ตอนที่112มีเงินใช้ผีโม่แป้งได้

ต๭นที่112มีเงินใช้ผีโม่แป้งได้ เวลานี้ในห้องทรงพระอักษรตำหนักอ๋องสามประตูปิดสนิทบรรยากาศข้างในมืดครึ้มหนักหน่วงมากราวกับกำลังประชุมลับฉากหนึ่งกัน เป่ยจื่อห้าวสีหน้าเศร้าหมองถึงกับยังมีกระหืดกระหอบบ้างเฉินกั๋วกงที่ด้านข้างกลับคอตกอึดอัดบ้าง ในที่สุดเขาเดินมาข้างหน้าโค้งคำนับลงอย่างสุดโก่งคราหนึ่ง “องค์ชายสามโปรดระงับความพิโรธเรื่องนี้ก็เป็นการเคลื่อนไหวอย่างจนใจของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เป่ยจื่อห้าวหัวเราะเสียงเย็นชาคราหนึ่ง“นี่เป็นการชิงลงมือก่อนแล้วกราบทูลรายงานภายหลังของเจ้าในเมื่อเรื่องได้เกิดขึ้นแล้วเจ้ายังมาตำหนักของเปิ่นหวังทำอะไรอีก?ทำไมไม่ตรงไปที่ตำหนักดองกงพบลูกเขยคนใหม่ในอนาคตของเจ้าโดยตรงล่ะ?” มิต้องสงสัยเลยว่าเขากล่าวเช่นนี้คราหนึ่งเฉินกั๋วกงก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นแล้ว “ข้าน้อยก็ได้ทำการอย่างจนใจอ่าถ้าไม่ใช่เพราะธิดาน้อยใช้ชีวิตข่มขู่คิดอยากอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทข้าน้อยรักธิดาสุดใจไร้วิธีการพ่ะย่ะค่ะ” ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เฉินกั๋วกงและเป่ยจื่อห้าวได้ร่วมฉันทามติบางเรื่องกันสำเร็จอย่างลับๆเพียงแต่ต่อมาแผนการถูกขัดจังหวะแล้วเป็นเฉินกั๋วกงละเมิดข้อตกลงก่อนมิฉะนั้นเขาคงไม่ได้ถ่อมอกถ่อมใจยอมอยู่ที่นี่ ปัจจุบันเป่ยจื่อห้าวและตระกูลจางได้แตกหักกันไปแล้วเฉินกั๋วกงไม่เพียงแต่ถูกตระกูลจางกดดันมานานหลายปีขนาดนั้นเมื่อไม่กี่วันก่อนยิ่งได้รับความอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตำหนักไท่ซือแล้วเดิมคิดจะลากเอาองค์ชายสองเข้าเป็นพรรคพวกก็ไม่เข้าร่วมขบวนการกับเขาขณะนี้เขาจึงได้แต่ต้องเลือก“ไม้งาม”ต้นอื่นแล้ว มิฉะนั้นเขาอาจจะรอจนกว่าองค์ชายสี่และองค์ชายห้าของจิ้นกุ้ยเฟยเติบโตขึ้นแต่พระวรกายของฮ่องเต้ก็ได้ปรากฏชัดแล้วว่าแต่ละวันก็มิอาจเทียบได้แต่ละวันขณะนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว “เจ้าไร้วิธีการ?เพียงกลัวว่าพวกเจ้าก็รู้สึกว่าฐานะของเปิ่นหวังมิอาจสูงส่งกว่าองค์รัชทายาทในที่สุดดังนั้นจึงแทบมิอาจรอได้คิดจะให้ธิดาของเจ้าอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทเป็นพระชายาองค์รัชทายาทในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมเจ้าถึงแกล้งทำเป็นมาสวามิภักดิ์ต่อเปิ่นหวังเฉินกั๋วกงเจ้าอย่าลืมว่าเมื่อแรกในท้องพระโรงใหญ่จินหลวนเจ้าถูกตระกูลจางและพระเชษฐาสองข่มขู่ก้าวร้าวใครที่ช่วยพวกเจ้าพ่อลูกให้พ้นจากอันตรายเริ่มแรกหากไม่ใช่เพราะเปิ่นหวังเจ้าคิดว่าเจ้ายังคงสามารถที่จะดำรงตำแหน่งเป็นเฉินกั๋วกงสูงส่งนี้ต่อไปได้หรือ?” ตอนนี้น้ำเสียงของเป่ยจื่อห้าวเต็มไปด้วยความข่มขู่คุกคาม ในเมื่อแรกเริ่มเฉินกั๋วกงมาสวามิภักดิ์ต่อเขาถ้าไม่ได้แสดงความจริงใจบางอย่างแล้วเขาก็ไม่สามารถยอมรับได้อย่างง่ายดายขนาดนั้นหรอก เฉินซูเสียนรักชอบองค์ชายสองมาเป็นเวลาหลายปีขนาดนั้นไม่เพียงแต่ไม่ได้รับความเมตตาสักนิดจากเขาแต่ยังเพิ่มน้ำมันเชื้อเพลิงในกองไฟเกือบจะรับเภทภัยถูกขังอยู่ในคุกลบหลู่ดูหมิ่นกระทำการอัปยศอดสูต่อพวกเขาเช่นนี้ไหนเลยสามารถยอมรับได้เล่า ได้คิดอีกว่าองค์ชายสามยังเป็นผู้ที่เสียเปรียบอย่างมากในเรื่องของตระกูลจางด้วยพระองค์ทรงได้คิดหรือทำเหมือนกับพวกเขาโดยไม่ได้ปรึกษากันมาก่อนไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะร่วมมือกันล้มล้างตระกูลจางลงได้ส่วนธิดาของเขาก็คือความจริงใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา แต่เฉินซูเสียนจิตใจอวดดีเย่อหยิ่งยะโสแม้ว่าเป่ยจื่อห้าวก็เป็นโอรสด้วยแต่พระมารดาของพระองค์ทรงเกิดมาต่ำต้อยสายเลือดไม่สูงส่งเฉินซูเสียนจึงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตามาก่อนอย่างสิ้นเชิง นอกจากนี้เป่ยจื่อห้าวยังเป็นผู้ชายที่จางยวี่โหร่วไม่ต้องการหล่อนเฉินซูเสียนต่อให้สิ้นท่าอย่างไรอีกไหนเลยสามารถไปเก็บสิ่งที่นางไม่ต้องการอีกอย่างไรได้? ถ้าเป่ยจื่อห้าวรู้ว่าตนเองอยู่ในจิตใจของเฉินซูเสียนมีสถานะดังกล่าวจะต้องโกรธจนอาเจียนเป็นเลือดแน่นอน แม้ว่าองค์รัชทายาทจะธรรมดาไร้ความสามารถแต่อย่างน้อยฐานะเขาก็เป็นองค์รัชทายาทที่มีเกียรติอันสูงส่งภายหน้าเมื่อพวกเขาเหล่านั้นได้เห็นหล่อนล้วนต้องคุกเข่าลงคำนับทั้งสิ้นตอนนี้หล่อนราวกับบ้าคลั่งคิดแก้แค้นองค์ชายสองหลิงจือยังมีจางยวี่โหร่วองค์ชายเป่ยจื่อเฉินนี่เป็นทางลัดที่เร็วที่สุดของหล่อน “แน่นอนมิใช่เช่นนี้กระหม่อมรู้สึกซาบซึ้งพระคุณในการปกป้องเมื่อแรกเริ่มขององค์ชายสามตัดสินใจที่จะจงรักภักดีซื่อสัตย์รับใช้องค์ชายสามในวันข้างหน้าแต่กระหม่อมก็ไม่สามารถจัดการธิดาน้อยจริงๆแต่ขอท่านวางใจแม้ว่าธิดาน้อยได้อภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทแล้วก็ไม่มีผลกระทบต่อแผนการของเราและความร่วมมือของเราเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ” ยังสามารถมีการอธิบายเช่นนี้?นี่ฟังดูแล้วกลับรู้สึกน่าขันไปบ้างแล้ว องค์รัชทายาทได้กลายเป็นลูกเขยของเขาแล้วจริงเขาไม่ช่วยครอบครัวตนเองกลับมาช่วยเขาซึ่งเป็นคนนอกนี้มิใช่ค่อนข้างไร้สาระมากไปบ้างแล้วน่ะ “เจ้าตอนนี้...อาศัยอะไรให้เปิ่นหวังเชื่อเจ้าหรือ?” การอภิเษกสมรสเชื่อมสัมพันธ์ล้มเหลวถ้าเช่นนั้นตอนนี้เขาก็ควรเอาความจริงใจอื่นแสดงออกมาอีกแล้วน่ะ? “แน่นอนกระหม่อมต้องไม่ทำให้องค์ชายสามผิดหวังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”เขารีบเดินไปที่โต๊ะข้างหนึ่งทันทีบนนั้นวางกล่องเหล็กที่ล็อคไว้ใบหนึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาได้นำเข้ามาขณะเมื่อครู่ หยิบแม่กุญแจออกมาจากแขนเสื้อเปิดกล่องเหล็กออกมาก็สามารถเห็นโฉนดบ้านที่ดินมากมายยังมีตั๋วเงินกองหนาปึกหนึ่ง “นี่ก็เป็นความจริงใจของกระหม่อมยังขอองค์ชายสามโปรดรับไว้ด้วยความโสมนัสพ่ะย่ะค่ะ” เห็นสิ่งเหล่านั้นประกายตาเป่ยจื่อห้าวกลายเป็นลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อยเพียงกวาดตาผ่านไปคราก็รู้ว่าเป็นเงินมูลค่าไม่น้อยอ่า ไม่คิดว่าเฉินกั๋วกงที่ดูเหมือนเปลือกนอกลักษณะซื่อสัตย์มัธยัสถ์กลับยักยอกทรัพย์สินเงินทองบ่อนพนันทั้งยังโลภทุจริตรับสินบนที่เลวร้ายที่สุดคือคาดไม่ถึงว่ายังแอบซ่อนได้มิดชิดขนาดนี้ มีเงินใช้ผีโม่แป้งได้“ของขวัญ”ส่วนนี้เห็นได้ชัดว่าเป่ยจื่อห้าวยินดีที่จะรับไว้มาก หลายปีมานี้เขาได้ว่าจ้างทหารซื้อม้าฝึกฝนกองทหารไว้อย่างลับๆหลายคนขนาดนั้นก็ต้องมีค่าใช้จ่ายน่ะ ดังนั้นอย่าว่าถึงเฉินกั๋วกงเขาเองก็ได้มีการคบหาส่วนตัวมากมายตอนนี้เป็นเวลากำลังรีบร้อนที่ต้องใช้จ่ายเงินพฤติกรรมปัจจุบันของเฉินกั๋วกงสำหรับเขาแล้วนับว่าเป็นการช่วยเหลือทันเวลาดุจส่งถ่านให้ใช้ยามหิมะตกโฉนดบ้านและตั๋วเงินมากมายขนาดนี้เพียงพอที่จะช่วยแก้ปัญหาหนักใจเรื่องหนึ่งให้เขาแล้ว “เฉินกั๋วกงมีใจเช่นนี้เปิ่นหวังมิอาจทนให้ผิดหวังได้เพียงแต่เดิมยังสามารถเรียกพ่อตาสักคำได้กลับไม่มีโอกาสนี้ในอนาคตในใจยังคงมีความเสียดายบ้างจริงๆอ่า” เฉินกั๋วกงรีบพูดประจบว่า“ในความเป็นจริงเรื่องนี้ไม่ใช่มิอาจเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องที่ไม่ต้องไปใส่ใจความปรารถนาของธิดาน้อยมากนักหล่อนไม่ได้รักชอบองค์รัชทายาทต่อให้ได้อภิเษกสมรสกับเขาก็เพียงคิดอยากแก้แค้นองค์ชายสองและตระกูลจางเท่านั้นนี่กลับเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเราพ่ะย่ะค่ะ” “เรื่องดีเหรอ?เจ้าลองพูดเรื่องนี้ดีสำหรับเราอย่างไร?” เป่ยจื่อห้าวเพียงรู้ว่าไม่กินเข้าในปากก็ล้วนไม่มั่นคงตลอดไปเท่านั้น แม้ว่าเฉินกั๋วกงตอนนี้นำเอาทรัพย์สินตั๋วเงินมากมายเช่นนี้มาประกันแต่สิ่งของเป็นของตายคนมีชีวิตอยู่ด้วยความสงสัยของเขาที่มากมายไหนเลยจะสามารถเชื่อเฉินกั๋วกงหมดได้น่ะ?รู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ที่เขากล่าวก็เพื่อปิดบังเขาเท่านั้นแล้วเขากลับต้องการจะดูว่าเขาจะทำให้สิ่งที่เขากล่าวแนบเนียนได้อย่างไร “ตอนนี้เราต่างเป็นคนของเราเองกระหม่อมมีวาจาขอกราบทูลตรงๆมิอ้อมค้อมองค์รัชทายาทเป็นคนธรรมดาไร้ความสามารถมิอาจเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิ้นฮ่องเต้เห็นความสำคัญขององค์รัชทายาทอาจจะปกป้องเขาได้สักพักแต่มิอาจปกป้องชีวิตเขาได้ชั่วชีวิตถ้าเขาสูญเสียการสนับสนุนจากบารมีของฮ่องเต้แล้วองค์รัชทายาทก็เหมือนทรายที่กระจัดกระจายปลิวไปในสายลมอย่างสิ้นเชิงต่อให้มีการพัฒนาวางแผนในระยะยาวไกลกระหม่อมก็มิอาจยืนเคียงข้างเขาด้านนั้นแต่ตอนนี้เขายังเป็นองค์รัชทายาทในที่สุดขอเพียงมีสถานภาพนี้ของเขาแล้วเราก็สามารถใช้ประโยชน์ดีๆได้” เป่ยจื่อห้าวในใจกระตุกวูบหนึ่งแล้วกล่าวเสียงทุ้มลึกว่า“พูดต่อไป” ใช้องค์รัชทายาทหรือ?ทำไมเขาไม่เคยคิดปัญหานี้มาก่อนน่ะ?ทุกครั้งที่เขาคิดถึงองค์รัชทายาทก็รู้สึกอิจฉาดูถูกเขาไม่มีอะไรจะเทียบได้กับตัวเองยกเว้นพื้นภูมิหลัง?ช่างอยุติธรรมจริงๆเลยต่างเป็นโอรสของฮ่องเต้แต่เขากลับได้รับการปรนนิบัติอย่างเย็นชาเช่นนี้ แต่หลังจากผ่านเฉินกั๋วกงเตือนสติคราหนึ่งความโง่ขององค์รัชทายาทกลับเอื้ออำนวยความสะดวกในการเคลื่อนไหวของพวกเขาดูท่าขิงยังคงแก่กว่าเผ็ดร้อนกว่า