ตอนที่ 155 วันสิ้นโลกของตำหนักเฉินกั๋วกง

ต๭นที่ 155 วันสิ้นโลกของตำหนักเฉินกั๋วกง แม้ว่าจางยวี่โหร่ววางแผนที่จะดูแลร่างกายของตนเองอย่างดี เรื่องของเด็กก็ให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่ดูตามสภาพการณ์ตรงหน้า เป็นโอกาสไม่ง่ายที่จะตั้งครรภ์จริงๆ อ่า การตั้งครรภ์ต้องการสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบสะดวกสบาย ทางที่ดีที่สุดคืออย่าให้ต้องกลัววิตกกังวล ไม่ต้องมีปัญหาก่อกวนวุ่นวายใดๆ ถ้าระหว่างตั้งครรภ์คิดมากห่วงมาก ไม่มีผลดีอะไรสำหรับเด็กในครรภ์ด้วย ดังนั้นรอจนกว่าหลังจากที่นางจะจัดการเรื่องทุกอย่างมิดีกว่าหรือ แต่เรื่องเช่นนี้ไหนเลยที่นางสามารถตัดสินใจได้ ได้แต่เดินก้าวหนึ่งนับก้าวหนึ่งแล้ว ไม่กี่วันมานี้ จางยวี่โหร่วได้อาศัยอยู่ในพระตำหนักอ๋องชิงผินเงียบสงบมาก แต่สถานการณ์ภายนอกกลับได้เปลี่ยนท้องฟ้าไปแล้ว ก่อนอื่นพูดถึงราชสำนัก เดิมคิดว่าตำหนักเฉินกั๋วกงเหินบินคราเดียวสู่ท้องฟ้าทันที สามารถแทนที่ตำแหน่งของตระกูลจาง ดังนั้นขุนนางในราชสำนักบางส่วนที่หันหางเสือไปตามทิศทางลมต่างพากันมาแสดงเอาอกเอาใจ แต่นี่ยังผ่านไปได้ไม่กี่วัน ธิดาของเฉินกั๋วกงนั้นก็ได้ข่มองค์รัชทายาทสวรรคตแล้วโดยตรง ต่อให้ผลการตรวจสอบออกมาพบว่าทุกสิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเฉินซูเสียน ฮ่องเต้ก็ยังทรงย้ายพระพิโรธไปยังตระกูลเฉินแน่ๆ ตระกูลเฉินนี่ ดับสูญถึงที่สุด มิสามารถลุกขึ้นมาได้อีกแล้ว แต่บรรดาขุนนางที่เข้าสวามิภักดิ์เฉินกั๋วกงกลับรู้สึกว่าประสบความหายนะแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเหล่านั้นที่ได้ทรยศหักหลังตระกูลจาง แทบจะทุบหน้าอกกระทืบเท้า สำนึกเสียใจไม่น่าทำแต่แรกอ่า แต่สำนึกเสียใจอีกก็ไร้ประโยชน์แล้ว เพราะต่อให้พวกเขาคิดจะกลับไป ตระกูลจางก็ไม่สามารถยอมรับพวกเขาเด็ดขาด เวลานี้ บรรยากาศในห้องบรรทมของลี่เฟยก็หดหู่หม่นหมองมากสุดๆ เป่ยจื่อห้าวยังคิดต้องการที่จะรู้ความก้าวหน้าในเรื่องที่เกิดขึ้น ดังนั้นจึงได้เข้าพระราชวังสืบหาข่าว “พระมารดา ตอนนี้เป็นอย่างไรแล้ว นังสารเลวคนนั้นจะสารภาพให้การเปิดโปงพวกเราไหม?” สิ่งที่เป่ยจื่อห้าวกังวลมากที่สุดคือปัญหาข้อนี้ เขาได้ยินว่าหลันเชียงได้รับการลงทัณฑ์ทรมานจนหมดสิ้น มิอาจรับประกันได้ว่าไม่สามารถทนทรมานจากการลงทัณฑ์ที่อำมหิต จนสารภาพเปิดโปงพวกเขาออกมา “เจ้าวางใจได้ ชีวิตคนทั้งครอบครัวของนางล้วนอยู่ในกำมือของเรา ถ้านางกล้าพูดคำเดียวที่ไม่ควรพูดแล้ว ถ้าเช่นนั้นเปิ่นกงต้องฆ่าคนในครอบครัวของนางแล้วแน่นอน! เริ่มแรกทำไมเปิ่นกงจึงได้รับนางไว้เป็นคนสนิทไว้เนื้อเชื่อใจ ก็ได้หมายตาจุดนี้ คนเช่นนี้ควบคุมได้ดีมาก ไม่ต้องห่วงว่าจะทรยศ”ลี่เฟยกลับมีความมั่นใจในตัวเองมาก “แต่แบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่วิธีน่ะ เสด็จพ่อพระองค์ต้องทรงติดตามสืบค้นเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดแน่ๆ องค์รัชทายาทเสด็จสวรรคตแล้ว เขาจะยอมเลิกราอย่างสันติได้อย่างไรกัน? กล่าวไปแล้วก็แปลก ทำไมจางยวี่โหร่วดันคิดว่าเฉินซูเสียนเป็นฆาตกร แทบจะทำให้เราไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ทุกอย่างก็วุ่นวายไปหมดแล้ว” ในมุมมองของเขา แม้ว่าจางยวี่โหร่วพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นปกติมากกว่าเฉินซูเสียน และถ้าจางยวี่โหร่วชักนำข้อสงสัยมายังพวกเขาจริงๆ พวกเขาก็ได้คิดหาวิธีที่จะรับมือคลี่คลายวงล้อมตนเองได้อย่างไรแล้ว แต่พวกเขาทำอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าในที่สุดฮ่องเต้ทรงจับเฉินซูเสียนคุมขังขึ้นมาโดยตรงอย่างไม่คาดคิด นางถูกลงทัณฑ์ทรมานสอบถามในคุกด้วย เดิมนางก็บริสุทธิ์ ย่อมไม่มีอะไรจะพูดออกมา แต่โดยแก่นแท้หล่อนก็เป็นคุณหนูใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูตามใจถนอมมาตั้งแต่เด็ก มิอาจเปรียบได้กับสาวใช้นางกำนัลซึ่งถูกใช้งานหยาบ ไม่แน่ว่าเวลาใดก็อาจยืนหยัดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แม้ว่าไม่ใช่ตัวหล่อนทำเอง สุดท้ายก็ถูกบีบคั้นให้ยอมรับ ดังที่ว่า ยอมรับผิดด้วยทนถูกทรมานไม่ไหว ก็มีที่มาดังนี้แหละ “ไอ้จางยวี่โหร่วที่สมควรตายนี่ คาดไม่ถึงได้ทำลายเรื่องอันดีของเราแล้ว ถ้าไม่ใช่นางผ่ากลางขวางลำ เราอาจจะกำจัดเสียนเฟยได้โดยตรง ไม่แน่อาจจะรวมถึงซูเฟยและองค์ชายสองด้วย เช่นนี้เราก็สามารถกำจัดหนามยอกอกหลายคนพร้อมกันทีเดียว บัลลังก์นั้นก็สามารถตกเข้ามาสู่กำมือของเราโดยตรงแล้ว” ลูกคิดของลี่เฟยดีดคำนวณได้เป็นเลิศ แต่ต่อให้ได้ไปถึงสถานการณ์แบบนั้นจริงแล้ว ฮ่องเต้ก็ไม่แน่ว่าจะสืบทอดราชบัลลังก์ให้แก่เป่ยจื่อห้าวไม่ใช่ว่ายังมีราชโอรสสองพระองค์ของจิ้นกุ้ยเฟยหรือ? และฮ่องเต้ก็ไม่ได้โง่เง่าด้วย ผู้หญิงข้างกายตนเองลูกชายต่างถูกฆ่าตายหมดทันที รอจนเขาตื่นขึ้นมาก็ได้พบว่านี่เป็นแผนการชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่แผนหนึ่งแน่ๆอาจจะไม่สงสัยในตัวพวกเขา “กล่าวไปก็แปลก ทำไมข้ารู้สึกว่าเรากำลังโดนจางยวี่โหร่วเล่นงานแล้วในที่สุด ครั้งแรกที่งานเลี้ยงในพระราชวังของเสียนเฟย ครั้งนั้นแผนของเราก็ไม่ประสบความสำเร็จ ตามนิสัยของจางยวี่โหร่วเป็นไปไม่ได้ที่นางจะยั่วยวนองค์รัชทายาทโดยสิ้นเชิง ขณะนั้นสภาพการณ์ข้ายิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลก รู้สึกว่านางเหมือนจะรู้ว่าได้เกิดอะไรขึ้นแล้ว จงใจจะคลี่คลายวงล้อมให้องค์รัชทายาท ยังมีครั้งนี้ องค์รัชทายาทเสด็จสวรรคตอย่างกะทันหัน คนอื่นๆ ต่างกลัวเรื่องเกิดกับตน หลบซ่อนยังไม่ทันการน่ะ แต่นางกลับแก้ต่างให้เสียนเฟยและซูเฟยอย่างเชื่อมั่นในตนเองมาตลอด ทางด้านเสียนเฟยและซูเฟยก็ไม่ตกใจอย่างเป็นที่ต้องสงสัยทั้งสิ้น อธิบายอย่างใจเย็นว่าตนเองไม่ได้มีแรงจูงใจในการวางยาพิษทั้งสิ้น ล้างมลทินความรับผิดชอบผิดบาป ข้ารู้สึกว่าพวกนางกำลังสมรู้ร่วมคิดกันอย่างสิ้นเชิง” ในที่สุดก็นับว่าเขาสัมผัสได้แล้ว แต่ตอนนี้แม้ว่ารู้แล้วก็ไม่มีประโยชน์อันใด พอเขากล่าวเช่นนี้ ลี่เฟยที่เดิมมั่นใจตนเองมากก็ไม่แน่ใจแล้ว “ดูเหมือนจะมีเหตุผล พอเจ้ากล่าวเช่นนี้ นั่นไม่ใช่บ่งชี้ชัด พวกเขาได้รู้ว่าแผนของเราแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกนางได้วางยา ฐานะของหลันเชียงได้ถูกเปิดโปงแล้ว แต่พวกเขาอดทนปิดบังไม่พูด เพียงแต่มีใจระวังเราตลอดอย่างลับๆ ?” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลี่เฟยอดไม่ได้เหงื่อเย็นออกทั่วตัวทันที ครั้งแรกยังสามารถกล่าวว่าเป็นเหตุไม่คาดฝัน แต่ครั้งนี้ล่ะ? คงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกครั้งล้วนเป็นแค่เหตุบังเอิญน่ะ แต่รู้สึกค่อนข้างน่าตกใจกลัวจนสะดุ้งเนื้อเต้น ขอเพียงได้คิดถึงว่าแผนการของพวกเขาได้ถูกผู้คนพบ ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาล้วนอยู่ภายใต้การเฝ้าสังเกตของผู้อื่น “พวกเขาไม่ได้ทรงมีอิทธิฤทธิ์มากมายขนาดนั้น สามารถรู้อะไรทุกอย่างไปหมด ดังนั้นข้าเพียงรู้สึกว่าเป็นไปได้ที่ว่าหลันเชียงอาจเปิดเผยร่องรอยอะไรออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้!”แม้ว่าจะกล่าวเช่นนี้ แต่เป่ยจื่อห้าวมิอาจไม่ตกใจ ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ควรคิดหาวิธีช่วยเหลือวิธีหนึ่งออกมาอ่า “ล้วนเป็นพระมารดาไม่ดี ควรฟังคำของเจ้าแต่เนิ่นๆ ไม่ควรผ่อนคลายความระมัดระวังเช่นนั้น ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีอ่า!” ก่อนหน้านี้เรื่องวางยาพิษล้มเหลวในงานเลี้ยงคล้ายวันเฉลิมพระชนมพรรษาของเสียนเฟย นางก็ควรมีใจระมัดระวังแล้ว แต่ในตอนนั้นนางกลับไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญโดยสิ้นเชิง ทว่าตอนนี้ทุกอย่างล้วนอยู่นอกเหนือการควบคุมของนาง ลี่เฟยจึงได้ลนลานขึ้นมาจริงๆ “เรื่องมาถึงวันนี้ ก็มีเพียงวิธีเดียวแล้ว ในเมื่อตอนนี้จางยวี่โหร่วได้ผลักทุกอย่างไปที่เฉินซูเสียนทั้งสิ้น ถ้าเช่นนั้นเราก็ได้แต่ให้นางแบกหม้อดำใบนี้แล้ว” ในก้นบึ้งดวงตาของเป่ยจื่อห้าว มีความโหดร้ายอำมหิตกระแสหนึ่งแววบผ่านไป “ลูกเอ๋ย ความหมายของเจ้าคือ...” คิดได้ถึงตรงนี้ ลี่เฟยอดที่จะตกใจจนเนื้อเต้นมิได้ “ถูกต้อง ก็เป็นเช่นนี้ ถึงยังไงๆ ก็เฉินซูเฉินเสียนข่มองค์รัชทายาทจนสวรรคตแล้ว ก็เท่ากับว่าพวกเขาตำหนักเฉินกั๋วกงได้สูญเสียสถานะในจิตใจของฮ่องเต้ไปหมดสิ้นถึงที่สุดแล้ว ในเมื่อเป็นคนที่ใช้ไม่ได้แล้ว ก็ไม่คู่ควรให้เราใช้อย่างสิ้นเชิง ไยมิกำจัดหอกข้างแคร่นี้ให้หมดสิ้นถึงที่สุดจะดีกว่าไหม” เป่ยจื่อห้าวโหดร้ายจริงๆ เสียดายที่เริ่มแรกเฉินกั๋วกงยังเตรียมของขวัญอย่างดีเป็นพิเศษพร้อมทั้งความจริงใจอย่างใหญ่หลวงไปถึงบ้านคิดสวามิภักดิ์ สุดท้ายเป่ยจื่อห้าวและลี่เฟยไม่เพียงวางยาพิษองค์รัชทายาทสวรรคตนั้นไม่ต้องกล่าวถึง ยังคิดจะให้พวกเขาตายทั้งครอบครัว ถ้าเฉินกั๋วกงรู้เรื่องนี้ เขาต้องสำนึกเสียใจไม่ควรทำแต่แรก แต่นี่เป็นความจริงที่เขาเองกรรมตามสนองเองแล้วด้วย