ตอนที่ 137 ถ้ามีคนกระทำไม่ดีต่อข้า เหตุใดต้องปล่อยไป

ต๭นที่ 137 ถ้ามีคนกระทำไม่ดีต่อข้า เหตุใดต้องปล่อยไป สายตาของจางอวี่โหร่วทอดไปยังร่างของเย่นหลิน เธอจะไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังจากตัวของเขาได้อย่างไร เธอก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีทางปล่อยให้คนอื่นเอาเรื่องที่ไม่ยุติธรรมมาลงที่ตัวเธอ ไม่อย่างนั้นไม่แน่ว่าตอนไหนสักตอนอาจจะเกิดความไม่พอใจกับเธอมากขึ้นมา เธอลำบากเพราะเย่นอิ่งมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่แน่ว่าเย่นหลินอาจจะคิดแก้แค้นแทนน้องสาวของเขาก็ได้ สายตาที่เขาใช้มองมาที่เธอเมื่อสักครู่ก็สามารถบอกทุกอย่างได้แล้วไม่ใช่หรือ? “เย่นหลิน ข้าได้ยินมาว่า เจ้ากับน้องสาวของเจ้าต่างก็เป็นเด็กกำพร้า และร่วมชีวิตด้วยกันเติบโตมา เจ้าเป็นพี่ชายจึงรักคนในครอบครัวเพียงคนเดียวนี้มาก และเจ้าก็สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อนาง ขอเพียงนางชอบอะไร เจ้าก็จะพยายามเต็มที่เพื่อให้นางพึงพอใจ บางครั้งไม่ว่าจะผิดหรือถูก เช่นนั้นแล้ว เจ้าคิดว่าคนที่อยู่ท่ามความความรักที่ตามใจจนเสียเช่นนั้นจะมีนิสัยเช่นใด?” ท่านอ๋องยังไม่ได้พูดอะ แต่เธอกลับมาดึงดันไม่ยอมอยู่ที่นี่ เย่นหลินไม่ได้ฟังคำพูดของเธอในลึกลงในจิตใจ แต่กลับรู้สึกว่าเธอกำลังเยาะเย้ยในความทุกข์ของเขา “นางเป็นน้องสาวของข้า ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ข้าคิดเองก็พอแล้ว ไม่จำเป็นที่ชายาจะต้องมาตักเตือนข้า” เย่นหลินพูดออกมาเสียงเรียบ จางอวี่โหร่วเดินเข้ามาใกล้เขา หลังจากนั้นก็กดเสียงลงพูด : “สำหรับคนที่เคยทำร้ายข้า ข้าสามารถให้โอกาสเขาได้อีกครั้ง แต่ถ้าหากว่ายังมีครั้งที่สองก็จำเป็นจะต้องถอนรากถอนโคน หากไม่ทำอะไรข้า ข้าก็ไม่ทำอะไรใคร แต่หากทำไม่ดีต่อข้าแล้ว ข้าก็จะจัดการให้สิ้น!” คำพูดของเธอดุดัน และชัดเจนกังวานในทุกคำพูด มันทำเอาเย่นหลินสั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อเขาตอบสนองกลับมาอีกครั้งก็เห็นว่าร่างผอมบางนั้นได้เดินห่างออกไปไกลแล้ว แต่ว่าหญิงสาวที่บอบบางราวกับจะสามารถบีบให้แตกสลายได้นี้กลับเพิ่งจะทำให้เขารู้สึกถึงความกลัวและกดดันอย่างหนักหน่วงไปเมื่อสักครู่ คำพูดของเธอราวกับมีน้ำหนักเป็นตัน สายตาของเธอคมกริบดังใบมีด มันกดดันจนทำให้ชายอกสามศอกอย่างเขาไม่อาจเงยหน้าขึ้นมาได้ “เมื่อครู่เจ้าพูดอะไรกับเย่นหลิน ข้าไม่เคยเห็นเขามีสีหน้าตกใจเช่นนั้นมาก่อน?” ระหว่างทางกลับไปยังห้อง ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ เย่นหลินอยู่เคียงกายเขามานานหลายปีเช่นนี้ เขาจะไม่รู้จักนิสัยของเขาได้อย่างงไร เขานิ่งแข็งราวกับท่อนไม้ นอกจากน้องสาวของเขา ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรสามารถทำให้เขาเปลี่ยนแปลงได้เลยแม้แต่น้อย ถ้าหากพูดถว่าบนโลกนี้มีสิ่งที่สามารถทำให้เย่นหลินกลัวได้ เขาก็รู้สึกไม่กล้าจะเชื่ออยู่หน่อยๆ แต่ว่าเมื่อสักครู่เขามั่นใจได้ว่า เขาเห็นสายตาที่หวาดกลัวจากใบหน้าของเย่นหลิน เด็กสาวคนนี้มีความสามารถอะไรทำให้เขาเปลี่ยนเป็นเช่นนั้นได้ “ไม่ได้มีอะไร ทุกคนต่างก็มีจุดอ่อน ข้าเพียงใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนนั้นก็เท่านั้น” เย่นอิ่งก็คือจุดอ่อนของเขา เขาสามารถไม่สนใจอะไรได้ แต่ว่าตอนนี้เย่นอิ่งกลายเป็นคนไร้ความสามารถ ถ้าหากเขากล้าทำอะไรไม่คิด คนที่จะเผชิญกับความลำบากก็คือเย่นอิ่ง! ....... เมื่อจัดการหน้าที่ของตัวเองเสร็จ เย่นหลินก็กลับไปยังบ้านพักที่พวกเขาสองพี่น้องอยู่อาศัย เขาไม่สนใจจะพักผ่อนแม้แต่น้อย เรื่องแรกที่เขาทำก็คือการไปต้มยา ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเย่นอิ่งยังไม่หายดี และยังมีท่าทีจะหนักขึ้นด้วย เย่นหลินรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เขาเพิ่งจะต้มยาเสร็จก็ได้ยินเสียงดัง “เพล้ง” มาจากห้องของเย่นอิ่ง ราวกับมีเครื่องกระเบื้องเคลือบบางอย่างตกลงสู่พื้นแตกกระจาย เย่นหลินร้อนรนจนแทบจะทำยาในมือคว่ำไป เขารีบร้อนพุ่งตัวเข้าไปในห้องของเย่นอิ่งในทันที “น้องสาว เป็นอะไรไป?” หลังจากเข้าไปแล้ว เขาก็ไปพบกับภาพที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เย่นอิ่งกำลังลุกขึ้นไปที่เตียงด้วยความยากลำบาก เธออยากจะไปหยิบแก้วน้ำที่โต๊ะข้างๆ แต่ว่าร่างกายของเธออ่อนแอจนเกินไป มือของเธอสั่นสะท้านอยู่ตลอดเวลา ทำให้แม้จะคว้ามาได้อย่างยากลำบากก็ทำตกลงพื้นไปโดยไม่ได้ระวง จากนั้นเธอก็กลิ้งตกลงมาจากเตียง แต่มือของเธอกลับถูกเศษแก้วน้ำที่แตกบาดเข้า เลือดจึงไหลรินออกมา เมื่อเห็นสภาพของเธอ เย่นหลินก็รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก เขารีบร้อนเข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นมา หลังจากนั้นก็พาขึ้นไปบนเตียง พอเขาตั้งใจอยากจะดูบาดแผลของเธอเสียหน่อย อยู่ๆ เธอก็จับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ เลือดที่ไหลอยู่บนมือของเธอก็เปื้อนที่เสื้อผ้าของเขาจนเป็นรอยมือ ปากของเธอเอาแต่พึมพำไม่หยุด : “น้ำ น้ำ!” ริมฝีปากของเธอแห้งผากจนขาวซีด จะต้องกระหายน้ำมากอย่างแน่นอน! เย่นอิ่งทำได้เพียงรีบรินน้ำให้เธอ เธอรีบรับแก้วน้ำไปดื่มอย่างมูมมาม เธอดื่มไปทั้งหมด 3 แก้วกว่าจะพอใจ ภายในใจของเย่นหลินเต็มไปด้วยการโทษตัวเองและความปวดใจ เขาไม่อาจจะดูแลเธอให้ดีได้ ในตอนที่เขาไม่อยู่ แม้แต่น้ำเธอก็ยังไม่สามารถดื่มได้ เมื่อนึกไปถึงว่าก่อนหน้านี้เย่นอิ่งสดใสร่าเริงและแข็งแรงเช่นนั้น เธอกระโดดโลดเต้นไปมา พูดคุยหัวเราะคิกคัก ต่อหน้าเขา แต่ว่าในตอนนี้......แม้แต่แรงจะหยิบจับน้ำแก้วหนึ่งเธอยังไม่มีเหลือ ทำไม ทำไมทุกอย่างจึงกลายเป็นแบบนี้! หลังจากที่ร่างกายของเย่นอิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ นิสัยของเธอก็ยิ่งแย่ลงเช่นกัน ตอนนี้เธอดื่มน้ำจนพอแล้ว เธอจึงหันไปมองพี่ชายที่กำลังตรวจดูรอยแผลของเธอด้วยความห่วงใยอยู่ข้างๆ เธอผลักเขาออกไปด้วยใบหน้าที่มืดมนในทันที “อย่ามายุ่งกับข้า แม้ว่าเลือดของข้าจะไหลออกมาจนเหือดแห้ง หรือไหลออกมาจนหายก็ไม่ต้องสนใจข้า ตอนนี้ข้ากลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว ไม่อาจจะมีชีวิตได้อีกแล้ว!” เย่นหลินทั้งโมโหและปวดใจ : “เจ้าพูดอะไร เจ้าเป็นน้องสาวของข้า เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวบนโลกนี้ของข้า ข้าจะไม่สนใจเจ้าได้อย่างไร ตั้งแต่เด็กจนโต พวกเราสองพี่น้องอยู่ร่วมกันมาโดยตลอด หรือว่าสำหรับเจ้า แม้แต่พี่ชายคนนี้ก็ไม่ต้องการแล้ว?” “ข้า.......” อยู่ๆ น้ำตาของเย่นอิ่งก็รินไหลออกมา เธอร้องไห้ออกมาเสียงดังด้วยความใจสลาย : “ท่านพี่ บนโลกนี้นอกจากท่าน เดิมทีก็ไม่มีใครดีกับข้า หลายวันที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยมาเยี่ยมเยียนข้าเลย” ดังนั้นหากพูดกันตามความจริงแล้ว เธอก็คงจะเสียใจเพราะท่านอ๋องสินะ แต่ว่าเย่นหลินเองก็ทำอะไรไม่ได้ ท่านอ๋องไม่มี เขาก็คงไม่อาจจะไปบังคับให้มาได้ ถ้าหากเขามีความสามารถเช่นนั้น เขาก็คงจะทำไปแล้ว เมื่ออดทนมเนนิ่นนาน ในที่สุดเขาก็เปิดปากพูดขึ้น : “น้องสาว เจ้าลืมเขาเสียเถอะ เขาโหดร้ายกับเจ้าเช่นนั้น แม้เจ้าจะชอบเขาต่อไปก็ไม่มีผลอะไรขึ้นมา ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บอีกแล้ว” “ไม่!” อยู่ๆ เย่นอิ่งก็ร้องตกใจออกมา เธอมองไปที่เขาด้วยความรับไม่ได้ : “ท่านพี่ เหตุใดอยู่ๆ ท่านก็พูดเช่นนี้ เมื่อสองวันก่อนท่านยังปลอบใจข้า บอกว่าที่ท่านอ๋องทำเช่นนี้ก็เพื่อสถานการณ์ภาพรวม ความจริงเขาใส่ใจข้า แม้ว่าจะไม่ได้มาเยี่ยมเยียนข้า แต่ก็กำชับให้ท่านดูแลข้าให้ดี ข้ารู้ว่าครั้งนี้ตัวเองกระทำความผิดถึงชีวิต แต่ว่าข้าได้รับโทษแล้ว ภายในใจของท่านอ๋องยังมีข้าอยู่ใช่หรือไม่?” เย่นหลินกำหมัดแน่น เส้นเลือดปรากฎขึ้นมาให้เห็น บางทีตลอดมาอาจจะเป็นความผิดของเขาก็ได้ เขาไม่ควรจะพูดดเช่นนั้นกับเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความหวัง เมื่อหลายวันก่อน เขาเห็นว่าเธอล้มป่วยมีไข้จนเกือบจะไม่เหลือชีวิตอยู่ มีเพียงพูดจาเช่นนี้กับเธอเท่านั้นจึงจะทำให้เธอมีกำลังใช้ชีวิตต่อ แต่ว่าคำโกหกจะสามารถแทนความหมายใดได้?