ตอนที่119ยุแหย่สะกดจิตให้หลงเสน่ห์

ต๭นที่119ยุแหย่สะกดจิตให้หลงเสน่ห์ เป่ยจื่อเฉินมีฐานะเป็นองค์รัชทายาทปกติเขาได้ยินคำพูดประจบสอพลอจนเคยชินแล้วทุกครั้งล้วนภูมิใจมากนึกว่าตนเองแน่มากตอนนี้เฉินซูเสียนได้ประจบเขาเช่นนี้เขาย่อมได้ใจมากด้วยแน่นอน “ข้าได้ยินว่าเมื่อก่อนนี้เจ้ารักชอบองค์ชายสององค์ชายสองมีปฏิภาณไหวพริบคล่องแคล่วว่องไวจริงๆเป็นสามีที่หายากคนหนึ่งจู่ๆทำไมเจ้าถึงได้เปลี่ยนความคิดแล้วน่ะ?” ถึงแม้ว่าเป่ยจื่อเฉินโง่เง่าแต่บางอย่างในเมื่อเขาได้รู้อยู่แล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนแต่ก็รู้ว่าต้องถามไถ่คราหนึ่ง “ไม่ก่อนหน้านี้เสียนเอ๋อก็เพียงชื่นชมในความสามารถและภูมิความรู้ขององค์ชายสองเท่านั้นถ้ากล่าวถึงผู้สมัครเลือกเป็นพระสวามียังต้องเป็นองค์รัชทายาทแน่นอนฝ่าบาทองค์รัชทายาททรงอ่อนโยนแน่วแน่ในความรักหญิงใดไหนเลยไม่รักชอบสามีเช่นนี้น่ะ?แต่ฐานะฝ่าบาทบารมีทรงสูงส่งหม่อมฉันรู้ตนว่ามิอาจปีนสูงขึ้นไปได้ดังนั้นเพียงกล้าระงับความรู้สึกไว้ในใจผู้ที่เสียนเอ๋อชื่นชมจริงๆคือองค์รัชทายาทจริงเพค่ะ” ในใจเป่ยจื่อเฉินเพิ่งเกิดสงสัยเล็กน้อยตอนนี้ได้ยินเฉินซูเสียนประจบพลันก็เก็บกดข้อสงสัยในใจลงในใจกลับถูกครอบครองด้วยความภาคภูมิใจ “นับว่าตาเจ้ามีแววถ้าเจ้าอภิเษกสมรสกับข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่ๆวันที่ข้าได้ขึ้นครองราชย์เจ้าก็เป็นพระมเหสีข้าไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างอยุติธรรมเด็ดขาด” เห็นพี่น้องข้างกายตนเองยอดเยี่ยมเช่นนี้ในใจเป่ยจื่อเฉินต้องอิจฉาแน่ๆ เขาเติบโตขึ้นใพระตำหนักดองกงตั้งแต่เด็กห่างเหินกับองค์ชายอื่นๆไม่คอยมีความสัมพันธ์ในครอบครัวมากนักอย่างสิ้นเชิง เห็นผู้หญิงที่สวยมากล้อมพระอนุชาสองสามพระองค์ของเขาแต่เขากลับอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกาไม่มีอะไรดีกว่าคนอื่นทั้งหมดในใจเป่ยจื่อเฉินไม่มีความสุขมากแน่ๆ ตอนนี้การประจบสอพลอของเฉินซูเสียนรอบนี้ทำให้ในใจเขารู้สึกอิ่มเอิบใจมากที่สุดแล้ว ได้ยินว่าเมื่อก่อนหล่อนค่อนข้างเอาแต่ใจแต่ตอนนี้นี่ยังไม่ใช่เป็นนกน้อยอิงอยู่ข้างกายเขาหรือ?นี่บ่งบอกชัดเจนว่าในใจหล่อนรักชอบเขาจริงแน่นอนดังนั้นจึงได้อ่อนโยนดุจน้ำปานนี้ เสด็จพ่อยังได้ตักเตือนสั่งสอนเขาตั้งหนึ่งความหมายส่วนใหญ่ก็คือเฉินซูเสียนและตำหนักเฉินกั๋วกงเบื้องหลังของหล่อนเป็นสิ่งสำคัญมากต้องให้เขาดูแลคนอื่นดีๆแน่ๆ ดังนั้นตอนนี้เขามองดูเฉินซูเสียนยิ่งมองยิ่งรักแทบอดทนรอไปถึงหลังอภิเษกสมรสครั้งใหญ่ไม่ไหวก็จะได้อุ่นเครื่องกับหล่อนดีๆแล้ว ในเวลานี้ใบหน้าที่สวยงามของเฉินซูเสียนกลับปรากฏความคับข้องใจขึ้นมาในดวงตาของหล่อนก็ปรากฏร่องรอยของน้ำตา “เสียนเอ๋อได้รับความรักขององค์รัชทายาทเป็นโชคดีของเสียนเอ๋อแล้วไหนเลยกล้าที่จะคิดบัลลังก์ของพระมเหสีในอนาคตคนหนึ่งที่เคยได้รับความอัปยศอดสูมาก่อนมีคุณสมบัติอะไรได้เป็นพระมเหสีน่ะ?” ทันทีที่เป่ยจื่อเฉินได้เห็นสาวงามร้องไห้จู่ๆหัวใจก็ถูกดึงขึ้นมาแล้วปวดใจแทบไม่ไหว “นี่เจ้าหมายถึงอะไรเหรอ?ในไม่ช้าเจ้าก็จะเป็นพระชายาองค์รัชทายาทข้าแล้วใครกล้าดูถูกเจ้าใยมิใช่ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาแล้วหรือ?ขอเพียงเจ้าพูดออกมาข้าจะช่วยผดุงความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอน” เฉินซูเสียนรีบส่ายหน้าทำทีคับข้องใจขอร้องให้สำเร็จ “ฝ่าบาทองค์รัชทายาทยังคงอย่าได้ถามเป็นดีเสียนเอ๋อเป็นเพียงผู้หญิงเล็กๆคนหนึ่งต่อให้ได้รับความคับข้องใจบ้างเล็กน้อยก็ไม่สำคัญอะไรพวกเขาล้วนเป็นคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจในราชสำนักแม้แต่ฮ่องเต้ต้องกลัวเกรงสามส่วนองค์รัชทายาทอย่าได้พบปัญหาอะไรเพราะหม่อมฉันเลยเพค่ะ” นี่เห็นได้ชัดเจนว่าหล่อนใช้แผนกระตุ้นอ่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเป็นเป่ยจื่อเฉินคนแบบนี้ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นองค์รัชทายาทเคยชินในการหยิ่งยะโสมาตลอดในใจเขาเสด็จพ่อเป็นเทพแห่งหนานหชู่ทำไมจึงได้มีคนอะไรที่กระทั่งเสด็จพ่อยังมิอาจแก้ไขได้น่ะ?นี่ไม่ใช่ไร้สาระไปหน่อยเหรอ? “ไม่ได้เจ้าเป็นพระชายาองค์รัชทายาทของข้าถ้ามีใครกล้ารังแกเจ้านั่นก็คือมีเรื่องกับข้าเจ้ารีบบอกมาที่แท้คนั้นคือใครข้าต้องทวงความยุติธรรมคืนมาให้เจ้า” ตอนนี้เป่ยจื่อเฉินเพียงคิดสร้างภาพลักษณ์ของวีรบุรุษที่เป็นเทพวรยุทธ์ผู้ฉลาดปราดเปรื่องศักดิ์สิทธิ์ต่อหน้าหล่อนรู้สึกว่าเขายิ่งเป็นแบบนี้เฉินซูเสียนต้องชื่นชมเขามากขึ้นแน่นอนในใจเขาสามารถได้รับความอิ่มเอมใจมากสุด ถามไถ่ไปแล้วหลายครั้งเฉินซูเสียนก็ไม่ยอมตอบอ้ำอึ้งอ้อมค้อมอีกแล้วต่อมาจึงได้สะอึกสะอื้นเล่าเรื่องวิวาทของหล่อนกับจางยวี่โหร่วที่เทียนเวียงโหลวขึ้นมาหลังจากนั้นหล่อนและบิดาถูกบังคับให้ต้องไปขอโทษจางยวี่โหร่วที่ตำหนักเฟิงในที่สุดยังถูกบังคับให้คุกเข่าบนพื้นดินอันเป็นเรื่องอัปยศอดสู แน่นอนหล่อนต้องเพิ่มน้ำมันน้ำส้มบิดเบือนกลับข้อเท็จจริงกล่าวว่าหล่อนเองบริสุทธิ์มากผลักภาระความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้จางยวี่โหร่วกล่าวหาว่านางเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจมาก และแล้วเมื่อเป่ยจื่อเฉินได้ยินคำพูดนี้สีหน้าของเขาก็ทะมึนลงทันที “อะไรไอ้จางยวี่โหร่วที่น่าตายนี่ไร้มารยาทแบบนี้จริงๆดีร้ายอย่างไรบิดาของเจ้าเป็นกั๋วกงแท้ๆใครให้นางขวัญกล้าบังอาจกลับดูถูกเหยียดหยามขุนนางสำคัญของราชสำนักนางไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือ?” ตอนนี้ขอเพียงได้ยินจางยวี่โหร่วสามคำนี้เป่ยจื่อเฉินก็จะโกรธมากทันที ก่อนหน้านี้เสด็จพ่อได้กล่าวว่าจะพระราชทานธิดาของตระกูลจางอภิเษกสมรสกับเขาเขาเห็นจางยวี่โหร่วนับวันงดงามมากขึ้นคันหัวใจจนยากที่จะทนได้มานานแล้ว แต่ใครจะคิดว่าจางยวี่โหร่วกลับตกหลุมรักกับพระอนุชาสามของเขาจางไท่ซือยังมากราบทูลขอฮ่องเต้พระราชทานอภิเษกสมรสเองหลังจากได้รู้เรื่องนี้แล้วเป่ยจื่อเฉินก็รู้สึกอับอายมาก เขาและเป่ยจื่อห้าวเป็นพี่น้องกันแท้ๆจึงมิอาจบ่นต่อว่าพระอนุชาของตนเองตลอดจึงได้นับปมเรื่องนี้ไปที่จางยวี่โหร่วรู้สึกว่าล้วนเป็นนางที่ร่านสวาทยั่วพระอนุชาสามของเขายิ่งรังเกียจนาง ต่อมาแม้แต่พระอนุชาของเขาก็ได้กลายเป็นเหยื่อในวันอภิเษกสมรสยิ่งใหญ่จู่ๆก็เกิดเหตุขึ้นเกี้ยวผิดคันอภิเษกสมรสผิดคู่พระอนุชาสามถูกนางเล่นกลอย่างปราศจากความรักในที่สุดนางได้โผเข้าสู่อ้อมอกของอ๋องชิงผินไปแล้ว ผู้หญิงที่กลับไปกลับมาเอาแน่เอานอนไม่ได้ไร้ยางอายไม่ซื่อสัตย์เช่นนี้คนหนึ่งทำให้เขารังเกียจที่สุดเป่ยจื่อเฉินคิดเช่นนี้ล้วนเป็นมาจากใจที่อิจฉาริษยาจากการที่มิได้รับทั้งสิ้น “เบื้องหลังนางยังมีตระกูลจางอำนาจตระกูลจางในราชสำนักนับว่ามือเดียวปิดฟ้าจางไท่ซือคนนั้นแม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องเคารพเขาสามส่วนไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรพวกเขาพวกเราคนน้อยวาจาไร้ค่าได้แต่จำยอมต้องทนอยู่ใต้อำนาจลามกของพวกเขาช่างเถอะต่อให้พระองค์ทรงเป็นองค์รัชทายาทก็อย่าได้เข้าไปยุ่งเรื่องนี้เลยถ้าไม่แน่นักเกิดทำให้ตระกูลจางไม่พอใจเกรงว่าเจ้าอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้เพค่ะ” อะไรเขาเป็นองค์รัชทายาทแท้ๆหรือว่ายังต้องกลัวขุนนางคนหนึ่งกระนั้นหรือนี่ไยมิใช่ไร้สาระไปหน่อยแล้วหรือ? เสด็จพ่อให้ความสำคัญแก่ตระกูลจางนั่นเป็นพระกรุณาธิคุณต่อพวกเจาแต่พวกเขากลับหยิ่งยะโสบ้าคลั่งขนาดนี้จากการที่ได้รับความโปรดปรานพระชายาองค์รัชทายาทในอนาคตของตนก็ได้ถูกพวกเขาลบหลู่ให้อับอายเหลือขนาดนี่แทบเป็นการรังแกผู้คนมากไปหน่อยแล้ว เห็นได้ชัดว่าเป่ยจื่อเฉินภายใต้คำยุยงของเฉินซูเสียนได้เกิดความเกลียดชังต่อจางยวี่โหร่วและทั้งตระกูลจางเต็มที่แล้ว “เสียนเอ๋อเจ้าวางใจเรื่องนี้ข้าต้องทวงคืนความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอนวันใดที่ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์สิ่งแรกที่ต้องทำคือต้องฆ่าพวกเขาทุกคนทั้งหมดให้เจ้าได้ระบายความโกรธแน่ๆ” เป่ยจื่อเฉินไม่มีสมองจริงๆคาดไม่ถึงว่าแม้กระทั่งวาจาดังกล่าวก็ล้วนสามารถกล่าวออกมาได้ แม้ว่าภพที่แล้วเป่ยจื่อห้าวเป็นฮ่องเต้แต่เพื่อกำจัดล้างตระกูลจางให้หมดสิ้นยังต้องใช้เวลาห้าปีวาจานี้ของเขาต่อให้ถูกฮ่องเต้ทรงสดับฟังเข้าก็ยังรู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว