ตอนที่98 จิตเชื่อมถึงกัน

ต๭นที่98 จิตเชื่อมถึงกัน ในที่สุดเขาก็ปล่อยนาง แต่ท่าทีที่มีอาการเย็นชามากบางส่วนกลับชัดเจนขึ้น “หรือว่าก่อนหน้านั้นเจ้าเองไม่ใช่ตกลง ยินดีที่จะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกับเปิ่นหวัง ทำไมตอนนี้ได้สำนึกเสียใจอีกแล้วไม่เคยหรือ?” จางยวี่โหร่วมองเขาด้วยน้ำตาหลั่งไหล แม้ว่าในใจนางตอนนี้มีวาจาหลายอย่างคิดจะพูดกับเขา แต่กลับไม่รู้ควรจะไปเอ่ยปากพูดยังไง เมื่อนางบอกออกไปแล้ว ถ้างั้นต่อไปภายภาคหน้า เขาไม่พบนางอีกแล้วล่ะ? ผู้ชายค่อนข้างใจร้อนอีกอย่างเห็นได้ชัด เห็นนางเงียบ ๆ มานาน “ร้องไห้อะไรร้องไห้ เป็นผู้หญิงของเปิ่นหวัง ก็ทำให้เจ้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเช่นนี้หรือ?” ตอนนี้สิ่งเดียวที่นางทำได้คือไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เพราะขอเพียงเอ่ยปากออกมาทันที ทุกอย่างก็ล้วนถูกทำลายตีแตกหมดแล้ว “ถ้าเจ้าไม่คิดพูดก็แล้วกันไป ก็ถือเสียว่าวันนี้เปิ่นหวังไม่ได้มารอบนี้ เปิ่นหวังกลับไปก่อนแล้ว!” ก็ด้วยลักษณะนี้ของนางในเวลานี้ ความสนุกสนานของเขาได้ถูกทำลายไปหมดอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาก็ลุกขึ้นและเตรียมจะจากไป เวลานี้ จู่ ๆ จางยวี่โหร่วก็รีบก้าววิ่งเร็ว ๆ มาถึงข้าง ๆ เขา กอดเขาไว้แน่นจากข้างหลัง นางไม่สามารถคิดมากมายขนาดนั้นแล้ว ทุกอย่างเกิดมาจากใจ นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้วอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่นางไม่รู้คือ ในชั่วพริบตาที่นางกอดเขา หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านอย่างหนักหน่วงคราหนึ่ง มือในแขนเสื้อของเขากำแน่นจนกลายเป็นหมัด พยายามที่จะควบคุมอารมณ์อย่างสุดฤทธิ์ จึงสามารถทำให้อารมณ์ของตนเปลี่ยนเป็นสงบมั่นคงเล็กน้อย “เป็นอย่างไรแล้ว? เปิ่นหวังมาเยี่ยมเจ้า เจ้ากลับปฏิเสธ ตอนนี้เปิ่นหวังจะไปแล้ว เจ้าก็ไม่ยอมอีก ที่แท้เจ้าคิดจะเอาอย่างไง?” เอาอย่างไง? นางเองไม่รู้ว่าที่แท้ตนเองกำลังทำอะไร? นางแค่ไม่คิดอยากให้เขาไปในลักษณะนี้ วันข้างหน้าไม่คิดอยากให้พวกเขาสองคนราวกับเป็นคนแปลกหน้ากันในที่สุด “ท่านว่า...ท่านเร่งแส้ม้าด่วนวิ่งกลับมาที่นี่ทั้งกลางวันและกลางคืนโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยล้าในการเดินทางทั้งสิ้นเรื่องแรกก็คือมาเยี่ยมหม่อมฉัน นี่เป็นความจริงหรือเพค่ะ?” “ทำไม เจ้าคิดว่าเปิ่นจุนกำลังโกหก?” เขาตรัสวาจานี้ ไม่ใช่ถามอย่างล้อเล่น แต่แฝงความสงสัยอย่างชัดเจน หรือว่าเป็นไปไม่ได้ นางได้พบเห็นอะไรเข้าแล้ว? จางยวี่โหร่วเป็นผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด บนร่างนางยังมีความลึกลับมากมายที่เขาไม่สามารถเข้าใจและยังไม่ได้แก้เคยคำถามปริศนาได้ ถ้าถูกนางรู้เห็นเข้าแล้ว ละครเรื่องนี้ไหนเลยยังเล่นต่อไปได้? “ไม่ หม่อมฉัน...หม่อมฉันเพียงคิดอยากถามท่าน ทำไมท่านถึงทำแบบนี้? ทำไมต้องทำแบบนี้เพื่อหม่อมฉันเพค่ะ?” จางยวี่โหร่วรีบกล่าวอธิบาย เขาผ่อนคลายลมหายใจเบา ๆ ปัญหาของตอนนี้ ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับคำเปรียบเปรยบทประพันธ์หรือโคลงที่เต็มไปด้วยสำนวนโวหารแล้วซิ ทำไมนางถึงได้ติดตามซักถามปัญหานี้อย่างจริงจัง ที่แท้เขารู้สึกยังไงกับนาง กล่าวไปแล้วสำคัญขนาดนั้นต่อนางหรือ? หรือว่าใจของนางตอนนี้ได้อยู่บนกายเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว “ทำไมเหรอ?” เขาเอื้อมมือไปรั้งเอวนางไว้ ให้นางใกล้ชิดตัวเองยิ่งขึ้นอีกหน่อย มองสบตานางประสานสายตาทั้งสี่ แววตาเต็มไปด้วยความรัก “หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจเหรอ? ไม่เคยมีใครสักคนที่สามารถทำให้เปิ่นหวังเป็นห่วงเช่นนี้ วันเดียวไม่พบดุจห่างกันไปสามฤดูใบไม้ร่วง แม้ว่ากายเปิ่นหวังอยู่ข้างนอก แต่ยามคิดถึงรอยยิ้มคราหนึ่งการเคลื่อนไหวคราหนึ่งของเจ้า ความคิดถึงในใจก็มิอาจแสดงออกด้วยคำพูดได้เลย เพียงคิดรีบกลับมาได้เห็นเจ้าโดยเร็ว ไม่คิดแยกจากเจ้าไปอีก” จางยวี่โหร่วอึ้งเล็กน้อยทันที พลันน้ำตาก็เอ่อล้นเต็มขอบตาไปหมดแล้ว อารมณ์ขณะนี้ของนาง เกรงว่าซับซ้อนมาก ๆ เดิม...นางคิดว่าถ้าเขาไม่แยแสเฉยเมยไร้รักสักนิด บอกว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับนางเป็นเพียงธุรกิจการค้าฉากหนึ่งเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง นางก็สามารถปล่อยวางความคิดอ่านในใจนางเองลงได้ด้วย แต่ที่แท้สิ่งที่อยู่ในใจนางกำลังคิดอย่างไร นางหวังให้เขากล่าววาจาเช่นนี้ออกมาจริง ๆ ไหม? ตอนนี้คำตอบได้เปิดเผย นางรู้ว่าตนเองได้ทำผิดพลาดที่ร้ายแรงที่สุดถึงขั้นชีวิต เพราะเคยได้ยินเขาพูดแบบนี้ นางยิ่งไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้ปล่อยวางลงได้แล้ว “ความหมายของเจ้า คือได้เกิดมีความรู้สึกกับข้าแล้วใช่ไหม? เจ้ากำลังคิดจะบอกว่าเจ้ารักชอบข้า?” ผู้หญิงชอบติดตามสืบสาวเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และคิดอยากรู้ฐานะตำแหน่งของตนเองในจิตใจของผู้ชายอย่างแน่ชัด นางต้องได้รับคำตอบนั้นที่แน่นอน จึงจะสงบใจจริง ๆ เขาจับมือนางขึ้นมา แล้ววางลงบนหน้าอกของเขาเองเบา ๆ “ความในใจของเปิ่นหวัง หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจหรือ?” จางยวี่โหร่วมองดูเขานิ่งขึง รู้สึกว่าใต้ฝ่ามือนางเป็นหัวใจที่กำลังเต้นแรง มั่นคงและสม่ำเสมอเช่นนั้น เมื่อในใจนางเกิดรู้สึกปลอดภัยชนิดหนึ่งขึ้นมา จู่ ๆ นางก็นึกถึงวาจาที่หลิงจือได้กล่าวกับนางเมื่อครู่ ถ้าเขารักชอบนางจริง ๆ ก็จะไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น ถ้างั้นนางตอนนี้ยังมีความเพ้อฝันสักคราไหม? เวลานี้เพราะความคิดรู้ในใจตนเอง นางจึงได้รู้สึกสั่นสะท้านกระสับกระส่าย ไม่สงบ เพื่อหลีกเลี่ยงรับความอัปยศดังกล่าวนี้เอง นางต้องยืนยันว่าเขารู้สึกจริงจังกับนางใช่หรือไม่ ตอนแรกขึ้นเกี้ยวผิดคันอภิเษกสมรสผิดคู่ เป็นข้าจัดการด้วยมือตนเอง เป็นข้าริเริ่มไปยั่วท่านแล้ว ทำลายทุกอย่างในวิถีเดิม มิฉะนั้นบางทีชีวิตของเราสองคนถึงเวลานี้ก็จะไม่มีการติดต่อใด ๆ ทั้งสิ้น ระหว่างเราพัฒนาจนถึงวันนี้ เพียงสามารถกล่าวได้ว่า ผิดแล้วผิดเลย ข้าก็ไม่เคยเพ้อฝันคิดวิธีอื่น ๆ อะไร ตลอดที่ผ่านมาข้าก็คิดว่าเจ้ากับข้าก็เหมือนกัน” เขาอึ้งเล็กน้อยไปครา เปิดปากถาม “ดังนั้นน่ะ?” นางใช่คิดจะปฏิเสธความสัมพันธ์ของพวกเขาหรอกน่ะ? ก่อนหน้านี้เป็นไปไม่ได้ หลังจากนั้น...ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้มากขึ้นแล้ว! นางได้เป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ตั้งแต่ร่างจรดหัวใจล้วนเป็นของเขา เขาไม่มีทางปล่อยนางไปเด็ดขาด “ดังนั้น ข้าไม่รู้ควรจะไปยอมรับความในใจของเจ้าอย่างไรจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าหลังจากยอมรับเราต้องเผชิญอะไร” เพียงกลัวว่านางเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าตนเองกำลังพูดถึงอะไร? แต่เขาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว เพราะไม่มีใครรู้เหตุผลในเรื่องนี้อย่างชัดแจ้งมากยิ่งไปกว่าเขาแล้ว “นี่ก็ต้องดูเจ้าเองแล้ว สิ่งที่เจ้าคิดจะถามเปิ่นหวัง เปิ่นหวังได้ให้คำตอบแก่เจ้าแล้ว ถ้างั้นเจ้าใช่ไม่ใช่ควรให้คำตอบคืนแก่ข้าด้วยในตอนนี้?” ก็ได้ ถึงแม้ว่าไม่ได้กล่าวบ่งชี้ชัด แต่นั่นก็เป็นคำตอบชนิดหนึ่งแล้ว ตอนนี้เขาได้โยนปัญหาข้อนี้กลับมาที่ตัวนาง นางก็ควรส่งมอบชี้แจงแก่เขาด้วย ถ้าเป็นในอดีต นางอาจจะไม่ลังเลสักนิดที่จะแสดงความคิดในใจของนางออกมาอย่างชัดเจน ตอนนี้อย่างน้อย นางก็รู้สึกว่าคนสองคนมีจิตใจเชื่อมต่อกัน เพียงหวังว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตาของนาง หลังจากลังเลสักพักเล็กน้อย ในที่สุดจางยวี่โหร่วก็เปิดปากแล้ว “ให้เวลาหม่อมฉันสามวันคิดไตร่ตรองคราหนึ่งได้หรือไม่? หลังจากสามวันแล้ว หม่อมฉันต้องให้คำตอบแก่ท่านแน่นอนเพค่ะ” นางใจตุ๊ม ๆ ต่อมๆบ้าง กลัวว่าเขาจะปฏิเสธ เพราะนางรู้สึกว่าตอนนี้นางเองไม่มีคุณสมบัติที่จะไปเจรจากับเขาได้จริง ๆ ดวงตาคู่ที่มืดครึ้มดิ่งลึกนั้นจ้องมองนางไว้นิ่ง ราวกับว่าต้องการที่จะมองทะลุวิญญาณของนางผ่านร่างกายของนางโดยตรง เมื่อจางยวี่โหร่วรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจับตามองจนผมเผ้าขนทั่วร่างลุกชันไปทั่ว ในที่สุดเขาก็พยักหน้าแล้ว “ก็ได้ หลังจากนี้สามวัน เปิ่นหวังจะมาเอาคำตอบของเจ้าอีก เพียงหวังว่าเจ้าในเวลานั้น อย่าทำให้เปิ่นหวังผิดหวัง” เวลานี้เขาจ้องมองนางด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งแตกต่างกันไป เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเตือนนางว่า พวกเขาได้ตกลงกันไว้ยามเริ่มแรก ถ้ามีวันหนึ่งนางสามารถใส่หัวใจนางไว้บนร่างเขาแล้ว เช่นนั้นคืนวันส่งตัวเข้าเรือนหอของพวกเขาที่ล่าช้าไปก็ควรมาถึง