ตอนที่ 165 ทำร้ายลูกของตนเอง

ต๭นที่ 165 ทำร้ายลูกของตนเอง อะไรนะ เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง? ดูเหมือนว่าเป่ยจื่อห้าวจะไม่ได้คาดการณ์ถึงสิ่งนี้มาก่อน เขานิ่งไปชั่วขณะ ถ้าหากว่าในท้องของเธอตั้งครรภ์เลือดเนื้อของเขาจริง เช่นนั้นแล้ว เขาจะฆ่าลูกของตัวเองด้วยมือของตัวเองอย่างนั้นหรือ? เสือโหดร้ายยังไม่กินลูกตัวเอง แน่นอนว่าเป่ยจื่อห้าวไม่อาจทำเช่นนั้น แน่นอนว่าหญิงสาวคนนี้สมควรตาย แต่ว่าเด็กในท้องของเธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย “เช่นนั้นแล้ว เจ้าก็อยู่ที่นี่เถอะ ข้าจะมอบตำแหน่งแก่เจ้า” ในที่สุดจ้าวซินซินก็เผยรอยยิ้มออกมา ภายในใจของเธอได้แต่คิดว่า เธอคิดถูกแล้วที่เสี่ยงมาที่นี่ ตั้งแต่ที่เธอออกความคิดให้องค์ชายสามครั้งก่อนและทำให้องค์ชายสามถูกทำร้ายอย่างหนัก ท่าทีที่เขากับลี่เฟยมีต่อเธอก็เปลี่ยนไปในทันที สายตาที่มองมายังตัวเธอดูราวกับจะฉีกตัวเธอออกเป็นสองส่วน เพื่อที่จะปกป้องชีวิตเอาไว้ เธอจึงทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ที่ตำหนักจ้าวไม่กล้าออกไปไหน ก่อนหน้านี้เธอเกาะองค์ชายสาม แน่นอนว่าคนที่นั่นต่างก็ยกยอเธอ แต่ว่าหลังจากที่เธอสร้างเรื่องใหญ่ขึ้นมา พวกเขาก็อยากจะไล่เธอออกไป เธอเสียตัวให้องค์ชายสามไปแล้ว ถ้าหากว่าองค์ชายสามไม่ต้องการเธอ เธอจะแต่งงานออกไปได้อย่างไร อีกทั้งเธอยังกระทำผิดต่อองค์ชายสาม ถ้าหากยังเก็บเธอไปจะไม่เป็นการเก็บตัวปัญญาเขาไว้ให้ตัวเองหรือ? แน่นอนว่าเธอไม่อาจจะไปขอความช่วยเหลือจากฝั่งจางอวี่โหร่วได้อีกแล้ว เธอจะต้องคาดเดาได้ว่าคนที่ออกความคิดให้เป่ยจื่อห้าววางยาเป็นเธอ ถ้าหากเห็นเธอเขาก็จะต้องเกลียดจนอยากถลกหนังเธอออกมา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยอมรับในความรับผิดชอบนี้ และขอร้องอย่างยากลำบาก ถึงได้รับอนุญาตให้อยู่ในบ้านสกุลซู และเธอก็นอนในห้องฟืนมานานกว่า 1 เดือนแล้ว ไม่อาจจะทนต่อไปได้จริงๆ ด้วยความทะเยอทะยานของจ้าวซินซิน เธอจะยอมให้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นไปตลอดได้อย่างไร? ทุกๆ วันเธอก็คอยถามไถ่เรื่องราวภายนอก เมื่อรู้ว่าองค์รัชทายาทตายแล้ว ตำหนักเฉินกั๋วกงเองก็ล่มสลาย อำนาจภายในหนานหชู่เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับเดาได้ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับองค์ชายสามอย่างแน่นอน เมื่อองค์รัชทายาทตายไปแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากสำหรับองค์ชายสาม ดังนั้นเขาจะต้องอารมณ์ดีอย่างแน่นอน ถ้าหากเธออยากจะไปหาเขา ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีทีเดียว ดูเหมือนว่าเบื้องบนจะเห็นใจเธอ ในตอนนั้นเอง เธอก็ตรวจพบว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ เธอจึงมีสถานะพอที่จะอยู่ที่ตำหนักสามแล้ว ทั้งหมดนี้ถูกสนมสาวงามผู้อื่นมองดูอยู่ สายตาที่พวกเธอมองไปยังจ้าวซินซินเต็มไปด้วยความริษยาอย่างชัดเจน พวกเธอรับใช้องค์ชายสามมาเนิ่นนานเพียงดี แต่ก็ไม่มีใครตั้งครรภ์ ผลก็คือคนชั่วที่สมควรตาย แม้แต่ตำแหน่งก็ยังไม่มี นี่กลับมีลูกให้ท่านอ๋อง มันน่าโมโห ความจริงแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสนมตั้งครรภ์ เพียงแต่ลูกของพวกเธอยังไม่ได้คลอดออกมา ผู้หญิงในตำหนักหลวงมากมายเช่นนี้ ทุกคนต่างก็เกิดการต่อสู้แย่งชิง การวางแผนทำร้ายระหว่างหญิงสาวด้วยกันนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ดังนั้นต่อให้จ้าวซินซินจะตั้งครรภ์แล้วจะอย่างไร จะสามารถคลอดออกมาได้หรือไม่ต่างหากที่นับเป็นความสามารถ เมื่อสาวงามหวังเห็นทั้งหมดแล้ว เธอก็อิจฉาจนอยากจะเป็นบ้า ในตอนนั้นเอง ภายในสายตาของเธอประกายความคิดขึ้น หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาทางพวกเขา “โอ้ สาวน้อยจ้าวตั้งครรภ์แล้ว นี่เป็นเรื่องที่น่าดีใจนัก อีกไม่นาน ตำหนักหลวงแห่งนี้ก็จะมีองค์หญิงน้อยหรือองค์ชายน้อยแล้ว เลือดเนื้อขององค์ชายสามนั้นเลอค่ายิ่งนัก แต่ว่าจะต้องใส่ใจกับสายเลือดด้วยนะ สาวน้อยจ้าวผู้นี้ตรวจพบการตั้งครรภ์จากภายนอก ใครจะรู้ว่าความจริงแล้ว เด็กนี่เป็นลูกขององค์ชายสามหรือไม่?” การยุยงของเธอนั้นหลักแหลมมาก สีหน้าของเป่ยจื่อห้าวมืดมนลงในทันที ส่วนจ้าวซินซินก็ใบหน้าขาวซีดขึ้นในทันทีเช่นกัน “เจ้าอย่าได้พูดอะไรไร้สาระ พ่นเลือดใส่พูดอื่น แม้ว่าข้าจะเกิดมามีฐานะต่ำต้อย แต่ว่าข้าก็เป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง ข้ารักองค์ชายสามมาก”ใบหน้าของเธอมองดูน่าสงสารนัก แต่ว่าตอนนี้เป่ยจื่อห้าวได้เกิดความสงสัยในตัวเธอแล้ว ทำให้ในใจของเธอเกิดความตกใจกลัวขึ้นมา และกังวลว่าเขาจะไม่เชื่อเธอ สาวงามหวังสมควรตายผู้นี้ หากภายหลังมีโอกาส เธอจะไม่ปล่อยไปแน่ “เหอะ......บริสุทธิ์ผุดผ่องหรือ นี่มันน่าขันเกินไปแล้ว ตอนนี้เจ้าไม่มีตำแหน่งใด อีกทั้งยังตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน นี่มันเป็นสิ่งที่หญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไหนเขากระทำกัน องค์ชายสาม ท่านดูเถอะ นางไม่ได้โผล่หน้ามานานเพียงใดแล้ว เมื่อมาถึงก็มาบอกว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกของท่าน ท่านไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกบ้างหรือ?” ด้วยความขี้ระแวงของเป่ยจื่อห้าว และนิสัยหากฆ่าหนึ่งพันก็จะไม่ปล่อยรอดแม้เพียงหนึ่ง แน่นอนว่าเขาจะต้องรู้สึกว่ามันแปลก จ้าวซินซินเพิ่งจะจมไปกับความดีใจที่ตัวเองสามารถอยู่ที่นี่ไปเมื่อครู่ แต่ว่าภายในชั่วพริบตา เธอก็กลายเป็นเป้าของความสงสัย สาวงามหวังเกลียดแค้นริษยาเธอมาก จ้าวซินซินมักจะทำลายเรื่องดีๆ ของเธอเสมอ ดังนั้นเธอจะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร? จ้าวซินซินคุกเข่าลงที่พื้นในทันที ภายในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ดีและใจสลาย “องค์ชายสาม ท่านจะต้องเชื่อซินเอ๋อร์ ตลอดที่ผ่านมา ซินเอ๋อร์ชอบท่านถึงเพียงนั้น แล้วข้าจะไปกระทำเรื่องหักหลังท่านได้อย่างไร! ถ้าหากองค์ชายสามสงสัย ท่านก็รอให้คลอดเด็กออกมาแล้วตรวจสอบก็ย่อมได้ เมื่อถึงตอนนั้นทุกอย่างก็จะชัดเจนแล้ว” ในตอนนั้นเอง สาวงามหวังก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น : “เจ้านั้นช่างไม่เชื่อฟังอะไรเอาเสียเลย สายเลือดของราชวงศ์ไม่อาจผสมปนเปื้อน หากว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันใดขึ้น แม้ว่าเจ้าจะตัดหัวสิบครั้งก็ไม่อาจชดใช้ อีกอย่าง หากว่ารอให้เด็กเกิดขึ้นมาแล้วพบว่าไม่ใช่เลือดเนื้อขององค์ชายสาม นั่นไม่ใช่ว่าจะทำให้องค์ชายสามกลายเป็นตัวตลกของทั่วหล้าหรือ?” “พอแล้ว!” เป่ยจื่อห้าวตะโกนออกมาด้วยความโมโหเพื่อหยุดยั้งการโต้เถียง สาวงามหวังตกใจจนคุกเข่าลงไปที่พื้น ทุกคนต่างก็สามารถดูออกว่าตอนนี้เขาโมโหมาก ในตอนนั้นเอง ใครจะเดือดร้อนกันแน่นะ? จ้าวซินซินเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ภายในใจของเธอเต้นระรัวขึ้นมา สายตาของเขาเป็นเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร สายตาของเขาดูราวกับพยายามจะส่องลึกเข้าไปในท้องของเธอ และนำเด็กในท้องออกมาฟันให้ตายเสีย อยู่ๆ ภายในใจของเธอก็เกิดการคาดการณ์ที่ไม่ดีนักขึ้น “ใครก็ได้นำดอกคำฝอยมา!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวซินซินก็ล้มพับลงไปที่พื้น แต่สาวงามหวังกลับปรากฏรอยยิ้มภาคภูมิใจขึ้นมาบนใบหน้า “อย่า องค์ชายสาม ท่านไม่อาจทำเช่นนี้ นี่เป็นเลือดเนื้อของท่าน ท่านไม่อาจทำร้ายลูกของเรา!” จ้าวซินซินคุกเข่าลงที่พื้นเพื่อร้องขอด้วยความยากลำบาก เธอยังหวังว่าลูกจะช่วยทำให้เธอโบยบินไปยังเป้าหมายได้ แต่ทำไมองค์ชายสามจึงโหดร้ายเพียงนี้? แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าการขัดขืนของเธอไม่เป็นผลแม้แต่น้อย ไม่นานดอกคำฝอยถ้วยหนึ่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ จ้าวซินซินพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่กลับถูกคนบังคับให้กลืนลงไป น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเป่ยจื่อห้าวส่งผ่านที่ข้างหูของเธอ “เพื่อที่จะรับประกันความบริสุทธิ์ของสายเลือดของข้า เขาจะต้องทำการสังเวย เจ้ากระทำตนให้ดีเถอะ” จ้าวซินซินจะยังฟังสิ่งที่เขาพูดอยู่ได้อย่างไร เธอรู้สึกเพียงความเจ็บปวดถูกส่งมาจากท้อง ความร้อนทะลักออกมาจากร่างของเธอ หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป