ตอนที่ 142 ชายาเจ้าช่างงามยิ่งนัก

ต๭นที่ 142 ชายาเจ้าช่างงามยิ่งนัก เสื้อผ้าชุดนี้ ผมก็ทำเสร็จแล้ว ต่อมาก็คือการแต่งหน้าแล้วสินะ จางยวี่โหร่วนั้นงดงามโดยธรรมชาติ ไม่เติมแป้งก็สวยงามมากแล้ว ดังนั้นจึงน้อยมากที่เธอจะแต่งหน้า ถึงแม้จะแต่งหน้า ก็แค่แต่งบางๆเท่านั้น ชายหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ปากกาจุ่มสีและวาดดอกไม้ลงระหว่างคิ้วของเธอ ริมฝีปากแดงเปล่งปลั่งสะดุดตามากขึ้นเพราะสีของผงสีแดง ทำให้คนอยากเข้าไปใกล้ชิดเมื่อเห็นอย่างอดไม่ได้ จางยวี่โหร่วมองดูตัวเองในกระจก แล้วก็ตกตะลึง เดิมทีแล้วเธอไม่ได้คาดหวังในฝีมือของชายคนนี้เลย แต่กลับไม่คิดว่าผลลัพธ์จะน่าทึ่งขนาดนี้ เธอจ้องมองดูตัวเอง รู้สึกแปลกตาและไม่น่าเชื่ออยู่ในใจ ดูเหมือนลักษณะทั้งหมดเกิดการเปลี่ยนแปลงไป เปลี่ยนแปลงจนไม่เหมือนเธอเล็กน้อย ทันใดนั้น เธอถูกเขากอดไว้อย่างแน่นหนาและแนบนิ่งอยู่ในอ้อมแขน เธอยังดูไม่เสร็จเลยนะ เพิ่งจะดูไปไม่นานเอง เขาต้องการจะทำอะไรอีก “ ท่าน...อื้อ...” จางยวี่โหร่วเพิ่งจะเอ่ยปาก จูบอันร้อนแรงก็ประกบลงมายังริมฝีปาก ยึดลมหายใจของเธอทั้งหมดไป ผู้หญิงคนนี้รู้หรือไม่ว่าตัวเองงดงามและดึงดูดขนาดไหน แล้วยังมองเขาด้วยแววตาที่ไร้เดียงสาอีก นี่มันคือขาด ‘การสั่งสอน’ ไม่ใช่หรือไง? ในเมื่อเธอ ‘ดึงดูด’ก่อน เช่นนั้นเขาก็จะทำให้เธอพึงพอใจ จางยวี่โหร่วไม่สามารถจะปฏิเสธเขาได้เลย ทุกครั้งล้วนเป็นแบบนี้ มีแต่ถูกเขาใช้อำนาจเรียกร้องอย่างเชื่อฟังเท่านั้น แต่ว่าในครั้งนี้ เขากลับบ้าคลั่งมากเกินไปหน่อย เธอจึงต้านทานไม่ไหวเล็กน้อย ในตอนนั้น จู่ๆเสี่ยวเฟิงก็ผลักประตูเปิดเข้ามาเสียงดัง “ คุณหนู เสื้อผ้าของคุณหนูหาได้หรือยังเจ้าค่ะ? ข้ามาแต่งตัวให้คุณหนูแล้ว ” แต่ว่า ตอนที่เธอเข้ามาแล้วเห็นฉากแบบนั้น จึงส่งเสียงร้องตกใจทันทีและหันหน้ากลับไปปิดตา ถูกเธอมาขัดจังหวะเช่นนี้ ทั้งสองคนในห้องจึงหยุดลง จางยวี่โหร่วยิ่งหน้าแดงทั่วใบหน้า ก้มหน้าซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ชายหนุ่มกลับดูสงบนิ่งอย่างมาก เพียงแค่มีความไม่พอใจที่ถูกคนรบกวนเล็กน้อย “ เจ้า คราวหน้าตอนที่เข้ามาอย่าลืมเคาะประตูก่อน ” “ เพคะ! ” เสี่ยงเฟิงเพิ่งจะอายุ 14 ปี เธอไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน ทั้งเขินอาย ทั้งหวาดกลัว ดูท่าทางตกใจจนไม่รู้เรื่องแล้ว เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอ ใครจะใจแข็งตำหนิเธอได้ ในเมื่อจางยวี่โหร่วเตรียมตัวเสร็จแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องให้เสี่ยวเฟิงแต่งตัวให้อีก เวลาผ่านมาสักพักแล้ว พวกเขาเตรียมตัวอีกสักหน่อยก็ได้เวลาออกเดินทางแล้ว ทั้งสองคนเดินออกไปด้วยกัน ตราบใดที่เห็นว่าพวกเขายืนอยู่ด้วยกัน ทุกคนล้วนรู้สึกว่าเหมาะสมกันอย่างมาก ชายหนุ่มสวมชุดสีขาว ร่างกายสูงยาว สง่าผ่าเผย ต่อให้มีหน้ากากหมาป่าสีบรอนซ์ บนใบหน้า ก็ไม่อาจปิดบังเสน่ห์บนตัวเขาได้เลย และหญิงสาวใส่ชุดกระโปรงสีขาวบางสง่างาม มีดอกเคมีเลียอยู่ระหว่างผม ราวกับนางฟ้าที่สวยงามไร้ที่ติ ยืนอยู่ข้างชายหนุ่ม คนหนึ่งแข็งแกร่งคนหนึ่งอ่อนนุ่มเข้ากันพอดี แม้จะใช้คำพูดทั้งหมดในโลกใบนี้ก็ยากที่จะอธิบายงดงามแบบนี้ได้ “ เอาล่ะ เราไปกันเถอะ! ” ชายหนุ่มจับมือของเธอขึ้น จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเธออย่างช้าๆ ฝ่ามืออบอุ่นของเขากุมมือเล็กของเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความปลอดภัย จางยวี่โหร่วไม่ต้องการขอสิ่งใด เธอหวังเพียงแค่จะเป็นแบบนี้เรื่อยๆไปตลอด ต่อให้กายนอกจะเกิดสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่ขอเพียงแค่เธอได้อยู่ข้างกายเขา ขอเพียงแค่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน เธอก็รู้สึกวันเวลาสงบสุข หวังว่าจะสามารถเป็นแบบนี้เรื่อยๆไปตลอดได้ ... ไม่นานนัก รถม้าก็มาถึงหน้าประตูพระราชวัง วันนี้เป็นพิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาท เหล่าข้าราชการระดับสามขึ้นไปล้วนพาครอบครัวมาร่วมเฉลิมฉลองในพระราชวัง เนื่องจากมีคนเข้าวังมาเป็นจำนวนมาก ดังนั้นทุกคนจึงต้องหยุดตรวจที่หน้าประตูวังก่อนแล้วค่อยเดินเข้าไป ด้วยฐานะของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องถูกค้นตัวให้ยุ่งยากขนาดนั้น แต่ว่ากฎที่จำเป็นต้องมีก็ควรมี จางยวี่โหร่วเพิ่งลงจากลงม้า ก็เห็นองค์ชายสองกับหลินจือมาถึงพอดิบพอดี คนที่เพิ่งมาถึงก็ทักทาย พวกเขายิ้มอย่างจริงใจทันที จากนั้นก็เดินเข้าวังไปด้วยกัน ผู้หญิงทั้งสองคนจับมือกันพูดคุยหัวเราะกันอยู่ด้านหน้า ชายหนุ่มตัวสูงรูปงามสองคนด้านหลังเป็นเหมือนกับเทพผู้พิทักษ์ติดตามพวกเธออยู่ด้านหลัง อาการป่วยของหลินจือเริ่มดีขึ้น ถึงแม้ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่และห้ามลุกจากเตียง แต่วันนี้โอกาสสำคัญเช่นนี้ เธอจะพลาดได้อย่างไร ถ้าหากสามารถเห็นศัตรูของเธอถูกลงโทษและได้รับผลกรรมจริงๆ เธอจะต้องมีชีวิตชีวามากขึ้นแน่ และร่างกายก็จะหายป่วยเร็วขึ้น ดังนั้น ต่อให้ต้องปีน เธอก็จะปีนขึ้นมาให้ได้ จะไม่มีวันพลาดโอกาสแบบนี้อย่างแน่นอน พิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาท ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งใหญ่ แม้แต่เครื่องแต่งกายของคนในวังทุกคนก็มีการเปลี่ยนแปลง บนหัวมีดอกไม้สีแดง ปีติยินดีอย่างที่สุด พวกเขางานยุ่งวุ่นวายเดินไปเดินไป ถือของขวัญอยู่ในมือ และเดินรีบเร่งอย่างมาก ภายในตำหนัก บนโต๊ะล้วนเต็มไปด้วยเหล้าชั้นดีและผลไม้มากมายวางอยู่ รวมถึงอาหารรสเลิศ ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกคนและสมาชิกในครอบครัวเกือบจะมาถึงกันหมดแล้ว ซูเฟย ลี่เฟย และเสียนเฟยต่างก็นั่งอยู่ในที่นั่งของตัวเอง วันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไรสำหรับพวกเขา ดังนั้น พวกเธอสามคนยากที่จะรักษาความสงบและเยือกเย็นไว้ได้ ถึงแม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่นั่นก็แค่ภายนอกเท่านั้น ไม่ใช่ก้นบึ้งของหัวใจ โดยเฉพาะซูเฟย ที่ลูกสะใภ้ของตัวเองโดนดูถูกเหยียดหยามและยังทำร้ายเธอจนเกือบจะเสียชีวิต เธอจะดีใจออกมาได้อย่างไรกัน? จางยวี่โหร่วและหลินจือเดินเข้างานไปพร้อมกัน ทันใดนั้นก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที ซูเฟยเห็นหลินจือร่างกายดีขึ้นมาแล้วจริงๆ และยังสามารถมาร่วมงานเลี้ยงฉลองได้ บนใบหน้าจึงค่อยๆมีรอยยิ้มปรากฏออกมา ไม่อย่างนั้นเธอคงจะเป็นกังวลใจอย่างมากแน่ ถึงแม้เมื่อวานเธอจะได้ยินว่าหลินจือได้สติแล้ว แต่ในฐานะพระสนม จึงไม่สามารถออกจากวังตามใจชอบได้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาสำคัญคืนก่อนวันแต่งงานขององค์รัชทายาท ค่าใช้จ่ายมากมายเธอล้วนต้องเป็นคนจดบันทึกไว้ ดังนั้นซูเฟยจึงยุ่งมาก เพื่อช่วยคนที่ทำร้ายลูกสะใภ้ของตัวเองจัดเตรียมพิธีแต่งงาน ซูเฟยจะเก็บกดความโกรธแค้นในใจนี้ได้อย่างไรกัน โชคดีที่ตอนนี้หลินจือได้สติแล้ว เมื่อเห็นหลินจือยังดีอยู่ในตอนนี้ ความเคียดแค้นในใจของเธอถึงจะลดลงเล็กน้อย เมื่อวาน องค์ชายสองเข้าวัง นอกจากจะนำข่าวที่หลินจือได้สติแล้วมาบอก สองคนแม่ลูกก็ถือโอกาสนี้ใช้เวลาพูดคุยกัน หลังจากเหตุการณ์นี้ ตัวของซูเฟยเองก็ตระหนักถึงเหตุผลที่ว่าคนที่จิตใจดีมักจะถูกรังแกได้ง่าย หลายปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาสองแม่ลูกแค่อยากอยู่อย่างเงียบๆเท่านั้น ขอแค่ตัวเองปลอดภัย แต่ว่าความอดทนตลอดเวลาที่ผ่านมานี้เพื่อแลกกับอะไรมา? มีแต่เรื่องราวเกิดขึ้นกับตัวเองเท่านั้น มองดูคนข้างๆได้รับความเจ็บปวด แต่กลับไม่มีความสามารถไปปกป้องได้ ความรู้สึกแบบนี้ถึงจะเป็นความเจ็บปวดที่แท้จริง ดังนั้น หลังจากนี้พวกเขาไม่ควรจะทำแบบนี้ต่อไปแล้ว มิฉะนั้นจะมีแต่ให้คนกดขี่ข่มเหง หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจางยวี่โหร่ว ก็คือดึงองค์ชายสองเข้ามาเป็นพวกของตัวเอง