ตอนที่ 152 อาจจะทรงครรภ์

ต๭นที่ 152 อาจจะทรงครรภ์ ขณะนี้ คนรับใช้ทั้งห้องต่างพลันอกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด เพียงรู้สึกว่าหัวใจของตนเองล้วนถูกดึงขึ้นกันแล้ว “พระชายา พระองค์ทรงเป็นอะไรไปแล้ว โจ๊กนี้ไม่เหมาะกับรสนิยมหรือไรเพค่ะ?” “ไม่ถูกน่ะ นี่เป็นข้าวต้มไก่ฝอยที่พระชายาโปรดที่สุด ทุกครั้งล้วนต้องให้พ่อครัวคนนั้นทำเป็นพิเศษ ไม่ควรมีปัญหาอะไรอ่า” เสี่ยวเฟิงสีหน้ากังวลมองดูนางด้วย “คุณหนู ท่านไม่สบายหรือคะ?” จางยวี่โหร่วเห็นลักษณะของทุกคนสีหน้าเครียดกันไปหมด ในใจทั้งซาบซึ้งทั้งจนใจ “พวกเจ้าอย่าห่วง ข้าอาจจะหิวนานเกินไปแล้ว กินอาหารในทันใดก็รู้สึกไม่ค่อยดีไปบ้าง ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ ในกระเพาะเจือเปรี้ยว คิดอยากอาเจียน” เวลานี้ บนใบหน้าของมามาสูงวัยผู้หนึ่ง จู่ๆ ก็ปรากฏสีหน้ายินดีอย่างแปลกประหลาดเล็กน้อยออกมา “ในกระเพาะเจือเปรี้ยว กินอาหารอยากอาเจียน นี่ล้วนเป็นสัญญาณของการตั้งครรภ์อ่า พระชายา พระองค์คงไม่ใช่ทรงครรภ์แล้วน่ะเพค่ะ?” พอนางได้กล่าวเช่นนี้ ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกัน เป็นดั่งนี้แน่นอน พระชายาทรงครรภ์แล้วจริงๆ หรือไม่? เห็นได้ชัดว่าจางยวี่โหร่วเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย แต่เมื่อรับการเตือนเช่นนี้จากพวกนางทันที การตอบสนองของนางกลับไม่ใช่น่ายินดี แต่หนักใจมาก พูดขึ้นมาแล้ว นางได้เป็นผู้หญิงของหันยี่ฉีจริงๆ จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลามากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่ช่วงเวลานี้เป็นต้นมา เกือบจะเป็นวสันต์นิสาทุกทุกคืน แม้ว่าได้ทรงครรภ์แท้จริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย แต่ว่านางมิสามารถลืมฝันร้ายที่นางเองเคยประสบมาก่อนในฉากนั้น ความบริสุทธิ์ของร่างกายนางได้ถูกชายที่ไม่รู้จักกันเลยพรากไปแล้ว ถ้าตอนนี้นางทรงครรภ์ ถ้าเช่นนั้นจะสามารถรู้ได้ยังไงว่าที่แท้เด็กเป็นของใครกันน่ะ? เพราะเหตุเรื่องนั้น นางได้รู้สึกผิดต่อหันยี่ฉีไปมากแล้ว นางไหนเลยจะยอมให้เด็กที่มีตัวตนไม่แน่นอนคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้น่ะ? แต่ถ้ามีแล้วจริงๆ ถึงอย่างไรนั้นเป็นลูกของนาง นางสามารถแข็งใจทำแท้งลูกของนางเองจริงๆ ได้หรือ? เสือร้ายยังไม่กินลูก คิดว่านางอาจจะเลือกที่จะทำ หัวใจนางก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรงทันที นางยังไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา สาวใช้เหล่านั้นก็ได้ริเริ่มทำการตัดสินใจเองแล้ว “ยังมัวงงงันทำอะไร รีบเชิญแพทย์ด่วนอ่า!” “ยังมีท่านอ๋องด้านนั้น ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังอยู่ในห้องทรงพระอักษร รีบไปกราบทูลข่าวดีนี้แก่พระองค์ท่านอ๋องต้องโสมนัสมากแน่ๆ” ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มเขียนขีดแรกของตัวอักษร เรื่องราวยังไม่มีท่าทีว่าจะเกิดขึ้น แพทย์ก็ไม่ได้มา ยังไม่แน่ใจว่านางทรงครรภ์แล้วจริงๆ ไหม ดูสีหน้าตื่นเต้นดีใจของพวกเขา ก็ราวกับว่าเรื่องนี้ได้รับการยืนยันแล้ว เดิมเสี่ยวเฟิงยังคิดดีใจไปกับจางยวี่โหร่ว แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าซีดขาวของนางในเวลานี้ หัวใจก็จมดิ่งตามลงไปด้วย เพราะตอนนี้มีเพียงนางเท่านั้นที่เข้าใจว่า ที่แท้สิ่งที่ในใจจางยวี่โหร่วกำลังกังวลอยู่คืออะไรแล้ว ... เวลานี้ ในห้องทรงพระอักษรตำหนักท่านอ๋อง ชายแดนส่งข่าวมา แม่ทัพลี่ที่ดูแลเฝ้าปกป้องเมืองชายแดนได้รายงานสถานการณ์ชายแดนทั่วไปบางอย่างแก่หันยี่ฉี เย่ว์หลินที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินเขาพูดว่าทุกอย่างที่ชายแดนสงบเรียบร้อย กองทัพแคว้นเยแคว้นเชียวไม่กล้าบุกรุกเข้ามา ก้นบึ้งดวงตาของเขาแสดงสีหน้าเหยียดหยามเล็กน้อยแวบผ่านไป ไปปกป้องขุนเขาดินแดนประเทศให้แก่ประเทศชาติของศัตรู นี่เป็นเรื่องที่เสียดสีเยาะเย้ยถากถางถึงที่สุดชนิดหนึ่งจริงๆ ในความเป็นจริง ให้แคว้นเยแคว้นเชียวสองประเทศบุกรุกเข้ามาทำลายโดยตรง โค่นล้างหนานหชู่นี่ ไยมิใช่เป็นการรบที่ยิ่งเร็วกว่า ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าไม่ว่าท่านอ๋องจะทำอะไรก็มีเหตุผลทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ภายใต้อิทธิพลของจางยวี่โหร่ว เย่ว์หลินยิ่งมายิ่งรู้สึกว่าเป็นเพราะจางยวี่โหร่วผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้พระองค์ทรงลังเลใจอ่อนตัดสินใจไม่ขาด เขารู้สึกว่าทุกอย่างล้วนดูไม่ชินไปหมด เวลานี้ ทันใดข้างนอกก็มีคนรับใช้เข้ามาแจ้งข่าว “ท่านอ๋อง โปรดรีบเชิญเสด็จไปยังพระชายาด้านโน้นสักคราพ่ะย่ะค่ะ” หันยี่ฉียังไม่ได้พูดจา เย่ว์หลินก็ได้กล่าวออกมาโดยตรงอย่างเย็นชาว่า “บังอาจ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องกำลังปรึกษาเรื่องสำคัญ กลับยังกล้าบุกเข้ามารบกวน!” ต่อให้เป็นพระชายาแล้วอย่างไร เวลานี้เรื่องทหารประเทศชาติเรื่องใหญ่ประเภทนี้ นางควรจะรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ต้องห้าม ท่านอ๋องได้รักตามใจนางจนไร้ระเบียบกฎเกณฑ์ไร้ฟ้าสวรรค์ ถึงกับกฎพื้นฐานที่สุด นางก็ยังไม่เข้าใจแล้ว คนรับใช้คนนั้นรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ท่านอ๋อง พระชายาทรงครรภ์แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” อะไร! หันยี่ฉีทั้งคนในใจสั่นสะท้านคราหนึ่งทันที หลังจากนั้นลุกขึ้นยืนอย่างว่องไว แม่ทัพลี่คนนั้นได้ฟังวาจา รีบประสานมือกล่าวว่า “ท่านอ๋อง พระชายาทรงครรภ์ นี่เป็นความยินดีที่ยิ่งใหญ่ พระองค์ยังคงรีบเสด็จกลับไปดูเขาเถอะพ่ะย่ะค่ะ!” เพราะหน้ากากบนใบหน้า ทำให้ผู้คนไม่ได้เห็นสีหน้าของเขาในเวลานี้ แต่ร่างเขาทั้งบนล่างได้มีกลิ่นอายเย็นชาควบแน่นชนิดหนึ่งกระจายออกมาทำให้ผู้คนไม่ได้รู้สึกว่าเขาดีใจมาก แน่นอนแม่ทัพลี่เพียงคิดว่าเขาตื่นเต้นดีใจมากเกินไปแล้ว ดังนั้นครึ่งวันก็ไม่พูดจาออกมา หันยี่ฉีเพียงงุนงงไปสักพัก หลังจากสาวเท้าก้าวใหญ่จากไป เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะไปดูจางยวี่โหร่วแล้ว เมื่อท่านอ๋องไปแล้ว แม่ทัพลี่คนนั้นก็ถอยกลับลงไปด้วยแน่นอน เรื่องที่เขาต้องรายงานก็จบลงแล้ว ถัดมายังต้องรีบไปชายแดนเพื่อปกป้องบ้านเมืองต่อไป เวลานี้ ในห้องทรงพระอักษรเหลือเพียงเย่ว์หลินคนเดียว เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป เมื่อได้สติกลับมา สีหน้าเขาเศร้าหมองมาก ให้ตายสิ เขาไม่ได้ฟังผิดน่ะ! ผู้หญิงคนนั้น นางสามารถทรงครรภ์โอรสธิดาขององค์ชายได้อย่างไร นางไหนเลยคู่ควร! นางเป็นผู้หญิงตระกูลจาง ในกระดูกมีเลือดที่สกปรกส่วนนั้นหลงเหลืออยู่ นางเป็นชนรุ่นหลังของศัตรูอ่า! ถ้าเรื่องนี้ให้เย่ว์อิ่งรู้ ไม่รู้ว่านางจะเกลียดแค้นจนกลายเป็นลักษณะแบบไหนกัน ตอนนี้แม้กระทั่งเขาก็ยังไม่สามารถยอมรับความจริงในเรื่องนี้ได้ ... ในห้องบรรทม จางยวี่โหร่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ บนมือนางคลุมผ้าเช็ดหน้านุ่มผืนหนึ่ง แพทย์ไว้หนวดเคราสีขาวดอกเลาท่านหนึ่งกำลังตรวจจับชีพจรให้นาง ในใจนางตึงเครียดมาก ถึงกับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรสักนิด ถ้าเขาบอกว่านางเองทรงครรภ์แล้ว นางควรจะทำอะไรต่อไปดี เวลานี้ก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งระลอกหนึ่งดังมาจากข้างนอก ตามมาด้วยเงาร่างชุดสีขาวอันสง่างามโดดเด่นก็ได้ปรากฏขึ้นในสายตาของนางแล้ว เป็นหันยี่ฉี คาดไม่ถึงเขาได้กลับมาแล้ว! ความรู้สึกของจางยวี่โหร่วในเวลานี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายิ่งตึงเครียดมากขึ้น ตอนนี้นางกลับหวังว่าเขาจะไม่ปรากฏขึ้น มิฉะนั้นอีกสักพักนางยิ่งกลัวว่าไม่รู้ควรทำยังไงแล้ว จางยวี่โหร่วอดไม่ไหวเงยหน้าขึ้นมองดูเขา ความไม่สบายใจในดวงตาชัดเจนมาก ปกติเขาใส่หน้ากาก แม้ว่านางจะไม่สามารถเห็นสีหน้าของเขา แต่ก็สามารถอ่านได้จากแววตาของเขามาเข้าใจเขา แต่คราวนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางพบว่าตัวเองดูไม่เข้าใจเขาเลยอย่างสิ้นเชิง เพราะนางดูไม่ออกสักนิดว่าที่แท้ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเป็นกังวลเช่นเดียวกันกับนางไหม ถ้านางทรงครรภ์จริงแล้ว เขาไม่ได้ต้องการให้เด็กคนนี้เกิดมาสักนิดล่ะ? เขาไม่มีพูดอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่ที่นั่น รอคำตอบของแพทย์ ตอนนี้แพทย์ก็ได้ตรวจจับชีพจรเสร็จแล้วเขาลุกขึ้นยืน ประสานมือต่อพวกเขาครั้งหนึ่งหลังจากนั้นถวายบังคมเคารพอย่างยกย่องยำเกรง “พระชายาไม่ได้ทรงครรภ์ เพียงแต่เร็วๆ นี้คิดมากเกินไป อีกทั้งกระเพาะลำไส้อึดอัดจึงได้ชักนำให้เกิดผลกระทบ หลังจากนั้นไม่นานหม่อมฉันก็จัดยาบำรุงพลังสงบจิตใจชุดหนึ่ง รับประทานทุกเช้าและเย็นตามเวลา ก็จะดีขึ้นในไม่ช้าพ่ะย่ะค่ะ” เส้นประสาทของจางยวี่โหร่วบิดเกลียวแน่นมาตลอด ตอนนี้ได้ยินเขาพูดแบบนี้ นางก็รู้สึกว่าหินก้อนใหญ่ที่กดดันในหัวใจได้หลุดร่วงลงสู่พื้นแล้วทันที