ตอนที่ 161 เยี่ยมเยียนนักโทษรอประหาร

ต๭นที่ 161 เยี่ยมเยียนนักโทษรอประหาร “จางอวี่โหร่ว ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า!” เฉินซูเสียนไม่พอใจมากขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าหากสายตาสามารถใช้ฆ่าคนได้ เชื่อได้เลยว่าในตอนนี้จางอวี่โหร่วจะต้องร่างพรุนเป็นร้อยรูไปแล้วแน่ “ถ้าหากการฆ่าคนผู้หนึ่งง่ายดายเพียงขยับปาก เช่นนั้นคนบางคนก็อาจจะไม่ต้องเปลืองแรงสร้างปัญหามากมายแล้ว” เดิมทีจางอวี่โหร่วก็โมโหจนไม่อาจจะชดใช้ชีวิตได้แล้ว เมื่อเธอได้ยินเฉินซูเสียนพูดเช่นนี้ก็ยิ่งโมโหจนระเบิดออกมา แต่ว่าเมื่อเฉินกั๋วกงได้ฟังแล้ว เขากลับรู้สึกความหมายอีกมุมหนึ่ง “คุณหนูจาง เจ้ารู้อะไรมาหรือไม่ เจ้าเชื่อพวกข้าเถอะ พวกเข้าไม่ได้วางแผนทำร้ายองค์รัชทายาท เดิมทีแล้วพวกเราถูกวางแผนใส่ร้ายใช่หรือไม่?” ที่เขาพูดก็คือ พรุ่งนี้พวกเขาจะต้องถูกตัดคอประหาร อยู่ๆ จางอวี่โหร่วเข้ามาพบพวกเขาที่นี่ เธอจะต้องมีเป้าหมายอื่นอย่างแน่นอน “ข้าเชื่อแล้วจะเป็นอย่างไร หรือไม่เชื่อแล้วจะเป็นอย่างไร พวกท่านยังคิดให้ข้าช่วยพวกท่านอีกหรือ?” รอยยิ้มเฝื่อนๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินกั๋วกงอย่างช่วยไม่ได้ แน่นอนว่าเขาไม่กล้าคาดหวังมากถึงเพียงนั้น อย่างแรกยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องความไม่ลงรอยระหว่างลูกสาวของเขาและจางอวี่โหร่ว เพียงแค่บนตำหนักจาวเขาก็ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตระกูลจางมาโดยตลอดอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาคือศัตรู แล้วเธอจะมายินดีช่วยเหลือศัตรูของตัวเองได้อย่างไร? เพียงแต่ความฉลาดหลักแหลมของจางอวี่โหร่วนั้น เขาก็ได้รู้กระจ่างมาก่อนแล้ว ถ้าหากเธอยินดีที่จะช่วยเหลือจริง เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เหลือหนทางรักษาสถานการณ์เอาไว้ “คุณหนูจาง ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้ข้าได้กระทำผิดเอาไว้มากมาย เป็นเพราะข้าดูแลสั่งสอนลูกสาวไม่ดี ทำให้นางไม่เคารพเจ้า และยังยั่วยุให้องค์รัชทายาทเกือบจะทำร้ายคุณหนูหลิน แต่ว่านอกจากนี้แล้ว ระหว่างพวกเราก็ไม่ได้มีความแค้นเคืองมากมายอะไร เรื่องราวเหล่านั้นพวกข้าสามารถกระทำไถ่โทษแก่เจ้าได้ ขอเพียงเจ้ามอบหนทางแก่ผู้ผิดไม่คิดมากความ ปรับความเข้าใจผิดต่อตระกูลเฉินให้พวกข้า!” เมื่อเฉินซูเสียนเห็นพ่อของตัวเองคุกเข่าลงที่พื้นขอร้องจางอวี่โหร่วอย่างสุดชีวิต เธอก็ยิ่งโมโหขึ้นมา “ท่านพ่อ ท่านกำลังทำอันใด? เห็นได้ชัดว่าเจ้าคนชั่วนี่ทำลายตระกูลของเรา ในตอนที่อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ นางตั้งใจชี้เจาะจงมาที่พวกเรา นางคือศัตรูของเรา!” เฉินกั๋วกงตะโกนออกมาด้วยความโมโห : “เจ้าเงียบปากเสีย ตอนนี้มีเพียงนางที่สามารถช่วยพวกเราชำระความผิดที่ไม่ยุติธรรมเหล่านั้นได้ คุณหนูตาง เด็กสาวไม่รู้ความ ข้าขอโทษเจ้าแทนนางด้วย เจ้าช่วยพวกเราด้วยเถอะ ขอร้องล่ะ ถ้าหากพวกเราตระกูลเฉินสามารถหลุดพ้นจากภัยครั้งนี้ได้ แม้จะให้ข้าเป็นวัวเป็นม้า ข้าก็ยอม” จางอวี่โหร่วถอนหายใจออกมาให้ความไร้เดียงสาของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้จักเพียงอะไรที่เรียกว่าถอนรากถอนโคน เดิมทีสองพ่อลูกตระกูลเฉินก็เป็นพวกใจดำกระหายผลประโยชน์ ตอนนี้คุกเข่าขอร้องเธอ แต่หากว่าสามารถพลิกตนได้รับอำนาจ ไม่แน่อาจจะย้อนกลับมาแว้งกัดเธอได้ เธอไม่อาจจะทำเรื่องที่โง่เขลาเช่นนั้น อีกอย่างในชาติที่แล้วตระกูลเฉินช่วยเป่ยจื่อห้าวร่วมเป็นพยานเท็จจึงทำให้ตระกูลจางถูกลงโทษฆ่าล้างตระกูล เพียงแค่เรื่องนี้เธอก็ไม่อาจจะยื่นมือออกไปช่วยได้ แต่ว่าอย่างไรเธอก็มาแล้ว จะไม่แสดงความจริงใจเสียหน่อยได้อย่างไร จางอวี่โหร่เผยรอยยิ้มออกมาบางๆ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น : “เฉินกั๋วกงเองก็พูดยกยอข้าเกินไป ข้าเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง ข้าจะไปมีความสามารถต่อกรกับฮ่องเต้ได้อย่างไร คนที่พวกท่านทำร้ายจนตายจากไปเองก็เป็นถึงองค์รัชทายาท เขาคือลูกสายที่ฮ่องเต้รักและห่วงใยทะนุถนอมมาก ท่านคิดว่าเขาจะปล่อยคนร้ายที่วางแผนทำร้ายองค์รัชทายาทไปหรือ?” “แต่ว่า......แต่ว่าพวกข้าไม่ใช่ผู้ร้าย ผู้ร้ายที่แท้จริงคือองค์ชายสามต่างหาก! ใช่แล้ว จะต้องเป็นเขา ไม่แปลกใจเลยว่าในคืนนั้น อยู่ๆ ลี่เฟยว่าการให้ร้ายเสียนเฟยและซูเฟย เดิมทีพวกเขาก็มีแผนการอื่นอยู่ รวมทั้งสาวใช้ในราชวังของเสียนเฟย ในตอนแรกเห็นได้ชัดว่าพวกนางบอกว่าเสียนเฟยคือผู้ร้าย แต่หลังจากนั้นอยู่ๆ ก็เปลี่ยนไปบอกว่าได้รับการสั่งการจากพวกข้า และผลักไสความรับผิดชอบทั้งหมดมาให้พวกข้า จิตใจขององค์ชายสามไม่อาจคาดเดา ไม่ใช่ว่าเจ้าเองก็เคยบาดหมางกับเขาหรือ ถ้าหากเจ้าไม่เปิดโปงเขา ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะกระทำกับเจ้าเช่นที่ทำกับพวกเรา “ดูเหมือนว่าเฉินกั๋วกงเองก็จะรู้หลักการสร้างผลเลี่ยงทำลาย เพียงแต่แม้ข้าจะยินดีช่วยเหลือท่าน มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ความผิดเรื่องทำร้ายองค์รัชทายาทอาจจะสามารถลบล้างได้ แต่เรื่องการยักยอกทรัพย์ รับสินบนเองก็เป็นโทษถึงล้างตระกูล มาถึงตอนนี้แล้ว พวกท่านยอมรับชะตาเถอะ” เพียงเพื่อชาวบ้านที่ได้รับความเสียหายเหล่านั้น จางอวี่โหร่วก็ไม่อาจจะปล่อยเขาไปได้ เธอต้องการเรียกร้องความเป็นธรรมแก่พวกเขา “นั่น......” เฉินกั๋วกงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว ตอนนี้ความผิดทั้งหมดของเขาถูกขุดออกมาจนหมด แม้ว่าจะมีบางความผิดที่ไม่ได้เป็นความจริง แต่ก็มีคนพยายามป้ายมันมาที่ตัวเขา ในทุกๆ ความผิดต่างก็ต้องได้รับโทษ ตอนนี้เขาได้เผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้แล้ว แต่ก็ยังคิดจินตนาการไปไกลว่าตัวเองจะสามารถพลิกตนขึ้นมาได้ มันไม่น่าขันเกินไปหน่อยหรือ? ในที่สุดเฉินกั๋วกงก็ยอมตายใจ และได้รู้แล้วว่าที่จางอวี่โหร่วมาในวันนี้ เดิมทีก็ไม่ใช่เพื่อที่จะช่วยเหลือเขา อยู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที จากนั้นเขาก็มองไปที่เธออย่างไม่ไว้หน้า : “หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมชมหัวเราะเยาะพวกข้า เจ้ารีบไปเสีย พวกเราไม่อยากเห็นหน้าเจ้า!” “ใช่แล้ว จางอวี่โหร่ว เจ้ารีบไสหัวออกไปเสีย ที่พวกเราตกลงมาอยู่ตรงนี้ก็ไม่อาจจะบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า ถ้าหากมีชาติหน้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” เฉินซูเสียนขบฟันพูดออกมา ชาติหน้า? นัยน์ตาของจางอวี่โหร่วหดเล็กลงในทันที เมื่อเธอมองไปยังสภาพของเฉินซูเสียนในตอนนี้ เธอก็รู้สึกราวกับเห็นตัวเองในอดีต ในตอนนั้นเธอเองก็ใช้สายตาที่เกลียดแค้นเช่นนี้มองไปยังเป่ยจื่อห้าว และเอ่ยคำสาบานเช่นนี้ออกมา หากมีชาติหน้า แม้จะเป็นผีก็ไม่อาจปล่อยเขาไป แท้จริงแล้วจะมีเรื่องชาติก่อนชาตินี้หรือไม่ สำหรับจางอวี่โหร่วแล้ว เธอก็เข้าใจมันเป็นอย่างดี ไม่ว่าอย่างไรเป้าหมายการแก้แค้นของเธอก็ได้กระทำสำเร็จแล้ว เช่นนั้นปัญหาที่ซ่อนอยู่พวกนั้นก็สามารถขจัดออกไปได้บ้าง “แน่นอนว่าข้าจะไป เพียงแต่พวกท่านยินดีจะตายไปเช่นนี้หรือ? อย่างไรชะตาชีวิตของพวกท่านก็กลายเป็นจุดจบที่ไม่อาจแก้ไขได้ หรือว่าก่อนหน้าพวกท่านไม่คาดจะทำอะไรเพื่อตนเองบ้างหรือ ถือเสียว่าอย่างน้อยก็จะได้ตายตาหลับก็ยังดี” เธอพูดเช่นนี้หมายความอย่างไร? เฉินกั๋วกงและเฉินซูเสียนต่างก็ใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองมาที่เธอ ตอนนี้พวกเขาต่างก็กลายเป็นนักโทษรอประหาร พรุ่งนี้ก็จะถูกประหารแล้ว แม้จะรู้ว่าผู้ร้ายเป็นใคร แต่จะไปทำอะไรเขาได้ เดิมทีก็ไม่มีใครยินดีเชื่อถือคำพูดของพวกเขา เมื่อคิดดูแล้ว เธอคงจะต้องจ่ายให้ผู้เฝ้าคุกไปถึงสามารถเข้ามาที่นี่ได้ การฝ่าฝืนเข้ามาในคุกเป็นความผิดใหญ่หลวงเช่นกัน เธอไม่มีทางจะเสี่ยงอันตรายนี้เข้ามาเพียงเพื่อแก้แค้นพวกเขา เธอจะต้องมีเป้าหมายของตัวเองอย่างแน่นอน เช่นนั้นแล้ว เป้าหมายของเธอคืออะไร? ตอนนี้เธอกดดันหนักเช่นนี้แล้ว พวกเขาอยากจะดิ้นรนก่อนตายสักหน่อย นั่นก็เป็นเรื่องที่สมควรจะเป็นอยู่แล้ว เมื่อคิดไปคิดมา ในที่สุดเฉินกั๋วกงก็เข้าใจ “จางอวี่โหร่ว เจ้าคิดจะใช้ประโยชน์จากพวกข้าในการต่อกรกับองค์ชายสาม? เจ้ามีความคิดที่ช่างล้ำลึกนัก!” แม้จะบอกว่าคนที่ทำร้ายพวกเขาคือองค์ชายสาม แต่ว่าตอนนี้เขาต่างก็รู้สึกว่าเขากับองค์ชายสามต่างก็ตกลงสู่กับดักของเธอโดยไม่ทันได้รู้ตัว และกลายเป็นหมวกบนกระดานของเธอทั้งคู่ ถ้าหากลูกสาวของเขาสามารถฉลาดหลักแหลมได้สักครึ่งของเธอ ตระกูลเฉินของพวกเขาก็คงจะไม่มีทางตกลงมาถึงขั้นนี้