกระแสหนึ่งแทน “เขาได้รู้แล้ว!” ... เวลานี้ ตระกูลจางก็ได้พลิกฟ้าแล้ว จางยวี่โหร่วหายตัวไป แน่นอนคนของตระกูลจางต้องกระวนกระวายใจเป็นธรรมดา พวกเขาหาคนหามาหนึ่งวันหนึ่งคืน ล้วนไม่ได้หลับตาลงทั้งหมด ฉินชื่อกังวลเช็ดน้ำตาอย่างต่อเนื่อง “โหร่วเอ๋อร์ที่น่าสงสารของข้า นางได้ผ่านความเดือดร้อนมากขนาดนั้นแล้ว บาดแผลที่ได้รับเมื่อไม่กี่วันก่อนยังไม่หายสนิท คราวนี้คนก็หายไปอีกแล้ว ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรอ่า” สีหน้าจางไท่ซือและจางห้าวมืดมนหม่นหมอง แม้แต่พี่ชายทั้งห้าของจางยวี่โหร่วล้วนร้อนใจจนต้องรีบกลับมา จางยวี่โหร่วหายตัวไป นี่เป้นเรื่องร้ายแรงกว่าฟ้าล่มสลายถล่มลงมา พวกเขาเป็นกังวลจนมิอาจทนได้แล้วจริง ๆ หลิงจือรู้สึกสำนึกผิดละอายแก่ใจ อยู่ด้านข้างขอโทษอย่างต่อเนื่อง “ขออภัย ล้วนเป็นข้าไม่ดี เป็นข้าไม่ได้พาคนเข้าไปช่วยยวี่โหร่วออกมาได้ทันเวลา เป็นข้าทำร้ายยวี่โหร่วแล้วอ่า!” “เรื่องนี้สามารถโทษเจ้าได้อย่างไรน่ะ? ยวี่โหร่วก็ใช่ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่ปรึกษากับเราก่อนสักครา รู้ล่วงหน้าว่าข้างหน้าอาจเป็นกับดักแต่นางยังดันทุรังกระโดดเข้าไป เด็กคนนี้ทำไมไม่ระมัดระวังขนาดนี้น่ะ” จางห้าวกล่าวประโยคนี้ออกมา ก็เป็นความรักที่ลึกซึ้ง ความรับผิดชอบทั้งหมด เขาก็มีธิดาเช่นนี้คนเดียว ตลอดที่ผ่านมาดูแลราวกับเป็นมุกบนฝ่ามือ คิดถึงนางตอนนี้อาจจะกำลังเผชิญอันตรายตรงหน้า หัวใจของเขาก็ยังคงแขวนอยู่ที่คอหอยไว้ตลอดมิอาจวางลงได้ “ท่านเข้าใจยวี่โหร่วผิดไปแล้ว นางก็คิดไม่อยากให้พวกท่านเป็นกังวล ดังนั้นจึงได้คิดต้องการไปแก้ปัญหาด้วยตนเอง และองค์ชายสามได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่าก็คิดต้องการที่จะใช้พวกเจ้ามาข่มขู่ ถ้านางไม่ไปเขาก็จะหยิบยกเรื่องงานหมั้นมาเล่นงานทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ก่อกวนสร้างปัญหาจนถึงเวลานั้นทุกคนต่างก็จบไม่ดี” หลิงจือรู้ดีในเรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงสิ้นสุด นางรู้ว่าจางยวี่โหร่วเป็นคนกตัญญูรู้จักกาละเทศะมากขนาดไหนคนหนึ่ง ดังนั้นรีบอธิบายเพื่อนาง จางไท่ซือถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “นี่ไม่ใช่เวลาที่จะติดตามความรับผิดชอบ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรีบหาคนนำกลับมาอ่า ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ถึงที่สุดยวี่โหร่วไปไหนแล้ว ทำไมไม่เห็นเงาคน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นล้วนไม่สำคัญ ขอเพียงนางกลับมาอย่างปลอดภัยเท่านั้น” “ต้องเป็นองค์ชายสาม เป็นเขานัดโหร่วเอ๋อร์ออกไป โหร่วเอ๋อร์หายไปต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่นอน” ฉินชื่อกล่าวอย่างตื่นเต้นมาก “แต่ว่า...เมื่อข้ารู้สึกว่าไม่ถูกต้องนำคนเข้าไปค้นหาจางยวี่โหร่ว สิ่งที่ได้เห็นคือองค์ชายสามเป็นลมล้มอยู่บนพื้นดิน ดูไปแล้ว ผิวเขียวหน้าบวมอย่างเห็นได้ชัดว่าก็เป็นการถูกคนตีแล้ว แต่จางยวี่โหร่วกลับหายไปไร้ร่องรอย ถ้าเป็นการลงมือขององค์ชายสามจริง เขาก็ไม่น่าถูกตีจนกลายเป็นแบบนั้นอ่า” ที่กล่าวมาก็ใช่ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ดันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในป่าดอกท้ออย่างสิ้นเชิง สำหรับเป่ยจื่อห้าว ดูเหมือนว่าจะถูกตีไม่เบา ถูกส่งกลับไปยังพระตำหนักองค์ชายสามเพื่อรับการวินิจฉัยและการรักษา ส่งคนไปถามแล้วหลายครั้ง คนก็ไม่ตื่นฟื้นคืนมา ที่แท้เป็นคนอะไร คิดไม่ถึงว่ากล้าโจมตีแม้แต่องค์ชายสามแท้ ๆ ยังช่วงชิงโหร่วเอ๋อร์พวกเขาไปแล้ว? คิดว่าสถานภาพของคนนี้ต้องไม่ธรรมดา โหร่วเอ๋อร์ตกเข้าไปอยู่ในมือเขา ยังมีทางรอดชีวิตไหม? ในใจทุกคนต่างเป็นกังวล ทั้งคิดจะได้รับข่าวโดยเร็ว ทั้งกลัวได้รับข่าวร้าย พวกเขาแทบจะพังทลายแล้ว ในเวลานี้ มีคนรับใช้คนหนึ่งที่ข้างนอกรีบมารายงาน “คุณหนูกลับมาแล้ว คุณหนูกลับมาแล้ว!” อะไร ยวี่โหร่วกลับมาแล้ว ทุกคนอดไม่ได้ในใจเต้นคราหนึ่ง ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้นมากแล้วก็วิ่งไปที่นอกประตู หลิงจือยิ่งเป็นผู้นำวิ่งพุ่งไปท่ามกลางฝูงชน วิ่งนำหน้าที่สุด ถ้ายวี่โหร่วเกิดเรื่องขึ้นจริงแล้ว ชั่วชีวิตของนางต้องไม่มีวันสบายใจ