ตอนที่95 ให้ร้ายคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นปีศาจ

ต๭นที่95 ให้ร้ายคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นปีศาจ ทุกอย่างเป็นดั่งที่จางยวี่โหร่วได้กล่าวไว้จริง ๆ เป่ยจื่อห้าวได้รับบาดเจ็บ แทบทำให้ฮ่องเต้ร้อนใจราวกับไฟลน ลี่เฟยไปที่พระตำหนักองค์ชายสามเพื่อดูแลด้วยตัวเอง ทุกครั้งที่ไปกราบทูลรายงานต่อพระราชวัง ผลบั้นปลายล้วนมิอาจเป็นอย่างที่ใจคนคิดไว้ขนาดนั้นทั้งสิ้นทั้งมวล เป่ยจื่อห้าวได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไปจริง ๆ เรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้วมาก ใครบางคนกล้าที่จะโจมตีองค์ชาย ช่างใจกล้าห่อฟ้าสามารถนัก เขารีบส่งคนไปติดตามสอบสวนทันที แต่กลับไม่ได้อะไรสักนิด แพทย์หลวงถวายกราบทูลโดยตรงว่าโอรสของพระองค์ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ซึ่งทำให้ฮ่องเต้ทรงได้รับการปลอบประโลมพระทัยเล็กน้อย สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอับอายมากที่สุดคือ คิดไม่ถึงว่ามือสังหารคนนั้นยังกลับได้วางยาซะแล้ว ขณะที่พระองค์ทรงส่งคนไปตรวจสอบ พบโต๊ะในที่ลึกเข้าไปในป่าดอกท้อ และขนมเครื่องดื่มที่วางไว้อยู่บนนั้น หลังจากผ่านการวินิจฉัยของแพทย์หลวง ในเครื่องดื่มสุรานั้น ถูกคนวางยาผงร่วมสุข แน่นอนฮ่องเต้ย่อมไม่ได้รู้สึกว่านั่นเป็นการลงมือลงไม้จากโอรสของพระองค์เอง เขาจะโอนเหตุผลโทษทุกอย่างไปสู่มือสังหาร ทรงรับสั่งให้รีบเร่งจับมือสังหารมาโดยเร็ว ต้องนำตัวมาลงโทษอย่างรุนแรง เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม แต่ไม่คิดว่า นี่ก็เป็นกรรมตามสนองเป่ยจื่อห้าวเองทั้งสิ้น ให้ร้ายคนไม่สำเร็จกลับกลายเป็นปีศาจ เขาบาดเจ็บทั่วร่าง ยังต้องทนทุกข์ทรมานจากพิษของยาเสน่ห์อย่างเต็มที่ แต่ถ้าพิษยาเสน่ห์นี้ไม่แก้ไข นั่นก็จะต้องสูญเสียชีวิตได้ ในที่สุดเขาไม่เพียงต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด แต่ยังต้องร่วมเพศทั้งที่มีอาการบาดเจ็บ บรรดาเมียน้อยเหล่านั้นในพระตำหนักเขาได้ยินเรื่องนี้ปุ๊บ ต่างพากันเข้าร่วมอย่างกระตือรือร้น พิษเสน่ห์ที่เป่ยจื่อห้าวถูกก็ลึกมากอีก ต้องผ่านประสบการณ์เมียน้อยหลายคนต่อเนื่องกันทีเดียว รอจนแพทย์หลวงเข้ามาดูอีก เขาก็เหนื่อยจนแทบล้มพับไปแล้วทั้งคน มิอาจไม่ถอนใจ ผู้หญิงเหล่านี้ช่างราวกับหมาป่าประดุจเสือร้ายจริง ๆ อ่า แม้ว่าอาการบาดเจ็บเหล่านี้ไม่ได้ถึงกับต้องการชีวิตของเขา แต่การร่วมเพศติดต่อกันหลายครั้งขนาดนั้นก็แทบจะบีบอัดทำให้เขาแห้งไปเลย ดังนั้นเป่ยจื่อห้าวจึงหมดสติเป็นเวลานานขนาดนี้ไม่ฟื้น เหตุผลไม่ใช่เพราะมาจากการบาดเจ็บทั้งหมด แต่เป็น “มีเงื่อนงำซ่อนเงื่อนอื่น” แผนการของเป่ยจื่อห้าว ลี่เฟยก็รู้ดีชัดเจนยิ่งกว่าแน่นอน เดิมคิดว่าแผนนี้ต้องไม่มีอะไรผิดพลาดเด็ดขาด แต่ลี่เฟยคิดไม่ถึงกลับอุบัติเหตุที่นอกเหนือความคาดหมายออกมาได้อีก ถึงกับเกือบจะต้องแถมโอรสของนางเข้าไปแล้วด้วย สำหรับจางยวี่โหร่ว กลับยังไม่ได้เห็นร่องรอย ทำให้คนคิดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงว่าที่แท้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วในป่าดอกท้อ วัดผูโถวเป็นวัดหลวงในเมืองหลวงของหนานหชู่ แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ชนิดนั้นยังสามารถมีมือสังหารปรากฏออกมาได้อย่างไรน่ะ? การติดตามสอบสวนไปแล้วสองวันนี้ กลับปราศจากร่องรอยใด ๆ ทั้งสิ้น ลี่เฟยแทบจะโกรธมากสุดขีด นี่ไอ้จางยวี่โหร่วที่น่าตาย แทบเป็นตัวซวยตัวหนึ่งแท้ ๆ อีกครั้งและอีกครั้งที่ขัดขวางแผนการของพวกเขา ตอนนี้ยังทำร้ายลูกชายของหล่อนจนกลายเป็นลักษณะนี้ นางน่าจะตายไปซะที่ข้างนอกไม่ต้องกลับมา มิฉะนั้นหล่อนจะไม่ปล่อยนางไปเด็ดขาด พวกเขาไอ้คนพรรค์นี้ก็แปลกจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ใส่ร้ายทำลายจางยวี่โหร่วครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้พวกเขากำลังรับกรรมตามสนองแล้ว แต่กลับยังมาโทษคนอื่น ตอนนี้ เป่ยจื่อห้าวยังไม่ตื่นฟื้นมา ลี่เฟยไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยพลการ ทั้งไม่กล้ากัดคำหนึ่งใส่จางยวี่โหร่วกล่าวว่านางได้ทำร้ายลูกของหล่อนจนกลายเป็นแบบนี้ แต่ไม่คิดว่าเวลานี้ ในพระราชวังกลับมีพระราชโองการให้เข้าเฝ้าโดยด่วน ว่าจางยวี่โหร่วได้กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ให้หล่อนรีบกลับสู่พระราชวังทันที อะไรนะ จางยวี่โหร่วกลับมาแล้วเหรอ? นางปลอดภัย แล้วทำไมลูกชายของหล่อนกลับได้รับบาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้? ลี่เฟยนิ่งโกรธมากขึ้น และเมื่อคิดอีกครั้งว่าจางยวี่โหร่วกลับมาได้อย่างไร นางต้องกราบทูลฟ้องฮ่องเต้แน่นอน เล่าเปิดโปงสิ่งที่พวกเขาทำกับนางออกมาหมด ไม่ได้ หล่อนต้องไม่ปล่อยให้นางสมหวังเด็ดขาด ลี่เฟยรีบกลับสู่พระราชวังทันที ตลอดทางคิดแต่งเหตุผลมากมายนับไม่ถ้วนว่าควรใส่ร้ายจางยวี่โหร่วอย่างไร ผลักดันความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่นาง แต่ไม่คิดว่าเมื่อถึงห้องทรงพระอักษร ได้เห็นจางไท่ซือกำลังอยู่ที่นั่น บรรยากาศกลับกลมกลืนกันมากยิ่ง ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ทรงแสดงสีพระพักตร์พิโรธอะไรออกมา นี่ทำให้ในใจหล่อนพลันมีข้อสงสัยบางอย่างมาแล้วทันที หรือว่า... เขาไม่ได้พูดเหรอ? ยังไม่ทันได้มีเวลาที่จะพูดหรือ? ลี่เฟยเพิ่งเตรียมเอ่ยพระโอษฐ์ เวลานี้ฮ่องเต้ก็ทรงตรัสถามออกมา “จื่อห้าวเขาเป็นอย่างไรแล้ว?” ลี่เฟยรีบก้มศีรษะลงทันที ร้องไห้ทูลว่า “ถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นตื่นมา ดูเขาบาดเจ็บจนเป็นแบบนั้น หม่อมฉันรองพระบาทรู้สึกปวดใจจริง ๆ เพค่ะ” ฮ่องเต้ทรงถอนพระทัย แล้วทรงตรัสว่า “จื่อห้าวเป็นเด็กดีคนหนึ่งจริง ๆ เพื่อช่วยยวี่โหร่ว เขาเองจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ไม่เสียทีที่เป็นโอรสของเจิ้น กล้าหาญ เน้นความรักเน้นคุณธรรม เจิ้นภูมิใจในตัวเขามาก อะไร? ทันใดลี่เฟยก็อึ้งไปแล้ว ไม่เข้าใจบ้างว่านี่เป็นสภาพการณ์ฉันใด นี่ไม่ถูกต้อง จางยวี่โหร่วกลับมา ต้องกราบทูลพระองค์ทุกอย่างแน่นอน รวมถึงเรื่องที่พวกเขาจงใจใส่ร้ายนางและวางยานาง ตอนนี้ทำไมฮ่องเต้ไม่เพียงแต่ไม่ตำหนิแต่ยังกำลังสรรเสริญเขาน่ะ? ลี่เฟยไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องดี แต่ในใจหล่อนกังวลมาก ในน้ำเต้าของตระกูลจางที่แท้ขายยาอะไรกัน ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ อ่า “หม่อมฉันไม่ทราบว่าฝ่าบาทหมายถึงอะไร? ได้ยินว่าจางยวี่โหร่วกลับมาแล้ว นางรู้ไหมว่าใครเป็นมือสังหารแล้วหรือ? ฝ่าบาทพระองค์ต้องรีบจับมือสังหารมาให้จงได้ แก้แค้นให้จื่อห้าวเพค่ะ!” คำพูดประโยคนี้ ลี่เฟยถามอย่างใจตุ๊มๆ ต่อม ๆ จริง ๆ กลัวว่าถ้าไม่ระวังสักนิดก็จะยั่วเภทภัย เมื่อถึงเวลานั้น จางไท่ซือก็จะกราบทูลเรื่องที่ลูกชายหล่อนทำต่อจางยวี่โหร่วโดยตรงออกมาได้ “มือสังหารคนนี้หรือ? ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบออกมา เมื่อครู่จางไท่ซือได้กราบทูลรายงานต่อเจิ้นแล้ว ขณะนั้นยวี่โหร่วกำลังสนทนาความในใจกับจื่อห้าวในป่าท้อ จู่ ๆ ก็มีมือสังหารคนหนึ่งบุกเข้ามา เพื่อปกป้องนาง จื่อห้าวจึงได้ถูกมือสังหารตีจนรับบาดเจ็บ หลังจากนั้นมือสังหารก็คิดจะพานางไปอีก ระหว่างที่นางหลบหนีกลางคันได้ตกจากหว่างทางของภูเขาลงไปหมดสติหนึ่งวันหนึ่งคืน จึงได้ฟื้นตื่นขึ้นมา” วาจานี้ ได้ปิดปากลี่เฟยสำเร็จ เดิมหล่อนยังคิดหยิบยืมใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายว่าจางยวี่โหร่วใช่มีความสัมพันธ์อะไรกับมือสังหาร มิฉะนั้นทำไมนางถึงได้กลับมาอย่างปลอดภัย แต่ลูกชายของหล่อนกลับยังบาดเจ็บสาหัสหมดสติไม่ฟื้นตื่นมาน่ะ ตอนนี้หล่อนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่จื่อห้าวได้รับบาดเจ็บต้องเกี่ยวข้องกับจางยวี่โหร่วแน่นอน แต่ตอนนี้หล่อนก็มิอาจเอ่ยปากออกไปอีก เพราะได้ฉีกหน้าขาดกันจริง พูดไปแล้วสำหรับพวกเขาก็ไม่ได้สิ่งดีอันใดอย่างสิ้นเชิง หล่อนทำสีหน้าแสดงความห่วงใยกังวล แล้วถามว่า “ถ้าเช่นนั้น ตอนนี้ยวี่โหร่วเป็นอย่างไรแล้ว นางตกจากหน้าผา ต้องเจ็บสาหัสมากแน่ ๆ เถอะ? นางเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ไม่คิดเห็นนางเกิดเรื่องขึ้นน่ะ” “ขอบพระทัยพระนางลี่เฟยที่ทรงเป็นห่วง โหร่วเอ๋อร์ก็มีชะตาชีวิตยิ่งใหญ่ กลางเวหาถูกต้นไม้คอบิดเบี้ยวต้นหนึ่งแขวนไว้ เพียงได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังเล็กน้อย แพทย์บอกว่านางได้รับความตกใจจึงสลบไป พักสักคราก็ไม่มีอุปสรรคใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” จางไท่ซือรีบประสานมือคำนับพลางทูลถวาย ได้เห็นสภาพการณ์เช่นนี้ เขาก็ยิ่งชื่นชมวิธีการของหลานสาวน้อยคนนั้นของเขาอย่างเห็นได้ชัดแล้ว ช่างสะใจผู้คนยิ่งนัก ได้เห็นลี่เฟยโกรธจัดแต่กลับต้องอดทนสำรวมสีหน้าไว้อีก ทางด้านองค์ชายสาม ตอนนี้เขาช้ำในขนาดนี้ ก็นับว่าได้รับกรรมตามสนองแล้ว ภายใต้แขนเสื้อกว้าง ลี่เฟยเกือบจะฉีกผ้าเช็ดหน้าออกเป็นสองชิ้น พอได้ยินวาจานี้ปุ๊บ ก็รู้ว่าเป็นเท็จแน่นอน แต่จางไท่ซือมีชื่อเสียงคุณธรรมสูงส่ง ฮ่องเต้เคารพเขามาก วาจาที่เขากล่าว ฮ่องเต้ก็ทรงเชื่อถืออย่างลึกซึ้งไม่สงสัยเลยทั้งสิ้น “โชคดีที่ชีวิตพวกเขาต่างไม่ได้อยู่ในอันตรายทั้งหมด มือสังหารนี่ช่างน่ารังเกียจมากไปแล้ว เจิ้นต้องส่งคนไปตามหาเขาออกมา ลงโทษเขาอย่างหนัก” ฮ่องเต้ตบโต๊ะอย่างหนักและทรงตรัสด้วยพระพิโรธสุด ๆ