ตอนที่ 104 คืนนี้มาปรนนิบัติที่ห้องนอน

ต๭นที่ 104 คืนนี้มาปรนนิบัติที่ห้องนอน เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดความสำเร็จขึ้น แต่ในช่วงเวลาสำคัญนั้น จางยวี่โหร่วก็จับมือของเขาที่วุ่นวายอยู่บนเรือนร่างของเธออย่างกระทันหันและขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขา “ ทำไม เสียใจงั้นรึ?” “ ตอนนี้...ยังเป็นเวลากลางวัน!” อา ทำเรื่องลามกตอนกลางวัน คงจะไม่ดีเท่าไหร่ ต่อให้จางยวี่โหร่วเตรียมใจที่จะมอบร่ายกายของตัวเองให้แก่เขาแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สามารถเขินอายและหวาดหวั่นได้ อีกทั้งก่อนหน้านั้น เธอยังมีปัญหาที่สำคัญมากอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้พูดกับเขาให้ชัดเจน “ เวลากลางวันแล้ว? เราเป็นสามีภรรยากัน ในนี้ก็เป็นห้องของข้า หากใครกล้าพูดอะไรออกไป ข้าจะเอาชีวิตพวกเขาซะ! ” อึก...ทำไมเธอรู้สึกว่าเขารีบร้อนเช่นนี้ล่ะ? ความรู้สึกรีบร้อนใจแบบนั้น เมื่อเห็นว่าสายตาของเธอก็เร่าร้อนเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะกลืนกินเธอทั้งตัว ทำให้เธอรู้สึกถึงความอันตรายและความตึงเครียดเบาๆ “ วันนี้ข้ามาหาท่านและ ไม่ได้คิดที่จะกลับไปตอนกลางคืน ในตอนนี้เสี่ยวเฟิงคงจะแบกเกี้ยวออกไปแล้ว เช่นนั้น...ท่านจะรอถึงตอนกลางคืนแล้วค่อย...” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็กัดริมฝีปากและก้มหน้าอย่างลำบากใจเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆแดงกล่ำ งดงามน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้น เธอตั้งใจแต่งตัวอย่างละเอียดอ่อนเพื่อที่จะมาเจอเขาในวันนี้ ชายหนุ่มดูไม่ออกงั้นหรือ? วันนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นเธอ แววตาก็ประกายไปด้วยความตกตะลึงอย่างมาก จึงทำได้แค่พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ ถึงจะไม่ทำเรื่องที่เสียการควบคุมของตัวเองออกมา ก่อนหน้านั้นเธอชอบใส่ชุดสีแดงมาตลอด วันนี้กลับเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสีขาว เข้าคู่กับชุดสีขาวของเขาพอดิบพอดี ถึงแม้ชุดสีแดงจะขับให้เธอดูสง่างามสูงส่ง แต่เขาชอบรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนอ่อนหวานตอนนี้ของเธอมากกว่า ทำให้อยากจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขนตลอดไป ตลอดไป? เมื่อคิดถึงสองคำนี้ แววตาของชายหนุ่มก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น “ ได้ เช่นนั้นข้าจะรอเจ้าถึงตอนกลางคืน!” เมื่อชิ้นเนื้อมาอยู่ในปากแล้ว เหลือเพียงแค่กลืนลงไปเท่านั้น เหตุใดจะต้องรีบร้อนในตอนนี้ อีกทั้ง ต่อจากนี้อาจจะมีอะไรน่าสนใจดูก็ได้ แสงสลัวในยามค่ำคืน แต่สำหรับอ๋องชิงผินแล้ว เห็นได้ชัดว่าคืนนี้กลับไม่เหมือนปกติเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศอันสงบเยือกเย็น กลับมีความสุขและความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แม้แต่คนรับใช้ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ในตำหนักนี้น้อยครั้งที่จะมีผู้หญิงจะเดินไปมา แต่ตอนนี้กลับมีสาวใช้เพิ่มมาโดยไม่มีสาเหตุ กำลังวุ่นวายเดินเข้าเดินออก ตกแต่งห้องทั้งห้องให้เป็นโฉมใหม่ทั้งหมด หลังจากอาหารเย็น พวกเธอก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับอุ้มถังน้ำร้อนเต็มถังและยังมีกลีบดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมฟุ้ง ทุกสิ่งได้รับการดูแลอย่างละเอียดเอาใจใส่อย่างดีที่สุด “ พวกเจ้าออกไปก่อน ” เสียงต่ำและแหบเล็กน้อยดังขึ้นมาในห้อง พูดออกคำสั่งเบาๆ “ เพคะ ท่านอ๋อง!” หลังจากพวกสาวใช้วางของที่อยู่ในมือทั้งหมดลง ทำความเคารพแล้วก็เดินออกไป โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูตอนเดินออกไป ในขณะนี้ชายหนุ่มกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะด้านนอก นั่นคือตำรายุทธวิธีการรบเล่มหนึ่ง แต่ความสนใจกลับยากที่จะ มีสมาธิได้ เสียงของกระแส ‘ซ่าซ่า’น้ำดังขึ้นอยู่ในหู จนในที่สุด เขาวางหนังสือที่อยู่ในมือลง ไม่คิดจะฝืนตัวเองอีกต่อไป เขาลุกขึ้นยืนเดินเข้าไป เดินจากด้านนอกเข้ามาถึงในห้อง เสียงน้ำไหลนั้นก็ดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนที่มีวรยุทธ์นั้นมีประสาทสัมผัสการได้ยินไวกว่าคนปกติทั่วไปมาก ดังนั้นทุกการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ด้านในก็สามารถสร้างภาพขึ้นมาในใจของเขาได้ จางยวี่โหร่วกำลังอาบน้ำอยู่ ทันใดนั้นเขาก็เข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในทันที แต่ไม่ได้แสดงออกถึงความกลัวและตกใจแต่อย่างใด เพียงแค่รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเท่านั้น “ ทะ...ท่านเข้ามาได้อย่างไร? ข้าใกล้จะเสร็จแล้ว ท่านรอข้าอยู่ด้านนอกเถอะ? ” แน่นอนว่าเขาไม่ออกไปและยังก้าวเท้าเข้ามาใกล้จนอยู่ที่ข้างๆเธอ “ รออะไร? หรือจะอาบน้ำด้วยกันเลย จะได้ลดความยุ่งยากมากมายลงดี” อะ...อะไรนะ? อาบน้ำด้วยกัน พูดออกจากปากมาได้! ต่อจากนี้ไม่เพียงแต่ใบหน้าของจางยวี่โหร่วที่แดง แม้แต่ใบหูของเธอก็แดงด้วย ปกติท่าทางของเขาดูเย็นชาอย่างมาก ทำไมเวลาพูดกลับไม่เรียบร้อยขนาดนี้ล่ะ? ดูเหมือนว่าเธอพูดอะไรหยุดยั้งเขาไม่ออก จากการที่เธอเลือกมาหาเขาในวันนี้ ก็เท่ากับเธอได้สูญเสียสิทธิในการแสดงความคิดริเริ่มใดใดทุกอย่างแล้ว เพียงแต่ยืดเวลาเรื่องต่างๆนี้มาตั้งนาน ถึงเวลาที่ควรจะจัดการได้แล้ว จางยวี่โหร่วสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นในที่สุดก็เอ่ยปากว่า “ ท่านรอก่อน ข้ามีบางอย่างที่ต้องการจะบอกท่าน ” ดวงตาลึกซึ้งภายใต้หน้ากากคู่นั้นมองเธอด้วยความกดดันอย่างรุนแรง “ สาวน้อย เจ้าควรจะรู้ว่า ความอดทนของคนนั้นมีขีดจำกัด ข้าอดทนมาตลอดจนถึงตอนนี้ แม้ตอนนี้เจ้าจะพูดอะไรอีก ข้าก็จะไม่ตอบตกลงเจ้าอีกแล้ว ” จางยวี่โหร่วฝืนยิ้มอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้ เธอไม่ได้ต้องการให้เขารอ แต่กลัวว่าหลังจากที่พูดเรื่องนี้ออกไป คนที่เปลี่ยนใจจะกลายเป็นเขา ในตอนนี้เธอได้เตรียมใจที่ตัวเองจะถูก ‘ส่งคืน’ ในใจเรียบร้อยแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไรต่ออีกและยืนแขนของตัวเองออกไปอย่างสงบ ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะจากไปยังมีจุดสีแดงสดอยู่ แต่ตอนนี้กลับขาวสะอาดไร้ที่ติ ไม่มีอะไรแล้ว ต่อให้เธอจะยืดเวลามานานเท่าไหร่ แต่ช่วงเวลานี้ก็ต้องมาถึง ภายนอกเธอแสดงได้สงบนิ่งมากเท่าไหร่ แต่ในใจกลับมีคลื่นพายุเริ่มก่อตัวขึ้นตั้งนานแล้ว เธอไม่กล้าสบตากับเขา กลัวว่าจะเห็นเขาแสดงสีหน้ารังเกียจหรือดูถูกเหยียดหยามออกมา เธอแค่อยากรอคำตอบจากเขาอย่างเงียบๆเท่านั้น แต่เป็นเวลานานมาก เขากลับไม่ส่งเสียงใดใด บรรยากาศภายในห้องก็เริ่มกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ จนลงไปถึงจุดเยือกเย็น ราวกับว่าเสียงของเข็มที่ตกลงบนพื้นก็สามารถได้ยินชัดเจน ลมหายใจและเสียงเต้นของหัวใจของทั้งสองฝ่ายก็ได้ยินชัดเจนเช่นกัน บรรยากาศแบบนี้สำหรับจางยวี่โหร่วแล้ว ราวกับว่าทุกๆนาทีนั้นเป็นการทรมาน เธอยอมให้เขาพูดคำพูดโกรธเคืองอะไรออกมา ด่าเธอในทันทีก็ยอม มันยังดีกว่าตอนนี้ที่ไม่ได้แสดงความความดื้อรั้นอะไรออกมาเลย เรื่องราวอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เธอคิด เกรงว่าตอนนี้แม้แต่คำพูดเขาก็คงไม่อยากจะพูดอะไรกับเธอสักประโยคเดียวแล้วล่ะ ทันใดนั้นจางยวี่โหร่วรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอกดความเจ็บปวดใจไว้จนทำให้เธอทนไม่ไหวและรอไม่ได้อีกต่อไป “ ข้าเข้าใจแล้ว! ” เธอหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้างปิดไว้ที่ตัว จากนั้นก็ต้องการจะจากไป ตอนนี้ถูกเธอทอดทิ้งแล้ว ยังจะอยู่ต่อโดยไม่นับถือตัวเองงั้นหรือ? กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เธอเดินไปยังไม่ทันจะถึงประตู จู่ๆข้อมือก็ถูกจับไว้ทันที “ เจ้าจะไปไหน? ” ตอนที่จางยวี่โหร่วเงยหน้าขึ้นมา เขาถึงจะเห็นว่า เธอน้ำตาคลออยู่ ดูเหมือนเศร้าใจอย่างมาก ทำให้น้ำเสียงช้าของเขาลงอย่างช่วยไม่ได้ “ เจ้าบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนข้าไม่ใช่หรือ หรือว่าจะไม่รักษาคำพูดแล้ว? ข้าเคยบอกไว้ว่า ในเมื่อวันนี้เจ้ามาที่นี่แล้ว เช่นนั้นก็จะไม่มีที่ให้เปลี่ยนใจอีก เพราะว่าข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด” อะไรนะ? จางยวี่โหร่วมองเขาอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย เมื่อครู่เขาไม่ได้จะทิ้งเธอหรอกหรือ?