ตอนที่ 160 ความแค้นชิงชังสลักกระดูก

ต๭นที่ 160 ความแค้นชิงชังสลักกระดูก เวลานี้ได้ผ่านเดือนมิถุนายนแล้ว ฤดูร้อนที่ร้อนแรงที่สุดกำลังมาถึง ในคุกใต้ดินที่มืดและอบอ้าว ยุงหนอนหนูมดปรากฏออกมาอย่างต่อเนื่อง ในอากาศแฝงกลิ่นคาวของดินคละเคล้าด้วยกลิ่นฟาง กลิ่นคาวเลือดจากที่หลงเหลือบนเครื่องมือเครื่องใช้ที่ผ่านการใช้ทรมาน กลิ่นเหม็นเน่าแตะจมูกฉุนกึกที่น่ารังเกียจชนิดหนึ่ง ในสภาพแวดล้อมที่น่ากลัวเช่นนี้ นักโทษบางคนไม่สามารถรอที่จะถูกตัดสินประหารชีวิต ร่างก็ทนรับไม่ไหว ต้องเจ็บป่วยจนตายในที่นี้ แน่นอน นี่คือชะตากรรมของพวกเขา ไม่มีใครมาช่วยพวกเขาได้ ยิ่งไม่มีใครมาเห็นใจโดยสิ้นเชิง ในห้องขังนี้ ต้องมีหลายศพถูกลากออกไปทุกวัน ไม่มีใครสนใจว่าที่แท้พวกเขาตายได้อย่างไร ในอากาศทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยกลิ่นไปแห่งของความตายและการกัดกร่อนเน่าเปื่อยชนิดหนึ่ง เวลานี้ ในห้องขังที่เงียบสงัด จู่ๆ กลับมีกลิ่นสดชื่นมากกระแสหนึ่งโชยเข้ามา ชุดสีขาวบริสุทธิ์อันสวยงามทั้งร่างนั้น ไม่ได้มีลักษณะเข้ากับสถานที่ซึ่งมีสภาพแวดล้อมที่สกปรกและเน่าเหม็นแห่งนี้อย่างสมบูรณ์ จางยวี่โหร่วมองดูทุกสิ่งตรงหน้านี้ บนใบหน้ามีสีหน้าอันซับซ้อนแวบผ่านไปอย่างริบหรี่ นี่ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่นางมาห้องขังนี้ สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยในนี้ ทำให้นางนึกถึงทุกสิ่งที่ตนเองได้ประสบในภพที่แล้วในที่นี้ เมื่อแรกนางถูกเป่ยจื่อห้าวและจ้าวซินซินใส่ร้ายป้ายสี ตั้งข้อหาฆาตกรรมพระมเหสี รวมถึงราชนิกุลในครรภ์ของจ้าวซินซินนานาข้อหา ปล้นชิงพระยศพระมเหสีของพระนางไป ถูกตีตรวนจองจำเข้าคุกไปรอลงอาญา ที่นี่ นางได้รับการลงทัณฑ์ทรมานทุกชนิดจนหมดสิ้น ประกายตาของจางยวี่โหร่วแวบผ่านเครื่องมือทรมานเหล่านั้นในห้องขังไป บนเครื่องมือทรมานแต่ละชิ้นล้วนเปื้อนไปด้วยเลือดของนาง ความเจ็บปวดชนิดที่ตายเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ตอนนี้คิดขึ้นมาแล้วนางยังรู้สึกกลัวหวาดผวาในใจ เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ตรงหน้ามีโต๊ะลงทัณฑ์เลือดสดหยดติ๋ง ดาบสับขนาดใหญ่วางขวางไว้ข้างบน ตรงหน้านางมีผู้หญิงที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล หมดหนทางน่าสังเวช ถูกองครักษ์สองคนจับกุมไว้ ผู้ชายในเสื้อคลุมสีเหลืองสดใสมีพระมหาบัญชาอย่าเหี้ยมโหดคราเดียว นิ้วเรียวเขียวมรกตทั้งสิบของนางก็ถูกฝังอยู่ใต้ดาบที่ฟันลงมา เวลานั้นนางมองดูนิ้วขาดทั้งสิบที่เลือดสดหยดรินนั้น ปวดจนเกือบจะเป็นลม ทั้งตัวกำลังสั่นไปหมด แต่ความเจ็บปวดของนางกลับกระตุ้นความพึงพอใจและความเยาะเย้ยของทั้งสองคนนั้น แต่ในเวลานั้น นางจึงเข้าใจ นั่นไม่ใช่เป็นความเจ็บปวดที่แท้จริงโดยแก่นแท้ เมื่อนางได้เห็นเป่ยจื่อห้าวสั่งการหนึ่งเสียง เพชฌฆาตยกดาบขึ้นมา ศีรษะเจ็ดสิบสองหัวได้ถูกฟันตกลงมาจากเสาโดยตรงพร้อมกัน บนเสาแขวนศพหัวขาดเจ็ดสิบสองร่าง แต่ละคนล้วนเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของนางจางยวี่โหร่ว แต่พวกเขาทั้งหมดล้วนตายแล้ว ตายไร้ร่างอันสมบูรณ์ไม่สามารถยิ้มให้นางอย่างรักโปรดปรานต่อหน้านางได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดนั้นจึงเป็นความเจ็บปวดเข้าถึงไขกระดูก หัวใจปอดฉีกขาดที่แท้จริง คิดถึงที่นี่ ในดวงตาโตที่สวยงามคู่นั้นมีความเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกแวบผ่านไปอย่างริบหรี่ ฮ่า...เดิมนางก็เป็นคนหนึ่งที่ตายอย่างขมขื่น เกิดใหม่เป็นขึ้นมาเพื่อแก้แค้น วินาทีก่อนตายนั้นนางก็ได้สาบานว่าหลังจากที่นางตายแล้วต่อให้กลายเป็นผีร้าย ก็ไม่ปล่อยให้ทุกคนที่ทำร้ายนางและตระกูลจางหลุดรอดไป ทุกสิ่งวันนี้ ล้วนเป็นหล่อนแส่หามาเอง! เงาร่างอ้อนแอ้นบางเรียวนั้นยังคงมุ่งเดินไปข้างหน้า ไม่สนใจรองเท้าของนางปนเปื้อนด้วยเลือดบนพื้น ไม่สนกระโปรงยาวของนางที่ได้เปื้อนคราบเลือดแล้ว สุดทางเดินห้องขังนี้ ก็เป็นสถานที่ที่คุมขังเข้มงวดมากที่สุดของคุกใต้ดินแห่งนี้ ขังนักโทษสำคัญในราชสำนัก พรุ่งนี้พวกเขาก็ต้องถูกตัดศีรษะแล้ว ถ้าเช่นนั้นนางก็ต้องมาพบหน้าพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ให้พวกเขาสามารถตายอย่างสงบอ่า ... เฉินกั๋วกงและเฉินซูเสียนถูกคุมขังอยู่ในห้องขังด้านในสุดสองห้อง ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือของตระกูลเฉิน ก็ได้ถูกขังอยู่ในที่อื่นๆ พรุ่งนี้พวกเขาจะถูกส่งไปยังลานประหารด้วยกัน ในที่สุดทั้งครอบครัวก็ได้อยู่ด้วยกัน นี่ยังไม่ได้เดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงเฉินซูเสียนร้องไห้อย่างเจ็บปวดแล้ว “ท่านพ่อ ข้าถูกใส่ร้ายจริงๆ ข้าไม่ได้วางยาพิษองค์รัชทายาท ข้าไม่ใช่ฆาตกร ทำไมฮ่องเต้ไม่ได้ตรวจสอบความจริงก็จะพิพากษาโทษเราแล้ว? ข้ายังไม่คิดอยากตายอ่า!” เฉินกั๋วกงได้แต่ถอนหายใจ ความผิดเป็นเขายอมรับด้วยปากเอง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมฮ่องเต้จึงไม่เชื่อ แต่เขาก็ไม่ยินยอมจริงๆ ตนเองทำไมถึงได้สับสนเช่นนั้นหลงกลองค์ชายสามแล้ว แม้ว่าไม่ได้ถูกกล่าวหาเรื่องวางแผนทำร้ายฆ่าองค์รัชทายาท เรื่องการทุจริตรับสินบน เปิดร้านรวงรับเงินบ่อนพนันส่วนตัวก็เป็นความผิดเพียงพอที่จะถูกตัดศีรษะประหารชีวิตทั้งครอบครัวแล้ว ชะตากรรม เขาได้ยอมรับแล้ว แต่ตอนนี้ที่เขาไม่ยินยอมมากที่สุดก็คือองค์ชายสาม ตอนนี้เขาเกลียดชังเขาเข้ากระดูกอย่างจริงจัง แม้ว่าจะกลายเป็นผีร้ายก็ไม่คิดปล่อยเขาไป “เสียนเอ๋อ ทุกอย่างล้วนเป็นพ่อไม่ดี เป็นพ่อทำร้ายเจ้าแล้วอ่า!” ตอนนี้เฉินกั๋วกงทั้งตำหนิตัวเองและสำนึกเสียใจจริงๆ เริ่มแรกเขาได้รู้จักแล้วว่าองค์ชายสามเป็นคนชนิดไหนอย่างชัดเจนแล้ว ทำไมยังโลภในลาภยศอันได้ครอบงำจนหน้ามืดตามัวถึงกับไปร่วมมือกับเขาได้น่ะ นั่นไม่ใช่ผลักตนเองเข้าไปสู่บึงไฟหรือ เดิมเขาคิดว่าเขาได้ปลอบใจองค์ชายสามดีแล้ว พระองค์ต้องเชื่อมั่นเขาแน่ๆ แผนเดิมของเขาคิดจะเหยียบเรือสองแคม ต่างไม่ขัดใจทั้งสองฝ่าย ยังหลงเข้าใจว่าความคิดอ่านของตนสุดล้ำเลิศแล้วจริงๆ แต่ความจริงกลับโจมตีใส่เขาอย่างแรงคราหนึ่งแล้ว เขาคิดว่าตัวเองได้กุมจุดอ่อนขององค์ชายสามไว้แล้ว แต่ตอนนี้เขาจึงได้รู้แล้วว่าตนเองช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน คนแบบเขาอย่างนั้น ไหนเลยจะยอมให้คนอื่นรู้ความลับของเขาได้? แต่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรตอนนี้ คนอื่นล้วนไม่เชื่อแล้ว เฉินซูเสียนยังคงร้องไห้ตะโกน “ไม่ ข้าไม่ยอม ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ข้ายังเป็นพระชายาองค์รัชทายาทแท้ๆ เป็นผู้หญิงที่มีสถานะสูงสุดในหนานหชู่ ตระกูลเฉินของเรายังมีหน้ามีตามีเกียรติน่ายกย่องบรรพบุรุษ ผู้คนมาประจบสอพลอนับไม่ถ้วน ทำไมจู่ๆ ก็กลายเป็นลักษณะนี้ในตอนนี้ ที่แท้เป็นใครคิดใส่ร้ายเรากัน? เป็นจางยวี่โหร่ว ยังมีหลิงจือ ต้องเป็นพวกนางสองคนสารเลวนี้ ข้าตายก็ไม่ปล่อยพวกเขา” เป็นใครใส่ร้าย จุดนี้เฉินกั๋วกงได้บอกหล่อนไปหลายครั้งนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่หล่อนก็ไม่อยากจะเชื่อเลย นอกจากนี้ในใจหล่อนมีความแค้นเคืองเกลียดชังพวกนางทั้งสองจนได้ทำให้หล่อนสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว ไม่ฟังคำเตือนของผู้อื่นโดยสิ้นเชิง ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามา เสียงฝีเท้าเบาๆ ทำให้พวกเขาตะลึงอึ้งไปครา แล้วจะมีใครอีกในเวลานี้ พวกเขาทั้งหมดได้เป็นนักโทษประหารชีวิตแล้ว แม้แต่ผู้คุมก็ยังคร้านที่จะดูพวกเขาสักแวบ ถ้าเช่นนั้นเวลานี้คนที่มาจะเป็นใครเล่า? รอจนเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาแล้วในที่สุด พวกเขาจึงได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของคนที่มาแล้ว ทันทีที่เห็นใบหน้างดงามมีเสน่ห์ที่คุ้นเคยอย่างหาที่เปรียบมิได้ เฉินซูเสียนทั้งคนก็ได้มีใบหน้าดุร้ายขึ้นมาแล้ว โชคดีที่นางถูกขังอยู่ในคุกตอนนี้ มิฉะนั้นด้วยท่าทางแยกเขี้ยวยิงฟันของหล่อน หล่อนแทบคิดจะพุ่งทะลวงทะลุกรงเหล็กเข้าไปโดยตรง กระโจนใส่นางฉีกเนื้อออกเป็นหมื่นๆ ชิ้น “จาง ยวี่ โหร่ว” เฉินซูเสียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดชื่อคนออกมา ทีละอักษร ทีละช่วง แต่เฉินกั๋วกงยังคงมีประกายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนไม่เข้าใจ ในความเป็นจริงในจิตใจของเขา ความขัดแย้งระหว่างเขาและจางยวี่โหร่วไม่ได้ลึกซึ้งมากขนาดนั้น เพียงแต่เขาคิดไม่เข้าใจว่า เวลานี้นางคิดมาทำอะไร ดูตลกของพวกเขาหรือ? “เฉินซูเสียน ดูไปแล้ว ต่อให้เจ้าถูกคุมขังอยู่ในนี้ ก็ไม่ได้อยู่อย่างสงบ เจ้ามีชีวิตอยู่ก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้ ตายไปแล้วยังคิดต่อกรทำอะไรข้าหรือ?” เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่จางยวี่โหร่วได้ยินคำที่หล่อนเพิ่งด่าว่าเหล่านั้น ดังนั้นจึงมองหล่อนด้วยสายตาที่เยาะเย้ย