ตอนที่ 124 หลิงจือหายไป

ต๭นที่ 124 หลิงจือหายไป จางยวี่โหร่วกลับไปที่พระตำหนักอ๋องชิงผิน รู้สึกว่าในที่สุดก็ทำงานได้เสร็จสิ้นไปเรื่องหนึ่ง สภาพจิตใจนี้ ก็สามารถผ่อนคลายลงคราหนึ่งแล้ว จู่ ๆ เสี่ยวฟงก็วิ่งเข้ามาทางประตู ถือช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ในมือ กล่าวอย่างมีความสุข “คุณหนู วันนี้อากาศดีมากจริง ๆ ดอกไม้ข้างนอกก็ออกดอกสวยงามมาก คุณหนูดู คุณหนูดู บ่าวไปเด็ดดอกไม้ที่สวยงามมามากมาย อีกสักพักบ่าวหาแจกันมาอันหนึ่งเติมน้ำให้เต็ม แล้วปักดอกไม้เหล่านี้เข้าไป วางไว้ในห้องสามารถได้กลิ่นหอมของดอกไม้ นำมาตกแต่ง ต้องสวยงามมากแน่ ๆ แล้วค่ะ” จางยวี่โหร่วหยิบดอกไม้สีแดงที่สดใสดอกหนึ่งออกมาจากอ้อมแขนของนาง จู่ ๆกล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “ใยมิเด็ดก่อนดอกงามจะร่วงหล่นเล่า อย่ารั้งรอจนไร้ดอกปลิดกิ่งว่าง” ตั้งแต่เด็กเสี่ยวฟงเติบใหญ่มาด้วยกันกับจางยวี่โหร่ว นางอ่านหนังสือออก รู้จักตัวอักษร นางยังเป็นเพื่อนอยู่ข้างเคียง ดังนั้นเสี่ยวฟงย่อมได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ได้เห็นได้ยินอยู่เป็นประจำก็มีความรู้ด้านวรรณกรรมบางอย่างด้วย ไม่ถึงกับไม่สามารถเข้าใจวาจาของนาง นางยิ้มพลางกล่าวพลาง “คุณหนู แม้ว่าดอกไม้ที่เด็ดลงมานี้สวยมาก แต่ถ้าท่านสามารถไปดูสักคราเองที่สวนหลังบ้าน ลักษณะของดอกไม้บนกิ่งบานสะพรั่ง นั่นเป็นอีกอารมณ์หนึ่งแล้วค่ะ” ที่กล่าวนั้นก็ใช่ ดอกไม้นี้ถูกเด็ดลงแล้วก็เป็นเช่นตัดคอขวดของมันแล้ว แม้ว่ายังสามารถรักษาความงามไว้ได้ชั่วคราว แต่ในความเป็นจริงแล้วก็เป็นสิ่งใกล้ตายแล้ว ดอกไม้สีแดงและใบสีเขียวที่อาบแดดภายใต้ดวงตะวัน ดูดซับความวิจิตรตระการตาแห่งฟ้าดิน จึงเป็นทิวทัศน์สวยงามจิตใจเบิกบานที่แท้จริง นี่ทำให้จางยวี่โหร่วอดที่จะคิดถึงแผนการในวันนี้ของนางไม่ได้ องค์รัชทายาทเป่ยจื่อเฉิน ในสายตาของนางแล้วเหมือนดอกไม้สดที่ถูกหักสะบั้นเหล่านี้ แม้ว่ายังสามารถรักษาลักษณะภายนอกอันสดใสสวยงาม แต่ข้างในกลับบอบช้ำเสียหายจนมิอาจกู้คืน ตอนนี้เพียงรอโอกาสอันหนึ่ง ให้เขาตายไปอย่างสมบูรณ์ จางยวี่โหร่วถือดอกไม้กิ่งนั้นไว้ เดินไม่กี่ก้าวในห้อง ยิ่งดู ยิ่งมีความสุขบางส่วนมากขึ้นแล้ว “เสี่ยวฟง ในเมื่อเจ้าบอกว่าดอกไม้เหล่านั้นในสวนหลังบ้านสวยงามยิ่งนัก ถ้างั้นเราก็ไปดูกันเถอะ” ยังไง ๆ ก็ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ต้องทำ ก็ไปชมดอกไม้ให้เพลิดเพลินมิดีกว่าหรือ ฆ่าเวลาก็ดี “ดีอ่า งั้นเราก็ไปกันเดี๋ยวนี้!” ตอนนี้เสี่ยวฟงได้นำดอกไม้เหล่านั้นที่นางนำกลับมาจัดเสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์ เมื่อได้ยินว่าคุณหนูมีความสนใจไปชมดอกไม้ นางก็รีบไปเป็นเพื่อนด้วยความยินดีทันที ยังไง ๆ ก็ขอเพียงคุณหนูมีความสุข ไม่ว่านางทำอะไรก็จะรู้สึกมีความสุขอย่างแปลกประหลาด พวกนางเพิ่งเดินออกมาจากประตู ยังไม่ทันได้เดินไปถึงสวนดอกไม้หลังพระตำหนัก เวลานี้ก็มีคนรับใช้ของพระตำหนักคนหนึ่งรีบเร่งมารายงาน “พระชายา ข้างนอกสาวใช้ของตำหนักหลินขอเข้าเฝ้าค่ะ” “สาวใช้ของตำหนักหลิน เจ้าว่านั่นคือปิงเอ๋อสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูหลินคนนั้นที่มักจะมาเยี่ยมข้าหรือ?” จางยวี่โหร่วถามอย่างสงสัย หรือว่าหลังจากหลิงจือกล่าวสนทนากับซูเฟยเสร็จแล้วรู้สึกเบื่อก็เลยกลับมาหานางอีกแล้ว? แต่ทำไมเขาถึงพูดว่ามีเพียงปิงเอ๋อสาวใช้ตำหนักหลิน ไม่ได้กล่าวถึงหลิงจือล่ะ? “ใช่แล้ว ก็คือนาง นางบอกว่ามีเรื่องฉุกเฉินขอพบพระชายาค่ะ” เมื่อได้ยินคำว่าฉุกเฉิน หัวใจของจางยวี่โหร่วก็เครียดทันที “รีบตาม!” “ค่ะ!” ... ปิงเอ๋อถูกคนรีบเร่งนำเข้ามาทันที พอเห็นนางก็รีบถามว่า “พระชายา ท่านเห็นคุณหนูหลินบ้านของบ่าวบ้างไหม นางได้มาพระตำหนักอ๋องชิงผินกับท่านด้วยกันแล้วไหมค่ะ?” “ไม่มีนะ!” จางยวี่โหร่วส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เราเข้าไปในพระราชวังด้วยกัน หลังจากที่ข้ากลับออกมาจากเสียนเฟยที่นั่นก็ได้กลับมาแล้วโดยตรง ทุกครั้งที่นางไปสนทนาเป็นเพื่อนกับซูเฟยก็ใช้เวลามากเป็นพิเศษ ดังนั้นข้าจึงไม่รอนางแล้ว ทำไมนางยังไม่ได้กลับมาหรือ?” ปิงเอ๋อเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว รีบคุกเข่าลงบนพื้น “พระชายา คุณหนูของบ่าวต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่ ๆ ขอท่านโปรดช่วยนางด้วยเพค่ะ” เมื่อจางยวี่โหร่วได้ยิน ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นมาก รีบเดินไปข้างหน้าพยุงนางขึ้นมา “เจ้าอย่ารีบ พูดช้า ๆ ที่แท้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว” ปิงเอ๋อร้องไห้จนรอบตาแดงก่ำไปหมด นางสะอื้นไห้พลางกล่าวว่า”คุณหนูของบ่าวเข้าไปในพระราชวัง ให้บ่าวรอข้างนอก บอกว่าสองชั่วยามกว่าก็จะออกมา แต่ตอนนี้นางหายตัวไปแล้ว” “นั่น...เป็นเพราะว่านางมีความสุขมากที่ได้สนทนากับพระนางซูเฟย จนลืมเวลาไปแล้ว?” “ไม่ คุณหนูท่านระมัดระวังตลอดเสมอมา ไม่ทำเช่นนั้นเด็ดขาด แม้ว่านางมีธุระจริง ๆ ก็ต้องให้คนมาบอกแน่ ๆ บ่าวคิดจะเข้าไปซักถาม แต่กลับถูกองครักษ์ขับไล่ออกมา นางต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ ๆ ขอพระชายาได้โปรดช่วยนางด้วยเพค่ะ” พวกนางเข้าพระราชวังไปแต่เช้า ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ถ้าหลิงจือยังไม่มีข่าวคราว นั่นก็เป็นสิ่งที่ค่อนข้างผิดปกติ “ถ้างั้นเจ้าไปถามทางด้านองค์ชายสองแล้วหรือยัง? นางออกไปจากประตูพระราชวังอื่น ๆ หรือไม่ ไม่เห็นเจ้าก็คิดว่าเจ้าได้กลับไปแล้ว ไม่แน่ว่านางอาจจะไปพระตำหนักอ๋องสองแล้ว” ตอนนี้เพราะหาไม่พบคน ดังนั้นอะไรทุกอย่างต้องซักถามให้เข้าใจสักครา “นี่...ทันทีที่บ่าวรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก็รีบมาหาพระองค์พระชายาแล้ว ทางด้านองค์ชายสองยังไม่กล้าไปรบกวนเพค่ะ” เพราะนางยังไม่ได้รับการยืนยันว่าคุณหนูเกิดเรื่องขึ้นแล้วหรือไม่ มิฉะนั้นวิ่งไปหาที่องค์ชายสองอาจเสียเปล่า ไม่แน่ว่ากลายเป็นก่อให้เกิดความเสียหายที่ไม่จำเป็นออกมาได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณหนูและเขายังไม่ได้อภิเษกสมรสกัน ดังนั้นในสายตาของปิงเอ๋อ จางยวี่โหร่วเป็นคนที่น่าเชื่อถือได้มากที่สุด คนที่นางคิดถึงคนแรกคือจางยวี่โหร่ว นางเป็นพี่น้องที่ดีของคุณหนู นางต้องไม่นั่งนิ่งดูดายแน่ ๆ “ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าเรื่องค่อนข้างผิดปกติไปบ้าง ตอนนี้เจ้ารีบไปที่พระตำหนักอ๋องสอง ทูลเรื่องนี้ต่อองค์ชายสอง พระองค์ทรงเป็นคู่หมั้นของคุณหนูเจ้า ไม่มีอะไรที่น่าต้องห้าม ถ้านางติดอยู่ในพระราชวังแล้วจริง ๆ นั่นต้องเป็นปัญหายุ่งยากแล้ว และข้าก็รีบเข้าไปในพระราชวังพระนางซูเฟยเพื่อสอบถามสักครา ถ้านางยังอยู่ที่ซูเฟยนั่น ข้าก็จะรีบส่งข่าวปลอดภัยให้พวกเจ้าทันที ตอนนี้เราไม่อาจประวิงเวลาให้ล่าช้าแล้ว ถ้านางถูกใส่ร้ายหรือถูกจับเป็นตัวประกันไปจริง ก็แสดงให้เห็นว่าเหตุการณ์อันตรายมาก เราต้องรีบฉวยเวลาให้ได้แน่ ๆ” ปิงเอ๋อพยักหน้า ตอนนี้นางกำลังขวัญหายไร้เป้าหมาย ได้แต่เพียงฝากความหวังทั้งมวลไว้ที่จางยวี่โหร่ว นางกล่าวว่าอะไรแน่นอนก็คืออะไร ตอนนี้จางยวี่โหร่วอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ก็แล้วกันไป แต่ตอนนี้พระราชโองการที่เฉินซูเสียนได้รับพระราชทานอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทได้ลงมาแล้ว แผนการของนางยังไม่ทันได้ดำเนินการจริง ถ้าเช่นนั้นตอนนี้มีความเป็นไปได้ที่พวกนางอาจจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว ถ้าหลิงจือได้เจอเฉินซูเสียนแล้วทันที นางต้องไม่ปล่อยนางไปแน่ ๆ อ่า จางยวี่โหร่วรู้สึกสำนึกเสียใจบ้าง นางไม่ควรปล่อยให้หลิงจือเคลื่อนไหวเองคนเดียว ตอนนี้เกิดเรื่องปุ๊บ นางก็สงสัยไปที่องค์รัชทายาทและเฉินซูเสียนเป็นธรรมดา เดิมในใจก็รู้สึกร้อนอกร้อนใจมาก เมื่อนางไปเข้าเฝ้าพระราชวังของซูเฟย ได้รู้ว่าหลิงจือได้มาหนึ่งช่วงดื่มน้ำชาแล้วก็จากไปแล้ว ความร้อนอกร้อนใจในส่วนนี้ของนางก็ยิ่งกระพือถึงขีดสุดแล้ว ซูเฟยยิ่งตกใจ “เจ้าพูดว่าอะไร จือเอ๋อนางหายตัวไปแล้ว? นี่เกิดเรื่องขึ้นได้ยังไง ใครใจกล้ายิ่งใหญ่ขนาดนี้ลักพาตัวพระชายาองค์ชายสองในอนาคต?” จางยวี่โหร่วสีหน้าเคร่งขรึมกล่าวว่า “ในพระราชวังลึกนี้ เดิมวิกฤตก็เป็นชั้น ๆ หนักหนา พระนางยิ่งควรเข้าใจเหตุผลี้จึงจะถูก พี่จื่อหัวเพรียบพร้อมทั้งด้านวรรณกรรมและวรยุทธ์ ช่างเป็นห่านหงส์ยิ่งใหญ่จากฟากฟ้าสู่แดนดิน น้องหลิงได้รับพระราชทานอภิเษกสมรสกับพระองค์ ก็ต้องมีคนอิจฉาตาร้อนแน่นอน สาเหตุวิกฤตของน้องหลินก็มาจากสิ่งนี้อ่า”