ตอนที่ 153 ตื่นเต้นหลอกๆ ไปยกหนึ่ง

ต๭นที่ 153 ตื่นเต้นหลอกๆ ไปยกหนึ่ง “เจ้าพูดจริงเหรอ? ข้าไม่ได้ทรงครรภ์จริงๆ เหรอ?” นางถึงกับถามด้วยความตื่นเต้นบ้าง พอนางถามเช่นนี้ ทุกคนในห้องต่างมองนางอย่างไร้เหตุผลไปหมด รวมทั้งแพทย์ที่ดูสีหน้าโง่ทึ่มไปถนัดทันที รู้สึกอย่างไร ไม่ได้ทรงครรภ์นางยังดีใจอีกต่างหากน่ะ ว่ากันตามปกติ นางควรผิดหวังมากไม่ใช่หรือ? บางที นี่อาจเป็นแค่ภาพลวงตาของเขา วิธีการที่พระชายาอ๋องชิงผินแสดงความรู้สึกอาจจะแตกต่างไปจากคนอื่นๆมั้ง “ใช่พ่ะย่ะค่ะ แต่พระชายาทรงอย่าได้กังวลมาก พระองค์และท่านอ๋องต่างยังหนุ่มแน่น เด็กช้าเร็วก็ต้องมีพ่ะย่ะค่ะ!” ดูเหมือนได้รับการยืนยันและการรับประกันจากแพทย์แล้ว จางยวี่โหร่วจึงได้แสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มที่สบายใจออกมาในเวลานี้ “อืม ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านหมอ เสี่ยวเฟิง ส่งท่านหมอออกไป!” “เจ้าค่ะ!” เสี่ยวเฟิงรีบจากไปสาวใช้คนอื่นๆ ในห้องก็ตามออกไปด้วย แต่เดิมที่พวกนางคิดว่าพระชายาทรงครรภ์ ตอนนี้ความหวังได้พังทลายลงในพริบตาเดียว ในใจทุกคนต่างรู้สึกสูญเสียบางอย่าง เวลานี้ในห้องก็เพียงเหลือพวกเขาสองคน บรรยากาศเงียบเหงาหม่นหมองไปบ้าง จางยวี่โหร่วรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อครู่ทุกคนก่อเหตุก่อกวนจนตึงเครียดกันขนาดนั้น คิดว่านางทรงครรภ์แล้ว ผลบั้นปลายตอนนี้เป็นเพียงตื่นเต้นหลอกๆ ไปยกหนึ่ง ตอนนี้ยังได้ทำให้เขาตกใจจนกลับมา ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไงกับนาง เห็นเขาไม่พูดจา จางยวี่โหร่วได้แต่ริเริ่มเอ่ยวาจาขึ้นมาทำลายความเงียบ “นั่น...หม่อมฉันบอกว่าเพียงแค่รู้สึกไม่อยากอาหารบ้างเท่านั้น พวกนางก็เริ่มตกอกตกใจ ผลสุดท้ายก่อกวนจนได้อู่หลงออกมาจริงๆ คาดไม่ถึงยังทูลเชิญพระองค์เสด็จกลับมาแล้ว วันนี้พระองค์ทรงตรัสว่าจะพบแม่ทัพลี่มิใช่หรือ ไม่ได้รบกวนการงานของพระองค์หรอกน่ะเพค่ะ?” นางได้ริเริ่มเอ่ยปากแล้ว แต่ผู้ชายก็ยังไม่พูดไม่จาอีกนาน เพียงแต่จ้องมองนางนิ่งๆประกายในดวงตายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น มองจนในใจจางยวี่โหร่วหวาดหวั่นไปบ้าง นี่เขาเป็นอย่างไรแล้ว ทำไมดูไปแล้วท่าทางไม่ดีใจมาก นางไม่ได้ทำอะไรผิดน่ะ? สำหรับเรื่องการทรงครรภ์ แพทย์ได้บอกแล้วว่าไม่มี นางสามารถมีวิธีอะไรได้ แต่ถ้าได้ทรงครรภ์จริงๆ ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องอะไรที่ดี ตอนนี้นางคิดว่าทุกอย่างยังดีอ่า ขณะที่จางยวี่โหร่วค่อนข้างทนรับไม่ได้กับบรรยากาศในตอนนี้แล้ว จู่ๆเขาก็เอ่ยปาก เสียงกลับเย็นยะเยือกไร้เทียมทาน “ดูไปแล้วเหมือนกับเจ้ามีท่าทางยินดีมากใช่ไหมอ่า?” “อะไร?” นางมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ อะไรเรียกว่ายินดีมาก นางไหนเลยยินดีมากอ่า “เจ้าก็ไม่คิดจะทรงครรภ์มีเด็กของเปิ่นหวางเช่นนี้หรือ? เมื่อครู่แพทย์บอกว่าเจ้าไม่ได้ทรงครรภ์ ทำไมเปิ่นหวางจึงรู้สึกว่าเจ้าโล่งใจทันที เจ้าลืมสิ่งที่เจ้าสัญญาอะไรไว้กับเปิ่นหวางแล้วหรือ! เจ้าจะเป็นผู้หญิงของเปิ่นหวางต้องรับผิดชอบในการสืบทอดวงศ์ตระกูล นี่เป็นหน้าที่ในขอบเขตของเจ้า” ในเมื่อเริ่มแรกนางได้เลือกแต่งงานกับเขาแล้ว เรื่องเหล่านี้ย่อมล้วนสมเหตุสมผลแน่นอน นางไม่เคยไม่ยินยอมอะไรเลยมาก่อนทั้งสิ้นอ่า เพียงแต่ว่าทำไมเขาถึงได้ใช้น้ำเสียงแบบนี้กล่าววาจากับนาง นอกจากนี้เขาก็เตือนนางอย่างหนักแน่นเช่นนี้ ทำให้นางอดที่จะคิดกลับไปถึงเริ่มแรกเป้าหมายที่พวกเขาอยู่ร่วมกันเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนฉากหนึ่งเท่านั้น ตั้งแต่ที่นางได้เป็นผู้หญิงของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว นางก็ไม่ได้คิดเกี่ยวกับปัญหาเช่นนี้อีก เพียงรู้สึกว่าเขาดีต่อนางมาก ตอนนี้ชีวิตมีความสุขมาก แต่ขณะนี้ผ่านการ “เตือนสติ”ของเขา จู่ๆ จางยวี่โหร่วรู้สึกมีน้ำเย็นอ่างหนึ่งสาดลงมาจากฟ้าสวรรค์ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบล้วนมีเพียงนางคนเดียวที่กำลังจมปลัก เขาไม่เคยพูดว่ารักนาง วาจาพรรค์นั้นมาก่อนทั้งสิ้น จางยวี่โหร่วก้าวถอยหลังไปก้าวอย่างรุนแรง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเส้นกั้นแนวป้องกันบางส่วนในหัวใจได้เริ่มพังทลายแล้ว เขาเย็นชา ถ้างั้นนางจะเย็นชากว่าเขา แววตาที่จางยวี่โหร่วมองเขาเย็นชาไร้เทียมทาน ราวกับเพียงกำลังมองคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น “ข้าไม่เคยลืม “หน้าที่” ของตนเองมาก่อน เรื่องที่ข้าได้สัญญาไว้ต้องทำให้ได้แน่นอน ข้าจางยวี่โหร่วไม่เคยเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดมาก่อน” บางทีนางอาจจะหวังลมๆ แล้งๆ มากเกินไป จึงได้ถูกภาพลวงตาตรงหน้าบดบังสติปัญญาไปหมด เขาอาจจะเห็นนางเป็นเพียงเครื่องมือในการคลอดลูกชิ้นหนึ่งเท่านั้นหรอกน่ะ ตอนนี้นางที่เป็นเครื่องมือชิ้นนี้ไม่ได้ใช้ค่าของตนตามที่ควรมี ดังนั้นเขาจึงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้ว หัวใจของผู้ชายเพียงรู้สึกปวดแปลบบิดเกลียวแน่นที่ได้เห็นแววตานางเย็นชาแบบนั้น ไม่ ทำไมนางสามารถใช้สายตาแบบนี้มองเขาได้อย่างไร เขาก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง จับข้อมือของนางไว้ทันที แต่กลับถูกจางยวี่โหร่วสะบัดออกไป นางรู้สึกเจ็บมากจริงๆ เวรกรรมที่ตนเองก่อ ตอนนี้ต้องหาวิธีแก้ไขช่วยกู้คืนจึงจะถูก นอกจากนี้ได้เห็นท่าทีนางโกรธมากขนาดนี้ เขาก็สำนึกได้ว่าเมื่อครู่น้ำเสียงของตนเร้าความโกรธมากเกินไปแล้ว ต้องปลอบนางดีๆ อย่าได้ก่อกวนถึงขั้นบาดหมางแยกจากกันไป “นี่เจ้าพูดจาภาษาอะไรกัน เดิมเรื่องของเด็กก็ต้องเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ใช่เปิ่นหวางไม่เข้าใจเหตุผลข้อนี้ หรือว่าไม่มีแล้วยังฝืนบังคับขอได้หรือ? แต่ตอนนี้ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ถ้าเช่นนั้นเปิ่นหวาง หวังว่าหัวใจของเจ้าวางไว้บนร่างของเปิ่นหวางอย่างแน่นอน เพิ่งได้เห็นเจ้าฟังว่าไม่ได้ตั้งครรภ์ก็มีท่าทีมีความสุขมากฉากนั้น แน่นอนเปิ่นหวางก็รู้สึกว่าเจ้าไม่ยินดีมีลูกให้เปิ่นหวางโดยสิ้นเชิง!” ทั้งนี้ทั้งนั้นผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตซึ่งมีอารมณ์ ขอเพียงผู้ชายพูดจาดีๆ ช่วยเตือนปลอบประโลมให้คำอธิบาย ต่อให้โกรธมากใหญ่เท่าฟ้าก็สามารถสลายหายกระจายไปมากกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว ในที่สุดจางยวี่โหร่วเงยหน้าขึ้นมองเขาคราหนึ่ง ประกายตาแฝงความขมขื่นกระแสหนึ่งอย่างเห็นได้ชัด “ในเมื่อข้าได้ตัดสินใจแต่งงานกับเจ้าแล้ว ถ้าเช่นนั้นแสดงให้เห็นว่าชั่วชีวิตนี้ของข้าก็เพียงมีเจ้าคนเดียวเท่านั้น เจ้าคิดเช่นนี้ ก็ได้กำลังสงสัยในบุคลิกภาพของข้าทั้งหมด” ได้รู้จักกับจางยวี่โหร่วมานานขนาดนี้แล้ว แม้ว่าจะไม่เข้าใจบุคลิกภาพของนาง แต่ก็ต้องมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองน่ะ ในขณะนั้นเขาพูดได้ถูกต้อง เขาไม่เพียงคิดอยากได้ร่างของนาง ยิ่งอยากได้หัวใจของนาง รอจนถึงเวลาที่นางตกหลุมรักเขาจริงๆ เขาจึงจะสัมผัสนาง ดังนั้นเมื่อจางยวี่โหร่วมาที่นี่ในวันนั้นเพื่อริเริ่มมอบถวายร่างของตนเองให้เขา ปัญหานี้จึงได้มิใช่เรื่องธรรมดาอย่างมิต้องสงสัยแล้ว ดังนั้นกล่าวได้ว่า นี่เป็นการที่นางยอมรับว่าตนเองรักชอบเขาอย่างลึกซึ้งแล้วหรือ? เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ ดูเหมือนว่าในใจผู้ชายได้สบายขึ้นมากแล้ว ความโกรธที่เมื่อครู่ได้พลุกพล่านทะลวงออกมาอย่างไม่มีเหตุผลดูเหมือนจะคลี่คลายไปทันทีแล้ว “เอาล่ะ ข้าไม่สงสัยเจ้า เราเป็นสามีภรรยากัน ข้ายอมรับ เมื่อครู่ค่อนข้างตื่นเต้นไปเล็กน้อยแล้ว แต่นั่นเป็นเพราะสนใจห่วงเจ้า ผู้เป็นสามีขออภัยโทษเจ้าแล้วในที่นี้!” ผู้ชายยอมก้มศีรษะลงมายอมรับความผิดพลาด แม้ว่าจะมีความคับข้องใจที่ใหญ่กว่านี้ ตอนนี้ก็ไม่มีแล้วอ่า จางยวี่โหร่วมองดูเขา จู่ๆ รอบดวงตาก็แดงขึ้นมาบ้าง ทันใดนางก็พุ่งเข้าไปในอ้อมอกของเขาสะอื้นไห้เอ่ยออกมา “เจ้าไอ้สารเลว เจ้ารู้มั้ยว่าเมื่อครู่ข้ากลัวแค่ไหน? ทำไมข้าไม่หวังให้ตนเองตั้งครรภ์เพราะข้ากลัวว่าเด็กคนนี้อาจจะไม่ใช่ของเจ้า ถ้าเช่นนั้นข้าไม่สามารถเก็บเขาไว้แน่นอน” น้ำตาของนางซึมเปียกหน้าอกของเขา ไหลเข้าไปในหัวใจของเขา เขาเพียงรู้สึกว่าหัวใจของเขาราวกับถูกตีด้วยค้อนหนักคราหนึ่ง สมควรตาย ที่แท้เขาทำอะไรลงไปแล้ว! ที่แท้ในใจนางได้แบกความกดดันที่หนักมากเช่นนี้ แต่นางก็ไม่ได้รู้ความจริงอย่างสิ้นเชิง...ถ้าการตั้งครรภ์ของนางเป็นเรื่องจริง ถ้าเช่นนั้นนางจะเลือกกำจัดเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองจริงไหม? มือใหญ่ที่วางอยู่ข้างหลังนางไว้กำแน่นเป็นหมัดแล้ว เส้นเอ็นหลังมือเขียวปูดโปนออกมา เป็นครั้งแรกที่ในใจเขาเกิดความรู้สึกต่อว่าตนเองและละอายใจอย่างรุนแรง เขารู้สึกว่าตนเองเป็นไอ้สารเลวจริงๆ