ตอนที่114ผู้สมัครพระชายาองค์รัชทายาท

ต๭นที่114ผู้สมัครพระชายาองค์รัชทายาท “จือเอ๋อทำไมถึงตอนนี้แล้วเจ้ากับเปิ่นหวังยังเหินห่างกันเช่นนี้ตอนนี้พระราชโองการได้ลงมาแล้วเสด็จพ่อได้ทรงมีพระราชโองการพระราชทานอภิเษกสมรสแก่พวกเราเจ้ากำลังจะเป็นพระชายาของเปิ่นหวังแล้ว” ฐานะพวกเขาปัจจุบันเป็นคู่หมั้นหมายสามีภรรยากันตามเหตุผลแล้วควรจะสนิทสนมกันมากขึ้นแต่อุปนิสัยของหลิงจื่ออ่อนโยนขี้อายเกินไปดังนั้นเขาจึงได้กล่าววาจาเช่นนี้ออกมา “เป็นเพราะถึงตอนนี้ข้ารู้สึกว่าทุกอย่างดีงามเหมือนความฝันตื่นหนึ่งไม่เชื่อไปบ้างว่าตนเองกลับสามารถได้อยู่ร่วมกับเจ้าได้” เมื่อไม่กี่วันก่อนชื่อเสียงของนางยังก็ยุ่งเหยิงอลเวงไปทั้งแถบเดินไปถึงไหนก็ล้วนถูกผู้คนกล่าววิพากษ์วิจารณ์เต็มไปหมดไม่มีใครเห็นนางในสายตาทั้งสิ้นแต่กลับคาดไม่ถึงว่านางได้รับพระราชทานอภิเษกสมรสกับองค์ชายสองที่หญิงสาวทั่วทั้งเมืองหลวงคิดอยากจะอภิเษกสมรสด้วยอีกทั้งเป็นคนที่นางชื่นชมรักใคร่อยู่ในเวลานี้ตอนนี้นางคาดไม่ถึงเกิดรู้สึกวิตกกังวลผลได้ผลเสียของตนเองชนิดหนึ่ง “กล่าววาจาโง่งมอะไรน่ะในใจเปิ่นหวังสามารถพบเจอเจ้าก็เป็นเรื่องที่ยากที่สุดในชีวิตนี้แล้วเจ้าสวยงามปานนั้นเต็มไปด้วยความสามารถในชีวิตสามารถได้รับสาวงามอย่างเจ้าเช่นนี้เป็นผู้รู้ใจนับว่าความโชคดีอย่างมหาศาลจริงๆเปิ่นหวังรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่มีเจ้า” นางได้รับการยกย่องอย่างสูงส่งเช่นนี้ในจิตใจของเขาจริงๆหรือ? นางไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองดีขนาดนั้นอ่า! แต่ตอนนี้พวกเขากำลังมีความรักชอบพอซึ่งกันและกันจริงแววตาที่เขามองนางต็มไปด้วยความรู้สึกรักโปรดปรานที่ลึกซึ้งนี่ให้ความมั่นใจและความปลอดภัยบ้างแก่นางอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว “ได้รู้จักพระองค์ก็เป็นเกียรติของจือเอ๋อถึงสามภพยิ่งนัก!” พวกเขาสองคนเป็นคนภพเดียวกันจริงดังนั้นจึงได้ตกหลุมรักทันทีที่พบเห็นในครั้งแรกพบเห็นครั้งที่สองก็ชอบพอใจพบเห็นครั้งที่สามตกลงปลงใจเถอะ ได้เห็นสองคนกอดซึ่งกันและกันไว้ด้วยกันปิงเอ๋อก็ได้ถอยไปอย่างเงียบๆในช่วงเวลาดังกล่าวนางยังไม่อยู่ด้านข้างทำลายทัศนียภาพแล้ว แต่เมื่อลงจากบันไดมานางอดที่จะหันกลับไปดูคู่พระนางที่ต่างกอดไว้ด้วยกันคู่นั้นมิได้ดั่งกิ่งทองใบหยกช่างเหมาะสมกันจริงราวกับฟ้าสวรรค์บันดาลคุณหนูของนางได้อภิเษกสมรสกับคู่ครองที่สมใจนับว่าโชคดีมากจริงๆแล้วอ่า และทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นผลงานของคุณหนูตระกูลจางนางจริงใจกับคุณหนูนั้นดีนางเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาตระกูลจางทั้งหมดอ่า นางต้องไปจุดธูปต่อหน้าพระโพธิสัตว์ให้มากขึ้นอีกสองสามก้านแน่นอนขอพระโพธิสัตว์ปกป้องอวยพรให้คุณหนูและตระกูลจางล้วนเปี่ยมล้นด้วยความสุขสมบูรณ์แม้ว่าจะลดทอนชีวิตของนางนางก็เต็มใจยินดี ... เป่ยจื่อหัวมาหาหลิงจือวันนี้เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงแต่เพื่อพูดคุยเรื่องรักๆใคร่ๆบางอย่างเท่านั้นยังได้นำเรื่องอื่นๆมาด้วยบ้าง “จือเอ๋อก่อนนี้เพราะยวี่โหร่วสามวันสี่วันเจ้าก็จะไปมาที่ตำหนักไท่ซือเปิ่นหวังเห็นเจ้าตรากตรำก็มิอาจทนดูรบกวนเจ้าอีกดีที่ขณะนี้ยวี่โหร่วได้อภิเษกสมรสเข้าตำหนักอ๋องชิงผินอย่างเป็นทางการภายหน้าพวกเราต่างก็วางใจได้แล้วอ๋องชิงผินเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งตอนนี้เปิ่นหวังก็ยังชื่นชมเขามากยวี่โหร่วสามารถอภิเษกสมรสได้พระสวามีเช่นนี้ก็เป็นโชคดีของนางด้วย” ทั้งๆที่เป่ยจื่อห้าวจึงเป็นพระอนุชาแท้ๆของพระองค์เองตอนนี้เขากลับกล่าววาจาเช่นนี้ถ้าใครได้ยินเข้าแล้วอาจจะบอกว่าเขาเห็นขี้ดีกว่าไส้เห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้องแล้ว “ข้ายังคงกังวลเล็กน้อยแม้ว่ายวี่โหร่วได้พบที่พึ่งพิงของนางแล้วแต่ด้านองค์ชายสามเขาสามารถยอมยุติอย่างสันติไหม?”หลิงจือกล่าวอย่างกังวลบ้างก็เพราะนางรู้เรื่องภายในของเรื่องนี้อ่าองค์ชายสามเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายเขาสามารถปล่อยยวี่โหร่วไปอย่างง่ายดายหรือ? แน่นอนมีบางเรื่องที่นางมิอาจบอกองค์ชายสองแม้ว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองรักใคร่ซึ่งกันและกันแต่ในที่สุดองค์ชายสามก็เป็นพระอนุชาของพระองค์เองเรื่องพรรค์นี้พูดออกมาก็มีแต่ทำให้เขาลำบากใจน่ะ นอกจากนี้นางและยวี่โหร่วยังเป็นพี่น้องที่ดีกันต่อให้เป็นพระสวามีในอนาคตของตนเองก็มิอาจให้นางเปิดเผยความลับของพี่น้องที่ดีของตน “เจ้าวางใจได้แล้วเสด็จพ่อได้มีพระราชโองการลงมายกเลิกการหมั้นของพระองค์กับยวี่โหร่วและพระอนุชาสามยังให้ความสําคัญแก่น้ำใจและศีลธรรมก่อนนี้ยังมุ่งมั่นพยายามช่วยจางยวี่โหร่วโดยไม่สนใจตนเองหรอกหรือ?แม้ว่าจะไม่ได้รักแต่ยังสามารถปกป้องดูแลอย่างเงียบๆน้ำใจไมตรีส่วนนี้ของพระอนุชาสามเปิ่นหวังผู้ซึ่งเป็นพระเชษฐานี้ยังชื่นชมมากจริงๆ” เอ่อ...หลิงจือไร้วาจาไปบ้างก็รู้ว่าเขาต้องพูดอย่างนี้ เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่าองค์ชายสองกลับได้ประเมินค่าองค์ชายสามสูงมากเช่นนี้แต่ก็ใช่อีกในเมื่อพวกเขาเป็นพี่น้องกันแท้ๆทำไมเขาจะสงสัยพระอนุชาของตนได้เล่า ดังนั้นมีบางอย่างที่นางไม่สามารถบอกเขาแล้ว “ขอเป็นเช่นนั้นอ๋องชิงผินดีต่อยวี่โหร่วขนาดนั้นต่อให้ภายหน้าเกิดเรื่องอะไรแล้วเขาก็ต้องปกป้องยวี่โหร่วให้ดี” เป่ยจื่อหัวได้เห็นนางห่วงใยจางยวี่โหร่วมาตลอดแต่กลับไม่ได้เอ่ยถึงพวกเขาตัวเองเด็ดขาดจงใจแสดงความอิจฉาออกมา “ดีแล้วดีแล้วพี่น้องที่ดีของเจ้าต่างได้อภิเษกสมรสออกไปแล้วตอนนี้ใช่มิใช่ถึงเวลาที่จะคิดใคร่ครวญเหตุการณ์สำคัญชั่วชีวิตของเจ้าเองแม้ว่าเสด็จพ่อได้มีพระราชโองการพระราชทานอภิเษกสมรสกับข้าแต่ยังไม่ได้กำหนดฤกษ์อภิเษกสมรสสองสามวันนี้เปิ่นหวังกำลังปรึกษากับพระมารดาเลือกฤกษ์งามยามดีก็คิดจะถามความคิดเห็นของเจ้าด้วย” อะไร?กำหนดอภิเษกสมรสเหรอ? หลิงจือก้มศีรษะลงด้วยความเขินอายบ้างไม่กล้ามองดูเขาบ้างเมื่อคิดว่าภายหน้าตนเองจะอภิเษกสมรสเป็นภรรยาเขาจริงๆสองคนอาศัยอยู่ด้วยกันจับมือรักกันตลอดชีวิตนางค่อนข้างรู้สึกสวยงามจนแทบไม่เป็นความจริงแล้ว “ทุกสิ่ง...ล้วนพึ่งพาพระนางซูเฟยตัดสินใจด้วยพระนางเองเพค่ะ” เป่ยจื่อหัวได้เห็นท่าทีเขินอายของนางดุจสาวน้อยเช่นนี้รู้สึกยินดียิ่งนักสามารถได้อภิเษกสมรสกับผู้หญิงที่เขารักเป็นภรรยาเขาก็ดีใจยิ่งอ่า “เจ้าโง่ในไม่ช้าเจ้าก็ต้องเรียกพระนางตามเปิ่นหวังว่าพระมารดาด้วยแล้วพระมารดานางรักชอบเจ้ามากน่ะตลอดเวลาได้เอาแต่ตรัสให้เปิ่นหวังรีบอภิเษกสมรสกับเจ้าเข้าประตูมาตั้งนานแล้วหลังจากนั้นกำเนิดหลานอ้วนให้นางสองสามคนนางยังรีบกว่าเราน่ะ” เมื่อกล่าวถึงการอภิเษกสมรสก็ทำให้หลิงจือเขินอายจนมิอาจเงยหน้าขึ้นมาตอนนี้หัวข้อเหล่านี้ยิ่งเป็นหัวข้อที่“ห่างไกล”มากขึ้นไยมิใช่ทำให้นางยิ่งหน้าแดงมากขึ้นหรือ? ได้เก็บเอาท่าทีจริตอันงดงามนี้ของนางไว้ในก้นบึงนัยน์ตาจนหมดสิ้นเป่ยจื่อหัวอารมณ์ดีมากหลังจากนั้นกอดนางไว้ในอ้อมอก “แน่นอนเปิ่นหวังคิดอยากจะอภิเษกสมรสกับเจ้าในเร็ววันแต่ก็เป็นไปไม่ได้ภายในระยะวันเวลาอันสั้นหากรู้เป็นเช่นนั้นแต่แรกเปิ่นหวังก็ควรให้เสด็จพ่อกำหนดเวลาอภิเษกสมรสแต่เนิ่นๆตั้งนานจึงจะถูก” หลิงจือได้ยินน้ำเสียงของเขาแปลกประหลาดพลันในใจตึงเครียดขึ้นคราหนึ่ง“ทำไมแล้วหรือว่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?” “กล่าวขึ้นมาแล้วก็เป็นเรื่องน่ายินดีที่ยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่งเพราะพระเชษฐาองค์โตก็จะอภิเษกสมรสแล้วเสด็จพ่อได้พระราชทานธิดาของตำหนักเฉินกั๋วกงให้อภิเษกสมรสกับพระเชษฐาองค์โตแล้วงานอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ขององค์รัชทายาทเราไม่สามารถจัดไปชนกันได้เป็นธรรมดาดังนั้นงานอภิเษกสมรสของเราต้องรอจนกว่างานอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาเสร็จแล้ว” องค์รัชทายาทอภิเษกสมรสนี่เดิมไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพียงแต่ได้ยินชื่อของเจ้าสาวนั้นแล้วในใจของหลิงจือกลับสั่นสะท้านคราหนึ่งไม่สามารถยอมรับได้บ้าง “เฉินซูเสียน?เป็นเจ้าได้ยังไงอ่า!ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหล่อนกับองค์รัชทายาทยังมีความสัมพันธ์อะไรกันนอกจากนี้...คนที่หล่อนรักมาตลอดไม่ใช่ล้วนเป็นเจ้าหรือทำไมจู่ๆก็...” คำถามที่น่าสงสัยจู่โจมเข้าสู่จิตใจนับไม่ถ้วนถ้าไม่ใช่จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันเพียงแต่เกรงว่านางแทบจะลืมเฉินซูเสียนคนนี้ไปเสียสนิทแล้ว ดูเหมือนว่าในวันนั้นหล่อนและบิดาของหล่อนเฉินกั๋วกงได้คุกเข่าลงสารภาพยอมรับความผิดพลาดหลังจากที่พวกเขาได้สงบเสงี่ยมไปมากแล้วถัดมาก็ไม่ค่อยได้ยินข่าวคราวของพวกเขามากเท่าไร ผลบั้นปลายในตอนนี้จู่ๆก็ระเบิดขึ้นโดยแรงอย่างฉับพลันทำให้นางรู้สึกตกใจและไม่สบายใจบ้างนี่ก็กะทันหันเกินไปแล้ว