ตอนที่ 164 แขกไม่ได้รับเชิญ

ต๭นที่ 164 แขกไม่ได้รับเชิญ ตำหนักเฉินกั๋วกงถูกฆ่าชำระล้างตระกูลไปแล้ว สายเลือดไหลรินทั่วทุกบริเวณ มีคนถอนหายใจเศร้าโศกสะอึกอื้น มีคนสบายใจมากความสุข และมีบางคนกลับนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกใด ในคืนนั้น ตำหนักสามเริ่มร้องรำทำเพลง เสียงเพลงบรรเลงดังขึ้น เมื่อขจัดอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดสำหรับการสืบทอดบัลลังก์ออกไปได้ อีกทั้งยังขจัดหนามขวางทางไปได้ด้วยพร้อมๆ กัน ตอนนี้จึงไม่ต้องพูดเลยว่าเป่ยจื่อห้าวจะอารมณ์ถึงเพียงใด ฮ่องเต้ยังคงจมปลักอยู่กับความเศร้าโศกจากการจากไปขององค์รัชทายาทจนไม่อาจจะเคลื่อนไหวใดๆ ได้ อีกทั้งยังได้รู้ว่าคนที่ทำร้ายองค์รัชทายาทคือขุนนางคนสำคัญที่ตัวเองไว้ใจ และเป็นเพราะเขาออกคำสั่งให้จัดงานอภิเษกแก่องค์รัชทายาทเอง เขาจึงต้องตาย ภายในใจของเขาจึงเกิดความเสียใจโทษตัวเองอย่างหนักหนา เดิมทีร่างกายของเขาก็อ่อนแออยู่แล้ว เมื่อผ่านการโจมตีจากเรื่องราวเช่นนี้ เขาก็ไม่อาจจะลุกขึ้นมาจากเตียงได้อีกแล้ว เขาจึงมอบอำนาจเรื่องการตัดสินตระกูลเฉินแก่เป่ยจื่อห้าว ดังนั้นแม้ว่าพวกเฉินกั๋วกงจะอยากร้องทุกข์ขอความเห็นใจเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่อาจจะทำได้ จากข่าวที่หลุดออกมาจากภายในราชวัง พวกเขากล่าวว่าการเจ็บป่วยของฮ่องเต้ในครั้งนี้สาหัสมาก เมื่อไอออกมา ภายในน้ำลายต่างเต็มไปด้วยเลือด ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถยื้อต่อไปได้อีกแล้ว แต่ว่าตอนนี้ที่ตำหนักสามเต็มไปด้วยเหลือหัวเราะ มีตรงไหนที่แสดงถึงความเสียใจอยู่บ้าง? “องค์ชายสาม เมื่อครู่ข้าเต้นได้งดงามหรือไม่!” “วันนี้ท่านอารมณ์ดีเพียงนี้ เรียกพวกเราทุกคนออกมาสังสรรค์ดื่มสุรากับท่าน มีเรื่องอะไรน่ายินดีใช่หรือไม่?” “ใช่แล้ว ใช่แล้ว องค์ชายสาม มีเรื่องน่าสนุกอะไรก็เล่าให้พวกข้าสนุกด้วยเสียหน่อย” รอบกายของเป่ยจื่อห้าวรายล้อมไปด้วยสาวงาม พวกเธอต่างก็เป็นสนมของเขา พวกเธอถูกเลี้ยงดูอยู่ที่ตำหนักหลวงมาตลอด เสื้อผ้าอาหารครบครันดีงาม จะไปรู้เรื่องราวโหดร้ายเช่นนั้นได้อย่างไร? หน้าที่เดียวของพวกเธอก็คือการรับใช้เจ้าของตำหนักหลวงให้ดี ให้เขาพอใจเท่านั้น เพียงแต่หลายวันก่อนหน้านี้ เป่ยจื่อห้าวใบหน้าบึ้งตึงมาตลอด และก็ไม่มาเรียกให้พวกเธอรับใช้ แม้แต่สาวงามหวังที่เขารักและเอ็นดูที่สุดตลอดมาเป็นฝ่ายเข้าหาเขาเองก็ยังถูกเขาไล่ออกมา แน่นอนว่าคนอื่นไม่มีใครกล้ากระทำตามใจเช่นนั้นอีก เกรงว่าจะไปทำให้เขาไม่พอใจ สร้างเรื่องให้ตนเองเท่านั้น แต่ว่าวันนี้เขากลับอารมณ์ดีมาก และเป็นฝ่ายเข้ามาเยี่ยมเยียนพวกเธอก่อน มันทำให้พวกเธอทั้งตกใจและดีใจ “ฮ่าๆๆ เรื่องอะไรพวกเขาก็ไม่ต้องถามมากแล้ว พวกเจ้ารู้เพียง อยู่กับข้า ต่อไปตลอดชีวิตของพวกเจ้าก็จะเต็มไปด้วยเกียรติยศและความร่ำรวยที่ใช้ไม่มีวันหมดวันสิ้นแล้ว!” หลายวันมานี้ เป่ยจื่อห้าวต่างอยู่ในอาการวิตกกังวล ตอนนี้ทุกสิ่งเป็นไปตามที่ควรจะเป็น เขาจึงวางใจลงได้ แน่นอนว่าก็ต้องอยากจะหาความสุขใส่ตัว ปล่อยวางตัวเองอย่างเต็มรูปแบบ ความรู้สึกเช่นนี้ พวกเธอจะไปเข้าใจได้อย่างไร? ดื่มสุรารสชาติดี หลังจากนั้นก็โอบกอดหยกนุ่มหอมกรุ่นที่เป็นฝ่ายเข้าหา เป่ยจื่อห้าวรู้สึกว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยความสุขสบาย เห็นได้ชัดว่าเขาทำร้ายตระกูลเฉินกั๋วกง ทำให้ทั้งตระกูลเฉินถูกฆ่าล้าง แต่ว่าเขากลับไร้ซึ่งความรู้สึกผิด อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความสุขสบายใจ จิตใจของเขาช่างโหดร้ายนัก เพียงแต่ไม่ว่าอารมณ์จะดีขึ้นเพียงใด ก็ยังมีจุดด่างพร้อย ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าการขจัดองค์รัชทายาทได้ อีกทั้งยังหลุดพ้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ว่าเมื่ออารมณ์สงบลงมาแล้ว เขาก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอีก แม้ว่าองค์รัชทายาทจะตายไปแล้ว แต่ว่าก็ยังมีองค์ชายรอง ตำแหน่งสืบทอดบัลลังก์ยังไม่ถูกเขากุมอยู่ในกำมือ เรื่องทั้งหมดยังไม่ได้บทสรุป ตำหนักเฉินกั๋วกงที่เดิมทีจะสามารถเป็นกำลังหนุนหลังที่แข็งแกร่งแก่เขาได้ ตอนนี้ก็ถูกเขาจัดการไปด้วยมือของตัวเองแล้ว แม้ว่าเขาจะอาศัยเรื่องนี้ทำให้ได้รับชื่อเสียงภายในตำหนักจาวและบรรดาประชาชน แต่ว่าองค์ชายรองก็ไม่ได้รับมือง่ายเช่นนั้น ในตอนนั้นถ้าหากแผนของเขาเป็นไปอย่างราบรื่น คนที่ถูกจัดการจะไม่ใช่เพียงองค์รัชทายาทและตำหนักเฉินกั๋วกง แต่จะยังมีเสียนเฟย ซูเฟย รวมทั้งองค์ชายรองด้วย ถ้าหากว่าแม้แต่พวกเขาก็ล้มลงมาแล้ว ตระกูลจางก็จะโดดเดี่ยวไร้ผู้สนับสนุน เมื่อถึงตอนนั้นทุกอย่างก็จะถูกเขาควบคุม ใครก็ไม่อาจหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาไปได้ แต่ว่าแผนการที่ถูกวางเอาไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วนนี้ ตอนนี้กลับดำเนินไปได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ไม่ บางทีอาจจะไม่ถึงครึ่ง เพราะว่าเสียนเฟย ซูเฟย และองค์ชายรองต่างก็ยังสบายดีอยู่ คนของตระกูลจางเองก็สบายดีอยู่เช่นกัน เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ อยู่ๆ เป่ยจื่อห้าวก็เริ่มรู้สึกไร้อารมณ์ขึ้นมา และไม่มีความคิดจะดื่มสุรา เล่นสนุกอีกแล้ว เขาวางแก้วสุราลง ยื่นมือออกไปลูบริมฝีปาก ภายในแววตาของเขาปรากฏความเยือกเย็นขึ้นในทันที เหล่านางสนมคนงามเองก็รู้จักกระทำการไปตามแววตาของเขาแล้ว เมื่อเห็นว่าเมื่อสักครู่เขายังหัวเราะหยอกล้อเล่นกับพวกเธอ แต่อยู่ๆ ก็กลายเป็นเช่นนี้ไป ในใจของพวกเธอเกิดความลังเลขึ้นมา ไม่กล้าจะมอบการรับใช้แก่เขาโดยพลการแล้ว แน่นอนว่าความกลัวและความสั่นไหวในแววตาของพวกเธอทำให้เป่ยจื่อห้าวยิ่งไร้อารมณ์มากขึ้นไปอีก เหอะ......สุดท้ายแล้ว พวกผู้หญิง นอกจากภายนอกที่งดงามเสียหน่อย และทำให้เขาระบายความต้องการออกมาได้ เดิมทีก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร เมื่อตัดความงดงามภายนอกของพวกเธอออกไปแล้ว พวกเธอจะยังเหลืออะไร? แต่ว่าก็ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะเป็นเช่นนี้ เมื่อคิดไปถึงหญิงสาวที่วางแผนใส่เขามาตั้งแต่แรก เล่นเขาอยู่ในกำมือ และยังทำให้เขากลายเป็นที่น่าขันของทุกคนคนนั้น ภายในแววตาของเขาก็ประกายความเยือกเย็นอันแหลมคมออกมาในทันที จาง อวี่ โหร่ว! เมื่อคิดไปถึงชื่อนี้ เขาก็อดขบฟันลงไม่ได้ ทำไมผู้หญิงคนนั้นจึงไม่เป็นอย่างพวกเธอ เธอมากเล่ห์ หลักแหลม ราวกับจิ้งจอกตัวหนึ่ง ทำให้ไม่อาจรู้ได้ว่าในใจของเธอคิดอะไรอยู่ ก่อนหน้านี้เขากระทำต่อเธอไม่ดีหรือ? อย่างน้อยท่าทีต่อภายนอก เขาก็เป็นองค์ชายสามที่สูงส่ง เวลากระทำอะไรต่อเธอก็ใช้ใจใช้ความคิดอย่างเต็มที่ หรือแม้แต่ไม่เสียดายลดตัวลงไปเพื่อให้เธอเป็นสุข เห็นได้ชัดว่าเธอแสดงท่าทีออกมาว่าชอบพอเขามากล้นเกินกว่าสิ่งใด และก็เคยบอกกับเขาเอาไว้ว่าจะไม่แต่งงานกับผู้อื่น แต่ว่าทำไม......สุดท้ายเธอกลับวางแผนจัดการเขาด้วยตัวเอง อีกทั้งยังวิ่งเข้าไปยังอ้อมอกของชายอื่น เป่ยจื่อห้าวไม่ทันได้รู้สึกมาตั้งแต่ต้น จนเมื่อถึงตอนสุดท้ายที่มั่นใจในเรื่องนี้แล้ว ความคิดภายในใจของเขาก็เกิดการสั่นไหวครั้งใหญ่อย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกที่เขามีต่อจางอวี่โหร่วนั้นช่างซับซ้อน เกลียดชัง รังเกียจ แต่ก็ผสมไปด้วยความลุ่มหลงจากการไม่อาจไขว่คว้า เขาอยากจะให้วันหนึ่งเธอตกลงมาอยู่ในกำมือของเขา อยากจะบีบทรมานเธอ ให้เธออับอาย ให้เธอชดใช้กับสิ่งที่เธอได้กระทำ เมื่อคิดไปถึงว่าในวันนี้เธอได้โผไปสู่อ้อมอกของชายอื่น แย้มยิ้มอยู่ในอ้อมอกของเขา ความริษยาก็ทะลักออกมาจากภายในใจ แม้แต่ยามเดินอยู่บนท้องถนน เขาก็ยังได้ยินชาวบ้านพูดเอ่ยถึง พวกเขาบอกว่าท่านอ๋องชิงผิงและชายาเป็นคู่จากสวรรค์ เดิมทีมันเป็นเพียงชะตากรรมเท่านั้น แต่ว่าในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นการผิดเกี้ยวถูกบ่าว คู่สามีภรรยารักใคร่กันดี ทำให้ผู้อื่นอิจฉาไม่น้อย เดิมทีเธอเป็นผู้หญิงของเขา จะต้องแต่งงานเป็นภรรยาของเขา แต่ว่าในตอนนี้ทุกอย่างมันคืออะไร เธอไม่เพียงแต่จะหักหลังเขา แต่ยังทำลายเรื่องดีๆ ของเขา เป่ยจื่อห้าวเกลียดเสียจนอยากจะฆ่าเธอทิ้งเสีย ผู้หญิงที่สมควรตายคนนั้น เขาไม่อาจจะปล่อยเธอไปได้ ก่อนหน้านี้เป่ยจื่อห้าวก็ได้เพียงแต่เป็นผู้กำหนดเกมแก่ผู้อื่น เขาไม่อาจยินดีให้ตัวเองกลายเป็นหมากในกำมือของเธอ อีกทั้งยังเป็นหญิงสาวตัวเล็กๆ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากสำหรับเขา แต่ว่าทำไมอยู่ๆ จางอวี่โหร่วถึงได้นิสัยเปลี่ยนไป และมีจิตใจที่ล้ำลึกมากขนาดนี้? เมื่อคิดดูแล้ว นี่จะต้องไม่ใช่ความคิดของเธอเพียงผู้เดียวแน่ เป็นเธอ และยังมีตระกูลจางที่คอยคิดแผนการอยู่เบื้องหลัง เริ่มทีแต่แรกที่จะแต่งงานกับเขา คนในตระกูลจางก็ไม่เห็นด้วย และอยากจะจับคู่เธอกับองค์ชายรอง แต่ว่าจากการพยายามของเขาออกตัวโต้แย้งกับคนในครอบครัวของเธอ สุดท้ายพวกเขาถึงได้ยอมรับ ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว จิ้งจอกเฒ่าจางโม่เย้นก็มากแผนการมาโดยตลอด ในตอนแรกคนที่ขัดขวางการอยู่ด้วยกันของพวกเขาก็คือเขา! หลังจากนั้นอยู่ๆ ทำไมเขาถึงยอมรับ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะมีแผนการในใจมาโดยตลอด ไม่แน่ว่าเรื่องเกี้ยวผิดพลาดนั่นก็อาจจะเป็นสิ่งที่เขาทำ ตอนนี้ตำหนักเฉินกั๋วกงล่มสลายไปแล้ว ต่อไปสิ่งที่เขาต้องต่อกรด้วยก็คือตระกูลจาง และองค์ชายรอง แต่ว่านี่จะเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างนั้นหรือ? องค์รัชทายาทถูกวางยา ตำหนักเฉินกั๋วกงล่มสลาย นี่ก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขาไร้สมองมาก เดิมทีการกำจัดพวกเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร แต่ว่าตระกูลจางและองค์ชายรองจะสามารถจัดการได้ง่ายเช่นนั้นหรือ? สุดท้ายแล้ว เขาจะควรทำอย่างไร? ภายในใจของเขาเกิดความรำคาญใจขึ้นมา แต่ในตอนนั้นเอง กลับมีคนเข้ามารบกวน ช่างไม่รู้ความเป็นความตายเอาเสียเลย “องค์ชายสาม ด้านนอกมีคุณหนูจ้าวมาขอเข้าพบ” ผู้รับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน “คุณหนูจ้าวคนไหน ไล่นางออกไปเสีย!” เป่ยจื่อห้าวตะโกนออกไปด้วยความโมโห เขาเป็นคนที่ไม่ใส่ใจในความสัมพันธ์ใดๆ มากจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาใช้ประโยชน์จากเธอตลอด แต่ตอนนี้กลับผลักไสลืมเลือนเธอไป แม้แต่นึกก็ยังนึกไม่ออกแล้วว่าเธอเป็นใคร “แต่ว่า......นาง.......” ใบหน้าของผู้รับใช้ปรากฏความลังเลขึ้นมา เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน “แต่ว่าอันใด ยังไม่รีบออกไปอีก หรือว่าอยากจะให้ข้าไล่เจ้าออกไป?” “รับทราบ!” ผู้รับใช้คนนั้นไม่อาจจะพูดอะไรได้ เขาจึงทำได้เพียงถอยออกไปเท่านั้น แต่ว่าในตอนนั้นเอง ด้านนอกกลับมีเสียงดังโวยวายขึ้นมา “ข้าต้องการพบองค์ชายสาม ปล่อยข้าเข้าไป ปล่อยข้าเข้าไป!” เมื่อได้ยินเสียงนี้ เป่ยจื่อห้าวก็ยิ่งโมโหเดือดดาลขึ้นมา เขาไม่อนุญาตให้เข้าพบ แต่ก็ยังกล้าบุกเข้ามา เขาอยากจะดูนักว่าใครกันที่หาญกล้าเพียงนี้! แต่ว่าเมื่อเป่ยจื่อห้าวเดินเข้าไปแล้วได้เห็นใบหน้าของเธอ เขาก็ต้องนิ่งไป ทำไมถึงเป็นเธอ! ใช่แล้ว หญิงสาวผู้นี้ก็คือจ้าวซินซิน เขาเกือบจะลืมเธอไปแล้ว! เพียงแต่นึกขึ้นมาได้แล้วจะเป็นอย่างไร หญิงสาวที่ทำอะไรก็ไม่สำเร็จคนนี้ ทำลายเรื่องดีๆ ของเขาไปมากมายหลายครั้ง โดยเฉพาะที่เธอออกความคิดให้เขาวางยาจางอวี่โหร่ว เมื่อได้ร่างกายของเธอ คนอย่างเธอก็เป็นรองของเขาแล้ว แต่ว่าผลออกมาเป็นอย่างไร? จางอวี่โหร่วถูกคนช่วยเหลือไป แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บหนัก สลบล้มพับไปนานหลายวัน และก็ไม่อาจจะตามหาตัวของผู้ร้ายเหล่านั้นได้เลย แม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก แต่ว่าเมื่อเรื่องบางเรื่องปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็มืดมนขึ้นมา ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยไอความโกรธเคืองอย่างน่าเกรงกลัว “ใครก็ได้ นำตัวหญิงสาวนางนี้ลากออกไปฆ่าเสีย!” จ้าวซินซินนี่ช่างไม่รู้ที่เป็นที่ตาย เธอยังกล้าปรากฏตัวออกมาต่อหน้าเขา สิ่งที่เขาควรจะทำที่สุดก็คือการกำจัดหนามขวางทางอย่างเธอเสีย “ไม่ ท่านจะฆ่าข้าไม่ได้!”ไม่รู้ว่าจ้าวซินซินไปเอาแรงมาจากไหน เธอดิ้นหลุดออกจากการจับกุมของผู้เฝ้าคุม หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าเป่ยจื่อห้าว “องค์ชายสาม ท่านไม่อาจฆ่าข้า เพราะว่าข้าตั้งครรภ์ลูกของท่าน ท่านจะฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองหรือ?”