ตอนที่118หายนะนับสหัสวรรษ

ต๭นที่118หายนะนับสหัสวรรษ “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”มองดูลักษณะที่เงียบไม่พูดไม่จาของเขาจางยวี่โหร่วเอื้อมมือไปแกว่งไปมาตรงหน้าเขาแล้วถามไถ่ออกมา ตอนนี้เขาต้องกำลังคิดหาวิธีซิน่ะด้วยสติปัญญาของเขาเขาควรจะสนใจมากกว่านาง นอกจากนี้เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตระกูลจางเท่านั้นแต่ยังเกี่ยวข้องกับเขาอย่างดิ้นไม่หลุดอ่า ก็อาศัยที่เขาเป็นพระสวามีของนางในจุดนี้คนเหล่านั้นต้องไม่ปล่อยเขาหรอก ผู้ชายอึ้งไปคราได้สติกลับมาหลังจากนั้นกล่าวอย่างเฉยเมยว่า“เปิ่นหวังเพียงได้แต่คิดว่าสถานการณ์ปัจจุบันยังนับว่าดีแล้วตอนนี้เขาเป็นเพียงองค์รัชทายาทถ้าวันข้างหน้าได้ขึ้นครองราชย์บัลลังก์ต่อกลายเป็นฮ่องเต้แล้วก็จะตกต่ำกลายเป็นหุ่นเชิดของพวกเขาอย่างสมบูรณ์ถึงเวลานั้นไยมิใช่ยิ่งยากที่จะรับมือไว้?” ใช่นั่นก็เป็นเช่นนี้ตอนนี้พวกเขาเพียงใช้ประโยชน์จากฐานะองค์รัชทายาทของเป่ยจื่อเฉินก็ทำให้พวกเขากลัวกันขนาดนี้ถ้าหากได้เป็นฮ่องเต้แล้วก็ยิ่งไม่มีทางรอดสำหรับพวกเขาแล้ว แต่ทำไมนางฟังอย่างไรก็รู้สึกว่าวาจานี้ของหันยี่ฉีกำลังเตือนนางอะไรบางอย่าง มิอาจเก็บองค์รัชทายาทไว้เด็ดขาดเขาไม่ตายทุกอย่างจะพินาศไม่มีวันจบ จางยวี่โหร่วรู้สึกว่านางเกิดใหม่ในภพนี้เดิมคิดว่าจะเปลี่ยนเส้นทางของโชคชะตาแต่ตอนนี้ดูไปแล้วบางเรื่องนางสามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่โดยทั่วไปในทิศทางสู่เบื้องสูงยังคงพัฒนาไปตามเส้นทางเดิม ก็ยกตัวอย่างเช่นองค์รัชทายาทพระองค์ไม่ได้สิ้นพระชนม์ในมือของลี่เฟยแต่ว่า...ตอนนี้นางกลับมีความคิดอยากจะฆ่าเขาแล้วให้เขาตายในมือของนางเอง จางยวี่โหร่วพยักหน้าและมองเขาด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งใจบ้าง“ดีข้ารู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว” นางต้องชื่นชมภูมิปัญญาของหันยี่ฉีเดิมนางพัวพันเรื่องที่ไม่สบายใจเพราะคำพูดของเขาคำเดียวก็ได้จี้ตรงเป้าโดยตรงแล้ว ตอนนี้นางกำลังกังวลเรื่องผลบั้นปลายขององค์รัชทายาทอภิเษกสมรสกับเฉินซูเสียนแต่ถ้าไม่มีองค์รัชทายาทเริ่มถอนหนองพิษนี้ที่คุกคามพวกเขาออกโดยตรงให้สิ้นซากไยมิใช่ทุกอย่างก็ฟื้นฟูได้แล้วหรือ? ดังนั้นขอเพียงองค์รัชทายาทสวรรคตแล้วพวกเขาก็ไร้กังวลนอนหลับสบายเป็นธรรมดา “เจ้าเข้าใจอะไรแล้ว?ทางที่ดีที่สุดอย่าได้บิดเบือนความหมายของเปิ่นหวังเจ้าคิดว่าที่คิดจะควบคุมองค์รัชทายาทนั้นเป็นตำหนักเฉินกั๋วกงหรือ?” แต่ดูผิวเผินแล้วเป็นอย่างนี้จริงๆอ่า! ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่าเฉินกั๋วกงเข้าเยี่ยมพระตำหนักอ๋องสามยามวิกาลคิดวางแผนร่วมเป็นพันธมิตรกับเป่ยจื่อห้าวแต่ไม่คิดว่าเพียงไม่กี่วันต่อมาก็แพร่ข่าวเฉินซูเสียนได้รับพระราชทานอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทมา ต้องรู้ว่าเป่ยจื่อห้าวเป็นศัตรูกับทุกคนที่เป็นภัยคุกคามต่อราชบัลลังก์ของเขายิ่งทรงเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอิจฉาริษยาต่อเป่ยจื่อเฉินที่ดูธรรมดาไร้ความสามารถแต่เพียงกำเนิดเป็นราชโอรสจากพระมเหสีเท่านั้นกลับได้รับความรักโปรดปรานอย่างลึกซึ้งจากฮ่องเต้เฉินกั๋วกงกระทำเช่นนี้พระองค์ทรงโกรธแค้นสุดๆแน่นอน นี่ก็เป็นเหตุผลที่นางไม่ได้คิดถึงเป่ยจื่อห้าวก่อนเพราะนางรู้สึกว่าเวลานี้ประมาณว่าพวกเขาได้ทะเลาะกันจนแตกหักกันไปแล้ว “หมายถึงอะไรเจ้ารีบพูดให้ชัดเจนอ่า!”จางยวี่โหร่วถามอย่างเร่งรีบ “ก็ไม่มีอะไรเพียงแต่นี่เป็นเปิ่นหวังคาดว่าเท่านั้นไม่ได้มีความหมายอะไรมากเจ้าอย่าลงมือทำการโดยพลการตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือรีบหากองกำลังทหารที่ซ่อนอยู่ขุมนั้นขององค์ชายสามส่วนเรื่องอื่นๆค่อยๆแก้ไข” เขาเปลี่ยนเรื่องไปอย่างง่ายดายแต่ยังประสบความสำเร็จในการเบี่ยงเบนความสนใจของจางยวี่โหร่วแล้ว ตอนนี้นับว่าถูกศัตรูขนาบไว้ทั้งหน้าหลังศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนางคือเป่ยจื่อห้าวจึงจะถูกมิอาจวางลำดับสำคัญสลับกัน ส่วนเป่ยจื่อห้าวและเฉินกั๋วกงสันนิษฐานว่าตอนนี้พวกเขาไม่น่ามีความสัมพันธ์ที่ดีใดๆต่อกันแล้วถ้างั้นนางก็คิดหาวิธีให้พวกเขาต่อสู้ก่อนมิดีกว่าหรือยืมมือเป่ยจื่อห้าวฆ่าองค์รัชทายาท! ตอนนี้แผนในใจจางยวี่โหร่วเกือบได้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วเวลานี้จู่ๆกลับถูกผู้คนรบกวน “ดึกแล้วเรารีบพักผ่อนเถอะ” “พักผ่อนเหรอ?นางไหนเลยยังจะหลับได้ถ้าไม่รีบคิดแผนออกมาให้ไวนางคงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะนอนหลับได้แน่นอน “เจ้านอนก่อนเถอะข้าอีกสักพักค่อยว่ากัน”นางกล่าวเช่นนี้ยังคิดจะลุกขึ้นจากเตียงมุ่งหน้าไปที่โต๊ะหนังสือข้างนอกโดยตรง แต่นางไม่ทันได้ประสบความสำเร็จก็ถูกรั้งหยุดลงมาโดยตรงแล้วเงยหน้าขึ้นก็สบตาผู้ชายที่แวววาว “วาจานี้ได้กล่าวจบแล้วถ้างั้นถัดมาใช่มิใช่เป็นเวลาที่เจ้าควรตอบแทนเปิ่นหวังแล้ว” อะไรเขาไม่ควรที่จะยังคิด... ไม่น่ะดึกป่านนี้แล้วนอกจากนี้เมื่อครู่ได้พูดคุยหัวข้อเรื่องที่หนักขนาดนั้นนางไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นทั้งสิ้น แต่ต่อหน้าเขามีครั้งใดบ้างที่นางยังมีเสรีภาพส่วนบุคคลจางยวี่โหร่วยังไม่ทันได้มีเวลาดิ้นรนสักคราก็ละลายเข้าสู่ความรักอันร้อนแรงของเขาโดยตรง ตกดึกนางถูกโยนไปมาจนหลับไปสนิทไหนเลยมีเวลาที่จะไปคิดเรื่องอื่นอีกน่ะ? ... ท่ามกลางสวนบุปผชาติที่ด้านหลังของพระตำหนักดองกงบุปผานานาพันธุ์บานสะพรั่งผีเสื้อสวยงามบินโฉบว่อนเหินไปมา ท่ามกลางพุ่มดอกไม้กำลังมีเงาร่างท่วงท่าน่ารักงดงามกำลังฟ้อนร่ายรำเหินร่อนอย่างสง่างามชุดกระโปรงสีชมพูทั้งตัวสวยสดงดงามยิ่งกว่ากว่าสีของดอกไม้นั้นแต่ขับเน้นให้เห็นว่าหล่อนมีเสน่ห์กว่าดอกไม้ ริบบิ้นอันมีสีสันในมือของหล่อนราวกับมีชีวิตจิตวิญญาณเช่นนั้นโบกพลิ้วขึ้นคราหนึ่งกระโดดขึ้นคราหนึ่งล้วนเต็มไปด้วยลักษณะอารมณ์ที่หลากหลายผู้ชายในเสื้อคลุมสีเหลืองที่มองดูอยู่ด้านข้างแววตาหลงใหลจนไม่เป็นตัวของตนเอง สวยสวยมาก ริบบิ้นนี้กลับถูกนางนำมาร่ายรำจนน่าชมขนาดนี้เหล่านางกำนัลนั้นมิอาจเท่าเทียมกันได้โดยสิ้นเชิง ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้อีกต้องเดินไปข้างหน้าอุ้มผู้หญิงที่ฟ้อนร่ายรำอย่างสง่านั้นขึ้นมาคราเดียวเข้าสู่อ้อมอก “เสียนเอ๋อเจ้าเป็นดั่งในหนังสือกล่าวไว้เป็นปีศาจสาวที่มาเย้ายวนข้าข้าสามารถได้เจ้านับว่าเป็นความโชคดีสามชั่วชีวิตจริงๆ” พระองค์นี้เห็นได้ชัดว่าก็คือองค์รัชทายาทเปิ่นจื่อเฉินแล้ว กล่าวไปก็แปลกองค์ชายสองและองค์ชายสามต่างเกิดมางามสง่าโดดเด่นไร้เทียมทานโดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ชายสองยิ่งอบอุ่นอ่อนโยนดั่งหยกสง่างามสูงส่งเป็นมังกรในหมู่มวลมนุษย์แท้ๆ กระทั่งองค์ชายสี่และองค์ชายห้าแม้ว่ายังเยาว์วัยลักษณะเค้าหน้ายังเด็กไม่เติบโตสมบูรณ์แต่ก็ยังหล่อเหลาเอาการไร้เทียมทานอย่างไรเสียคาดว่าภายหน้าเติบใหญ่ก็สามารถยิ้มคราเดียวหญิงงามทั้งแถบก็ล้มได้ แต่องค์รัชทายาทองค์นี้ดันเกิดมาแสนธรรมดาไร้เทียมทาน แม้ว่าไม่ถึงกับน่ารังเกียจทนดูไม่ได้แต่เค้าหน้าเขาก็เป็นชนิดที่โยนทิ้งเข้าไปในกองฝูงชนก็มิอาจพบได้จริงๆนอกจากนี้รูปร่างของเขาก็เตี้ยม่อต้อกลมดิกน่าเกลียดพอๆกับอู๋ต้าหลางยากที่จะจินตนาการได้ว่าเขากับเป่ยจื่อหัวกลับเป็นพี่น้องกันแท้ๆเนื่องจากความแตกต่างทางพันธุกรรมระหว่างพวกเขามากเกินไปแล้ว แต่พระองค์ทรงเป็นราชโอรสซึ่งประสูติจากพระมเหสีที่เดิมครองคู่กับฮ่องเต้ต่อให้เขาน่าเกลียดมิอาจทนดูได้อีกฮ่องเต้ก็ทรงรักโปรดปรานเขามากที่สุดพระองค์ก็เป็นองค์รัชทายาทคนเดียวที่ต่ำกว่าผู้เดียวเหนือกว่าคนนับหมื่นๆ องค์ชายองค์อื่นๆได้เห็นพระองค์แล้วล้วนต้องคำนับฐานะสูงส่งไม่มีใครเทียบได้ เฉินซูเสียนถูกพระองค์อุ้มไว้ในอ้อมอกเมื่อได้ยินวาจาที่พระองค์เพิ่งตรัสไปนั้นในใจในแววตาล้วนดูหมิ่นดูแคลน พูดไม่เป็นก็สามารถไม่ต้องเอ่ยปากพูดคาดไม่ถึงยังกล้าพรรณนาหล่อนเป็นปีศาจหล่อนโกรธเขาแทบตายแล้ว แต่องค์รัชทายาทก็มักจะเป็นเช่นนี้มาตลอดโง่เง่าเต่าตุ่นเหลือขนาดตอนนี้หล่อนพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาโปรดปรานเพียงคิดจะใช้ประโยชน์จากเขาเท่านั้น แม้ว่าในใจจะรู้สึกคลื่นไส้อีกหล่อนก็ต้องทนหล่อนต้องแก้แค้นให้จงได้ให้จางยวี่โหร่วและหลิงจือจ่ายราคาหนักอันน่าสังเวชออกมาเพื่อวันนั้นตอนนี้หล่อนสามารถทนทุกอย่างนี่นับว่าเป็นอย่างไรน่ะ? หล่อนแสดงสีหน้าเขินอายน่ารักออกมา“เสียนเอ๋อสามารถได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทองค์รัชทายาทก็เป็นพระพรของเสียนเอ๋อเพค่ะ”