ตอนที่ 159 นางจึงเป็นเพชฌฆาต

ต๭นที่ 159 นางจึงเป็นเพชฌฆาต ไม่กี่วันนี้ หลิงจือได้อาศัยอยู่ในบ้านตระกูลหลินอย่างสงบ แม้ว่าในใจนางจะอยากรู้อยากเห็นมาก แต่ยังรู้ว่าทุกสิ่งมิสามารถทำกระทำโดยพลการ รอมาตลอดจนเรื่องจบลงแล้ว นางจึงได้รีบวิ่งไปถามทุกอย่างที่คิดอยากสอบถาม “โหร่วเอ๋อ ฆาตกรที่วางยาพิษทำร้ายองค์รัชทายาทจริงๆ ที่แท้เจ้าก็รู้อย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ย” จางไท่ซือเอ่ยปากขึ้นมาก่อน ตาเป็นประกายจ้องมองจางยวี่โหร่ว ราวกับได้มองทะลุเรื่องในใจทั้งหมดของนาง ได้ยินคำพูดนี้ หลินหงก็ได้แสดงประกายตาที่ตกใจเหลือเชื่อออกมา “อะไร หรือว่าเฉินซูเสียนไม่ใช่เป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าองค์รัชทายาทหรอกหรือ?” เขามักจะรู้สึกว่าจางยวี่โหร่วอาจจะใช้วิธีกระตุ้นใครบางคนให้ลงมือทำการ ดังนั้นจึงได้แหย่เฉินซูเสียน ให้นางลงมือต่อองค์รัชทายาท ถ้าฆาตกรไม่ใช่เฉินซูเสียนจริงๆ แล้ว ทำไมฝ่าบาทฮ่องเต้จึงได้ทรงพิพากษาลงโทษนางเรื่องเกี่ยวกับเรื่องขององค์รัชทายาท เขาต้องไม่นิ่งเฉยดูดาย ต้องสืบค้นความจริงออกมาเพื่อแก้แค้นให้องค์รัชทายาทจงได้ จางยวี่โหร่วหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง หลังจากนั้นกล่าวว่า “ตระกูลเฉินไม่มีเหตุผลที่จะวางแผนทำร้ายฆ่าองค์รัชทายาท องค์รัชทายาททรงเป็นว่าที่ฮ่องเต้ เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ในวันข้างหน้า เฉินซูเสียนก็ได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท ว่าที่พระมเหสี หล่อนยังมีอะไรที่ไม่อิ่มเอมใจเหล่า?” “แต่ว่า หลักฐานเหล่านี้ทุกสิ่งล้วนชี้ไปที่เฉินซูเสียน นอกจากนี้ยังเป็นเฉินกั๋วกงสารภาพด้วยปากตนเอง หรือว่ายังจะมีเท็จ?” หลิงจือยังถามอย่างไม่เข้าใจ ความจริงตั้งแต่แรกนางเดาว่าเป็นองค์ชายสามทำ แต่เมื่อได้ข่าวว่าเฉินกั๋วกงสารภาพยอมรับความผิด นางก็ยังคิดว่าเป็นเฉินกั๋วกงด้วยแล้ว “หรือว่าเจ้าไม่เคยได้ยินประโยคนี้หรือ? เรียกว่าหูฟังเป็นความว่างเปล่า ที่ตาเห็นเป็นของจริง กล่าวขึ้นมาแล้ว เฉินกั๋วกงคนนี้ยังเป็นการทำสิ่งไม่ดีอะไรเอาไว้ก็รับผลกรรมนั้นเองโดยสิ้นเชิง แม้ว่าพวกเขาจะแบกความรับความผิดเรื่องนี้ไว้ก็ยังไม่มีค่าพอที่จะได้รับความเห็นอกเห็นใจ ก็คือตายก็ยังไม่สาสมกับความผิดอย่างครบบริบูรณ์” ได้ยินประโยคนี้ หลิงจือก็ตื่นกระจ่างขึ้นมาทันใด “ข้าเข้าใจแล้ว ฟังมาว่าเรื่องที่เฉินกั๋วกงวางแผนทำร้ายองค์รัชทายาท เป็นองค์ชายสามยื่นฟ้อง ในเรื่องนี้เขาได้ทำผลงานดีเด่น ยังได้รับการยกย่องจากฝ่าบาท องค์ชายสามเขารู้ได้อย่างไรว่าเฉินกั๋วกงเป็นฆาตกร เห็นได้ชัดว่าเขานี่เป็นโจรร้องจับโจร ปล่อยให้เฉินกั๋วกงแบกหม้อดำให้เขาเท่านั้นเองแล้ว” คิดให้ลึกลงไปอีก ก็ยิ่งทำให้ผู้คนรู้สึกน่ากลัวมากขึ้น องค์ชายสามหมายตาเลือกถูกเฉินกั๋วกงเพราะเหตุใด นี่ไม่ใช่เป็นเพราะพวกเขามีการสมรู้ร่วมคิดกันอย่างลับๆ เพราะองค์ชายสามทรงกุมจุดอ่อนของเฉินกั๋วกงไว้แล้ว ยังสามารถจับจุดอ่อนของเขาไว้ได้อย่างง่ายดาย เข้าใจความคิดอ่านของเขา ดังนั้นการวางแผนทำร้ายในครั้งนี้จึงได้ไร้ข้อบกพร่อง ภูษาไร้ตะเข็บเช่นนี้ ทำให้คนไม่สามารถจับจุดอ่อนอะไรได้ แม้แต่เฉินกั๋วกงเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหลงกลองค์ชายสาม ตกต่ำจนมีจุดจบเช่นนี้ ความจริงมาถึงที่นี่ เกือบทุกคนล้วนสามารถเข้าใจว่านี่ที่แท้เป็นเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นแล้ว เฉินกั๋วกงทำร้ายตัวเองจริงๆ แล้ว เป็นความโง่เขลาและความโลภของเขา ดังนั้นเขาจึงได้ถูกเป่ยจื่อห้าวคนเช่นนี้ใช้ประโยชน์ เขาเป็นกรรมตามสนองการกระทำของตนเองโดยสิ้นเชิง แต่สิ่งที่ทำให้คนน่าชื่นชมมากที่สุดกลับเป็นจางยวี่โหร่ว นางสามารถหยั่งรู้จิตใจของทุกคนได้อย่างไร จับนำเอาความขัดแย้งของพวกเขามาใช้ดำเนินแผนการนี้ นี่แทบเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อมากเกินไปแล้ว พวกเขาต่างไม่ได้ตระหนักถึงทั้งสิ้นด้วยตัวเอง พวกเขาเพียงแค่ต่างถอนหายใจเท่านั้น แต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจความรู้สึกของจางยวี่โหร่วในเวลานี้ นางตายก็ล้วนไม่มีวันลืม ชีวิตภพก่อนหน้านี้ก็คือตระกูลเฉินช่วยเป่ยจื่อห้าวเก็บรวบรวมหลักฐานความผิดที่ใส่ร้ายป้ายสีพวกเขาตระกูลจาง จนทำให้ทั้งครอบครัวของพวกเขาเจ็ดสิบสองชีวิตถูกตัดศีรษะประหารชีวิตทั้งครอบครัวในที่สุด ถ้าหากกล่าวว่าพวกเขาน่าสงสาร ถ้าเช่นนั้นเวลานั้นพวกเขาก็ไม่มีความผิด ก็สมควรสูญเสียชีวิตอย่างเปล่าดายหรือ? ตอนนั้นตระกูลจางกับพวกเขาไม่มีเรื่องราวอยุติธรรมไม่มีความแค้นต่อกัน แต่พวกเขากลับต้องการจงใจใส่ร้าย ตอนนี้ก็ควรพวกเขาได้ลิ้มลองรสรสชาติที่ถูกใส่ร้ายอย่างอยุติธรรม เพียงแต่ได้ยินนางพูดประโยคนี้ ผู้ชายบางคนที่อยู่ด้านข้างในประกายตากลับมีความเย็นชากระแสหนึ่งแวบผ่านไป ถึงแม้ว่าตระกูลเฉินสมควรตายบ้างจริง แต่พฤติกรรมเช่นนี้ของนางไยมิใช่ค่อนข้างโหดร้ายเกินไปบ้าง กล่าวถึงเฉินซูเสียนก็เพียงลงมือต่อสู้กับนางยกใหญ่จนทำร้ายนางในเทียนเวียงโหลว หลังจากนั้นก็คือยุยงองค์รัชทายาทมาต่อกรหลิงจือ แต่หลิงจือตอนนี้ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไรหรอกหรือ ต่อให้คิดแก้แค้นให้บทเรียนแก่พวกเขาบ้างก็เพียงพอแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ผู้คนถึงขั้นถูกตัดศีรษะประหารชีวิตทั้งครอบครัวน่ะ? บางครั้งเขารู้สึกว่าตนเองรู้จักจางยวี่โหร่วดีมาก แต่ทุกครั้งเวลาที่เขาเกิดความเชื่อมั่นแบบนี้ พบว่าความเป็นจริงกลับยิ่งไกลออกไปกว่าที่เขาคิดอีกขั้น เป็นสิ่งที่เขาเอื้อมมือไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง ในสายตาของเขา แม้ว่าจางยวี่โหร่วนิสัยดื้อรั้นไปบ้าง แต่ยังเป็นผู้หญิงที่กล้ารักกล้าเกลียด มีความรักมีคุณธรรม แม้ว่ามีความเกลียดชังความชั่วร้ายประดุจศัตรู แต่เรื่องฆ่าล้างทั้งตระกูล เข่นฆ่าให้สูญสิ้น นางสามารถทำได้โดยไม่กะพริบตาสักนิด ทำให้เขารู้สึกแทบไม่น่าเชื่อมาก ถ้าเป็นความแค้นเคืองเกลียดชังดังกล่าว นางต้องใช้วิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้มาแก้แค้น ถ้าเช่นนั้นหากมีวันหนึ่งถูกนางรู้... ภายใต้แขนเสื้อ มือใหญ่ยาวที่ได้รับการดูแลอย่างดีคู่นั้นกำแน่นเป็นหมัด เส้นเอ็นหลังมือเขียวปูดโปนออกมา ... เพียงดื่มสุราไปบ้าง จางยวี่โหร่วก็รู้สึกเวียนศีรษะบ้าง เวลานี้ทุกคนกินกันจนพอประมาณ พูดคุยก็พอประมาณด้วยแล้ว สิ่งที่ต้องการรู้อย่างน้อยก็ได้เข้าใจหมดแล้ว นี่สำหรับพวกเขา เป็นวันที่น่ายินดีวันหนึ่ง หนามยอกอกส่วนหนึ่งได้ถูกดึงออกไป เพียงรู้สึกสบายใจมาก แม้แต่การดื่มสุรากินอาหารก็รู้สึกสดชื่นมากด้วย ทุกคนมีความสุขมาก จางยวี่โหร่วดื่มสุราแก้วแล้วแก้วเล่า แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นสถานการณ์ของนางตอนนี้ ยกเว้นผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆ นางคนนั้นซึ่งจับจ้องนางไว้ตลอดเวลา ประมาณเวลานี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถอ่านจิตใจที่แท้จริงของนางตอนนี้ออก เฉินกั๋วกงถูกตัดศีรษะทั้งครอบครัว นี่แม้ว่าทำให้คนรู้สึกน่าพอใจมาก แต่ไม่ได้เท่ากับหมายความว่ามีความสุข เพราะข้างในนั้น ยังมีผู้บริสุทธิ์มากมายหลายคน พวกเขาอาจไม่รู้อะไรเลย ยิ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในแผนการนี้ แต่กลับต้องสูญเสียชีวิตที่ไร้ผิดนี้ภายใต้การวางแผนแย่งชิงต่อสู้เพื่ออำนาจแบบนี้ แต่นางไม่มีทางเลือก และไม่มีวิธี แม้ว่านางคิดจะพยายาม ก็ไม่มีทางที่จะรักษาชีวิตของพวกเขาไว้ได้ นี่ทำให้นางนึกถึงชีวิตภพก่อนหน้านี้ นางเองได้เผชิญหน้ากับเสาเจ็ดสิบสองต้นที่เปื้อนเลือดนั้น ศีรษะเจ็ดสิบสองหัวตกสู่พื้นข้างล่าง นั่นทั้งหมดล้วนเป็นญาติที่ใกล้ชิดของนาง ดังนั้น พวกเขาต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันกับนางในตอนเริ่มแรกในเร็วๆ นี้แล้วเถิด เรื่องนี้แม้ว่านางไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเอง แต่นางมีความรับผิดชอบที่มิอาจปฏิเสธได้ เป็นนางเองที่ได้เร่งเร้าให้สำเร็จทางอ้อมหรือแม้แต่ชักจูงให้เรื่องนี้เกิดขึ้นด้วย ไม่เคยมีช่วงวินาทีใดที่นางเกลียดตัวเองอย่างที่นางเป็นตอนนี้ นางรู้สึกว่านางก็เป็นคนชั่วร้ายคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน มือทั้งคู่เปื้อนเลือดเต็มไปหมด แต่นางไม่มีทางเลือก ศัตรูของนางเพียงทำลายไปหนึ่งแล้วเท่านั้น หนทางในเบื้องหน้า นางยังต้องเดินต่อไป แม้ว่านางอาจจะต้องเผชิญกับเลือดไหลหลั่งและการเสียสละมากขึ้น แต่เพื่อปกป้องครอบครัวของนาง ไม่ว่าจะต้องจ่ายมูลค่าอะไรออกมาเท่าใดนางล้วนไม่เสียดาย! ในโลกนี้ ผู้ที่อ่อนแอมีแต่ถูกผู้ที่แข็งแกร่งกลืนกิน นางไม่ได้มีจิตใจบริสุทธิ์ดุจแม่พระมากขนาดนั้นที่จะอ่อนโยนต่อผู้อื่น นี่เป็นสิ่งที่ร้ายแรงถึงขั้นชีวิตที่สุดสำหรับนางที่ได้บังเกิดใหม่หนึ่งชั่วชีวิต มีภาระหน้าที่แก้แค้นเป็นสำคัญ