ตอนที่ 128 ยอมเชื่อฟังฝ่าบาทข้าดี ๆ

ต๭นที่ 128 ยอมเชื่อฟังฝ่าบาทข้าดี ๆ เชือกที่มัดมือและเท้าถูกแก้ออกมา หลิงจือพบว่าตนเองสามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว รีบคุกเข่าลงทูลขอวิงวอนทันที “องค์รัชทายาท อย่าทรงไปฟังเฉินซูเสียนยุแหย่ หล่อนจงใจคิดยั่วความสัมพันธ์ของพระองค์ท่านและพระอนุชาสอง พระองค์ท่านทรงรีบปล่อยหม่อมฉันไปเถอะ วันนี้เรื่องนี้ก็ทำเป็นไม่เคยเกิดขึ้น หม่อมฉันจะไม่พูดออกไปเด็ดขาดเพค่ะ” ตอนนี้เฉินซูเสียนไม่ได้อยู่ที่นี่ กำลังเป็นเวลาที่ดีที่จะโน้มน้าวองค์รัชทายาทอ่า มั่นใจว่าเขาต้องตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องราว จากนั้นปล่อยนางไป แต่ว่านางยังไร้เดียงเกินไปแล้ว เป่ยจื่อเฉินโง่เง่าอย่างไรอีก เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ท้ายสุดผู้ชายก็มิอาจต้านทานความงดงามอันล่อใจเย้ายวน ตอนนี้เขามีเฉินซูเสียนแล้ว ถ้าเขามีสาวที่ยิ่งงามกว่าอีกคน นั่นไยมิใช่ยิ่งดี เขาเป็นองค์รัชทายาทแท้ ๆ ไม่ว่าเขาคิดอยากได้อะไรล้วนเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับอย่างสมเหตุสมผล แม้แต่ผู้หญิงของพระอนุชาเขาก็เช่นเดียวกัน ถ้ากระทั่งผู้หญิงเพียงคนเดียวก็มิยอมยกให้ อย่าพูดถึงความเคารพยำเกรงเขาซึ่งเป็นพระเชษฐาคนนี้ หลิงจือยังคงมีความหวังอย่างเปี่ยมล้นว่าเขาจะเปลี่ยนความคิด แต่เขาพุ่งกระโจนมาเบื้องหน้าโดยแรงกอดนางไว้ นางจึงเพิ่งคิดได้ว่าความคิดของตนเมื่อครู่ช่างไร้เดียงสาเพียงไร “ฮ่าฮ่า แม่สาวน้อย ครั้งสุดท้ายในวันนั้นที่เจ้าถวายร่ายรำอย่างงดงามลือทั่วเมืองในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่พระราชวัง ได้ประสบความสำเร็จในการดึงดูดความสนใจของข้า ตอนนี้เป็นลิขิตสวรรค์ที่ให้เจ้าตกอยู่ในมือของข้า มิเช่นนั้นเจ้าก็เชื่อฟังยินยอมข้าดี ๆ” “ไม่ปล่อยข้านะ ปล่อยข้านะ!” หลิงจือดิ้นรนต่อสู้สุดชีวิต สีหน้าแววตาล้วนแสดงออกถึงความไม่อยากเชื่อ “เจ้าเป็นองค์รัชทายาทแท้ ๆ ว่าที่ฮ่องเต้ของหนานหชู่ ทำไมเจ้าสามารถทำสิ่งที่น่ารังเกียจไร้ยางอายเช่นนี้ออกมา ถ้าข่าวลือออกไปแล้ว เจ้าจะยืนอยู่ในราชสำนักได้อย่างไร เจ้าได้เอาศักดิ์ศรีความยำเกรงของราชนิกูลไปทิ้งไว้ไหน?” นางพูดสิ่งเหล่านี้กับเป่ยจื่อเฉิน ล้วนเป็นการสีซอให้ควายฟัง ถ้าเขาได้รู้ว่าความสัมพันธ์ในประโยชน์โทษของเรื่องนี้ นางก็ไม่ถูกจับมาที่นี่ด้วย “หุบปาก เจ้าอย่าสุราให้เกียรติไม่ดื่ม ดื่มสุราใช้กำลังบังคับ คาดไม่ถึงยังกล้ากบฏกับข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ได้เกี่ยวพันกับองค์ชายสอง ก็กล้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาเจ้า บอกเจ้า ข้าเป็นองค์รัชทายาทแท้ ๆ ตำแหน่งฐานะล้วนอยู่เหนือเขา ถ้าเจ้ากล้าต่อต้านอีก เชื่อหรือไม่ว่า ข้าจะประหารเจ้าทั้งครอบครัวและล้างตระกูลเจ้าเก้าชั่วโคตร!” เขาเป็นบ้าไปแล้ว! คนแบบนี้ไหนเลยคู่ควรเป็นองค์รัชทายาท ถ้าประเทศหนานหชู่ต้องตกอยู่ในมือของเขาจริง ๆ ไยมิใช่ทั้งประเทศนี้ล้วนถูกทำลายไปหมดสิ้นแล้วหรือ? ... เวลานี้เฉินซูเสียนกำลังอยู่ข้างนอกดื่มชาตามสบาย คิดถึงสิ่งที่อาจจะเกิดอะไรขึ้นข้างใน เห็นได้ชัดว่านางภูมิใจมาก อารมณ์ก็ดีมากด้วย ฮ่า ๆ หลิงจือ เจ้านังสารเลวฐานะต่ำต้อยนี่ ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้อภิเษกสมรสกับองค์ชายสองได้อย่างสิ้นเชิง เป่ยจื่อหัว ต่อให้ข้าไม่ได้เจ้า ข้าก็ไม่ปล่อยให้เจ้าได้รับสิ่งที่ในหัวใจเจ้ารัก ข้ารักชอบเจ้ามาหลายปีเช่นนั้น แต่แลกกลับมาเป็นการปฏิบัติอย่างโหดร้ายไร้เทียมทานของเจ้าจริง ๆ ถ้างั้นข้าก็จะให้เจ้ารู้จุดจบของการล่วงเกินข้า รอจนจัดการหลิงจือจบแล้ว ถัดมาหล่อนก็จะจัดการกับจางยวี่โหร่วอย่างสุดกำลัง เพราะหล่อนรู้ว่าหลิงจือเป็นลูกสมุนของจางยวี่โหร่ว หักปีกของหล่อนก่อน แล้วค่อยเล่นงานนางในยกเดียว พวกเขาทุกคนทั้งหมด หล่อนจะไม่ปล่อยไปสักคนเดียว เวลานี้ จู่ ๆ นางกำนัลคนหนึ่งรีบเข้ามาแจ้งข่าว “คุณหนูเฉิน ไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้ว องค์ชายสองมาแล้ว คิดขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทองค์รัชทายาทเพค่ะ” ก้นบึงในตาเฉินซูเสียนตามีแววโหดร้ายกระแสหนึ่งแวบผ่านไปครา มาหาถึงที่เร็วขนาดนี้ ดูแล้วเขารีบร้อนดั่งเพลิงเผาจริง ๆ อ่า “กลับไปรายงานว่าองค์รัชทายาททรงป่วยกำลังพักผ่อน ไม่พบใคร” ตอนนี้เฉินซูเสียนได้รับพระราชโองให้อภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาท แม้ว่ายังไม่ได้เข้าพิธี แต่ในตำหนักดองกงนี้ทั้งเบื้องบนและเบื้องล่าง หล่อนได้รับเกียรติเป็นพระแม่แล้ว คำสั่งของหล่อน พวกเขาล้วนทำตาม “ใช่!” ได้ยินหล่อนพูดเช่นนี้แล้ว นางกำนัลคนนั้นก็รีบไปทำตามคำสั่งแล้ว ในไม่ช้า ก็มีเสียงดังอลหม่านวุ่นวายระลอกหนึ่งดังมาจากข้างนอก “องค์ชายสอง พระองค์ท่านทรงเสด็จเข้ามาไม่ได้ ที่นี่เป็นตำหนักดองกง พระองค์ท่านทรงบุกรุกเข้ามาได้อย่างไรเพค่ะ?” “หลีกไป!” เฉินซูเสียนลุกขึ้นมามองออกไปข้างนอก เขาต้องมิอาจอดกลั้นไว้ได้แล้ว บุกรุกเข้าตำหนักดองกงเป็นความผิดอุกฉกรรจ์ ถัดมาหล่อนยังสามารถใช้โอกาสนี้จัดการโทษฐานหมิ่นประมาทยิ่งใหญ่ข้อหนึ่งให้เขา องค์ชายสองซึ่งปกติเน้นมารยาทขนบธรรมเนียมมากที่สุด คิดไม่ถึงก็มีเวลาที่เดือดดาลเช่นนี้ ทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นเพราะหลิงจือนังสารเลวคนนี้ ดีอ่า ในเมื่อพวกเขามีความรักที่ลึกซึ้งเช่นนี้ ถ้างั้นหล่อนก็จะช่วยให้พวกเขาเป็นคู่ครองยวนหยางสุดชีวิตคู่นี้สมบูรณ์แบบแล้ว หล่อนรอคอยมาก เมื่อเขาได้เห็นกับตาว่าผู้หญิงที่เขาเองรักอย่างลึกซึ้งต้องถูกผู้ชายคนอื่นครอบครองเป็นมลทินจะมีความรู้สึกเช่นไร ขอเพียงได้นึกถึงฉากแบบนั้น หล่อนก็รู้สึกมีความสุขเป็นทวีคูณ เป่ยจื่อหัวได้ยินนางกำนัลรายงานแล้ว ไหนเลยยังอดกลั้นไว้ได้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพวกเขาจงใจก่อให้เกิดความลำบาก เขาก็ไม่สนอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว บุกเข้าไปโดยตรง หลังจากเข้ามากลับไม่ได้เห็นองค์รัชทายาท เพียงเห็นเฉินซูเสียนคนเดียว เขารีบเดินมาตรงหน้าหล่อนสอบถามด้วยความโกรธเกรี้ยวทั่วใบหน้าทันที “จือเอ๋อล่ะ พวกเจ้าจับนางไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว?” เฉินซูเสียนเห็นลักษณะโกรธเกรี้ยวรีบร้อนขนาดนี้ของเขา ในใจยิ่งรู้สึกอิจฉาอย่างหาที่เปรียบมิได้ บนใบหน้าหล่อนแฝงรอยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อยกล่าวว่า “องค์ชายสองน่าตลกจริง ๆ ว่าที่พระชายาของพระองค์ท่านหายไป ทำไมจึงหามาถึงที่นี่แล้ว?” “เจ้าไม่ต้องแกล้งโง่ พวกเจ้าจับจือเอ๋อไปชัด ๆ คิดว่าเปิ่นหวังไม่รู้หรือ? ขอเตือนเจ้า ทางที่ดีที่สุดมอบจือเอ๋อออกมาโดยเร็ว มิฉะนั้นเปิ่นหวังไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด” ปกติเขามักจะอ่อนโยนและสง่างามดั่งหยก บนใบหน้าประดับรอยยิ้มเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ แต่เวลานี้เขาดูไปแล้วสีหน้ากลับเย็นชาน่ากลัวไร้ที่เปรียบปาน ทำให้หล่อนรู้สึกแปลกหน้าไป ให้ตายสิ ตอนนี้เขากลายเป็นแบบนี้ ล้วนเป็นเพราะหลิงจือ หล่อนก็ไม่บอกความจริงกับเขา กระทั่งพยายามที่จะถ่วงเวลา รอสักพักต่อให้เขาหาเจอแล้ว แต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว “ดูเหมือนว่าข่าวขององค์ชายสองก็คล่องแคล่วว่องไว การเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถของตำหนักดองกง พระองค์ท่านก็ทรงทราบชัดเจนดีมากอ่า กล่าวไม่ผิด วันนี้เพราะหลิงจือปะทะใส่องค์รัชทายาท ได้เห็นพระองค์กลับไม่ทักทายไม่แสดงความเคารพ ไม่รู้จักมารยาทโดยสิ้นเชิง ดังนั้นฝ่าบาทองค์รัชทายาทจึงได้นำนางไปอบรมสั่งสอนคราหนึ่ง หลังจากนั้นก็ปล่อยนางกลับไปแล้ว หม่อมฉันว่าองค์ชายสองยังคงลองหาดูก่อน แต่อย่าดูหมิ่นฝ่าบาทองค์รัชทายาทอย่างตามใจ ถ้าเพราะผู้หญิงคนเดียว ทำลายความรักระหว่างพี่น้องของพวกท่าน นั่นก็เป็นการได้ไม่คุ้มกับที่เสียไปแล้วเพค่ะ” เขายังมีโอกาสที่จะหันหลังกลับ ถ้าเขาทอดทิ้งหลิงจือแล้วรีบจากไปทันที หล่อนจะไม่ทำให้เขาลำบากอีก แต่ไม่คิดว่าการเคลื่อนไหวของเป่ยจื่อหัวกลับตรงมาข้างหน้าบีบคอของเฉินซูเสียนไว้อย่างดุเดือด เค้าหน้าที่สวยงามสง่าเป็นที่สุดได้ปกคลุมด้วยความหม่นหมองเต็มไปหมด นางกำนัลในห้องตกใจกลัวจนคุกเข่าไปทั่วพื้นแล้ว “องค์ชายสอง ทำมิได้อ่า คุณหนูเฉินเป็นว่าที่พระชายาองค์รัชทายาท ท่านมิอาจทำร้ายนางโดยเด็ดขาดอ่า” เจ้านายเกิดเรื่องแล้ว บ่าวทาสไยมิใช่ต้องพินาศด้วยเช่นกันหรือ? ยิ่งกว่านั้นถ้าองค์ชายสองประหารว่าที่พระชายาองค์รัชทายาทจริง ๆ ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร แทบจะทำให้คนมิอาจจินตนาการได้ นั่นจึงเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากจริง ๆ