ตอนที่ 156 กลยุทธ์ไส้ศึก

ต๭นที่ 156 กลยุทธ์ไส้ศึก ตั้งแต่หลังจากเกิดเรื่อง เฉินกั๋วกงก็ไม่ได้นอนหลับสบายมาหลายวันหลายคืนแล้ว ร้อนใจดั่งไฟเผาอยู่ในบ้านทุกๆ วัน เขารู้สึกว่าตนเองได้กลายเป็นตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วง เกือบจะซึมเศร้าหดหู่ ขุนนางใหญ่ที่เคยมาตำหนักเอาอกเอาใจ ตอนนี้ล้วนหลบเลี่ยงกลัวเขาจนแทบไม่ทัน ต่อให้มีผู้คนมาช่วยเขาจริง เขาสามารถทำอะไรอีกได้กันเล่า? ธิดาของเขาข่มองค์รัชทายาทสวรรคตแล้ว ที่ล่วงเกินนั่นเป็นเชื้อพระราชวงศ์ มีใครกล้ามีความสามารถต่อต้านฮ่องเต้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาสามารถหวังก็มีเพียงองค์ชายสามเท่านั้น อย่างน้อยก่อนหน้านี้พวกเขามีฉันทะข้อตกลงที่ได้บรรลุร่วมกันมา เขาได้มอบทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนั้นของตนทั้งสิ้นให้แก่เขาแล้ว ไม่ใช่มีประโยคที่เรียกว่า “มีเงินสามารถใช้ผีให้โม่แป้ง” หรือ? นอกจากนี้องค์ชายสามยังได้ลงนามในฉันทะข้อตกลงส่วนนั้นกับเขาไว้แล้ว สัญญาว่าขอเพียงพวกเขาตระกูลเฉินช่วยเป็นกำลังสำคัญให้เขา วันข้างหน้าเขาสำเร็จสมตามความมุ่งหมายแล้วก็จะตกลงแต่งงานกับธิดาของเขา ตอนนี้องค์รัชทายาทสวรรคตแล้ว ความรับผิดชอบที่ต้องรับไว้ก็ตกอยู่บนร่างเขา นี่กล่าวไปแล้วเป็นสิ่งให้คุณประโยชน์ใหญ่หลวงต่อองค์ชายสาม เขาหวังเป็นอย่างยิ่งให้องค์รัชทายาทสวรรคตแน่ๆ ดังนั้น สิ่งเดียวที่เขาสามารถหวังได้ตอนนี้มีเพียงองค์ชายสามเท่านั้นแล้ว ถึงแม้ว่าตลอดที่ผ่านมาเขาได้ไปขอเข้าเฝ้าที่พระตำหนักองค์ชายสาม พระองค์ก็ทรงหลีกเลี่ยงไม่พบ แต่คิดๆ ดู นี่ต้องเป็นเพราะพวกเขาตระกูลเฉินยังคงเป็นจุดเด่นในวันนี้ พระองค์กลัวจะสร้างปัญหาให้กับตน นี่ก็เป็นเรื่องของผู้คนโดยทั่วไป ความจริงในใจองค์ชายสามยังคิดอยากช่วยเขามาก ปัจจุบันเฉินกั๋วกงก็จนตรอกไร้หนทางแล้ว แม้จะรู้ว่าองค์ชายสามพึ่งไม่ได้ แต่ยังคงวางความหวังเดียวของเขาไว้บนพระวรกายพระองค์ ถ้าพระองค์ไม่ช่วยเขาจริงๆ พวกเขาตระกูลเฉินก็ได้มาถึงวันสูญสิ้นแล้ว ถ้าเช่นนั้นต่อให้เขาตายก็ต้องลากเอาคนหนึ่งรับความผิดไปด้วย ในเวลานี้ จู่ๆ คนรับใช้ในตำหนักได้ส่งข่าวมาว่าองค์ชายสามยินดีที่จะพบเขาแล้ว เฉินกั๋วกงแสดงความยินดีประหลาดใจออกมาทันที “ที่เจ้าพูดเป็นความจริง?” “ใช่ขอรับ องค์ชายสามได้ส่งคนมาเป็นพิเศษ ขอใต้เท้าท่านไปพระตำหนักพูดคุยกันสักคราขอรับ” องค์ชายสามต้องคิดหาวิธีช่วยแก้ไขปัญหาที่รุมเร้าให้เขาแน่นอน เขาก็รู้ว่าองค์ชายสามยังต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขาตระกูลเฉิน มิอาจเห็นความตายโดยไม่ช่วยเหลือ เหตุที่เมื่อไม่กี่วันก่อนไม่รับเขาเข้าเฝ้า นี่ต้องเป็นเพราะพระองค์ยังไม่ได้คิดวิธีที่เหมาะสมออกมา เขาก็รู้ว่าฟ้าสวรรค์มิตัดรอนหนทางของมนุษย์เด็ดขาด เฉินกั๋วกงไหนเลยยังสามารถรอได้ รีบไปที่พระตำหนักองค์ชายสามทันที หน้าประตูมีคนมาต้อนรับ บอกว่าองค์ชายสามกำลังรอเขาอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร ... เวลานี้ ในห้องทรงพระอักษร เป่ยจื่อห้าวสีหน้าหนักใจมาก เมื่อเฉินกั๋วกงมาถึงได้เห็นสีพระพักตร์ของพระองค์ กลายเป็นระมัดระวังมากๆ นี่เป็นฟางช่วยกู้ชีวิตเส้นสุดท้ายเส้นเดียว เขาต้องจับไว้ให้มั่นอ่า เขารีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที เริ่มอ้อนวอน “องค์ชายสามได้โปรดช่วยธิดาน้อยด้วยเถิด ถ้าพระองค์ไม่ช่วยกระหม่อมอีก ตระกูลเฉินของเราก็ต้องจบลงแล้ว!” เป่ยจื่อห้าวลุกยืนขึ้น เดินอ้อมจากหลังโต๊ะมาถึงตรงหน้าเขา ไม่ช่วยพยุงเขาขึ้นมา ท้ายสุด เขาก็เดินไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ราวกับว่าเขาลังเลมานานแล้ว จึงได้พูดออกมาในที่สุด “เฉินกั๋วกง เจ้าคิดอยากให้เปิ่นหวางช่วย แต่คนที่ธิดาของเจ้าทำร้ายจนสวรรคต เป็นว่าที่ฮ่องเต้แห่งหนานหชู่ พระเชษฐาของเปิ่นหวาง! เจ้ารู้ไหมว่านี่เป็นความผิดยิ่งใหญ่ที่ไม่สามารถให้อภัยได้ เจ้าจะให้เปิ่นหวางช่วยเจ้าอย่างไร? สิ่งที่เปิ่นหวางควรทำตอนนี้ก็คือแก้แค้นให้พระเชษฐา แล้วให้เฉินซูเสียนชดใช้ชีวิตแลกชีวิต!” เฉินกั๋วกงดูไปครา นี่ไม่ถูกต้องนะ วันนี้พระองค์ทรงให้เขามา หรือว่าไม่ใช่คิดหาวิธีที่จะช่วยเขาออกมาแล้วหรอกหรือ ทำไมถึงยังทรงตรัสพระดำรัสแบบนี้ออกมาน่ะ? แต่เขาก็ยังไม่กล้าผลีผลามที่จะทำสิ่งใดลงไปเหมือนเดิม ยังคงทำทีลักษณะเอาอกเอาใจออกมาต่อไป ตอนนี้ไม่ว่าจะอธิบายให้พระองค์ทรงสดับฟังอีกเช่นไร ไม่ใช่เสียนเอ๋อลงมือก็ไม่มีประโยชน์ใดแล้วทั้งสิ้นแล้ว ต่อให้หล่อนไม่ใช่อาชญากร หล่อนก็ไม่สามารถหนีให้พ้นจากข้อกล่าวหาว่าข่มสามีนี้ได้ ยังมีสถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่าตอนนี้ไหม? ดังนั้นเขาจึงกลั้นใจกัดฟันไปครา ยอมรับเรื่องทุกอย่างไว้กับตนเอง ขอเพียงให้องค์ชายสามเชื่อว่าเขาซื่อสัตย์จงรักภักดี มีเพียงเช่นนี้เท่านั้นพระองค์จึงทรงยอมช่วยเขาได้ “องค์ชายสาม ทุกสิ่งที่ตระกูลเฉินของเราได้ทำไป ก็เพื่อพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!” ในก้นบึ้งดวงพระเนตรของเป่ยจื่อห้าวมีประกายเย็นชาเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัดแวบผ่านไป หลังจากนั้นทรงตำหนิอย่างพิโรธ “นี่เจ้ากล่าววาจาอะไร เจ้าทำร้ายพระเชษฐาของเปิ่นหวางสวรรคตไปแล้ว ยังกล่าวว่าจงรักภักดีใจเดียวเพื่อเปิ่นหวาง ไยมิใช่ให้เปิ่นหวางแบกรับความผิดแห่งการไร้ความจงรักภักดีไร้คุณธรรมนี้ด้วยเช่นกัน?” เฉินกั๋วกงคุกเข่าต่อหน้าพระองค์ บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเอาใจมองดูพระองค์ “ที่กระหม่อมกราบบังคมทูลมาทั้งหมดล้วนเป็นวาจาในใจ องค์รัชทายาทที่สามัญชนไร้ความสามารถ กลับได้ครอบครองตำแหน่งองค์รัชทายาทอย่างเปล่าดาย ในอนาคตถ้าเขาได้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อก็มิสามารถใช้การอะไรได้ทั้งสิ้น แผ่นดินภูเขาแม่น้ำหนานหชู่นี้ต้องถูกฝังอยู่ในมือของเขา แต่องค์ชายสามพระองค์กลับทรงแตกต่างกัน พระองค์ทรงเฉลียวฉลาดมากตั้งแต่ยังเยาว์วัย ไม่ว่าจะเป็นบทกวีบทเพลง ยังมีทำนองคลองธรรมในการปกครองประเทศชาติบ้านเมืองล้วนปรีชาสามารถรอบรู้จัดเจนยิ่งยวด ในสายตาของกระหม่อม องค์ชายสามพระองค์ท่านจึงเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดในสืบทอดราชบัลลังก์พ่ะย่ะค่ะ!” เป่ยจื่อห้าวรีบแสดงลักษณะทรงพระพิโรธสุดขีดออกมาทันที ทรงตรัสว่า “นี่เจ้ากล่าววาจาอะไรกัน องค์รัชทายาททรงเป็นพระโอรสแท้ๆ ที่ประสูติจากพระมเหสีของฮ่องเต้ เป็นผู้ที่ฟ้าสวรรค์ทรงกำหนดให้เป็นผู้สืบทอดในการปกครองทั่วประเทศ เปิ่นหวางเป็นเพียงองค์ชายที่ว่างงานว่างการองค์หนึ่ง ไหนเลยมีจิตใจความคิดเช่นนี้?ต่อให้ไม่มีองค์รัชทายาท พระปรีชาของพระเชษฐาสองยังเหนือกว่าเปิ่นหวางนี้มาก เจ้าอย่าล่อลวงให้เปิ่นหวางไร้คุณธรรมเลย!” องค์ชายสามนี่ ทำไมวันนี้จึงทำตัวแตกต่างจากปกติไปได้น่ะ? ก่อนหน้านี้เขาล้วนแสดงท่าทีทะเยอทะยานออกมาตลอดอย่างเห็นได้ชัด วันนี้กลับพูดจาราวกับตนเองดูสูงส่งบริสุทธิ์มาก นี่ไม่ค่อนข้างแปลกไปหน่อยแล้วหรอกหรือ! เฉินกั๋วกงคิดไปครา นี่อาจเป็นพระองค์ทรงกำลังทดสอบเขาก็เป็นได้ ถ้าเช่นนั้น เขาก็ต้องกล่าวต่อไปตามพระดำรัสของพระองค์ ทำให้เขามีความสุข อิ่มเอมพระทัย พระองค์ก็ต้องตอบตกลงช่วยเขาเองแล้ว “องค์ชายสองไหนเลยคู่ควรเทียบได้กับองค์ชายสาม พระองค์ท่าน เพียงเพราะตำแหน่งฐานะครอบครัวฝ่ายมารดาของซูเฟยสูงกว่าเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงได้ยืมสิ่งนี้เงยหน้าอ้าปากได้ แต่เขาก็หยิ่งยโสเกินไปแล้ว ธิดาของกระหม่อมรักชอบเขามาหลายปี แต่เขากลับดูถูกไม่เหลียวแลสักนิด เทียบไม่ได้กับองค์ชายสามพระองค์ท่านที่ผู้คนสามารถเข้าถึงได้อย่างง่ายดาย ถ้าได้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อไป ต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดีขยันทรงงานราชการรักประชาชนแน่ๆ พ่ะย่ะค่ะ!” พันผ่านหมื่นผ่านได้จริง ก้นม้าไม่ผ่าน! เฉินกั๋วกงได้ใช้ศัพท์ในการประจบสอพลอหมดสิ้นแล้วจริงๆ มิฉะนั้นอาศัยตำแหน่งฐานะของเขาก่อนหน้านี้ ก็คือดูถูกองค์ชายสามไม่เหลียวแลสักนิดแล้วอย่างสิ้นเชิง เป่ยจื่อห้าวแกล้งทำเป็นเข้าใจในทันใด แล้วซักถามอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “เฉินกั๋วกง เจ้าช่างขวัญกล้าบังอาจมาก พูดไปพูดมา ยังกล้าที่จะใช้เปิ่นหวางเป็นข้ออ้าง เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าพ่อลูกก็เป็นเพราะประจบสอพลอองค์ชายสองไม่สำเร็จ หลังจากนั้นจึงได้คิดมาประจบสอพลอเปิ่นหวางอีก พวกเจ้าโกรธแค้นพระเชษฐาสองในใจ ยังจงใจกราบทูลเสด็จพ่อให้มีพระราชโองการพระราชทานธิดาของเจ้าอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาท ใช้ชีวิตองค์รัชทายาทไปใส่ร้ายซูเฟยและเสียนเฟย แล้วโยนความผิดไปให้องค์ชายสอง นี่จึงเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเจ้า” นี่...ได้ยินพระองค์ทรงตรัสอย่างจริงจังเช่นนี้ เฉินกั๋วกงอดไม่ได้ที่จะตกใจเนื้อเต้น แต่ตอนนี้ พระองค์ทรงตรัสว่าอะไรก็คืออะไรเถิด ยังไงๆ ก็โดดลงไปในแม่น้ำสีเหลืองล้างไม่สะอาดอยู่แล้วมานาน “ถึงเป็นเช่นนี้ องค์ชายสามควรจะยิ่งขอบคุณเราพ่อลูกมากขึ้นมิใช่หรือ? ธิดาน้อยพลีตนเพื่อผู้อื่น ถ้าแผนการนี้สำเร็จ ถ้าเช่นนั้นองค์รัชทายาทองค์ชายสอง ยังมีเสียนเฟย ซูเฟย รวมทั้งทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องล้วนสามารถขุดรากถอนโค่นไปหมด เช่นนี้ พระองค์ก็ไร้อุปสรรคขัดขวางแล้วสิ่งที่กระหม่อมได้ทำไปทั้งหมด ล้วนเพื่อองค์ชายสามพระองค์ท่านพ่ะย่ะค่ะ!” เขากล่าววาจาเหล่านี้ กระทั่งตนเองยังแทบซาบซึ้งไปด้วยแล้ว เขารู้สึกว่าคราวนี้องค์ชายสามต้องได้เห็นความจริงใจของเขาแล้วแน่นอน