ตอนที่97 นังหนูข้าคิดถึงเจ้ามาก

ต๭นที่97 นังหนูข้าคิดถึงเจ้ามาก ในห้องเงียบสงบไปทั่ว ทั้งสองคนเผชิญหน้าไร้วาจา ต่างฝ่ายก็มองกันเป็นเวลานานอย่างเงียบ ๆ แบบนั้น ในที่สุด ยังเป็นหันยี่ฉีทำลายความเงียบ “ทำไม ไม่พบกันหลายวันขนาดนี้ เจ้าก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเปิ่นหวังหรอกหรือ?” ถ้าเขาไม่เอ่ยปากพูดอีก นังหนูนี่ก็จะยืนอยู่ตรงนั้นกลายเป็นรูปปั้นรูปหนึ่งโดยตรงเท่านั้นเถอะ เขาเดินตรงไปที่นาง เอื้อมมือคิดจะไปสัมผัสนาง แต่จางยวี่โหร่วกลับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว หลีกเลี่ยงมือของเขาไปแล้ว การกระทำของนางเช่นนี้ ทำให้เขาขมวดคิ้วไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด นางนี่คือ...เพื่อหลบหลีกเขา ปฏิเสธการสัมผัสของเขา? ด้วยบุคลิกของเขา เขาสามารถทนได้ยังไงแล้ว? ก้าวตรงไปข้างหน้าโดยตรง คว้านางจับมาไว้ในอ้อมแขนคราเดียว “ทำไมพระองค์ท่านถึงได้กลับมาเร็วเช่นนี้ ทรงตรัสว่าการศึกชายแดนคับขันไม่ใช่หรือเพค่ะ?” ตอนนี้จางยวี่โหร่วเพียงรู้สึกว่าทั่วร่างล้วนไม่เป็นธรรมชาติไปหมด มือของเขาที่วางไปบนร่างนางก็ดูเหมือนมีหนามงอกยาวปานนั้น ทำให้นางอึดอัดมาก ก่อนหน้านั้น นางกลับไม่มีความรู้สึกแบบนี้ นั่นเป็นเพราะนางรู้สึกว่าตนเองถูกทำให้มีด่างพร้อยเป็นมลทิน ร่างกายไม่สะอาดแล้ว นางรู้สึกว่าตนเองมิอาจเผชิญหน้ากับเขา “อืม ไม่มีอะไรสำคัญ เพียงวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแคว้นเยเท่านั้นเอง ก็ไม่จำเป็นให้เปิ่นหวังออกรบด้วยตนเองอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ลมปราณพวกเขาบาดเจ็บสาหัสไม่กล้าที่จะทำความผิดได้อย่างง่ายดายอีกทั้งสิ้น ในใจเปิ่นหวังคิดถึงเจ้า ดังนั้นจึงต้องเร่งแส้ให้ม้าด่วนกลับมาถึงเช้าหน่อยแน่นอน” เขากอดนางไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา ดูลักษณะชิดเชื้อสนิทสนมคิดถึงมาก ยิ่งทำให้จางยวี่โหร่วรู้สึกราวกับมีหนามทิ่มแทงอยู่แผ่นหลังมากขึ้น ตนเองเช่นนี้ ยังเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร ไหนเลยจะคู่ควรอยู่กับเขาได้น่ะ? แต่ตอนนี้นางไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องนี้กับเขาอย่างไรจริง ๆ “ถ้างั้นท่าน...ท่านเดินทางมาเหนื่อยไหม? ต้องกลับไปพักผ่อนก่อนไหม?” ให้เวลานางสักนิด ทำการเตรียมใจสักพัก คิดดี ๆ ว่าถัดมาควรจะบอกท่านอย่างไร อย่างน้อยตอนนี้นางไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดออกมาอย่างไรจริง ๆ “ยังดี แต่เปิ่นหวังคิดอยากพบเจ้าเร็วกว่านี้ ดังนั้นจึงลงแส้เร่งม้าด่วนมาตลอดคืนกลับมา หรือว่าเจ้าไม่คิดถึงสามีหรอกหรือ?” เขามองดูนางด้วยแววตาที่เงียบสงบและลึกซึ้ง ดูจนจางยวี่โหร่วคิดจะหลบซ่อนก็มิอาจซ่อนให้พ้นได้ “เจ้าไปชายแดนเพื่อประโยชน์ของประเทศชาติ ในช่วงเวลานี้ไหนเลยสามารถถูกลากด้วยความรักของหนุ่มสาวให้เหน็ดเหนื่อยน่ะ? แน่นอนข้าไม่ถึงกับไม่เข้าใจแบบนี้” ตอนนี้ทั่วร่างของนางบนล่างล้วนแฝงไว้ด้วยความเหินห่างอย่างชัดเจน ไหนเลยที่ผู้ชายจะไม่สามารถรับรู้สัมผัสถึงได้อีกเล่า มองดูนางที่ปกติมีลักษณะใจเย็นสงบนิ่ง แต่ตอนนี้กลับเหมือนกระต่ายน้อยที่กังวลใจตัวหนึ่ง แม้แต่ในแววตาก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ไหนเลยที่เขาไม่สามารถอ่านออกมาได้อีกเล่าน่ะ? แทนที่จะพูดอะไรไป “บังคับ” นางอีก เขาจับมือที่ต่อต้านของนางไว้โดยตรง หลังจากนั้นอุ้มนางทั้งคนตามแนวขวางขึ้นมา เดินไปที่เตียง เขา.. นี่จะทำอะไร? ในใจจางยวี่โหร่วสั่นสะท้านคราหนึ่ง รีบดิ้นรน “ปล่อยหม่อมฉันลง” เขาวางนางลงแล้วจริง ๆ แต่สิ่งที่ร่างได้สัมผัสกลับเป็นเตียงนุ่ม เขาวางนางลงบนเตียง ร่างสูงใหญ่สง่าได้ปิดเส้นทางที่นางคิดจะหลบหนี “นังหนู เปิ่นหวังคิดถึงเจ้ามาก!” เขาก็ไม่สนใจนางที่มีลักษณะกำลังกลัวไม่สบายใจมากเท่าใดในเวลานี้ ทับร่างนางไว้ด้านล่างโดยตรง ภายใต้จูบอันยาวนานอีกทั้งเร่าร้อนก็ได้ชิงเอาลมหายใจของนางไปหมดสิ้น จางยวี่โหร่วแม้แต่โอกาสที่จะดิ้นรนต่อต้านก็ยังไม่มีทั้งหมด ก็ถูกลมหายใจของเขาแข็งขืนฝืนครอบครองไปแล้ว ในสายตาของนาง เขานี่ก็เป็น “ข้าวใหม่ปลามัน”ชัด ๆ เขาไปแล้ว สองคนต่างไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวันขนาดนี้ ตอนนี้เขากลับมาอย่างยากลำบาก ต่อให้เขาร้อนแรงอีกนิดก็ไม่เกินเลย ยิ่งกว่านี้ ต่อให้ก่อนหน้านี้ เขาได้ทำเรื่องที่ดูถูกนางไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ทำลายผ่านด่านกั้นสุดท้ายนั้นทะลวงออกไปเลย แต่น่าเสียดายที่ในที่สุดความบริสุทธิ์ของนางกลับถูกคนแปลกหน้าที่ไม่ได้ปิดบังใบหน้าพรากไปแล้ว ในใจจางยวี่โหร่วเจ็บปวดมากจริง ๆ ในใจนางมีเสียงเตือนนางอย่างสุดชีวิตว่าไม่...นี่เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้นางได้กลายเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา เป็นสตรีที่ไร้ซึ่งเกียรติยศและความงดงามแห่งวัย นางไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของเขาแล้ว ตอนนี้แม้ว่าเขาบอกว่าคิดถึงนางมาก แต่ถ้าได้รู้ว่านางไม่ได้มีเรือนร่างที่บริสุทธิ์ เขาต้องกลายเป็นอีกลักษณะหนึ่งแน่ ๆ จะไม่ได้ปฏิบัตอย่างอ่อนโยนเช่นนี้กับนางอีกแล้ว “อืม...” นางเริ่มใช้แรงดิ้นรนต่อต้านอย่างหนัก แต่มือของนางถูกเขาจับกุมขังไว้ นางก็มิอาจใช้แรงอย่างสิ้นเชิงอ่า จู่ ๆ หว่างเอวก็หลวมทันที ที่แท้เข็มขัดของนางได้ถูกปลดออก จูบของเขาก็เริ่มค่อย ๆ เคลื่อนสู่ช่วงล่าง ลมหายใจอันร้อนผ่าวพ่นกระจายไปยังรอบคอและหน้าอกของนาง นี่ทำให้จางยวี่โหร่วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันนั้นเมื่อนางตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกคนทำให้ต้องราคีคาวมีมลทินรับการเหยียดหยามเป็นความจริง ทั่วร่างของนางล้วนมีรอยแดงหนาแน่นทั่วไปหมด ทั้งสิ้นต่างได้รับจากโจรลามกคนนั้น ร่างยังเจ็บปวดเมื่อยล้าสาหัส กระทั่งแรงเดินก็ไม่มีแล้ว นั่นเห็นได้ชัดได้ทิ้งเงาดำไว้ให้นางแล้ว ดังนั้นเวลานี้ เมื่อผู้ชายเข้าใกล้นางอีก นางก็กลัวลนลานยากที่จะรับได้มากขึ้นกว่าเดิมแล้ว “ไม่ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้!” นางผลักเขาไม่ออก ได้แต่เบิ่งตาดูผิวขาวผ่องใสราวหิมะดั่งคริสตัลนั้นเปิดเผยภายใต้สายตาของผู้ชายทีละนิ้ว ๆ เมื่อนางมองสบเข้าไปในดวงตาดำคู่นั้นที่ดิ่งลึกลงไปซึ่งอยู่หลังหน้ากากอีก จู่ ๆ ในใจก็เต้นแรงสะท้านคราหนึ่ง วันนั้นแม้ว่านางจะถูกยาเสน่ห์เข้าแล้ว จิตสำนึกไม่ชัดเจน แต่นางยังจำได้คลับคล้ายคลับคลา ผู้ชายตรงหน้านางสวมชุดสีขาว แววตามองดูแล้วคุ้นเคยยิ่งนักไร้ที่เปรียบปาน ก็ดูเหมือนเคยรู้จักปานนั้น นี้ยังเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่เวลานั้นนางไม่ได้มีใจระแวดระวังใด ๆ ทั้งสิ้น จมดิ่งลึกลงไปอย่างสมบูรณ์ รอจนดึงความคิดกลับมา ก็ได้เห็นใกล้ตรงหน้าเป็นหน้ากากเขี้ยวหมาป่าที่น่ากลัวสยดสยองใบนั้น แผลเป็นถูกฉีกกระจุยออกจากกัน โชคชะตาดูเหมือนจะยื่นมือมาตบหน้านางครั้งหนึ่งอย่างอำมหิต บอกนางถึงความจริงที่โหดร้ายนั้น เรือนกายร่างนี้ของนาง เพิ่งถูกชายแปลกหน้าคนหนึ่งทำให้เป็นมลทินไป แล้วขณะนี้นางจะยอมรับเขาอีกได้อย่างไรกันน่ะ? นางรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก นางไม่สามารถทนได้แล้วจริง ๆ ถึงแม้ว่านางจะอ่อนแอเพียงไรอีก แต่เมื่อความสิ้นหวังมาถึงจุดสิ้นสุดของมนุษย์ ร่างก็ระเบิดศักยภาพอันไม่มีที่สิ้นสุดออกมา ใช้แรงผลักผู้ชายบนร่างนางออกไปครั้งหนึ่ง เสื้อผ้านางกึ่งแก้ผ้า ลักษณะใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหญิงงาม ช่างงดงามสะดุดตาให้ตกตะลึงได้จริง ๆ แต่ตอนนี้ แววตาของผู้ชายกลับเต็มไปด้วยความโกรธและความเย็นชาอย่างชัดเจน “เจ้ากล้าต่อต้านเปิ่นหวัง? อย่าลืมฐานะของเจ้า!” ฐานะของนาง นางล้วนชัดเจนมากเสมอมา ตอนนี้นางปฏิเสธไม่ยอมให้เขาสัมผัสนางเพราะนางมีความรู้สึกที่ดีต่อเขา นางไม่คิดให้ระหว่างพวกเขาไปถึงจุดที่ไร้ทางถอยกลับในทันใด แต่เขาก็มิอาจเข้าใจได้ทั้งสิ้น “หม่อมฉัน...ขออภัยเพค่ะ” ทั้งร่างนางกำลังสั่นเทิ้มไปหมด เห็นได้ชัดว่าได้กลัวสุดขีด ตลอดที่ผ่านมาดูเหมือนจะไม่มีความกลัวใด ๆ สักนิด แม้ว่าเรื่องใหญ่ขนาดฟ้าถล่มลงมาต่อหน้านาง นางล้วนแข็งแกร่งเสมอมา แต่ตอนนี้ได้เห็นลักษณะนางแบบนี้ ใจของผู้ชายกลับสั่นอย่างรุนแรงทันใด ราวกับถูกดึงไว้แน่นอย่างอำมหิต บ้าจริง ทำไมเขาถึงได้อ่อนโยนกับนาง นางเป็นชนรุ่นหลังของศัตรู เลือดสกปรกของตระกูลจางก็ไหลหลั่งอยู่ในกายนาง รวมทั้งหนานหชู่ทั้งหมดนี้ ที่ดูเจริญรุ่งเรืองอย่างผิวเผินนี้ก็ล้วนถูกเหยียบย่ำไปอยู่บนเลือดสดของผู้คนนับไม่ถ้วน เขาไม่ควรมีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ ต่อนาง