ตอนที่ 163 ฆาตกรรมยกตระกูล

ต๭นที่ 163 ฆาตกรรมยกตระกูล จางอวี่โหร่วจากไปอย่างเงียบสงบอย่างในยามที่เธอมา ทุกอย่างในค่ำคืนนี้ต่างก็สงบปกติ ราวกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แต่ว่าในวันต่อมากลับเป็นวันของการลงโทษกำจัดคนชั่วอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็ดูราวกับจะเดือดดาลขึ้นมา องค์รัชทายาทผู้นี้เพิ่งจะได้รับการประกาศอภิเษกสมรสจากฮ่องเต้ และยังช่วยเหลือชาวบ้าน ละเว้นภาษี ประชาชนต่างก็ซึ้งใจในความกรุณาของราชวงศ์ และนำความกรุณานี้ส่งไปถึงตัวขององค์รัชทายาท แต่ว่าในวันงานอภิเษก องค์รัชทายาทถูกทำร้ายจนถึงแก่ความตาย แน่นอนว่าเหล่าประชาชนต่างก็โมโหเดือดดาล ตอนนี้ผู้ร้ายที่ทำร้ายองค์รัชทายาทถูกจับตัวได้แล้ว และยังเป็นขุนนางใหญ่ที่มีอำนาจมากคนหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็ได้พบว่าเขายังลอบรับสินบน และเปิดบ่อนแหล่งพนันขึ้นมาอีก สิ่งเหล่านั้นต่างก็ยิ่งกระตุ้นความโมโหของเหล่าประชา ดังนั้นที่ลานประหารในวันนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย พวกเขาต่างก็รอคอยการตายของตระกูลขุนนางผู้โลภมากยักยอกทรัพย์ผู้นี้ แน่นอนว่ามันจะต้องนำพาความสุขใจแก่ผู้คน บนลานประหารถูกล้อมไปด้วยต้นเสา บนเสาทุกๆ ต้นถูกผูกรัดคนเอาไว้ผู้หนึ่ง คนที่เป็นผู้นำก็คือเฉินกั๋วกงและเฉินซูเสีย เพียงแต่ในตอนนี้พวกเขาสวมใส่ชุดนักโทษและเรือนผมยังยุ่งเหยิง ใบหน้าเลอะเทอะเปรอะเปื้อน มีตรงไหนที่ยังสามารถมองดูรู้ว่าเป็นขุนนางสำคัญในตำหนักจาวและคุณหนูผู้ร่ำรวยเงินทองที่ท่าทีสง่าเช่นดั่งวันวาน? ทุกคนในตระกูลเฉินต่างก็ร้องไห้ตะโกนร้องขอความเป็นธรรม แต่ว่าเดิมทีก็ไม่มีใครเห็นใจพวกเขา อีกทั้งสายตาที่มองไปยังพวกเขายังเต็มไปด้วยความรังเกียจ อยากจะให้พวกเขาตายไปเสียตอนนี้ เมื่อนักโทษประหารเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้นมา ไข่ไก่เหม็นเน่าและเศษผักมากมายต่างก็ถูกปาเข้าไปทางพวกเขา ปาเข้าไปจนกระทั่งหัวแตกเลือดไหลออกมาก็มี บนแท่นสูง ร่างสูงโปร่งในชุดหัวฝูอันงดงามนั่งอยู่ที่ตรงนั้น เมื่อเขามองลงไปยังภาพด้านหลัง ภายในแววตาก็ประกายความเยือกเย็นอย่างไม่ยี่หระออกมา นั่นก็คือผู้จัดการควบคุมลานประหารในวันนี้ อีกทั้งยังเป็นผู้ช่วยเหลือฮ่องเต้จนสามารถจับผู้ร้ายได้อย่างราบรื่น รวมทั้งเป็นผู้ออกตัวนำทรัพย์สินที่เฉินกั๋วกงยักยอกไปออกมาแบ่งปันแก่ประชาชนเป็นรางวัล เหล่าประชาชนต่างก็ซาบซึ้งขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก คนผู้นี้ก็คือ เป่ยจื่อห้าว! แน่นอนว่าเป้าหมายที่เขาต้องการ ในตอนนี้มันได้สำเร็จลุล่วงแล้ว ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถจัดการหนามขวางทาง (องค์รัชทายาท) ได้ แต่ยังสามารถเอาชนะตำแหน่งในใจของท่านพ่อจากคนบางคน​ (องค์ชายรอง) ได้อีก รวมทั้งชื่อเสียงของเขายังเลื่องลือขึ้นมาในหมู่ประชาชน แน่นอนว่าเขาคือผู้ชนะ! เพียงแต่สายตาของคนในตำหนักเฉินกั๋วกงที่มองมายังเขากลับเต็มไปด้วยความแค้นเข้ากระดูก องค์ชายสามที่น่ารังเกียจนี่ เขาโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เขากล้ากระทำให้ร้ายพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะตายไปกลายเป็นผีร้ายก็ไม่อาจจะปล่อยเขาไปแน่ ในตอนนั้นเอง อยู่ ๆ รถม้าก็เคลื่อนผ่านกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายออกมา และหยุดลงเสียดื้อๆ ยามผ่านลานประหาร ผ้าคลุมของรถม้าถูกเปิดออก ปรากฏใบหน้าที่งดงามหนึ่งออกมา เมื่อเธอได้มองเห็นภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้ว สีหน้าของเธอก็ตึงเครียดขึ้นมา สำหรับเธอแล้ว ภาพนี้ช่างดูคุ้นเคยนัก! เมื่อชาติก่อน เธอเองก็เคยเห็นภาพนี้ด้วยตาของตนเอง บนแท่นควบคุมการประหารก็มีร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่เช่นกัน เพียงแต่ในตอนนั้นเขาสวมใส่ชุดหลงเผ้าสีเหลืองอ่อน คนยังคงเป็นผู้เดิม ความเกลียดแค้นที่จางอวี่โหร่วมีต่อเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพียงแต่สถานการณ์ในตอนนี้กลับไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ไร้กำลัง และทำได้เพียงมองดูครอบครัวของตัวเองถูกตัดคอต่อหน้าผู้คนโดยไม่อาจโต้แย้งใดๆ ได้อีกแล้ว ทุกสิ่งต่างดูเหมือนชาติที่แล้วมาก เพียงแต่คนที่ถูกผูกอยู่บนเสาเหล่านั้นกลับเปลี่ยนเป็นตระกูลเฉิน เมื่อมองไปยังภาพนี้แล้ว จางอวี่โหร่วไม่อาจจะรู้สึกดีขึ้นมาได้ แต่เธอกลับได้แต่ย้ำเตือนตัวเองในใจ เธอไม่อาจลืมภารกิจการแค้นนี้ได้ เธอจะต้องไม่ทำให้เธอและตระกูลของเธอกระทำผิดพลาดอีกครั้ง ความจริงแล้วชะตาชีวิตนั้นเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ มีบางเรื่องที่แม้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปโดยไม่ทันได้รับรู้ แต่ว่าภาพรวมนั้นกลับไม่อาจจะปรับเปลี่ยนได้ อย่างเช่นการตายของเป่ยจื่อเฉิน แม้ว่าครั้งแรกเขาจะไม่ตาย แต่ว่าสุดท้าย เขาก็ยังตายในน้ำมือของลี่เฟยและเป่ยจื่อห้าวอยู่ดี อย่างเช่นเมื่อชาติก่อนตระกูลจางถูกฆ่าล้างตระกูล แต่ว่าในชาตินี้กลับมีคนมารับชะตาชีวิตแทนตระกูลจาง นั่นหมายความว่าเธอและตระกูลของเธอจะสามารถผ่านภัยนี้ไปได้อย่างราบรื่นหรือไม่? ในตอนนี้อยู่ๆ เสียงเล็กๆ ของขันทีบนแท่นควบคุมการประหารก็ดังขึ้นมา “ถึงเวลาบ่ายสามยามแล้ว เตรียมการประหาร!” เพชฌฆาตต่างยกมีดขึ้นมา ป้ายคำสั่งถูกดึงออกมาจากกล่องตรงหน้าเป่ยจื่อห้าว “เริ่มการประหาร!” เขาโยนป้ายคำส่งลงไปยังด้านล่างแท่น หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “ฮ่องเต้ ข้าถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม!” เฉินกั๋วกงได้เพียงแต่ตะโกนประโยคนั้นออกมา ศีรษะของเขาก็แยกออกจากตัว ศีรษะของเขาตกลงมาจากเสา ดวงตาของเขาเบิกออกกว้างเห็นได้ชัดว่าตายตาไม่หลับ ปากของเขายังคงอ้ากว้างอยู่ในท่าทียามตะโกน เพียงแต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว ไม่อาจจะส่งเสียงอะไรได้อีก คนของตระกูลเฉินต่างก็ตายไปหมดแล้ว บนเสาเต็มไปด้วยร่างไร้ศีรษะหลายสิบร่าง ส่วนด้านล่างกลับเต็มไปด้วยศีรษะชุ่มเลือดมากมายเต็มพื้น คนที่กล้าก็ยังคงมองดูต่อไปได้ แต่ว่าคนที่ขี้ขลาดกลับตกใจจนหลับตาไปนานแล้ว หรือแม้แต่บางคนก็ยังอ้วกออกมาด้วย ภาพเลือดสาดอันโหดร้ายนี้ เดิมทีก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะอดทนรับได้ โดยเฉพาะกับเด็กสาวที่บอบบางคนหนึ่ง จางอวี่โหร่วมองไปยังภาพเหล่านี้โดยไม่กระพริบตาแม้แต่น้อย แม้ว่าบนใบหน้าของเธอจะไม่ได้ปรากฏสิ่งใดออกมา แต่ว่าภายในท้องของเธอกลับเริ่มปั่นป่วน เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อชาติก่อน เธอได้เห็นภาพครอบครัวของตัวเองทุกคนถูกตัดคอตายมาก่อนแล้ว เช่นนั้นแล้วสิ่งนี้จะทำอะไรเธอได้? แต่ว่าไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่อยากเห็นภาพเช่นนี้แล้ว และในตอนที่เธอไม่อาจจะอดทนรับต่อไปได้ อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่ยื่นมาจากทางด้านหลังเข้ามาปิดตาของเธอไว้ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปดึงผ้าคลุมรถม้าตรงหน้าของเธอลง “หากไม่อยากมองดู ก็ไม่ต้องฝืนตนไปดู” น้ำเสียงแหบแห้งอันอบอุ่นดังขึ้นมาบริเวณข้างหู หลังจากนั้นร่างของเธอก็ถูกรั้งเข้าไปในอ้อมอกที่อบอุ่นและคุ้นเคย จางอวี่โหร่วยื่นมือออกไปแกะมือของเขาออก หลังจากนั้นก็หันไปสบตากับเขา “ไม่ ข้าจะต้องมองดู มีเพียงมองดูด้วยตาของตัวเองเท่านั้นจึงจะสามารถจดจำการสั่งสอนชุ่มเลือดเหล่านี้ได้” เธอเต็มไปด้วยความจริงจัง และไม่ได้มีความล้อเล่นแฝงอยู่แม้แต่น้อย! ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กๆ อยู่ๆ เขาก็รู้สึกไม่พอใจท่าทางของเธอในตอนนี้ขึ้นมา “เหตุใดเล่า หรือว่าสำหรับเจ้าแล้ว ภายในใจของเจ้ามีความเคียดแค้นหนักหนาเช่นนี้หรือ?” ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเฉินกั๋วกง หรือว่าองค์ชายสาม เขาก็ได้ตรวจสอบเรื่องของเธอมาหมดแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกว่าจางอวี่โหร่วจะมีความแค้นต่อพวกเขาถึงเพียงนี้ “มีบางเรื่องที่ท่านไม่อาจเข้าใจ มันคือความเจ็บปวดที่คนที่ไม่ได้ถูกกระทำด้วยตัวเองไม่อาจจะเข้าใจ!” เมื่อได้ยินประโยคนี้ ชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ตอนนี้พวกเขาต่างก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว เขาเคยบอกกับเธอไปแล้วว่า เรื่องของเธอก็เป็นเรื่องของพวกเขา ไม่ว่าเธอต้องการจะทำอะไร เขาก็คอยช่วยเหลืออยู่เงียบๆ แต่ว่าประโยคที่ว่า “ท่านไม่อาจเข้าใจ” ของเธอกลับกีดกันเขาให้ออกมานอกโลกของเธอ แน่นอนว่าเขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก