ตอนที่ 101 เป่ยจื่อห้าฟื้นคืนสติ

ต๭นที่ 101 เป่ยจื่อห้าฟื้นคืนสติ เป่ยจื่อห้าวสลบไปเจ็ดวันเต็มๆ จนในที่สุดก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าวันเวลาได้เปลี่ยนไปแล้วและเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรในช่วงเวลานั้นเลย และก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ทุกอย่างได้ “ ลูกรัก ในที่สุดเจ้าก็ได้สติแล้ว! ” เมื่อลี่เฟยเห็นเขาลืมตาขึ้นมา จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เธอเป็นกังวลอย่างมาก ถ้าหากว่าลูกชายของเธอเป็นอะไรไปขึ้นมา เช่นนั้นเธอก็คงจะไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว เธอมีลูกชายเพียงแค่คนเดียวและความหวังทั้งหมดล้วนที่เขาทั้งสิ้น ความอดทนอดกลั้นในพระราชวังหลายปีที่ผ่านมานี้ ลี่เฟยใช้ชีวิตอย่างกังวลและหวาดกลัว เธอเป็นคนที่ฐานะต้อยต่ำที่สุดในตำหนักนางสนมเพราะฐานะเดิมของเธอ จึงถูกนางสนมคนอื่นเหยียดหยามดูถูกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงอดทนและระมัดระวังทุกย่างก้าว ราบรื่นและเรียบเนียน ถึงจะสามารถมีที่ยืนอยู่ในตำหนักนางสนมหลวงได้ เมื่อให้กำเนิดลูกชาย ในที่สุดเธอก็เลื่อนตำแหน่งเป็นพระชายา แต่ยังมีจิ้นกุ้ยเฟยที่คอยกดทับบนหัวเธออยู่ แล้วก็ซูเฟย หรือแม้แต่เสียนเฟยที่เพิ่งจะเข้าวังมาก็ได้รับความโปรดปรานมากกว่าเธอ โดยเฉพาะตอนนี้ลี่เฟยอายุมากขึ้นแล้ว จำนวนครั้งที่ฮ่องเต้ไปหาเธอที่นั่นนับวันก็ยิ่งน้องลงเรื่อยๆ ในพระราชวังนี้ล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์แต่ไหนแต่ไรมา ใครที่ได้รับความโปรดปรานมากพวกทาสรับใช้ก็จะไปอยู่ทางด้านนั้น ตำหนักจิ๋นชิ่วของลี่เฟย สิ่งของส่วนมากที่ฮ่องเต้พระราชทานมาให้ล้วนเป็นของที่นางสนมคนอื่นๆเลือกเหลือไว้ ถึงแม้ในใจของเธอจะไม่พอใจ แต่ก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์ที่สง่างามและมีความรู้ของเธอไว้ ไม่ต้องการให้ฮ่องเต้คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ขี้หึงและหึงหวงง่าย ยิ่งกว่านั้น เมื่ออายุเท่ากับลี่เฟยแล้ว ต่อให้ดูแลรักษารูปร่างหน้าตาดีแค่ไหน ก็คงไม่ดีเท่านางสนมที่เพิ่งเข้ามาในวังเหล่านั้นแน่ ในใจของลี่เฟยกลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและไม่ยอมรับ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว สักวันหนึ่งเธอจะต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างนี้ให้ได้ เธอต้องการให้ลูกชายของตัวเองได้ขึ้นครองบัลลังก์และกลายเป็นผู้ครอบครองแผ่นดินทั้งหมดนี้ เธอต้องการเป็นไทเฮ่าและทำให้นางสนมคนอื่นทำได้แค่น้อมคำนับแทบเท้าของเธอเมื่อเจอเธอหลังจากนี้ ให้ตัวเองได้ภาคภูมิใจในสิ่งที่มีอย่างมีความสุข แต่ตัวหมากเพียงหนึ่งเดียวที่จะทำให้เธอได้สมหวังในสิ่งที่ปรารถนาทั้งหมดนั้น ก็คือลูกชายของเธอ เมื่อเห็นท่านแม่ของตัวเองเฝ้าดูอยู่ข้างเตียงและจ้าวซินซินก็ยืนอยู่ด้านข้าง เป่ยจื่อห้าวยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาแค่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากร่างกาย เขาสลบไปตั้งหลายวันและเพิ่งจะได้สติขึ้นมา ความทรงจำเลอะเลือนเป็นเรื่องปกติที่จะจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นในชั่วขณะหนึ่งไม่ได้ “ ลูกรัก เจ้าทำให้แม่ตกใจแทบตาย หากเจ้าเป็นอะไรไปขึ้นมา เช่นนั้นแม่ก็จะตายตามเจ้าไปด้วย” ลี่เฟยใช้ผ้าเช็ดน้ำตาไม่หยุด ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสะเทือนใจอย่างอดไม่ได้ ช่างเป็นภาพของแม่ลูกที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งมาก เธอรักลูกชายเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจของเธอ แต่กลับจิตใจโหดเหี้ยมอัมหิตกับคนอื่นเช่นนี้และยังวางยาพิษลอบทำร้ายองค์รัชทายาท จะบอกว่าเธอมีเมตตาสักครึ่งหนึ่งได้อย่างไรกัน? เมื่อจ้าวซินซินเห็นเช่นนี้ก็โล่งใจ เธอก็ได้วางหมากของตัวเองทั้งหมดไว้ที่องค์ชายสามเช่นกัน จนมาถึงจุดที่แตกหักกับจางยวี่โหร่วอย่างไม่เสียดาย ถ้าหากเขาตาย เช่นนั้นเธอก็คงจะถูกทำลายไปด้วย “ ลูกรัก เจ้ารีบบอกแม่มาว่าใครคือมือสังหารที่บังอาจกล้าลงมือวางยาพิษเจ้ากันแน่ เจ้าเคยเห็นรูปลักษณ์ของเขาหรือไม่? ข้าจะหาตัวมันมาตัดเป็นชิ้นๆให้ได้ ” วางยาพิษ? มือสังหาร? ในที่สุดเป่ยจื่อห้าวก็ตอบสนองกลับมาอย่างช้าๆ ทันใดนั้นภาพบางส่วนก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา ในตอนนั้นเขานัดพบกับจางยวี่โหร่วที่ป่าดอกท้อ เขาใส่ยากำหนัดลงไปในเหล้าและต้องการทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงของตัวเอง แบบนี้เธอก็จะไม่สามารถหนีไปจากกำมือของเขาได้อีก แต่หลังจากที่จางยวี่โหร่วสังเกตเห็น เขาก็เจอกับการต่อต้านอย่างรุนแรงของเธอ ต่อมาเธอลอบทำร้ายเขาและคิดจะหนี แต่ไม่นานก็ถูกเขาตามจนทัน เดิมทีแล้วเขาคิดว่าครั้งนี้จางยวี่โหร่วจะต้องเป็นหมูในอวยของเขาแน่ แต่ว่าแผนการของเขายังไม่ทันจะสำเร็จ ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏออกมาระหว่างทาง เมื่อนึกถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็ปรากฏแววตาของความหวาดกลัวออกมา มันน่ากลัวอย่างมาก เพราะว่าตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของคนคนนั้นได้อย่างชัดเจนเลย และก็ถูกเขาเล่นงานจนไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านและต่อสู้กลับ อีกทั้งเขาสามารถรู้สึกถึงความโกรธเดือดดาลมาจากคนคนนั้นได้อย่างชัดเจน เขาเป็นใครกันแน่? มีความแค้นฝังลึกอะไรกับเขากัน? คนคนนั้นจัดการกับเขา หรือเป็นเพราะว่าจางยวี่โหร่ว? เช่นนั้นจางยวี่โหร่วมีความสัมพันธ์อะไรกับเขากันแน่? ในที่สุดเขาก็นึกเรื่องราวได้ทั้งหมด กัดฟัดด้วยความโกรธ มือก็กำหมัดแน่นและทุบลงบนเสาข้างเตียงอย่างรุนแรง และเพราะเหตุนี้จึงไปกระทบกับบาดแผลที่อยู่บนร่างกาย เจ็บปวดจนเขาสูดลมหายใจอย่างเยือกเย็น อาการบาดเจ็บที่เขาถูกเล่นงานนั้นไม่เบาเลยจริงๆ ไม่มีใครสามารถเข้าใจความหวาดกลัวนั้นได้เท่ากับตัวเขา ตอนนั้นเขารู้สึกเหมือนกับว่าคนคนนั้นต้องการเอาชีวิตเขาจริงๆ ทุกๆหมัดที่ฟาดลงบนตัวเขาล้วนเป็นความเจ็บปวดจากใจ จนสุดท้ายเขาทำได้เพียงแค่ขอความเมตตาอย่างสิ้นหวังเท่านั้น และปล่อยให้เขาได้มีหนทานมีชีวิตอยู่สักนิด เป่ยจื่อห้าวจนตรอกอย่างสุดชีวิตจริงๆเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ “ สมควรตาย! ” หากเขารู้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร เขาจะไม่มีวันปล่อยไปแน่และจะแทงเขาเป็นพันๆครั้งจนสามารถแก้ไขความเคียดแค้นในใจของเขาได้ ลี่เฟยกำลังรอฟังคำตอบของเขาอยู่ข้างๆ ในขณะนั้น เป่ยจื่อห้าวกลับเอ่ยปากถามว่า “จางยวี่โหร่วล่ะ?” “ อย่าพูดถึงนังผู้หญิงชั่วคนนั้น นางกลับไปยังบ้านตระกูลจางได้อย่างปลอดภัย แต่เจ้าน่ะ กลับถูกคนทำร้ายจนเป็นแบบนี้ เหตุใดมือสังหารคนนั้นถึงไม่ฆ่านางไปซะ? ” ในสายตาของเป่ยจื่อห้าวเต็มไปด้วยแววตาแห่งความเกลียดชัง มือสังหารอะไรกัน คนคนนั้นเป็นคนของจางยวี่โหร่งอย่างเห็นได้ชัด! ถึงว่าเหตุใดจางยวี่โหร่วถึงกล้ามาตามนัดด้วยตัวคนเดียว ที่แท้เธอก็ได้เตรียมการล่วงหน้ามาอย่างดีแล้วนี่เอง แต่เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆว่า จางยวี่โหร่วหาคนที่ฝีมือแข็งแกร่งและน่ากลัวมากแบบนี้มาจากที่ใด เขาก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่การป้องกันตนเองนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่เขากลับถูกฟาดจนไม่มีช่องว่างให้โต้กลับเลยสักนิด จนแม้แต่รูปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้ามก็มองเห็นไม่ชัด ความเร็วของชายคนนั้นว่องไวจนเขาไม่สามารถจินตนาการได้ “ ข้าตกหลุมพรางของจางยวี่โหร่ว เรื่องในวันนั้นจะต้องเป็นสิ่งที่นางเตรียมการไว้ล่วงหน้าเป็นแน่ ” เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ แม้แต่จ้าวซินซินก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย พวกเขาเป็นฝ่ายลอบทำร้ายจางยวี่โหร่วแท้ๆ เหตุใดจึงกลับกลายเป็นจางยวี่โหร่วที่ทำร้ายเขาล่ะ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เขาใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะระงับความโกรธในใจลงได้ จนในที่สุดเป่ยจื่อห้าวก็อธิบายทุกอย่างอย่างชัดเจน “ ในตอนนั้น จางยวี่โหร่วได้รับยากำหนัดแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก แต่ทันใดนั้นกลับมีคนคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาและทำร้ายข้าจนบาดเจ็บ ช่วยจางยวี่โหร่วหนีไป ” “ อะไรนะ? ช่วยหนี? เจ้าถูกมือสังหารทำร้ายเพื่อปกป้องจางยวี่โหร่วและนางผลัดตกลงหน้าผาไปด้วยความหวาดกลัวไม่ใช่รึ? ” ถึงแม้ลี่เฟยจะไม่เชื่อในคำพูดเหล่านั้น แต่ตอนนั้นจางยวี่โหร่วพูดเช่นนี้จริงๆ และเธอก็ทำได้แค่นำคำพูดเหล่านี้บอกเขาตามเดิมเท่านั้น “ นางพูดกับท่านเช่นนี้ รึ? นังผู้หญิงชั่ว บังอาจกล้าพูดโกหก นางกับมือสังหารคนนั้นสมรู้ร่วมคิดมาด้วยกัน ถึงแม้ในตอนนั้นข้าจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ก็เห็นจางยวี่โหร่วถูกคนคนนั้นอุ้มหนีไปกับตาตัวเอง แล้วข้าจึงเสลบไป” สมควรตาย เธอบังอาจกล้าพูดสลับความจริง เป่ยจื่อห้าวโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว